Η Έκρηξη
του Σύλλα Τζουμέρκα. Με τους Αγγελική Παπούλια, Βασίλη Δογάνη, Μαρία Φιλίνη, Θέμιδα Μπαζάκα, Γιώργο Μπινιάρη, Μάκη Παπαδημητρίου
Στην Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να ακούσει την κραυγή σου
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Εσείς καταδικάζετε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται;
Ο Σύλλας Τζουμέρκας είναι από εκείνους τους νέους Έλληνες κινηματογραφιστές, που καλούνται να βγάλουν την κινηματογραφία μας από την αφάνεια. Και δεν εννοώ την αφάνεια τη φεστιβαλική – στα διεθνή φεστιβάλ ακόμα μας αντιμετωπίζουν ως εξωτικά, weird φρούτα. Όχι, μιλάω για την αφάνεια την εισπρακτική. Ο ελληνικός εμπορικός κινηματογράφος ψόφησε κι ενώ ο καλλιτεχνικός βρίσκεται σε άνοδο και είναι διεθνώς αναγνωρισμένος, δεν κατορθώνει να μαζέψει Έλληνες θεατές στις αίθουσες.
Για να λέμε την πικρή αλήθεια ούτε τούτη η ταινία θα καταφέρει να γεμίσει τα εγχώρια σινεμά. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά δεν... Κι είναι κρίμα διότι τούτη τη φορά, ο Θεσσαλονικιός Τζουμέρκας, αν και πάλι δεν αποφεύγει μικρά φάουλ, κάνει την πιο πλήρη ταινία του από τις δύο μικρού και τη μία μεγάλου μήκους που έχει γυρίσει στο παρελθόν. Μιλάει για το σήμερα με την αίσθηση του επείγοντος – και καίγεται τόσο πολύ να μας το διηγηθεί από τη σκοπιά του, που η έκρηξη παρασέρνει και τον ίδιο.
Η υπόθεση: Η Μαρία τρέχει στην Εθνική Οδό. Πίσω της, φωτιά και μια τσάντα γεμάτη λεφτά. Μπροστά της, ο ατέλειωτος δρόμος. Μόλις μια μέρα πριν, ήταν μια στοργική μητέρα, ερωτευμένη σύζυγος, υπεύθυνη κόρη. Σήμερα έχει επαναστατήσει. Και είναι αποφασισμένη να σαρώσει στο πέρασμά της ό,τι αγάπησε ποτέ.
Η άποψή μας: Τούτη η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Λοκάρνο κι έκανε κι ένα θορυβώδες πέρασμα από το πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου το κοινό ήρθε αντιμέτωπο με τη σύγχρονη πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Μια πραγματικότητα που στριμώχνει, που πειθαναγκάζει, που διαστρεβλώνει, που καίει. Μια πραγματικότητα που οδηγεί σε flexible ηθική, που οδηγεί και τον πιο ηθικό ανάμεσά μας να παραστρατήσει. Η Μαρία της Παπούλια είναι μια γυναίκα που ξεκινάει με όνειρα και που σιγά – σιγά αναγκάζεται να βάλει λίγο νερό στο κρασί της, ακόμα λίγο, ακόμα λίγο, έως ότου αποφασίζει να βάλει... φωτιά σε δάσος! Ο έρωτας ήταν ο μόνος που την έκανε να νιώθει ζωντανή, που την έκανε να αντιστέκεται, να ανέχεται την πραγματικότητα. Η σάρκα, ο ιδρώτας, το άλλο σώμα. Ακόμα και ο πιο δυνατός έρωτας, όμως, ξεφτάει, γίνεται ρουτίνα, συμβιβάζεται, κυρίως μέσω του γάμου. Στο ολοφάνερα άνισο σενάριο, το μεγαλύτερο φάουλ είναι πως στο φινάλε στερεί από τη Μαρία το ηθικό της πλεονέκτημα.
Ποια η διαφορά της εντέλει από τον χρυσαυγίτη γαμπρό της; Η επανάστασή της την οδηγεί στην έκρηξη με τρόπο μη πολιτικά ορθό; Εκτός κι αν αναγκάζοντάς μας να δεχτούμε το σύμπαν του όπως είναι, χωρίς επεξηγήσεις, πιθανόν η Μαρία εντέλει να μην έβαλε τη φωτιά, ε; Το φινάλε είναι ανοιχτό – μπορεί να ερμηνευτεί κι έτσι. Και πάλι, οι καταπατητές γης, με αγγελίες βρίσκουν τους εμπρηστές τους; Ο Σύλλας «μπουκώνει» το σενάριό του με πάρα πολλά πράγματα εκεί που η αφαίρεση θα ήταν μάλλον πιο λειτουργική αισθητική προσέγγιση. Έχει την τύχη να διαθέτει στον πρωταγωνιστικό ρόλο μια εξαιρετική Αγγελική Παπούλια (που τείνει να γίνει ο... Βαγγέλης Μουρίκης των Ελληνίδων κινηματογραφικών ηθοποιών – αν και στις σκηνές που υποδύεται την έφηβη δείχνει σαφώς μεγαλύτερη) έχει την ατυχία όμως από την άλλη να συμπληρώνει το σενάριό του με ένα αποπροσανατολιστικό μοντάζ. Παίζει με διάφορες χρονικές περιόδους εξέλιξης του φιλμ κι αν στόχος του ήταν να ζαλίσει τον θεατή ώστε να δυσκολεύεται να διακρίνει το timeframe, τότε το πέτυχε.
Οι ερωτικές σκηνές είναι αριστουργηματικά σκηνοθετημένες – να το τονίσουμε αυτό – το φιλόδοξο εγχείρημα όμως εντέλει καταλήγει σε κάτι που μπορεί να συνοψιστεί στη φράση «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Χίλιες φορές όμως τέτοιες έντιμες αποτυχίες παρά αυτάρεσκες αυνανιστικές «καλλιτεχνίες» της κακιάς ώρας.
Η υπόθεση: Η Μαρία τρέχει στην Εθνική Οδό. Πίσω της, φωτιά και μια τσάντα γεμάτη λεφτά. Μπροστά της, ο ατέλειωτος δρόμος. Μόλις μια μέρα πριν, ήταν μια στοργική μητέρα, ερωτευμένη σύζυγος, υπεύθυνη κόρη. Σήμερα έχει επαναστατήσει. Και είναι αποφασισμένη να σαρώσει στο πέρασμά της ό,τι αγάπησε ποτέ.
Η άποψή μας: Τούτη η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Λοκάρνο κι έκανε κι ένα θορυβώδες πέρασμα από το πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου το κοινό ήρθε αντιμέτωπο με τη σύγχρονη πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Μια πραγματικότητα που στριμώχνει, που πειθαναγκάζει, που διαστρεβλώνει, που καίει. Μια πραγματικότητα που οδηγεί σε flexible ηθική, που οδηγεί και τον πιο ηθικό ανάμεσά μας να παραστρατήσει. Η Μαρία της Παπούλια είναι μια γυναίκα που ξεκινάει με όνειρα και που σιγά – σιγά αναγκάζεται να βάλει λίγο νερό στο κρασί της, ακόμα λίγο, ακόμα λίγο, έως ότου αποφασίζει να βάλει... φωτιά σε δάσος! Ο έρωτας ήταν ο μόνος που την έκανε να νιώθει ζωντανή, που την έκανε να αντιστέκεται, να ανέχεται την πραγματικότητα. Η σάρκα, ο ιδρώτας, το άλλο σώμα. Ακόμα και ο πιο δυνατός έρωτας, όμως, ξεφτάει, γίνεται ρουτίνα, συμβιβάζεται, κυρίως μέσω του γάμου. Στο ολοφάνερα άνισο σενάριο, το μεγαλύτερο φάουλ είναι πως στο φινάλε στερεί από τη Μαρία το ηθικό της πλεονέκτημα.
Ποια η διαφορά της εντέλει από τον χρυσαυγίτη γαμπρό της; Η επανάστασή της την οδηγεί στην έκρηξη με τρόπο μη πολιτικά ορθό; Εκτός κι αν αναγκάζοντάς μας να δεχτούμε το σύμπαν του όπως είναι, χωρίς επεξηγήσεις, πιθανόν η Μαρία εντέλει να μην έβαλε τη φωτιά, ε; Το φινάλε είναι ανοιχτό – μπορεί να ερμηνευτεί κι έτσι. Και πάλι, οι καταπατητές γης, με αγγελίες βρίσκουν τους εμπρηστές τους; Ο Σύλλας «μπουκώνει» το σενάριό του με πάρα πολλά πράγματα εκεί που η αφαίρεση θα ήταν μάλλον πιο λειτουργική αισθητική προσέγγιση. Έχει την τύχη να διαθέτει στον πρωταγωνιστικό ρόλο μια εξαιρετική Αγγελική Παπούλια (που τείνει να γίνει ο... Βαγγέλης Μουρίκης των Ελληνίδων κινηματογραφικών ηθοποιών – αν και στις σκηνές που υποδύεται την έφηβη δείχνει σαφώς μεγαλύτερη) έχει την ατυχία όμως από την άλλη να συμπληρώνει το σενάριό του με ένα αποπροσανατολιστικό μοντάζ. Παίζει με διάφορες χρονικές περιόδους εξέλιξης του φιλμ κι αν στόχος του ήταν να ζαλίσει τον θεατή ώστε να δυσκολεύεται να διακρίνει το timeframe, τότε το πέτυχε.
Οι ερωτικές σκηνές είναι αριστουργηματικά σκηνοθετημένες – να το τονίσουμε αυτό – το φιλόδοξο εγχείρημα όμως εντέλει καταλήγει σε κάτι που μπορεί να συνοψιστεί στη φράση «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Χίλιες φορές όμως τέτοιες έντιμες αποτυχίες παρά αυτάρεσκες αυνανιστικές «καλλιτεχνίες» της κακιάς ώρας.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Νοεμβρίου 2014 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική