Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα
του Jeremy Saulnier. Με τους Macon Blair, Devin Ratray, Amy Hargreaves, Kevin Kolack, Eve Plumb, David W. Thompson, Brent Werzner
Δίχως Τύψεις
του zerVo (@moviesltd) 
Από τα πιο αγαπημένα συστατικά στην θεματική των περιπετειών δράσης, η εκδίκηση, με την πιο ακραία μορφή της, την αυτοδικία, πάντοτε συνοδευόταν από πομπώδεις αλλά και εντυπωσιακές μάχες, εκεί που κυριαρχεί το δόγμα "οφθαλμόν αντί οφθαλμού". Στις περισσότερες των περιπτώσεων των φιλμικών Death Wish, ο σκοπός ήταν να χορτάσει ο θεατής από θέαμα και σασπένς, αφήνοντας κομματάκι στο περιθώριο, την μελέτη τόσο του χαρακτήρα τιμωρού, όσο και του κοινωνικού φόντου που τον αγκαλιάζει. Λειτουργώντας αντιδιαμετρικά και εξαιρετέα, το καλογραμμένο θρίλερ Blue Ruin, πράττει ακριβώς το αντίθετο...
Περιθωριακός, μοναχικός και ιδιότροπος ο Ντουάιτ Έβανς, έχει επιλέξει να ζει στην απομόνωση, μέσα σε μια παλιά, σαραβαλιασμένη μπλε Πόντιακ, έχοντας συνάμα ξεκόψει τους δεσμούς με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η πληροφορία πως ο εδώ και χρόνια φυλακισμένος για την δολοφονία των γονιών του, Γουίλ Κλέλαντ, εντός των προσεχών ημερών πρόκειται να αφεθεί ελεύθερος, θα ξυπνήσει μέσα του άγρια ένστικτα εκδίκησης, που θα τον οδηγήσουν στο να εκπονήσει σχέδιο συνέχισης της φρικτής βεντέτας.
Το αίμα πανεύκολα θα ξεπλυθεί με αίμα, καθώς το μίσος έχει τυφλώσει την ματιά του - όχι και κανενός παλικαρά - Ντουάιτ. Μαζί με την απόλαυση του stabαρίσματος εκείνου που αφαίρεσε τις ζωές του πατέρα και της μάνας του, επέρχονται όμως και οι συνέπειες. η κόντρα μόλις έχει ανοίξει. Κι αν ο καταπιεσμένος ψυχικά αυτόκλητος δικαστής δεν μοιάζει να νοιάζεται ιδιαίτερα για τον δικό του ολοκληρωτικά παρατημένο βίο, δεν συμβαίνει το ίδιο και με εκείνον της λατρεμένης του αδελφής και των ανήλικων παιδιών της.
Συνεπώς το πάθος για εκδίκηση, παίρνει πλέον την φόρμα της προστασίας των δυνητικών θυμάτων του πολέμου, που λαμβάνει χώρα στις πάμφτωχες επαρχίες της Βιρτζίνια. Το σενάριο σε αυτήν την διόλου ακριβή, ανεξάρτητη παραγωγή, του Jeremy Saulnier, μοιάζει ανατριχιαστικό στην εξέλιξη του, καθώς οι ανατροπές (πιότερο γεννημένες από την αναποφασιστικότητα του αντι-ήρωα του) ποτέ δεν αφήνουν την κατάσταση να ηρεμήσει, ποτίζοντας την διαρκώς με ενέσεις αγωνίας. Όχι σε παρόμοια υψηλό επίπεδο, η σκηνοθεσία του ιδίου, επιλέγει να σταθεί περισσότερο ως αυτόπτης μεν, ουδέτερος μάρτυρας των φονικών, παρά να γίνει μέρος του παιχνιδιού, να βάψει κι εκείνη τα χέρια της κατακόκκινα.
Σε αυτό το μισμάτς, την ισορροπία διατηρεί η απίστευτα αληθινή παρουσία του άγνωστου μέχρι τα χθες ηθοποιού Macon Blair, που πετυχαίνει στην ματιά του να ζωγραφίσει την παράνοια, το μίσος, την φρενοβλάβεια του εκτελεστή, συνάμα με τον φόβο, την αδεξιότητα, την αγαθοσύνη όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό, του πανάσχετου φονιά. Πικρό το χιούμορ που βγάζει η αντιλογία, στοιχείο που πιθανότατα να είναι και εκείνο το σημαντικό, που διατηρεί το ενδιαφέρον αναλλοίωτο μέχρι και το τελευταίο (κυριολεκτικά) δευτερόλεπτο.
Για πες: Πέραν του προφανούς, την προσφορά και παρουσίασης ενός εκκεντρικού θρίλερ, ο Saulnier κτίζει μέσα στην καλά μελετημένη ιστορία του, μια σύγχρονη κοινωνιολογική μελέτη, που αφορά στον απαίδευτο και ακόμη κοκκινολαίμη ρόλο, των χαμηλότερης υποστάθμης πολιτειών της Αμερικής. Εκεί που το ειδικό βάρος της ανθρώπινης ζωής, συμπιεσμένο από την ανέχεια και τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης, ωθεί τον κάθε μισότρελο στον βίαιο τερματισμό της, δίχως να βαρύνουν της συνείδηση του οι τύψεις.
Το αίμα πανεύκολα θα ξεπλυθεί με αίμα, καθώς το μίσος έχει τυφλώσει την ματιά του - όχι και κανενός παλικαρά - Ντουάιτ. Μαζί με την απόλαυση του stabαρίσματος εκείνου που αφαίρεσε τις ζωές του πατέρα και της μάνας του, επέρχονται όμως και οι συνέπειες. η κόντρα μόλις έχει ανοίξει. Κι αν ο καταπιεσμένος ψυχικά αυτόκλητος δικαστής δεν μοιάζει να νοιάζεται ιδιαίτερα για τον δικό του ολοκληρωτικά παρατημένο βίο, δεν συμβαίνει το ίδιο και με εκείνον της λατρεμένης του αδελφής και των ανήλικων παιδιών της.
Συνεπώς το πάθος για εκδίκηση, παίρνει πλέον την φόρμα της προστασίας των δυνητικών θυμάτων του πολέμου, που λαμβάνει χώρα στις πάμφτωχες επαρχίες της Βιρτζίνια. Το σενάριο σε αυτήν την διόλου ακριβή, ανεξάρτητη παραγωγή, του Jeremy Saulnier, μοιάζει ανατριχιαστικό στην εξέλιξη του, καθώς οι ανατροπές (πιότερο γεννημένες από την αναποφασιστικότητα του αντι-ήρωα του) ποτέ δεν αφήνουν την κατάσταση να ηρεμήσει, ποτίζοντας την διαρκώς με ενέσεις αγωνίας. Όχι σε παρόμοια υψηλό επίπεδο, η σκηνοθεσία του ιδίου, επιλέγει να σταθεί περισσότερο ως αυτόπτης μεν, ουδέτερος μάρτυρας των φονικών, παρά να γίνει μέρος του παιχνιδιού, να βάψει κι εκείνη τα χέρια της κατακόκκινα.
Σε αυτό το μισμάτς, την ισορροπία διατηρεί η απίστευτα αληθινή παρουσία του άγνωστου μέχρι τα χθες ηθοποιού Macon Blair, που πετυχαίνει στην ματιά του να ζωγραφίσει την παράνοια, το μίσος, την φρενοβλάβεια του εκτελεστή, συνάμα με τον φόβο, την αδεξιότητα, την αγαθοσύνη όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό, του πανάσχετου φονιά. Πικρό το χιούμορ που βγάζει η αντιλογία, στοιχείο που πιθανότατα να είναι και εκείνο το σημαντικό, που διατηρεί το ενδιαφέρον αναλλοίωτο μέχρι και το τελευταίο (κυριολεκτικά) δευτερόλεπτο.
Για πες: Πέραν του προφανούς, την προσφορά και παρουσίασης ενός εκκεντρικού θρίλερ, ο Saulnier κτίζει μέσα στην καλά μελετημένη ιστορία του, μια σύγχρονη κοινωνιολογική μελέτη, που αφορά στον απαίδευτο και ακόμη κοκκινολαίμη ρόλο, των χαμηλότερης υποστάθμης πολιτειών της Αμερικής. Εκεί που το ειδικό βάρος της ανθρώπινης ζωής, συμπιεσμένο από την ανέχεια και τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης, ωθεί τον κάθε μισότρελο στον βίαιο τερματισμό της, δίχως να βαρύνουν της συνείδηση του οι τύψεις.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Νοεμβρίου 2014 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική