του Phillip Noyce. Με τους Jeff Bridges, Meryl Streep, Brenton Thwaites, Alexander Skarsgård, Katie Holmes, Emma Tremblay, Odeya Rush, Cameron Monaghan, Taylor Swift
Μέθοδος Lipton
του zerVo (@moviesltd)
Είναι εντέλει η λύση ενάντια στους διαρκείς ιούς που απειλούν έναν λειτουργικό οργανισμό, η απομόνωση του σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο και περικυκλωμένο από πανύψηλα τείχη, που προβάλλουν αντίσταση σε κάθε λογής εισβολείς που επιθυμούν να διαταράξουν τις ισορροπίες του? Έναν κόσμο κενό συναισθημάτων, που έχει προκαλέσει το ολοσχερές σβήσιμο της όποιας θετικής ή αρνητικής ανάμνησης? Ερωτηματικά που ρίχνει - με άγαρμπη μέθοδο είναι η αλήθεια - στο τραπέζι, μια από τις πιο αδύναμες κινηματογραφικές δημιουργίες που ακολουθώντας την μόδα της εποχής, μεταφέρουν την μελλοντολογικού young adult συγγραφή στο εκράν.
Έχοντας ξεκινήσει εκ του μηδενός, με τις μνήμες διεγραμμένες για να μην φέρνουν στο νου καμία δυσάρεστη στιγμή του παρελθόντος που οδήγησε στον όλεθρο και τα άτομα που ορίζουν την οντότητα του να μην διακρίνονται από κανενός είδους φυλετική ή μοναδική ιδιότητα, ο Νέος Κόσμος βαδίζει σε ένα καινούργιο μέλλον, απαλλαγμένος από τα βάρη της παλιότερης εποχής. Ειρηνική συμβίωση, απόλυτη ισότητα και ισονομία, ακριβώς πανομοιότυπα προνόμια κατανεμημένα στους νέους, συνθήκες άψογης διαβίωσης για τους γεροντότερους, που κατέχουν και τα υψηλότερα αξιώματα της διοίκησης. Στην συμπλήρωση των δεκαοκτώ του χρόνων, κατόπιν ειδικής αξιολόγησης, κάθε πολίτης, ενεργός πλέον, καλείται να ακολουθήσει το επάγγελμα που του αποδίδει η Γερουσία, δάσκαλος, φύλακας ή εργάτης.
Ο Τζόνας όμως είναι ξεχωριστή περίπτωση, αφού η εξυπνάδα και η ευφυΐα του, τον έκριναν ικανό να πάρει στα χέρια του την σκυτάλη της συνέχεια της Μνήμης, όπως θα του την παραδώσει ο υπέργηρος Κομιστής, μέσα από κατ ιδίαν συνεδρίες που θα του παραδώσει όλη την κατακριτέα και απαγορευμένη γνώση της προ ολέθρου περιόδου. Λειτουργώντας ενάντια στις εντολές και αδιαφορώντας πλήρως για τις επιπτώσεις, ο Σοφός άντρας θα μεταγγίσει στον νεότερο, κατηργημένες από την Κυβέρνηση αξίες και έννοιες, όπως η αγάπη, η διασκέδαση, η χαρά, όπως όμως και τις πλήρως αντίθετες τους, σαν το μίσος, την έχθρα και τον πόλεμο.
Βασισμένο στο έργο της Lois Lowry, το Logan's Run κλωνάρι του αρκετά της μόδας πριν δύο δεκαετίες Phillip Noyce (δικής του υπογραφής υπήρξαν τα εξαιρετικά θρίλερ με ήρωα τον Τζακ Ράιαν, Patrio Games και Clear And Present Danger) χαρακτηρίζεται από μια υπεραπλουστευμένη λογική στην μέθοδο αντίληψης της ιστορίας. Γκρεμίζουμε όλα όσα ξέραμε για τον κόσμο μας μέχρι πρότινος, απενεργοποιούμε τον οποιονδήποτε κρίκο μπορεί να μας συνδέσει με το άσχημο παρελθόν, κρατάμε τους ομοειδής πολίτες μας σε μια κατάσταση τεχνητής ευτυχίας με ίδια έως κεραίας προνόμια για όλους, περιφράζουμε τον παραδεισένιο αυτό κόσμο με συρματόπλεγμα, μην τυχόν και κανένα απολειφάδι από τα παλιά εισχωρήσει και ενδεχομένως τον συντρίψει. Φυσικά για να λειτουργήσει άψογα ένα τέτοιο καθεστώς, απαιτούνται κανόνες απολυταρχικοί, μακρυά από κάθε έννοια δημοκρατίας, περιορισμένων ελευθεριών και εκφράσεων, ειδικά με ότι μπορεί έστω και στο ελάχιστο να θυμίσει την εποχή που οδήγησε στον Αρμαγεδδώνα. Είναι λοιπόν πολύ λογικό, όταν ο άμαθος πιτσιρικάς, νιώσει το άγγιγμα του μέντορα, να του διαπερνά όλες εκείνες τις χαμένες έννοιες, αξίες, αλλά και παθήματα, να σηκώσει μπαϊράκι επανάστασης στην μέθοδο Lipton που διάλεξαν κάποιοι για να τον εντάξουν.
Η σκηνοθεσία επιλέγει να προβάλλει το feeling των πολιτών μέσα από μια ασπρόμαυρη μελαγχολία, ενόσω διατηρείται ο χαριτωμένος στα μάτια των μηδενικής γνώσης ατόμων εξαναγκασμός, χρωματίζοντας τα κάδρα - σαν Pleasantville κάπως - καθώς οι έννοιες η μία μετά την άλλη κάνουν την εμφάνιση τους. Άτσαλοι οι χειρισμοί όμως του Noyce στην αφήγηση, που εμφανίζεται πολύ περισσότερο κατευθυντική από όσο θα έπρεπε, δεν αφήνουν στον θεατή την δυνατότητα να μελετήσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε περίπτωσης με την δική του ματιά, παρά του σερβίρονται στο πιάτο, όπως δηλαδή δεν θα ήθελαν οι ήρωες του στόρι να τους συμβεί.
Για πες: Ήρωες - οι νεότεροι - που διακρίνονται από μια επίπεδη έκφραση στην ερμηνεία τους, τεχνητή είναι η αλήθεια για να βγάλει το no feeling του καθενός, που όμως προκαλούν και την αδιαφορία της πλατείας, για το ποια θα είναι η εξέλιξη του περίγυρου τους στο μέλλον. Ο πρωταγωνιστής Brenton Thwaites, είναι χωστός εμφανισιακά, επ ουδενί όμως πιάνει την ευκαιρία από τα μαλλιά, έχοντας την ερμηνευτική στήριξη γιγάντων, όπως ο Jeff Bridges που υποδύεται τον The Giver ή η Streep, σε μια από τις λίγες εμφανίσεις της που δεν θα θέλαμε να θυμόμαστε. Αρνητική έκπληξη ορίζει και η Katie Holmes, που στα 35 της μόλις, δείχνει σχεδόν πενηντάρα, έχοντας αγριέψει σε μορφασμούς και αποβάλλει από το πρόσωπο της το κουκλίστικο στοιχείο που την χαρακτήριζε κάποτε.
Ο Τζόνας όμως είναι ξεχωριστή περίπτωση, αφού η εξυπνάδα και η ευφυΐα του, τον έκριναν ικανό να πάρει στα χέρια του την σκυτάλη της συνέχεια της Μνήμης, όπως θα του την παραδώσει ο υπέργηρος Κομιστής, μέσα από κατ ιδίαν συνεδρίες που θα του παραδώσει όλη την κατακριτέα και απαγορευμένη γνώση της προ ολέθρου περιόδου. Λειτουργώντας ενάντια στις εντολές και αδιαφορώντας πλήρως για τις επιπτώσεις, ο Σοφός άντρας θα μεταγγίσει στον νεότερο, κατηργημένες από την Κυβέρνηση αξίες και έννοιες, όπως η αγάπη, η διασκέδαση, η χαρά, όπως όμως και τις πλήρως αντίθετες τους, σαν το μίσος, την έχθρα και τον πόλεμο.
Βασισμένο στο έργο της Lois Lowry, το Logan's Run κλωνάρι του αρκετά της μόδας πριν δύο δεκαετίες Phillip Noyce (δικής του υπογραφής υπήρξαν τα εξαιρετικά θρίλερ με ήρωα τον Τζακ Ράιαν, Patrio Games και Clear And Present Danger) χαρακτηρίζεται από μια υπεραπλουστευμένη λογική στην μέθοδο αντίληψης της ιστορίας. Γκρεμίζουμε όλα όσα ξέραμε για τον κόσμο μας μέχρι πρότινος, απενεργοποιούμε τον οποιονδήποτε κρίκο μπορεί να μας συνδέσει με το άσχημο παρελθόν, κρατάμε τους ομοειδής πολίτες μας σε μια κατάσταση τεχνητής ευτυχίας με ίδια έως κεραίας προνόμια για όλους, περιφράζουμε τον παραδεισένιο αυτό κόσμο με συρματόπλεγμα, μην τυχόν και κανένα απολειφάδι από τα παλιά εισχωρήσει και ενδεχομένως τον συντρίψει. Φυσικά για να λειτουργήσει άψογα ένα τέτοιο καθεστώς, απαιτούνται κανόνες απολυταρχικοί, μακρυά από κάθε έννοια δημοκρατίας, περιορισμένων ελευθεριών και εκφράσεων, ειδικά με ότι μπορεί έστω και στο ελάχιστο να θυμίσει την εποχή που οδήγησε στον Αρμαγεδδώνα. Είναι λοιπόν πολύ λογικό, όταν ο άμαθος πιτσιρικάς, νιώσει το άγγιγμα του μέντορα, να του διαπερνά όλες εκείνες τις χαμένες έννοιες, αξίες, αλλά και παθήματα, να σηκώσει μπαϊράκι επανάστασης στην μέθοδο Lipton που διάλεξαν κάποιοι για να τον εντάξουν.
Η σκηνοθεσία επιλέγει να προβάλλει το feeling των πολιτών μέσα από μια ασπρόμαυρη μελαγχολία, ενόσω διατηρείται ο χαριτωμένος στα μάτια των μηδενικής γνώσης ατόμων εξαναγκασμός, χρωματίζοντας τα κάδρα - σαν Pleasantville κάπως - καθώς οι έννοιες η μία μετά την άλλη κάνουν την εμφάνιση τους. Άτσαλοι οι χειρισμοί όμως του Noyce στην αφήγηση, που εμφανίζεται πολύ περισσότερο κατευθυντική από όσο θα έπρεπε, δεν αφήνουν στον θεατή την δυνατότητα να μελετήσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε περίπτωσης με την δική του ματιά, παρά του σερβίρονται στο πιάτο, όπως δηλαδή δεν θα ήθελαν οι ήρωες του στόρι να τους συμβεί.
Για πες: Ήρωες - οι νεότεροι - που διακρίνονται από μια επίπεδη έκφραση στην ερμηνεία τους, τεχνητή είναι η αλήθεια για να βγάλει το no feeling του καθενός, που όμως προκαλούν και την αδιαφορία της πλατείας, για το ποια θα είναι η εξέλιξη του περίγυρου τους στο μέλλον. Ο πρωταγωνιστής Brenton Thwaites, είναι χωστός εμφανισιακά, επ ουδενί όμως πιάνει την ευκαιρία από τα μαλλιά, έχοντας την ερμηνευτική στήριξη γιγάντων, όπως ο Jeff Bridges που υποδύεται τον The Giver ή η Streep, σε μια από τις λίγες εμφανίσεις της που δεν θα θέλαμε να θυμόμαστε. Αρνητική έκπληξη ορίζει και η Katie Holmes, που στα 35 της μόλις, δείχνει σχεδόν πενηντάρα, έχοντας αγριέψει σε μορφασμούς και αποβάλλει από το πρόσωπο της το κουκλίστικο στοιχείο που την χαρακτήριζε κάποτε.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Οκτωβρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική