Η Κακή Μέρα Από Το Πρωί Φαίνεται
του Miguel Arteta. Με τους Steve Carell, Jennifer Garner, Ed Oxenbould, Dylan Minnette, Kerris Dorsey, Bella Thorne
Βρείτε τον Γκαντέμη!
του zerVo (@moviesltd) 
Κάθε εμπόδιο για καλό που λέει κι ο λαός και νά' χουμε την υγείας μας να ξεπερνάμε τα προβλήματα. Αυτό ακριβώς με λιγουλάκι ανορθόδοξο τρόπο, επικεντρώνοντας σε όλες εκείνες τις στιγμές που μπορεί να μαυρίσουν την καθημερινότητα, να χαλάσουν την διάθεση, να καταρρακώσουν το κέφι και να διαλύσουν το οποιοδήποτε θετικό συναίσθημα, είναι το φαμιλιάρικο μηνυματάκι που στέλνει η χαμογελαστή εντέλει, κωμωδιούλα καταστάσεων της Disney, με αυτόν τον αναίτια μακροσκελέστατο τίτλο. Που πήρε μόλις 44 χρόνια να μεταφερθεί από τις σελίδες της νουβέλας της Judith Viorst, στην μεγάλη οθόνη...
Μία ημέρα πριν κλείσει τα δώδεκα χρόνια ζωής, ο συνεσταλμένος Αλεξάντερ, θα περάσει ένα εφιαλτικό 24ωρο, γνωρίζοντας συνεχείς αποτυχίες στο σχολείο, βιώνοντας την απόρριψη από τους φίλους του που δεν θα τον τιμήσουν στο πάρτι που διοργανώνει και νιώθοντας αποξενωμένος από τα αγαπημένα του πρόσωπα, πιστεύοντας πως δεν του δίνουν την σημασία που δικαιούται. Μέσα στο όνειρο του θα ευχηθεί όλα εκείνα τα δεινά που εκείνος περνά, να τα ζήσουν κι εκείνοι για μια ημέρα, να καταλάβουν τι θα πει αδικία και απαξίωση. Πέστο κι έγινε απαντά η νεράιδα..
Από το καθυστερημένο πρωινό ξύπνημα που θα διαλύσει μονομιάς το πρόγραμμα της οικογένειας Κούπερ, θα δοθεί το άρξασθε πυρ της συμφοράς. Η μαμά Κέλλυ, δίχως αμάξι αφού η μπαταρία σώθηκε από λάθος την προηγούμενη νύχτα, τρέχει να προλάβει την έκδοση του παιδικού βιβλίου που επιμελείται, η εκτύπωση του οποίου όμως είναι εντελώς λανθασμένη. Ο μεγάλος αδελφός Άντονυ, βλέπει την σχέση με την κοπέλα του να διαλύεται, μαζί με την ψυχολογία του λίγο πριν δώσει εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης, η μεσαία αδελφή Έμιλυ, λίγο πριν την πολυαναμενόμενη σχολική παράσταση θα ανεβάσει σαράντα πυρετό και ο μπαμπάς Μπεν, έχοντας ραντεβού που θα κρίνει το επαγγελματικό του μέλλον, υποχρεούται να πάρει μαζί του, τον βενιαμίν του σπιτιού Τρέβορ, που πραγματικά είναι μια κινούμενη καταστροφή.
Μέσα σε 80 το πολύ λεπτουδάκια, λαμβάνουν χώρα όλες οι γκαντεμιές που ακόμη και το πιο ευφάνταστο μυαλό θα μπορούσε να σκεφτεί. Σαν να έπεσε μια ατομική βόμβα στο μέσον των φιλοδοξιών της εύπορης, αστικής αυτής ομάδας και διέλυσε μονομιάς, όνειρα, προσδοκίες, ελπίδες. Φαντάζεσαι πως μετά από αυτή την βιβλική καταστροφή, θα επέλθει και η γκρίνια, η μιζέρια, η ολοκληρωτική διάλυση. Ε, όχι δα, αφού μιλάμε για ένα από τα δεκάδες live action του στούντιο του θείου Walt, που έχει εκείνο το χάρισμα να αναδίδει μέσα ακόμη κι από τις πιο στενόχωρες (διασκεδαστικές και κωμικές εδώ) καταστάσεις, το πιο αισιόδοξο και ισχυρό μήνυμα. Που οι δυτικές κοινωνίες θα αποδεχτούν σαν βάλσαμο, ενάντια στις αντιξοότητες που τους προσμένουν στον δύσκολο πραγματικό τους βίο.
Ο σκηνοθέτης Miguel Arteta, μετά από το γλυκούλι Youth In Revolt, παίρνει ένα θέμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Disney και λειτουργώντας σαν φυσικός διάδοχος του Shaun Levy, το φέρει εις πέρας με τον πλέον αναμενόμενο και δίχως την παραμικρή έκπληξη τρόπο. Με όπλο του την φρενίτιδα στην παρουσίαση των διαρκών αναποδιών, αλλά χωρίς καμιά σπουδαία έμπνευση να προβάλει κάποια ανατροπή, ουσιαστικά αφήνει το χαρούμενο εντέλει θεματάκι του να κυλήσει μέχρι το φινάλε, όπου βεβαίως τα πάντα μπαίνουν σε τάξη και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Για πες: Μίνι σουρπρί, η εμφάνιση του μπόμπιρα Ed Oxenbould, που σηκώνει πάνω στους ανήλικους ώμους του το βάρος του όχι εύκολου ρόλου του, δίχως μάλιστα να παίρνει ιδιαίτερες βοήθειες ούτε από τα ακατάπαυστα ουρλιαχτά της Jennifer Garner, ούτε από τις συνήθεις φατσούλες του Steve Carell, που δεν δικαιολογεί με την μικρή του - και ερμηνευτικά - παρουσία στο εκράν τον τίτλο του βαριού χαρτιού του πρότζεκτ.
Από το καθυστερημένο πρωινό ξύπνημα που θα διαλύσει μονομιάς το πρόγραμμα της οικογένειας Κούπερ, θα δοθεί το άρξασθε πυρ της συμφοράς. Η μαμά Κέλλυ, δίχως αμάξι αφού η μπαταρία σώθηκε από λάθος την προηγούμενη νύχτα, τρέχει να προλάβει την έκδοση του παιδικού βιβλίου που επιμελείται, η εκτύπωση του οποίου όμως είναι εντελώς λανθασμένη. Ο μεγάλος αδελφός Άντονυ, βλέπει την σχέση με την κοπέλα του να διαλύεται, μαζί με την ψυχολογία του λίγο πριν δώσει εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης, η μεσαία αδελφή Έμιλυ, λίγο πριν την πολυαναμενόμενη σχολική παράσταση θα ανεβάσει σαράντα πυρετό και ο μπαμπάς Μπεν, έχοντας ραντεβού που θα κρίνει το επαγγελματικό του μέλλον, υποχρεούται να πάρει μαζί του, τον βενιαμίν του σπιτιού Τρέβορ, που πραγματικά είναι μια κινούμενη καταστροφή.
Μέσα σε 80 το πολύ λεπτουδάκια, λαμβάνουν χώρα όλες οι γκαντεμιές που ακόμη και το πιο ευφάνταστο μυαλό θα μπορούσε να σκεφτεί. Σαν να έπεσε μια ατομική βόμβα στο μέσον των φιλοδοξιών της εύπορης, αστικής αυτής ομάδας και διέλυσε μονομιάς, όνειρα, προσδοκίες, ελπίδες. Φαντάζεσαι πως μετά από αυτή την βιβλική καταστροφή, θα επέλθει και η γκρίνια, η μιζέρια, η ολοκληρωτική διάλυση. Ε, όχι δα, αφού μιλάμε για ένα από τα δεκάδες live action του στούντιο του θείου Walt, που έχει εκείνο το χάρισμα να αναδίδει μέσα ακόμη κι από τις πιο στενόχωρες (διασκεδαστικές και κωμικές εδώ) καταστάσεις, το πιο αισιόδοξο και ισχυρό μήνυμα. Που οι δυτικές κοινωνίες θα αποδεχτούν σαν βάλσαμο, ενάντια στις αντιξοότητες που τους προσμένουν στον δύσκολο πραγματικό τους βίο.
Ο σκηνοθέτης Miguel Arteta, μετά από το γλυκούλι Youth In Revolt, παίρνει ένα θέμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Disney και λειτουργώντας σαν φυσικός διάδοχος του Shaun Levy, το φέρει εις πέρας με τον πλέον αναμενόμενο και δίχως την παραμικρή έκπληξη τρόπο. Με όπλο του την φρενίτιδα στην παρουσίαση των διαρκών αναποδιών, αλλά χωρίς καμιά σπουδαία έμπνευση να προβάλει κάποια ανατροπή, ουσιαστικά αφήνει το χαρούμενο εντέλει θεματάκι του να κυλήσει μέχρι το φινάλε, όπου βεβαίως τα πάντα μπαίνουν σε τάξη και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Για πες: Μίνι σουρπρί, η εμφάνιση του μπόμπιρα Ed Oxenbould, που σηκώνει πάνω στους ανήλικους ώμους του το βάρος του όχι εύκολου ρόλου του, δίχως μάλιστα να παίρνει ιδιαίτερες βοήθειες ούτε από τα ακατάπαυστα ουρλιαχτά της Jennifer Garner, ούτε από τις συνήθεις φατσούλες του Steve Carell, που δεν δικαιολογεί με την μικρή του - και ερμηνευτικά - παρουσία στο εκράν τον τίτλο του βαριού χαρτιού του πρότζεκτ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Οκτωβρίου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική