Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας
του Alejandro González Iñárritu. Με τους Michael Keaton, Zach Galifianakis, Edward Norton, Andrea Riseborough, Naomi Watts, Amy Ryan, Emma Stone, Merritt Wever, Lindsay Duncan, Natalie Gold
Ή αλλιώς Η Καλλιτεχνική Απελευθέρωση του Alejandro González Iñárritu
του gaRis (@takisgaris) 
Κατά πάσα πιθανότητα το φιλμικό γεγονός του 2014. Πόσο η ανάγκη για δημοφιλία σε καταναλώνει. Η αλλοτινή λάμψη της αναγνωρισιμότητας που σε στοιχειώνει. Η ταμπέλα που ασφυκτικά σε σταμπάρει. Η μετατροπή του ηθοποιού σε σταρ και η απογείωση του σταρ μέσα από την αναγέννηση του ηθοποιού. Η εγώκεντρη περιφορά της εικόνας ως επιβολή επί της συντριβής του συναγωνιστή περφόρμερ. Η «Μέθοδος» και η ακύρωση της αλήθειας από ένα ψευδεπίγραφα δοκησίσοφο Εγώ. Διαλυμένη η οικογένεια του Birdman / Michael Keaton με την θυγατέρα υπό απεξάρτηση Emma Stone να λειτουργεί ως τύποις γραμματέας του που δε χάνει ευκαιρία να του πατάει τον κάλο: Είναι ένας ξεπλυμένος σταρ-δεινόσαυρος που δεν έχει ιδέα από social media - οπότε σχεδόν δεν υπάρχει. Όμως υπάρχει ο νεαρότερος «μεθοδικός» Edward Norton που του κλέβει το σόου, όταν τον προσκαλεί να παίξει στο μπρόουντγεηκό του θεατρικό comeback πάνω στον Raymond Carver “What We Talk About When We Talk About Love”.
Ο ολετήρας, τίγκα-στον-εαυτό-του Norton που την πέφτει επί σκηνής στην κάποτε φιλενάδα του Naomi Watts, που νόμιζε ότι το Μπρόντγουεϊ θα ήταν ο κολοφώνας της ευτυχίας της, για να αποδειχθεί η σαπουνόφουσκα που έσκασε βίαια στον εύθραυστο ψυχισμό της. Σα τη φιλενάδα και κατά φαντασίαν έγκυο από τον Keaton, Andrea Riseborough που μάλλον τον αντιπαθεί σα γνήσιο νυμφίδιο που έλκεται από το όνομα φτύνοντας τη χάρη. Ενώ η πρώην σύζυγος Amy Ryan και ο πιστός - παραγωγός σε - μόνιμη αγωνία Ζάχος Γαλυφιανάκης είναι οι θετικές δυνάμεις που τον ισορροπούν, καθώς αμφιταλαντεύεται μεταξύ της φωνής του Birdman / Batman που γκρινιάζει γιατί εγκατέλειψε άδοξα το Birdman / Batman franchise, της τηλεκινητικής του υπερδύναμης και της δίψας του να αποδείξει τις υποκριτικές του ικανότητες, έστω κι αν η σνομπαρία κριτικός θεάτρου Lindsay Duncan, στην ίσως καταλυτικότερη σκηνή του φιλμ, του πετάει κατάμουτρα ότι δεν είναι ηθοποιός, παρά απλά ένας σελέμπριτυ.
Σα το Celebrity του Woody Allen, το Short Cuts ή το The Player του Altman, το φετινό Maps to the Stars του Cronenberg ή το δίδυμο αδερφάκι του προβεβλημένο εδώ στο TIFF14 The Humbling του Stephen Frears. Και τόσες-κι άλλες ακόμη ομφαλοσκοπούμενες σταρούμπικες εν εξάλλω δημιουργίες που χρωστούν ύπαρξη στο Φελινικό αριστούργημα 8 ½, το οποίο εδώ ο Μεχικάνος, της αγίας τριάδας μαζί με Cuaron και Del Toro, εμφανώς αναβαπτίζει οπτικά, με απίθανα σκηνοθετικά, one-take τερτίπια και jazz τύμπανα να ορθοτομούν ρυθμικά την ξουραφένια ματιά του Alejandro. Γιατί, ως άλλο 8 1/2, η ταινία είναι εντέλει η καλλιτεχνική εξιλέωση του Iñárritu ο οποίος, μετά τους ευέλπιδες Amores Perros, αφού πρώτα μας βύθισε στον παγκοσμιοποιημένο κρανίου τόπο των Babel, 21 Grams και Biutiful, αυτοπροσδιοριζόμενος αθέλητα ως ο νάρκισσος γητευτής του φαταλιστικού πόνου, έρχεται, μέσα από μια αναπάντεχη χολιγουντιανή σάτιρα να αναγεννηθεί με λάβρο σκωπτικισμό μεν αλλά βαθιά αισιόδοξο στην κατάληξή του ως μήνυμα.
Για πες: Με δεδομένες τις υποψηφιότητες για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Φωτογραφία (ο θεϊκός Emmanuel Lubezki, βραβευμένος πέρσι για το Gravity του Cuaron), Σενάριο και τις εντελώς αυτοβιογραφικές μανιώδεις ερμηνείες καριέρας των Keaton – Norton, το Birdman πετά τόσο ψηλά ώστε να ατενίζει με αετίσιο βλέμμα την αποδέλοιπη φετινή κινηματογραφική παραγωγή. Γιατί κεντρίζει εκστατικά και ισόποσα με την αλήθεια και το ψέμα του, όπως ακριβώς κάθε δημιουργία που μέλλεται να παραμείνει χωμένη βαθιά στη συνείδηση κάθε αληθινού φίλου του σινεμά.
Σα το Celebrity του Woody Allen, το Short Cuts ή το The Player του Altman, το φετινό Maps to the Stars του Cronenberg ή το δίδυμο αδερφάκι του προβεβλημένο εδώ στο TIFF14 The Humbling του Stephen Frears. Και τόσες-κι άλλες ακόμη ομφαλοσκοπούμενες σταρούμπικες εν εξάλλω δημιουργίες που χρωστούν ύπαρξη στο Φελινικό αριστούργημα 8 ½, το οποίο εδώ ο Μεχικάνος, της αγίας τριάδας μαζί με Cuaron και Del Toro, εμφανώς αναβαπτίζει οπτικά, με απίθανα σκηνοθετικά, one-take τερτίπια και jazz τύμπανα να ορθοτομούν ρυθμικά την ξουραφένια ματιά του Alejandro. Γιατί, ως άλλο 8 1/2, η ταινία είναι εντέλει η καλλιτεχνική εξιλέωση του Iñárritu ο οποίος, μετά τους ευέλπιδες Amores Perros, αφού πρώτα μας βύθισε στον παγκοσμιοποιημένο κρανίου τόπο των Babel, 21 Grams και Biutiful, αυτοπροσδιοριζόμενος αθέλητα ως ο νάρκισσος γητευτής του φαταλιστικού πόνου, έρχεται, μέσα από μια αναπάντεχη χολιγουντιανή σάτιρα να αναγεννηθεί με λάβρο σκωπτικισμό μεν αλλά βαθιά αισιόδοξο στην κατάληξή του ως μήνυμα.
Για πες: Με δεδομένες τις υποψηφιότητες για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Φωτογραφία (ο θεϊκός Emmanuel Lubezki, βραβευμένος πέρσι για το Gravity του Cuaron), Σενάριο και τις εντελώς αυτοβιογραφικές μανιώδεις ερμηνείες καριέρας των Keaton – Norton, το Birdman πετά τόσο ψηλά ώστε να ατενίζει με αετίσιο βλέμμα την αποδέλοιπη φετινή κινηματογραφική παραγωγή. Γιατί κεντρίζει εκστατικά και ισόποσα με την αλήθεια και το ψέμα του, όπως ακριβώς κάθε δημιουργία που μέλλεται να παραμείνει χωμένη βαθιά στη συνείδηση κάθε αληθινού φίλου του σινεμά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιανουαρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική