Στα Καλά Καθούμενα
του Νίκου Ζαπατίνα. Με τους Ζέτα Μακρυπούλια, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Γιώργο Κοψίδα, Ελισσάβετ Κωσνατντινίδου, Τζόυς Ευείδη, Τάσο Παλαντζίδη, Θωμαίδα Ανδρούτσου, Ναταλία Δραγούμη
Γκρέμιστα, γκρέμιστα...
του zerVo (@moviesltd) 
Να εκκινήσω ανάποδα, από την κεντρική ιδέα, διότι αν το πάρω το πράγμα με την κανονική του σειρά, σίγουρα στην πορεία θα χαθώ. Όπως χάθηκε στην διαδρομή κι έκανε περίπου ένα διήμερο το Ντατσούνι να φτάσει από την πρωτεύουσα ίσαμε την Αμαλιάδα. Τι αποδέχομαι λοιπόν από την "σπαρταριστή" αυτή κομεντί, ως μηνυματάκι που στέλνει ο δημιουργός της στην πλατεία του? Μοναχικοί, απομονωμένοι κι απόμακροι όλου του κόσμου ξυπνήστε. Τα όνειρα σας δεν είναι κοιμίσικα κουτορνίθια πίσω από το γυαλί που σερβίρει ολημερίς σαχλαμάρες, μα εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο, στην περιπέτεια, στον αγώνα και στην αγωνία. Αφού λοιπόν είχες βρε καλέ μου Κύριε Ζαπατίνα ένα τόσο πιασάρικο μοτό να επεξεργαστείς, γιατί το βούτηξες στην λιμνοθάλασσα της χοντράδας για να μας το σερβίρεις λες κι αυτό ήταν που ζητήσαμε ή είχαμε ανάγκη..?
Ονομάζεται Μπάμπης, τριαντάρης plus, στην θεωρία είναι αρραβωνιασμένος με βλαχάκι που ανεβαίνει στην Αθήνα δυο φορές το χρόνο, έχει σπουδάσει γεωπόνος και εργάζεται στο Δήμο (Αργυρούπολης!) ως παρατηρητής μεγαλώματος των φυτών της περιοχής. Πολύ προσφάτως μετακόμισε σε μισο-ερειπωμένο στούντιο, ελπίζοντας πως εκεί θα επιχειρήσει ένα καινούργιο ξεκίνημα στην ζωή του, αν φυσικά τον αφήσει το χούι του, που δεν είναι άλλο από το να παρακολουθεί χαμηλής ποιότητας και επιπέδου σειρές της μικρής οθόνης, που κυριολεκτικά του έχουν κουτιάνει τον νου. Κι όσο κι αν τον παρακαλά ο κολλητός να βγουν για μια μπύρα, άλλο τόσο εκείνος επιμένει να μην αφήνει από τα χέρια του το κοντρόλ...
Κάπου ανάμεσα στον ύπνο και το γλάρωμα, στο (τρέντι όπως το αποκαλεί) διαμέρισμα του θα εισβάλλει αγροτικό φορτηγάκι, με οδηγό μια ξανθομαλλούσα μόρτισσα, την Αθηνά, που αντιλαμβανόμενη την βαριεστημάρα του ανδρός που παρολίγο να παρασύρει με τις ρόδες της, θα τον υποκινήσει να φύγουν παρέα ένα μακρύ ταξίδι, ίσαμε την...Πελοπόννησο. Εκεί που έχει να αφήσει κατά παραγγελία του σπαγγοραμμένου και προσφάτως Rest In Peace θείου της ένα ξεχαρβαλωμένο πιάνο, κληρονομιά στην μεγάλη αγάπη της ζωής του. Εκείνο που κανείς δεν γνωρίζει είναι πως ανάμεσα στις χορδές και τα κύμβαλα, βρίσκεται καλά κρυμμένος ένας αμύθητος θησαυρός, που είχε καταχωνιάσει ο Σκρουτζ ενεχυροδανειστής, ένα μυστικό που πήρε μαζί του στον τάφο...
Ως εδώ ήθελα να ήξερα δεν του έφτανε του σεναριογράφου να στήσει μια ας πούμε εύπεπτη μέσα στον παραλογισμό και το σουρεάλ της κομεντί, που τράβα λίγο από δω, ξήλωσε λιγάκι από κει, θα τα γέμιζε κάπως τα ενενήντα λεπτουδάκια? Όχι! Με το στανιό να προσθέσουμε στην ομήγυρη καμιά δεκαριά ακόμη ανιαρούς χαρακτήρες, που χωρίς λόγο κι αφορμή θα εισβάλλουν αραιά και που στην αφήγηση, μετατρέποντας το φιλμ σε καρναβάλι. Και νάσου η μασκαρεμένη καλόγρια με τα τατουάζ, που ο συμβίος της πέταξε στους πέντε δρόμους κι εκείνη ψάχνει τρόπο να τον εκδικηθεί και νάσου οι λυσσάρες αδερφές που ψάχουν τον χαμένο Βεναιμίν της φαμίλιας τους μπας και σώσουν την κληρονομιά τους πατρός τους, που συνδιεκδικεί κι η Εκκλησία και νάσου ένας κεραιάς που τρώει μπάτσες, ωσάν καινούργιος Τζανετάκος, έτσι για να τιμηθεί τρόπον τινά και το Δελφιναρειακό χιούμορ.
Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, το καινούργιο αυτό πόνημα του σκηνοθέτη του συγκινητικού Εφάπαξ και του μοντέρνου ριμέικ του Ηλία του 16ου, προέρχεται από εκεί που μαρτυρά η ίδια του η μαρκίζα. Στα Καλά Καθούμενα να κάνεις έργο, δηλαδή, χωρίς σαφές σκριπτ στα χέρια, χωρίς προορισμό, χωρίς μέτρο και σταθμό, με τρεις, πέντε, ιδέες που είναι πιθανό να βγάλουν γέλιο μπας και σε συμπαθήσει το κοινό και δει την δουλειά σου με χαμογελαστό ματάκι. Φυσικά όμως και δεν είναι έτσι το σινεμά, τουλάχιστον το σύγχρονο, το μοντέρνο, εκείνο της ευρωπαϊκής κομεντί που αναδίδει προβληματισμό από την ψυχή της και όχι από το σλάπστικ και την φάπα στον Παλατζίδη. Μου μένει η πραγματικά διακεκριμένη ερμηνεία του Παπασπηλιόπουλου, που ακόμη και στις TV μετριότητες έχει αποδείξει πως διαθέτει τάλαντο, σε έναν ρόλο που του πάει, του μισοχαζούλη, αγαθού νέου, που έχει αφήσει την ζωή να τρέξει πολύ μπροστά του, έχοντας παραιτηθεί καιρό πριν, από την συμβίωση μαζί της. Η μελαγχολία του τέλους, εκεί στο πλάι της ακροθαλασσιάς, στην μοναδική σεκάνς που δικαιολογεί τον τίτλο κινηματογραφική, αποδεικνύει πως ο Ζαπατίνας μέσα στο κομφούζιο των ιδεών του, διαθέτει και κάποιες που πραγματικά αξίζουν.
Για πες: Να αποδώσω πάντως ακόμη ένα επίτευγμα στον σκηνοθέτη, που κατάφερε να αποδώσει ένα από τα πλέον δημοφιλή και φωτογενή πρόσωπα της σόου μπιζ, όσο πιο κακοφωτογραφημένο γίνεται, μειώνοντας στο ελάχιστο την πραγματική αξία της - αναμφισβήτητης - λάμψης της. Η θεσπέσιας θωριάς Ζέτα, σε ρολάκο (δίχως ουσία) μακριά από τις τουαλέτες και τα επαγγελματικά μακιγιάζ, με μαλλί τζίβα, παρμένο από τον αγέρα και πρόσωπο ατυχώς, πολύ ηλιοκαμμένο - και καλά για να μετατραπεί αυτοστιγμεί σε ναζιάρα φορτηγατζού - δεν υποστηρίζει όπως θα έπρεπε το πρόσωπο καταλύτη του στόρι. Όχι πως περιμέναμε και το αντίθετο δηλαδή, αλλά κουβέντα να γίνεται...
Κάπου ανάμεσα στον ύπνο και το γλάρωμα, στο (τρέντι όπως το αποκαλεί) διαμέρισμα του θα εισβάλλει αγροτικό φορτηγάκι, με οδηγό μια ξανθομαλλούσα μόρτισσα, την Αθηνά, που αντιλαμβανόμενη την βαριεστημάρα του ανδρός που παρολίγο να παρασύρει με τις ρόδες της, θα τον υποκινήσει να φύγουν παρέα ένα μακρύ ταξίδι, ίσαμε την...Πελοπόννησο. Εκεί που έχει να αφήσει κατά παραγγελία του σπαγγοραμμένου και προσφάτως Rest In Peace θείου της ένα ξεχαρβαλωμένο πιάνο, κληρονομιά στην μεγάλη αγάπη της ζωής του. Εκείνο που κανείς δεν γνωρίζει είναι πως ανάμεσα στις χορδές και τα κύμβαλα, βρίσκεται καλά κρυμμένος ένας αμύθητος θησαυρός, που είχε καταχωνιάσει ο Σκρουτζ ενεχυροδανειστής, ένα μυστικό που πήρε μαζί του στον τάφο...
Ως εδώ ήθελα να ήξερα δεν του έφτανε του σεναριογράφου να στήσει μια ας πούμε εύπεπτη μέσα στον παραλογισμό και το σουρεάλ της κομεντί, που τράβα λίγο από δω, ξήλωσε λιγάκι από κει, θα τα γέμιζε κάπως τα ενενήντα λεπτουδάκια? Όχι! Με το στανιό να προσθέσουμε στην ομήγυρη καμιά δεκαριά ακόμη ανιαρούς χαρακτήρες, που χωρίς λόγο κι αφορμή θα εισβάλλουν αραιά και που στην αφήγηση, μετατρέποντας το φιλμ σε καρναβάλι. Και νάσου η μασκαρεμένη καλόγρια με τα τατουάζ, που ο συμβίος της πέταξε στους πέντε δρόμους κι εκείνη ψάχνει τρόπο να τον εκδικηθεί και νάσου οι λυσσάρες αδερφές που ψάχουν τον χαμένο Βεναιμίν της φαμίλιας τους μπας και σώσουν την κληρονομιά τους πατρός τους, που συνδιεκδικεί κι η Εκκλησία και νάσου ένας κεραιάς που τρώει μπάτσες, ωσάν καινούργιος Τζανετάκος, έτσι για να τιμηθεί τρόπον τινά και το Δελφιναρειακό χιούμορ.
Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, το καινούργιο αυτό πόνημα του σκηνοθέτη του συγκινητικού Εφάπαξ και του μοντέρνου ριμέικ του Ηλία του 16ου, προέρχεται από εκεί που μαρτυρά η ίδια του η μαρκίζα. Στα Καλά Καθούμενα να κάνεις έργο, δηλαδή, χωρίς σαφές σκριπτ στα χέρια, χωρίς προορισμό, χωρίς μέτρο και σταθμό, με τρεις, πέντε, ιδέες που είναι πιθανό να βγάλουν γέλιο μπας και σε συμπαθήσει το κοινό και δει την δουλειά σου με χαμογελαστό ματάκι. Φυσικά όμως και δεν είναι έτσι το σινεμά, τουλάχιστον το σύγχρονο, το μοντέρνο, εκείνο της ευρωπαϊκής κομεντί που αναδίδει προβληματισμό από την ψυχή της και όχι από το σλάπστικ και την φάπα στον Παλατζίδη. Μου μένει η πραγματικά διακεκριμένη ερμηνεία του Παπασπηλιόπουλου, που ακόμη και στις TV μετριότητες έχει αποδείξει πως διαθέτει τάλαντο, σε έναν ρόλο που του πάει, του μισοχαζούλη, αγαθού νέου, που έχει αφήσει την ζωή να τρέξει πολύ μπροστά του, έχοντας παραιτηθεί καιρό πριν, από την συμβίωση μαζί της. Η μελαγχολία του τέλους, εκεί στο πλάι της ακροθαλασσιάς, στην μοναδική σεκάνς που δικαιολογεί τον τίτλο κινηματογραφική, αποδεικνύει πως ο Ζαπατίνας μέσα στο κομφούζιο των ιδεών του, διαθέτει και κάποιες που πραγματικά αξίζουν.
Για πες: Να αποδώσω πάντως ακόμη ένα επίτευγμα στον σκηνοθέτη, που κατάφερε να αποδώσει ένα από τα πλέον δημοφιλή και φωτογενή πρόσωπα της σόου μπιζ, όσο πιο κακοφωτογραφημένο γίνεται, μειώνοντας στο ελάχιστο την πραγματική αξία της - αναμφισβήτητης - λάμψης της. Η θεσπέσιας θωριάς Ζέτα, σε ρολάκο (δίχως ουσία) μακριά από τις τουαλέτες και τα επαγγελματικά μακιγιάζ, με μαλλί τζίβα, παρμένο από τον αγέρα και πρόσωπο ατυχώς, πολύ ηλιοκαμμένο - και καλά για να μετατραπεί αυτοστιγμεί σε ναζιάρα φορτηγατζού - δεν υποστηρίζει όπως θα έπρεπε το πρόσωπο καταλύτη του στόρι. Όχι πως περιμέναμε και το αντίθετο δηλαδή, αλλά κουβέντα να γίνεται...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Οκτωβρίου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική