Τα Τερατοκουτάκια
των Graham Annable, Anthony Stacchi. Με τις φωνές των Isaac Hempstead-Wright, Elle Fanning, Ben Kingsley, Toni Collette, Jared Harris, Simon Pegg, Nick Frost, Richard Ayoade, Tracy Morgan
Ψυχή μέσα σε κούτες
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν είναι το πιο προβεβλημένο των animation στούντιος, άλλωστε δύσκολα τα φώτα της δημοσιότητας μπορούν να ξεφύγουν πάνω από τα trade marks των Pixar, Disney, Sony και Dreamworks. Ούτε κι εκείνο που οι παραγωγές του έχουν να επιδείξουν τις σημαντικότερες των εμπορικών επιτυχιών, μιας και τα θέματα τους δεν στοχεύουν αμιγώς στο τάργκετ γκρουπ των μονοψήφιας και λίγο παραπάνω ηλικίας θεατών. Η Laika όμως στις δύο μέχρι στιγμής ταινίες που έχει βάλει την υπογραφή της, στην πανέμορφη Coraline και στον αλαφροίσκιωτο Paranorman, διακρίνεται από μια ιδιαίτερη συνέπεια στον τρόπο προσέγγισης του μοντέρνου κινητικού σχεδίου, εξού και το γεγονός πως η Ακαδημία Τεχνών την έχει τιμήσει, σε αμφότερες τις περιπτώσεις με την διόλου ευκαταφρόνητη, τιμητική οσκαρική nod...
Ο αστικός μύθος που για χρόνια διατηρείται στην Βρετανική κωμόπολη του Τυρογεφυριού και αναφέρει πως στον υπόγειο κόσμο της, ζουν κάποια πανάσχημα τέρατα που τρέφονται από τα ανυποψίαστα μωρά που αρπάζουν από τις οικογένειες τους, είναι εκείνος που έχει σκορπίσει τον φόβο και τον τρόμο στους κατοίκους της. Από τους ευγενείς, τους Ασπροκάπελους, που συνθέτουν την άρχουσα τάξη της περιοχής, μέχρι τους λιγότερο προνομιούχους πολίτες, που χάρη στην ύπαρξη των τρολς, δεν καταφέρνουν να απολαύσουν την φαινομενική οικονομική ευμάρεια που γνωρίζει ο τόπος.
Η πραγματικότητα όμως είναι κάπως διαφορετική, αφού να μεν τα ασχημούτσικα πλασματάκια κρύβονται καλά πίσω από τους υπονόμους, βγαίνοντας μόνο την νύχτα και ψάχνοντας στα σκουπίδια να βρουν οτιδήποτε θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στην υπόγεια πολιτεία τους, είναι όμως τόσο καλόκαρδα και φιλικά, που δεν θα μπορούσαν να προκαλέσουν ποτέ κακό, ειδικά σε ένα αδύναμο μωρό. Όπως είναι δηλαδή ο Αυγάς, ένα μικρό αγόρι, που για δέκα ολόκληρα χρόνια συνυπάρχει και μεγαλώνει μαζί τους, όχι όμως σαν θύμα απαγωγής όπως ολάκερη η κοινωνία πιστεύει, αλλά αφημένος από τον ίδιο του τον πατέρα στα τερατοκουτάκια, προκειμένου να τον προστατεύσουν από την οργή του Κοκκινοκάπελου Αρπάχτρα. Ενός μοχθηρού κακίστρου, που έχει βάλει σαν σκοπό του να τα εξολοθρεύσει, ώστε να ανέλθει κοινωνικά και να αποκτήσει το πολυπόθητο λευκό καπέλο, που θα τον καταστήσει ως επίτιμο μέλος της χάι σοσάιτι.
Φυσικά το ζητούμενο στην περίπτωση μας είναι η αποκατάσταση της αλήθειας και το διώξιμο του σύννεφου πάνω από τα αθώα κεφαλάκια των σκανταλιάρικων και χαμογελαστών ξωτικών, που χρησιμοποιούν για ρούχα τους, τις παραπεταμένες κούτες συσκευασίας. Χαρτόνια γκοφρέ, που δεν θα περίμενες ποτέ πως μέσα τους θα μπορούν κρύβουν τόσο θάρρος, αλλά και τόση ψυχή. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει οι δύο ξεχωριστοί κόσμοι, που τους χωρίζει τόσο (μονομερές) μίσος, να έλθουν σε επαφή, έστω να κοντραριστούν, κάτι που θα συμβεί μόνο αν στο φως της ημέρας τα Boxtrolls θα βγουν στην επιφάνεια, διεκδικώντας τα δικαιώματα τους.
Δικαίωμα... Βαριά λέξη, έντονου κοινωνικού χαρακτήρα. Όπως ακριβώς όμως είναι και η φιλοσοφία του έργου των Annable / Stacchi, που ως άξιοι συνεχιστές του έργου του Selick, παίζουν τις πλαστελίνες στα μαγικά τους χέρια και τους δίνουν πνοή, κινώντας τις για 24 συνεχείς φορές σε ένα δευτερόλεπτο, βάζοντας τον δικό τους λίθο στο πιο απαιτητικό είδος των κινουμένων σχεδίων, αυτό που γεννιέται με την μέθοδο του στοπ μόσιον. Το γενικότερο κλίμα που περιβάλλει την περιπέτεια, δεν ξεφεύγει από αυτό των προηγούμενων στιγμών της Laika. Πιο μουντό, πιο σκοτεινό, πιο συννεφιασμένο, πιο Nightmare Before Christmas αισθητικής, καθώς οι φιγούρες των ηρώων, ειδικά των αγριεμένων ανθρώπινων, μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένες από μυθιστόρημα του Ντίκενς, με γαμψές μύτες και σκυθρωπά χαρακτηριστικά.
Απεικονίζοντας κατ αυτόν τον τρόπο την αντίστοιχη αρπακτική λογική των κυρίαρχων των μοντέρνων κοινωνιών, που αποστρέφονται καθετί ιδιαίτερο και ιδιόμορφο, στέλνοντας το να ζήσει στην εξαθλίωση και την μιζέρια, απολαμβάνοντας ολομόναχοι, όλα τα καλούδια που μπορεί να τους προσφέρει ο τόπος, επί της παρούσης τα μυρωδάτα τυράκια, τα οποία απολαμβάνουν μόνο οι ισχυροί. Κρατώντας συνάμα τον λαουτζίκο, υποτακτικά φορτισμένο με το συναίσθημα του φόβου, πως κάποια στιγμή τα ζόμπι θα ορμήξουν να τους κατασπαράξουν, όπως έχουν πράξει στο παρελθόν με τα εξαφανισμένα παιδιά τους. Είναι η στιγμή που μέσα από το πικρό χιούμορ του σεναρίου, ζωντανεύει στο πανί η κοινωνική πραγματικότητα, με τις διαφορές, τις διαστρωματώσεις, τις ανισότητες που την διέπουν αληθινά.
Για πες: Είναι τα Boxtrolls μια ταινία που το μικρό παιδάκι θα παρακολουθήσει και θα κεφάρει, όπως έκανε στο παρελθόν με όλα τα αντίστοιχα animation παραμύθια? Αναμφίβολα ναι. θα πάρει μάλιστα και διδαχές που δεν μπορούν να του δώσουν τόσο εύκολα οι τηλεοπτικές σαχλαμάρες. Είναι όμως μια πρώτης τάξης ευκαιρία και για τον γονιό συνοδό, να μην περάσει την μιάμιση ώρα βαριεστημένος στο φουαγιέ, αλλά να αντιληφθεί πως έχει μεγάλη διαφορά αυτό που ισχύει στον κόσμο του, με αυτό που του σερβίρουν για να ισχύσει. Οι κούτες έχουν την δυναμική για να τον πείσουν, ακόμη κι αν η θωριά τους μοιάζει με όλα εκείνα που πιθανόν ξυπνούν την φυλετική διάκριση στα μέσα του.
Η πραγματικότητα όμως είναι κάπως διαφορετική, αφού να μεν τα ασχημούτσικα πλασματάκια κρύβονται καλά πίσω από τους υπονόμους, βγαίνοντας μόνο την νύχτα και ψάχνοντας στα σκουπίδια να βρουν οτιδήποτε θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στην υπόγεια πολιτεία τους, είναι όμως τόσο καλόκαρδα και φιλικά, που δεν θα μπορούσαν να προκαλέσουν ποτέ κακό, ειδικά σε ένα αδύναμο μωρό. Όπως είναι δηλαδή ο Αυγάς, ένα μικρό αγόρι, που για δέκα ολόκληρα χρόνια συνυπάρχει και μεγαλώνει μαζί τους, όχι όμως σαν θύμα απαγωγής όπως ολάκερη η κοινωνία πιστεύει, αλλά αφημένος από τον ίδιο του τον πατέρα στα τερατοκουτάκια, προκειμένου να τον προστατεύσουν από την οργή του Κοκκινοκάπελου Αρπάχτρα. Ενός μοχθηρού κακίστρου, που έχει βάλει σαν σκοπό του να τα εξολοθρεύσει, ώστε να ανέλθει κοινωνικά και να αποκτήσει το πολυπόθητο λευκό καπέλο, που θα τον καταστήσει ως επίτιμο μέλος της χάι σοσάιτι.
Φυσικά το ζητούμενο στην περίπτωση μας είναι η αποκατάσταση της αλήθειας και το διώξιμο του σύννεφου πάνω από τα αθώα κεφαλάκια των σκανταλιάρικων και χαμογελαστών ξωτικών, που χρησιμοποιούν για ρούχα τους, τις παραπεταμένες κούτες συσκευασίας. Χαρτόνια γκοφρέ, που δεν θα περίμενες ποτέ πως μέσα τους θα μπορούν κρύβουν τόσο θάρρος, αλλά και τόση ψυχή. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει οι δύο ξεχωριστοί κόσμοι, που τους χωρίζει τόσο (μονομερές) μίσος, να έλθουν σε επαφή, έστω να κοντραριστούν, κάτι που θα συμβεί μόνο αν στο φως της ημέρας τα Boxtrolls θα βγουν στην επιφάνεια, διεκδικώντας τα δικαιώματα τους.
Δικαίωμα... Βαριά λέξη, έντονου κοινωνικού χαρακτήρα. Όπως ακριβώς όμως είναι και η φιλοσοφία του έργου των Annable / Stacchi, που ως άξιοι συνεχιστές του έργου του Selick, παίζουν τις πλαστελίνες στα μαγικά τους χέρια και τους δίνουν πνοή, κινώντας τις για 24 συνεχείς φορές σε ένα δευτερόλεπτο, βάζοντας τον δικό τους λίθο στο πιο απαιτητικό είδος των κινουμένων σχεδίων, αυτό που γεννιέται με την μέθοδο του στοπ μόσιον. Το γενικότερο κλίμα που περιβάλλει την περιπέτεια, δεν ξεφεύγει από αυτό των προηγούμενων στιγμών της Laika. Πιο μουντό, πιο σκοτεινό, πιο συννεφιασμένο, πιο Nightmare Before Christmas αισθητικής, καθώς οι φιγούρες των ηρώων, ειδικά των αγριεμένων ανθρώπινων, μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένες από μυθιστόρημα του Ντίκενς, με γαμψές μύτες και σκυθρωπά χαρακτηριστικά.
Απεικονίζοντας κατ αυτόν τον τρόπο την αντίστοιχη αρπακτική λογική των κυρίαρχων των μοντέρνων κοινωνιών, που αποστρέφονται καθετί ιδιαίτερο και ιδιόμορφο, στέλνοντας το να ζήσει στην εξαθλίωση και την μιζέρια, απολαμβάνοντας ολομόναχοι, όλα τα καλούδια που μπορεί να τους προσφέρει ο τόπος, επί της παρούσης τα μυρωδάτα τυράκια, τα οποία απολαμβάνουν μόνο οι ισχυροί. Κρατώντας συνάμα τον λαουτζίκο, υποτακτικά φορτισμένο με το συναίσθημα του φόβου, πως κάποια στιγμή τα ζόμπι θα ορμήξουν να τους κατασπαράξουν, όπως έχουν πράξει στο παρελθόν με τα εξαφανισμένα παιδιά τους. Είναι η στιγμή που μέσα από το πικρό χιούμορ του σεναρίου, ζωντανεύει στο πανί η κοινωνική πραγματικότητα, με τις διαφορές, τις διαστρωματώσεις, τις ανισότητες που την διέπουν αληθινά.
Για πες: Είναι τα Boxtrolls μια ταινία που το μικρό παιδάκι θα παρακολουθήσει και θα κεφάρει, όπως έκανε στο παρελθόν με όλα τα αντίστοιχα animation παραμύθια? Αναμφίβολα ναι. θα πάρει μάλιστα και διδαχές που δεν μπορούν να του δώσουν τόσο εύκολα οι τηλεοπτικές σαχλαμάρες. Είναι όμως μια πρώτης τάξης ευκαιρία και για τον γονιό συνοδό, να μην περάσει την μιάμιση ώρα βαριεστημένος στο φουαγιέ, αλλά να αντιληφθεί πως έχει μεγάλη διαφορά αυτό που ισχύει στον κόσμο του, με αυτό που του σερβίρουν για να ισχύσει. Οι κούτες έχουν την δυναμική για να τον πείσουν, ακόμη κι αν η θωριά τους μοιάζει με όλα εκείνα που πιθανόν ξυπνούν την φυλετική διάκριση στα μέσα του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Οκτωβρίου 2014 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική