Δύο μέρες, μία νύχτα
των Jean-Pierre και Luc Dardenne. Με τους Marion Cotillard, Fabrizio Rongione, Catherine Salée, Christelle Cornil, Timur Magomedgadzhiev, Serge Koto, Batiste Sornin, Olivier Gourmet
...σε άνιση μάχη και αγώνα."
του zerVo (@moviesltd) 
Πιο διάνα στον κοινωνιολογικό τους στόχο δεν θα μπορούσαν να πετύχουν οι πιο αναγνωρισμένοι δημιουργικά, ευρωπαίοι αδελφοί κινηματογραφιστές. Θάνατος, λέει το ποίημα, στα αφεντικά, που πίνουν το αίμα του τίμιου εργάτη. Μα τα απανταχού Μπος έχουν την ίδια συμπεριφορά από καταβολής της πρώτης φάμπρικας, ουδέποτε άλλαξαν στάση, ουδέποτε κρύφτηκαν πίσω από μάσκες παίζοντας το Άγιοι, ουδέποτε επιζήτησαν κάτι διαφορετικό από το φούσκωμα της τσέπης τους. Οι απέναντι είναι εκείνοι που με το πέρασμα του χρόνου, κτίζουν την συνείδηση τους με καπιταλιστικά υλικά, αγνοώντας βασικούς κανόνες συναδελφικού δικαίου, που τους καθιστούν πιο καθάρματα κι από τους ίδιους τους εργοδότες τους.
Ουσιαστικά με την απόλυση ανά χείρας βρίσκεται η προβληματισμένη Σάντρα, σύζυγος και μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, από την εταιρία που υπηρέτησε πιστά για χρόνια από το πόστο της προϊσταμένης, καθώς μετά από μυστική ψηφοφορία, οι υπάλληλοι επέλεξαν την αποπομπή της, από το να χάσουν το ετήσιο μπόνους παραγωγικότητας των χιλίων ευρώ. Ένα δίλημμα που έθεσε η διοίκηση της βιομηχανίας στους εργαζόμενους, εκτιμώντας πως εκείνη μετά την πολύμηνη απουσία της, λόγω ασθενείας, δεν θα ήταν πλέον ικανή να κρατήσει τα ηνία του τμήματος της με το ίδιο σθένος, όπως πριν. Και απειλώντας τους συνάμα, πως αν εκείνη δεν απολυθεί, κάποιος άλλος από το προσωπικό θα πάρει την άγουσα για την Πρόνοια...
Κι όμως η ταλαιπωρημένη ψυχικά γυναίκα, έχει μια τελευταία ευκαιρία να κρατήσει την δουλειά της, μετά από μια ευκαιρία που θα της δώσει το γεμάτο ελεημοσύνη αφεντικό. Μέσα στο Σαββατοκύριακο που μεσολαβεί μέχρι να ξανανοίξει η επιχείρηση, να πείσει τους περισσότερους από τους συναδέλφους της να αλλάξουν γνώμη, να αποποιηθούν το πριμ κι εκείνη να παραμείνει ζωντανή στο payroll. Εννιά ψήφους χρειάζεται από τους δεκαέξι συνεργάτες που σε πρώτη φάση την έχουν στείλει σπίτι. Ο Μαραθώνιος να τους μεταπείσει ξεκινά...
Μπροστά στο φάσμα της καταδικαστικής ανεργίας, δεν χωρούν ηττοπάθειες και τα λίγα λεπτά που έχει στην διάθεση της η Σάντρα στις συναντήσεις που θα επιδιώξει με τους κομπανιέρους, μπορεί πραγματικά να αποδειχθούν στο τέλος σωτήρια. Ποια μέθοδο όμως να ακολουθήσει κανείς για να ζητήσει, να εκπλιπαρίσει για το αυτονόητο, για το ανθρώπινο, για το αλληλέγγυο. Ποιον δρόμο να ακολουθήσει για να δείξει στον υποτιθέμενο εργασιακό σύντροφο της, χειρότερο γουρούνι όμως κι από τον αιμοδιψή CEO, πως σημασία έχει περισσότερο η ανθρωπιά και το καθαρό κούτελο, από το χιλιάρικο της ντροπής και της ατιμίας? Κοιτάζοντας στα μάτια τον αληθινό και όχι τον κινηματογραφικό κόσμο, είμαι υπερήφανος που στον βασανισμένο εσχάτως τόπο μου, ενώ έχω ακούσει δεκάδες παρόμοια περιστατικά απειλών, μηδένα είχε θύμα ανθρώπινο. Τουλάχιστον οι Γραικοί κρατούν ψηλότερα την ταξική συνείδηση από τους παρόντες Βέλγους...
Παρότι το βλέμμα των Dardenne τεχνικά, έχει σαν στόχο του πάντοτε τον ρεαλισμό, εντούτοις πολλά από τα στοιχεία του σεναρίου τους διαφεύγουν του απόλυτα αληθινού και εισέρχονται πιο πολύ στα μονοπάτια της αλληγορίας. Φυσικά και ο θεματικός τους σπινθήρας είναι βγαλμένος από την καθημερινότητα της οικονομικής κρίσης, μα οι επιμέρους περσόνες που συμμετέχουν στα λυπημένα και σπαραχτικά ραντεβού, απεικονίζουν ολόκληρες ομάδες και τάσεις της σοσιαλιστικής πραγματικότητας. Οι άπονοι και άκαρδοι μικροαστοί, που κοιτάζουν μόνο την βολή τους, οι αμφιταλαντευόμενοι και μετριοπαθείς άφωνοι, που συνήθως ακολουθούν το ρεύμα, οι μαχητικοί αντάρτες που δεν δίνουν δεκάρα για τις προσταγές και σηκώνουν το μπαϊράκι της δίκαιης επανάστασης. Κι αν το αποτέλεσμα είναι αμφίβολα νικητήριο, αρκεί το δόσιμο του τίμιου αγώνα για να φέρει ξανά το χαμόγελο στα χείλη, ακόμη κι αν το χαρτί της απόλυσης, τυραννά και βασανίζει την κωλότσεπη.
Σε αντίθεση με περασμένες δημιουργίες τους οι Βαλλόνοι σκηνοθέτες, δεν ρίχνουν μουντάδα πάνω από τα πλάνα τους, δεν σχεδιάζουν συννεφιές και κακόκεφες σε λουμέν σεκάνς, αντιθέτως φροντίζουν να υπάρχει ένας αντιφατικός ήλιος σε κάθε βήμα της τρομαγμένης νοικοκυράς, που φωτίζεται ακόμη περισσότερο - μαζί με το πρόσωπο της - σε κάθε θετική απόκριση που παίρνει. Μοναδική μου ένσταση, η απρόσεχτη αιτιολογία της ασθένειας της Σάντρας, που δεν δικαιολογείται εύκολα, μιας και η φαμίλια της είναι κατά τα φαινόμενα ευτυχισμένη, τα παιδάκια της υγιή και ο σύζυγός της υποδειγματικός στην συμπεριφορά του, σε κάθε νευρική κρίση που την καταβάλλει.
Λεπτομέρειες που απλώς παραμένουν στο περιθώριο για συζήτηση όμως, μιας και τα πάντα εξαφανίζονται στην θωριά της κορυφαίας Ευρωπαίας ερμηνεύτριας ή μάλλον για να το διατυπώσω καλύτερα, της κορυφαίας πρωταγωνίστριας της ηπείρου μας, αν και όποτε αποφασίζει να συμμετάσχει σε εντός των τειχών παραγωγή. Παρότι είναι για πολύ σπουδαία πράγματα η Marion Cotillard, που συγκλονίζει με την απλότητα που εκφράζει την θλίψη, την στενοχώρια, αλλά και την αισιοδοξία ενίοτε, μάλλον δεν πρέπει ποτέ πια να ενδώσει στις χολιγουντιανές σειρήνες που υποβαθμίζουν αισθητά το ταλέντο της. Της αρκούν δυο απεριποίητες φράντζες και ένα ροζ τοπάκι για να βγάλει εις πέρας έναν ρόλο που ελάχιστες, για να μην πω καμία άλλη, θα μπορούσε να αποδώσει με τόση ειλικρίνεια.
Για πες: Τον ρόλο του κατακερματισμένου από τις απειλές και τον τρόμο της αβεβαιότητας ζωντανού κυττάρου, που αρνείται - έστω και με δεκανίκια - να παραδοθεί στις ορέξεις των καρχαριών. Το φινάλε του Deux Jours, Une Nuit θριαμβευτικό, ουμανιστικό, οπτιμιστικό, απαράμιλλο, δίνει το σύνθημα ενάντια στις ανήθικες πρακτικές των τραστ. Το δίκιο του εργάτη θα επικρατήσει, είτε το θέλετε, είτε όχι.
Κι όμως η ταλαιπωρημένη ψυχικά γυναίκα, έχει μια τελευταία ευκαιρία να κρατήσει την δουλειά της, μετά από μια ευκαιρία που θα της δώσει το γεμάτο ελεημοσύνη αφεντικό. Μέσα στο Σαββατοκύριακο που μεσολαβεί μέχρι να ξανανοίξει η επιχείρηση, να πείσει τους περισσότερους από τους συναδέλφους της να αλλάξουν γνώμη, να αποποιηθούν το πριμ κι εκείνη να παραμείνει ζωντανή στο payroll. Εννιά ψήφους χρειάζεται από τους δεκαέξι συνεργάτες που σε πρώτη φάση την έχουν στείλει σπίτι. Ο Μαραθώνιος να τους μεταπείσει ξεκινά...
Μπροστά στο φάσμα της καταδικαστικής ανεργίας, δεν χωρούν ηττοπάθειες και τα λίγα λεπτά που έχει στην διάθεση της η Σάντρα στις συναντήσεις που θα επιδιώξει με τους κομπανιέρους, μπορεί πραγματικά να αποδειχθούν στο τέλος σωτήρια. Ποια μέθοδο όμως να ακολουθήσει κανείς για να ζητήσει, να εκπλιπαρίσει για το αυτονόητο, για το ανθρώπινο, για το αλληλέγγυο. Ποιον δρόμο να ακολουθήσει για να δείξει στον υποτιθέμενο εργασιακό σύντροφο της, χειρότερο γουρούνι όμως κι από τον αιμοδιψή CEO, πως σημασία έχει περισσότερο η ανθρωπιά και το καθαρό κούτελο, από το χιλιάρικο της ντροπής και της ατιμίας? Κοιτάζοντας στα μάτια τον αληθινό και όχι τον κινηματογραφικό κόσμο, είμαι υπερήφανος που στον βασανισμένο εσχάτως τόπο μου, ενώ έχω ακούσει δεκάδες παρόμοια περιστατικά απειλών, μηδένα είχε θύμα ανθρώπινο. Τουλάχιστον οι Γραικοί κρατούν ψηλότερα την ταξική συνείδηση από τους παρόντες Βέλγους...
Παρότι το βλέμμα των Dardenne τεχνικά, έχει σαν στόχο του πάντοτε τον ρεαλισμό, εντούτοις πολλά από τα στοιχεία του σεναρίου τους διαφεύγουν του απόλυτα αληθινού και εισέρχονται πιο πολύ στα μονοπάτια της αλληγορίας. Φυσικά και ο θεματικός τους σπινθήρας είναι βγαλμένος από την καθημερινότητα της οικονομικής κρίσης, μα οι επιμέρους περσόνες που συμμετέχουν στα λυπημένα και σπαραχτικά ραντεβού, απεικονίζουν ολόκληρες ομάδες και τάσεις της σοσιαλιστικής πραγματικότητας. Οι άπονοι και άκαρδοι μικροαστοί, που κοιτάζουν μόνο την βολή τους, οι αμφιταλαντευόμενοι και μετριοπαθείς άφωνοι, που συνήθως ακολουθούν το ρεύμα, οι μαχητικοί αντάρτες που δεν δίνουν δεκάρα για τις προσταγές και σηκώνουν το μπαϊράκι της δίκαιης επανάστασης. Κι αν το αποτέλεσμα είναι αμφίβολα νικητήριο, αρκεί το δόσιμο του τίμιου αγώνα για να φέρει ξανά το χαμόγελο στα χείλη, ακόμη κι αν το χαρτί της απόλυσης, τυραννά και βασανίζει την κωλότσεπη.
Σε αντίθεση με περασμένες δημιουργίες τους οι Βαλλόνοι σκηνοθέτες, δεν ρίχνουν μουντάδα πάνω από τα πλάνα τους, δεν σχεδιάζουν συννεφιές και κακόκεφες σε λουμέν σεκάνς, αντιθέτως φροντίζουν να υπάρχει ένας αντιφατικός ήλιος σε κάθε βήμα της τρομαγμένης νοικοκυράς, που φωτίζεται ακόμη περισσότερο - μαζί με το πρόσωπο της - σε κάθε θετική απόκριση που παίρνει. Μοναδική μου ένσταση, η απρόσεχτη αιτιολογία της ασθένειας της Σάντρας, που δεν δικαιολογείται εύκολα, μιας και η φαμίλια της είναι κατά τα φαινόμενα ευτυχισμένη, τα παιδάκια της υγιή και ο σύζυγός της υποδειγματικός στην συμπεριφορά του, σε κάθε νευρική κρίση που την καταβάλλει.
Λεπτομέρειες που απλώς παραμένουν στο περιθώριο για συζήτηση όμως, μιας και τα πάντα εξαφανίζονται στην θωριά της κορυφαίας Ευρωπαίας ερμηνεύτριας ή μάλλον για να το διατυπώσω καλύτερα, της κορυφαίας πρωταγωνίστριας της ηπείρου μας, αν και όποτε αποφασίζει να συμμετάσχει σε εντός των τειχών παραγωγή. Παρότι είναι για πολύ σπουδαία πράγματα η Marion Cotillard, που συγκλονίζει με την απλότητα που εκφράζει την θλίψη, την στενοχώρια, αλλά και την αισιοδοξία ενίοτε, μάλλον δεν πρέπει ποτέ πια να ενδώσει στις χολιγουντιανές σειρήνες που υποβαθμίζουν αισθητά το ταλέντο της. Της αρκούν δυο απεριποίητες φράντζες και ένα ροζ τοπάκι για να βγάλει εις πέρας έναν ρόλο που ελάχιστες, για να μην πω καμία άλλη, θα μπορούσε να αποδώσει με τόση ειλικρίνεια.
Για πες: Τον ρόλο του κατακερματισμένου από τις απειλές και τον τρόμο της αβεβαιότητας ζωντανού κυττάρου, που αρνείται - έστω και με δεκανίκια - να παραδοθεί στις ορέξεις των καρχαριών. Το φινάλε του Deux Jours, Une Nuit θριαμβευτικό, ουμανιστικό, οπτιμιστικό, απαράμιλλο, δίνει το σύνθημα ενάντια στις ανήθικες πρακτικές των τραστ. Το δίκιο του εργάτη θα επικρατήσει, είτε το θέλετε, είτε όχι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Νοεμβρίου 2014 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική