Movies Ltd

Δε θα Γίνεις Έλληνας Ποτέ;

του gaRis (@takisgaris)

Με το ζόρι είκοσι άτομα στην προβολή για δημοσιογράφους και ίνταστρυ. Καμπόσα χρόνια μετά την εντυπωσιακά ώριμη (με εμφανή νουάρ δάνεια βέβαια) Στρέλλα και παραπάνω από μια ντουζίνα με τον πρωτόλεια ευφάνταστο Γιγαντιαίο Μουσακά, ο Πάνος Κούτρας έρχεται ξανά να μας δηλώσει στα μούτρα ότι κάνει queer cinema. Κι επειδή έχει ανθεκτικά δικοτυλήδονα προσθέτει κι ένα ακόμη ταμπού, παίρνοντας σκυτάλη από τον Γιάνναρη: To να είσαι Αλβανός στην Ελλάδα και μάλιστα δεύτερης γενιάς, ενταγμένος σε μια κοινωνία που σου αρνείται την υπηκοότητα αν δε σε αναγνωρίσει ως μπάσταρδο ο παλικαράς - κοτάρα γλεντιστής της πεθαμένης στην ψάθα αλβανέζας μητρός σου. Είσαι και πούστης και φτωχός και ψιλο-άσχημος, όπως ο εντυπωσιακός στην εφηβική απειρία του Κώστας Νικούλι – τα τρία κακά που απαρτίζουν το ανάθεμα κάθε θεοσεβούμενου αιλιναρά.

Παίρνεις λοιπόν το λίγο μεγαλύτερο αδέρφι σου που τον λένε Οδυσσέα (ο αρρενωπός Νίκος Γκέλια) και τραβάτε για το ξενοδοχείο - Ξενία όπου αυτός έχει όνειρα να ξαναχτίσει, αν κερδίσει και το επόμενο τάλεντ σόου στο Σαλόνικα. Όμως (οι εξόφθαλμες μπηχτές προς αρχαία τραγωδία συνεχίζονται-όπως το Οιδιπόδειο στη Στρέλλα) η λύση του δράματος, με ενδιάμεσους σταθμούς αλβοδοβαρικά ιντερλούδια (με υπερμεγέθη λαγουδάκια και Rumore kitsch ξεφάντωμα και Patti Pravo φετιχιστική λατρεία) περνά από την αναμέτρηση με τον πατέρα, συγγραφική εμμονή (καθόλα σεβαστή) του Κούτρα που καθορίζει το μικρό αλλά ενδιαφέρον έργο του. Με 1.5 μύριο μπάτζετ και κραυγαλέες τεχνικές ατέλειες (χώρια η σεναριακώς άτεχνη εισαγωγή στο οδοιπορικό των δυο αδερφιών), ο Πάνος κάνει σινεμά θαρραλέο και πολύ ερωτικό στις φευγαλέες του ονειρώξεις. Και σα τέτοιο βλέπεται. Με μήνυμα καυτή πατάτα, σε μια Ελλάδα που είναι με το φερετζέ, αποκομμένη από την Xenia παιδεία της που τόσο υπερφίαλα διατυμπανίζει, καθώς ακατάπαυστα αφρίζει μέσα από τα δόντια με αποδέκτες Αλβανούς και Πακιστανούς.

Το Xenia είναι περισσότερο ένα statement παρά μια ταινία που διεκδικεί δάφνες αρτιότητας. Ας γίνουν περισσότερες τέτοιες προσπάθειες να μιλήσουμε για όσα υπεκφεύγουμε αμολώντας τσιτάτα, ανέκδοτα και αφορισμούς. Ίσως τότε θα μάθουμε να κρίνουμε αθροίζοντας παρά να μιζεριάζουμε αφαιρώντας. Από το Un Certain Regard των Καννών στο φετινό Τορόντο και τώρα στο δυσκολότερο εκ των τριών κοινό, τον Έλληνα θεατή. Γιατί το αν το σινεμά του Κούτρα έχει εντέλει αποδέκτη, στην ουσία είναι μέρος της απάντησης που αφορά στο κατά πόσο υπάρχει νέο κύμα στα ελληνικά κινηματογραφικά δρώμενα ή πρόκειται απλά για ένα φεστιβαλίζον greek weird wave που δρέπει διεθνή βραβευτική ελεημοσύνη ενώ στα καθ’ ημάς στο ταμείο θριαμβεύει η δαντέλα-και-ιδεολογική κύρτωση-Μικρά Αγγλία ή ακόμη η επόμενη ξεπατικωσούρα του Παπακαλιάτη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Οκτωβρίου 2014 από την Feelgood