Foxcatcher
του Bennett Miller. Με τους Steve Carell, Channing Tatum, Mark Ruffalo, Vanessa Redgrave, Sienna Miller, Anthony Michael Hall, Guy Boyd, Brett Rice
Όλα για το χρυσό
του gaRis (@takisgaris) 
Ξέρεις το oscar-whoring του Stephen Daldry (Billy Elliot, The Hours, The Reader, Extremely Loud & Incredibly Close). Κάθε λιμάνι και καημός, 4/4 υποψηφιότητες για Καλύτερη Ταινία. Κατά πόδας ο Bennett Miller. Capote, Moneyball και τώρανες ο Αλεπουπιάστης. Χρόνια ταλαιπωρία ως στην τελική έξοδο προς τα φέστιβαλς. Έλαμψε στις Κάννες. Στο Τορόντο παγώσαμε. Η αληθινή ιστορία των αδελφών Μαρκ και Ντέιβ Σούλτζ (Channing Tatum και Mark Ruffalo), αμφότεροι Ολυμπιονίκες της πάλης στα Ρεηγκανικά 80ς, παιχνιδάκια στο ράντσο - κουκλοθέατρο του ζάμπλουτου Τζων Ντυπόντ (Steve Carell) με το ομότιτλο και λίαν εύγλωττο όνομα. Το νόημα: Πιάσε την αλεπού - φέρε το χρυσό για να αποδείξω τι αξίζω στην αμφισβητία υπέργηρη μητέρα μου (Vanessa Redgrave).
Παγωμάρα στα πλάνα, ελεγειακό, ασφυκτικό τέμπο που ξοδεύει κοντά δυόμιση ώρες για να φωτοσκιάσει χαρακτήρες ενός αρσενικού τριγώνου όπου ανάμεσα στον παράφρονα υπερπατριώτη και αντι-κοινωνικό Ντυπόντ και τον ανώριμο στην πάλη να φύγει από τη σκιά του μέντορα αδελφού του Μάρκ, την πληρώνει ο συνετός οικογενειάρχης Ντέηβ που μοιάζει ίσως με τον μόνο βαρύνοντα χαρακτήρα της ταινίας όπως τον υποδύεται απροσποίητα ο Ruffalo. Το τέλος είναι τόσο αντι-κλιμακτικό που αισθάνεσαι ότι ο Miller κάνει τα αδύνατα - δυνατά να χαϊδέψει την κριτική κοινότητα, θυσιάζοντας κάθε συναισθηματική ταύτιση με το δράμα στο βωμό της αποφυγής κοινότοπων κλισέ. Μια υπερπροσπάθεια, συνεπικουρούμενη από το κείμενο του ντουέτου Futteman και Frye (Something Wild) να τονιστεί το δίπολο της εκκεντρικής πλουτοκρατίας από τη μια και του αθλητικού προλεταριάτου (αυτά τα παιδιά παλεύανε σα να λέμε μαζί με το Μυγιάκη και το Χολίδη τότενες) από την αντίπερα, ώστε το σχόλιο να αγκαλιάσει τη στυγνή εκμετάλλευση του αθλητικού ιδεώδους από τον πνιγηρό εναγκαλισμό του με το sponsoring.
Με αχρείαστο make up και μυτόνγκα ο Steve Carell κάνει τη στροφή στην ποιότητα που δειλά άρχισε με το The Way, Way Back και ομολογουμένως έχει μια σκοτεινή υποκριτική πλευρά που τον κάνει πιστευτό σε ρόλους κακού, όταν δεν το μαρσάρει όπως εδώ που στιγμές έρχεται αυθόρμητος ο γέλως σε μια ταινία που σφίγγεται να μη χαμογελάσει καν. Οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι περίπου ανύπαρκτοι, όπως αυτός της Sienna Miller - συζύγου του Ruffalo. Η κλινική ματιά του Bennett υπηρετείται από τον ανερχόμενο κινηματογραφιστή Greig Fraser (Zero Dark Thirty) ενώ ο προσφάτως βραβευμένος (The Life of Pi) Καναδός Mychael Danna υπογράφει ίσως ένα από τα πλέον υποτονικά σκορ της πλούσιας καριέρας του.
Για πες: Το Foxcatcher είναι ένα καθαρόαιμο κυνηγόσκυλο εκπαιδευμένο στην καταδίωξη οσκαρικού χρυσού. Φειδωλό με το θεατή και με απανωτά κλεισίματα ματιού στην κριτική νομενκλατούρα, προόρισται για να ζήσει και θα ζήσει μέχρι το Μάρτη. Με λιγότερη πίστη στα συν της ανθρώπινης αξίας στον πυρήνα των ιδεών του από ότι στο Moneyball και εμφανώς πιο αυτάρεσκο από το Capote, αφηγείται μια ιστορία που αφήνει μια φευγαλέα πίκρα με το να δηλώνει φαταλιστικά το πόσο τραγικά ευάλωτοι είμαστε στην αποτυχία. Το ότι δεν μας κερδίζει με το μήνυμά του όμως οφείλει να χρεωθεί στο ίδιο.
Με αχρείαστο make up και μυτόνγκα ο Steve Carell κάνει τη στροφή στην ποιότητα που δειλά άρχισε με το The Way, Way Back και ομολογουμένως έχει μια σκοτεινή υποκριτική πλευρά που τον κάνει πιστευτό σε ρόλους κακού, όταν δεν το μαρσάρει όπως εδώ που στιγμές έρχεται αυθόρμητος ο γέλως σε μια ταινία που σφίγγεται να μη χαμογελάσει καν. Οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι περίπου ανύπαρκτοι, όπως αυτός της Sienna Miller - συζύγου του Ruffalo. Η κλινική ματιά του Bennett υπηρετείται από τον ανερχόμενο κινηματογραφιστή Greig Fraser (Zero Dark Thirty) ενώ ο προσφάτως βραβευμένος (The Life of Pi) Καναδός Mychael Danna υπογράφει ίσως ένα από τα πλέον υποτονικά σκορ της πλούσιας καριέρας του.
Για πες: Το Foxcatcher είναι ένα καθαρόαιμο κυνηγόσκυλο εκπαιδευμένο στην καταδίωξη οσκαρικού χρυσού. Φειδωλό με το θεατή και με απανωτά κλεισίματα ματιού στην κριτική νομενκλατούρα, προόρισται για να ζήσει και θα ζήσει μέχρι το Μάρτη. Με λιγότερη πίστη στα συν της ανθρώπινης αξίας στον πυρήνα των ιδεών του από ότι στο Moneyball και εμφανώς πιο αυτάρεσκο από το Capote, αφηγείται μια ιστορία που αφήνει μια φευγαλέα πίκρα με το να δηλώνει φαταλιστικά το πόσο τραγικά ευάλωτοι είμαστε στην αποτυχία. Το ότι δεν μας κερδίζει με το μήνυμά του όμως οφείλει να χρεωθεί στο ίδιο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Δεκεμβρίου 2014 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική