Καλωσήρθες στη Νέα Υόρκη
του Abel Ferrara. Με τους Gérard Depardieu, Jacqueline Bisset, Marie Mouté, Drena De Niro, Amy Ferguson, Paul Calderon, Ronald Guttman, Paul Hipp
Ξέρεις ποιος είμαι εγώ?
του zerVo (@moviesltd) 
Όσα συνέβησαν - αν συνέβησαν - εκείνη την μοιραία βραδιά στην σουίτα του Sofitel της Νέας Υόρκης, μα κυρίως όσα επακολούθησαν προκαλώντας σκάνδαλο μεγατόνων, αποτελούν ιστορικά γεγονότα, που άλλαξαν τον ρου της εξέλιξης της Γηραιάς Ηπείρου. Το πρόσωπο που έπεσε σαν πρωτάρης στην καλοστημένη παγίδα που του έστησαν οι πολιτικοί του - και όχι μόνο - αντίπαλοι, δεν ήταν απλώς ο ισχυρός άντρας του κραταιού ΔΝΤ, αλλά ο επόμενος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, ενός εκ των δύο τριών ισχυρών παικτών στην σκακιέρα της Ευρωζώνης. Αρκεί πάντως και μόνο μια ματιά, στην πίσω από τις κουίντες δράση του συμπαθούς ερωτιάρη Ντομινίκ, για να κατανοήσει κανείς πως το δόγκανο θα τον τσάκωνε αργά ή γρήγορα, με μαθηματική ακρίβεια.
Πρόκειται για τον πλέον ισχυρό άντρα τόσο της χρηματοπιστωτικής όσο και της πολιτικής σκηνής της Ευρώπης. Κορυφαίος τραπεζίτης, αλλά και φιλόδοξος ηγέτης, ο Μεσιέ Ντέβερο, θα εκμεταλλευτεί το επαγγελματικό του ταξίδι στην Αμερική, για να το συνδυάσει συμμετέχοντας σε ομαδικά ερωτικά όργια, κατευνάζοντας το πάθος του για γυναικεία αγκαλιά. Μετά από μια μακρά νύχτα λαγνείας και κατά την διαδρομή του προς το αεροδρόμιο, θα συλληφθεί από τις αστυνομικές αρχές, κατηγορούμενος για σεξουαλική επίθεση, σε καμαριέρα του ξενοδοχείου. Χειροπέδες, κρατητήριο, μεταγωγή, δικαστήριο, εξευτελισμός. Η καριέρα ενός φιλόδοξου ανδρός μόλις έλαβε τέλος!
Ξέρεις ποιος είμαι εγώ? Πάνω σε αυτή την φράση, που χρησιμοποίησε ο πανίσχυρος ανήρ για να ρίξει την φουκαριάρα (πλην εκατομμυριούχα πια) εργαζόμενη στην αγκαλιά του, οριοθετείται ολόκληρο το ζήτημα που θέτει πάνω στον κινηματογραφικό του προβληματισμό ο έμπειρος Abel Ferrara. Ταυτόχρονα όμως στο σκιτσάρισμα της κεντρικής προσωπικότητας που επεξεργάζεται, φροντίζει να προσθέσει όλες εκείνες τις ευάλωτες πτυχές, ενός ανθρώπου φοβισμένου, αφελή, ευαίσθητου, αλλά και ανασφαλή, εικόνα που δεν ταιριάζει καν, με την δημόσια του ευθυτενή, σκληρού και άτεγκτου επιχειρηματία. Καθώς ο καλοντυμένος και μέχρι πρότινος περήφανος Ντέβερο (δια)σύρεται στους διαδρόμους των βρωμερών με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και το βλέμμα σκυμμένο, γίνεται αντιληπτό πως μέσα του έχει κατανοήσει πως έχει επέλθει ο πολιτικός του θάνατος.
Δεν είναι όμως εκείνο που τον καίει. Είναι πασιφανές. πως η ντροπή που αισθάνεται μέσα του, αυτός ο εντέλει ανθρωπάκος, είναι επειδή επισήμως πρόδωσε την εμπιστοσύνη των προσφιλών του προσώπων, της γυναίκας του, που βιώνει μάλλον την μεγαλύτερη τραγωδία, έχοντας χάσει μέσα από την αγκαλιά της τον τίτλο της πρώτης Κυρίας της χώρας και της θυγατέρας του, που με πολύ πιο ανοιχτόμυαλη προσέγγιση στέκεται στο πλάι του γονιού της.
Γραμμική και δίχως εκπλήξεις η εξιστόρηση του χρονικού, δεν ανεβάζει εντάσεις την εξέλιξη της, ρίχνοντας σημαντικά το τέμπο μετά την έκρηξη του σκανδάλου, επιθυμώντας περισσότερο να εστιάσει στην ταλαιπωρημένη περσόνα του VIP, παρά να αποτελέσει φιλμικό χρονικό των γεγονότων που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Μια επιπλέον διάσταση, επιχειρεί να ανοίξει το σενάριο του Welcome To New York, όχι ιδιαίτερα πετυχημένα πάντως, αντιπαραβάλλοντας τις κουλτούρες πέρα και δώθε του Ατλαντικού, μέσα από τους διαλόγους του δεύτερου μισού. Όχι κάτι που δεν γνωρίζουμε πάντως, για την φιλελεύθερη ματιά των Φραντσέζων, σε αντιδιαστολή με την πουριτανική ψυχή των Γιάνκηδων.
Για πες: Κατάλληλος οπλισμός στα χέρια του συνήθως πολύ πιο καυστικού και όχι τόσο ήρεμου στην ματιά του Ferrara, ο υποδειγματικός στον ρόλο του Gerard Depardieu, που κάνει εμφάνιση ανάλογη της τεράστιας αξίας του, μετά από καιρό. Αμέτρητες εκφράσεις, μάλιστα διαμετρικά αντίθετων συναισθημάτων, σχηματίστηκαν στην μορφή, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το αναμφίβολο υποκριτικό κύρος του. Ευχάριστη γεύση προκάλεσε και η παρουσία της πάλαι ποτέ sex symbol Jacqueline Bisset, στα εβδομήντα της πια, τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνο το πιπεράτο Class, που η εντυπωσιακή της ώριμη θωριά, στιγμάτισε μια ολάκερη γενιά εφήβων στα 80s...
Ξέρεις ποιος είμαι εγώ? Πάνω σε αυτή την φράση, που χρησιμοποίησε ο πανίσχυρος ανήρ για να ρίξει την φουκαριάρα (πλην εκατομμυριούχα πια) εργαζόμενη στην αγκαλιά του, οριοθετείται ολόκληρο το ζήτημα που θέτει πάνω στον κινηματογραφικό του προβληματισμό ο έμπειρος Abel Ferrara. Ταυτόχρονα όμως στο σκιτσάρισμα της κεντρικής προσωπικότητας που επεξεργάζεται, φροντίζει να προσθέσει όλες εκείνες τις ευάλωτες πτυχές, ενός ανθρώπου φοβισμένου, αφελή, ευαίσθητου, αλλά και ανασφαλή, εικόνα που δεν ταιριάζει καν, με την δημόσια του ευθυτενή, σκληρού και άτεγκτου επιχειρηματία. Καθώς ο καλοντυμένος και μέχρι πρότινος περήφανος Ντέβερο (δια)σύρεται στους διαδρόμους των βρωμερών με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και το βλέμμα σκυμμένο, γίνεται αντιληπτό πως μέσα του έχει κατανοήσει πως έχει επέλθει ο πολιτικός του θάνατος.
Δεν είναι όμως εκείνο που τον καίει. Είναι πασιφανές. πως η ντροπή που αισθάνεται μέσα του, αυτός ο εντέλει ανθρωπάκος, είναι επειδή επισήμως πρόδωσε την εμπιστοσύνη των προσφιλών του προσώπων, της γυναίκας του, που βιώνει μάλλον την μεγαλύτερη τραγωδία, έχοντας χάσει μέσα από την αγκαλιά της τον τίτλο της πρώτης Κυρίας της χώρας και της θυγατέρας του, που με πολύ πιο ανοιχτόμυαλη προσέγγιση στέκεται στο πλάι του γονιού της.
Γραμμική και δίχως εκπλήξεις η εξιστόρηση του χρονικού, δεν ανεβάζει εντάσεις την εξέλιξη της, ρίχνοντας σημαντικά το τέμπο μετά την έκρηξη του σκανδάλου, επιθυμώντας περισσότερο να εστιάσει στην ταλαιπωρημένη περσόνα του VIP, παρά να αποτελέσει φιλμικό χρονικό των γεγονότων που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Μια επιπλέον διάσταση, επιχειρεί να ανοίξει το σενάριο του Welcome To New York, όχι ιδιαίτερα πετυχημένα πάντως, αντιπαραβάλλοντας τις κουλτούρες πέρα και δώθε του Ατλαντικού, μέσα από τους διαλόγους του δεύτερου μισού. Όχι κάτι που δεν γνωρίζουμε πάντως, για την φιλελεύθερη ματιά των Φραντσέζων, σε αντιδιαστολή με την πουριτανική ψυχή των Γιάνκηδων.
Για πες: Κατάλληλος οπλισμός στα χέρια του συνήθως πολύ πιο καυστικού και όχι τόσο ήρεμου στην ματιά του Ferrara, ο υποδειγματικός στον ρόλο του Gerard Depardieu, που κάνει εμφάνιση ανάλογη της τεράστιας αξίας του, μετά από καιρό. Αμέτρητες εκφράσεις, μάλιστα διαμετρικά αντίθετων συναισθημάτων, σχηματίστηκαν στην μορφή, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το αναμφίβολο υποκριτικό κύρος του. Ευχάριστη γεύση προκάλεσε και η παρουσία της πάλαι ποτέ sex symbol Jacqueline Bisset, στα εβδομήντα της πια, τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνο το πιπεράτο Class, που η εντυπωσιακή της ώριμη θωριά, στιγμάτισε μια ολάκερη γενιά εφήβων στα 80s...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Οκτωβρίου 2014 από την Hollywood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική