Movies Ltd

Παγκοσμίου Κλάσης Μαμάκιας

του gaRis (@takisgaris)

Τι να λέμε τώρα. Έπρεπε να το δω στο TIFF για να αντιληφθώ το πώς η Jane Campion της μιάμιση ταινίας διέπραξε το απόλυτο ριφιφί δίνοντας στις Κάννες την τιμητική μα τόσο λίγη δευτεράντζα στον τρομερό Κεμπεκουά Xavier Dolan, ο οποίος αν κερδούσε (σικ) θα εγένετο ο νεαρότερος (στα 25 του) νικητής του Φοίνικα, πιο άγουρος κι από τον Soderbergh (26) του Sex, Lies & Videotape. Αυτό το χιπστερόνι, ο δηλωμένος ομοφυλόφυλος που παίζει από τα πέντε του και έχει στο κοντοβράκι του άλλες πέντε ταινίες με το Mommy, μου έκανε τρανή εντύπωση, κλέβοντας τη δόξα από τον προπέρσινο νικητή του People’s Choice Award, Silver Linings Playbook, με το που ανέβασε το ένα-και-εξήντα-κάτι του στο πόντιουμ των διακριθέντων για το τρανς-έπικ Laurence Anyways. Άγουρος αισθηματίας, υπερβολικά αληθινός και αληθινά υπερβολικός, δακρυμελούρας αλλά και κοφτερό λεπίδι ατόφιων κοινωνιολογικών στοχασμών που ζέχνουν το ζορισμένο μας παρόν, ο Xavier είναι κραυγαλέα ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης του κοντινού μας αύριο. Έτσι απλά.

Που ο Fassbinder με τον Almodovar υφάναν τα προικιά του, πριν ο Bergman στολίσει την κούνια του με μια περικεφαλαία ψυχογραφικού σπαραγμού καθώς ο μικρός λούλης παίζει το δεύτερο ημιχρόνιο με τον καημό της μάνας του σε aspect ratio τύπου αϊφονίου και ινσταγκράμου γωνία. Διότι το Σκότωσα Τη Μάνα Μου (1999) ωρίμασε και έδεσε εντός του με τις ίδιες μούσες (η Anne Dorval ξαναπαίζει τη μητέρα ενώ η Suzanne Clément του Laurence τη δασκάλα) και καινούργιο alter ego στο ρόλο του εαυτού του ή καλύτερα μιας ψυχαναγκαστικής συνεκδοχής του ο μικρός- αποκάλυψη Antoine-Olivier Pilon. Η ιστορία είναι μονοπύρηνη (χήρα άνεργη νεανίζουσα μάνα-φρικαρισμένος και αυτοκόλλητος γιόκας από- και για -άσυλο – καταθλιπτική δασκάλα της διπλανής πόρτας που βοηθά τη μονογονεϊκή οικογένεια να ορθοποδήσει) και η διάθεση του Dolan πασίδηλη στα 139 λεπτά διάρκειας μιας βασάνου για το πώς χάνει η μάνα το παιδί και τούμπαλιν: Να ερεθίσει, να ξεδώσει, να κατηγορήσει και να δείξει κάθε χαρακιά, κάθε πράξη λεκτικής και σωματικής βιαιοπραγίας μεταξύ ενός ομφάλιου λώρου που δε σπάει παρά μονάχα με ότι θα ισοδυναμεί με προδοσία.

Τα (λίαν προσφάτου) vintage τραγουδάκια του soundtrack και οι σεναριακές εξαλλοσύνες (μαζί με μια ξεκάρφωτη κάρτα προλόγου που σε προϊδεάζει για ταινία-πολιτική καταγγελία που ποτέ δεν αποσαφηνίζεται επαρκώς μετέπειτα) είναι κομμάτια της προσωπικότητας του Dolan, πολλαπλά ταμπλό με μύριες αποχρώσεις που δεν κατατείνουν σε ένα καθοριστικό σημείο ωρίμανσης, όπως και οι απεγνωσμένες προσπάθειες του μικρού Steve να δει τον κόσμο να γυρίζει αποκλειστικά γύρω από τη μαμά Die. Η καταγραφή είναι τόσο ευπρόσδεκτη όμως σα μια αλήθεια βγαλμένη από τα φυλλοκάρδια που δε θες να της αντιταχθείς. Κι αν το μοντάζ είναι αυτού-του ιδίου του Ξαβιέ, γεγονός που αφαιρεί πόντους ρυθμού καθότι επιεικές στην τάση του σκηνοθέτη να τα διατυμπανίσει όλα, η ταινία κλείνει αφήνοντας φρεσκάδα, ταλέντο και ελπίδα για ένα περίλαμπρο μέλλον με το καντάρι.

Για πες: Το Mommy είναι η καλύτερη ταινία στην καριέρα του 25χρονου Dolan, υποψηφιότητα του Καναδά για το επερχόμενο Όσκαρ Ξενόγλωσσου Φιλμ και κυριότερα μια από τις ελάχιστες φετινές δημιουργίες που πρέπει να κυνηγήσεις να δεις. Μαζί με τη μαμά σου φυσικά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Απριλίου 2015 από την Weird Wave