Η Ζωή είναι Ωραία με τα Μάτια Κλειστά
του David Trueba. Με τους Javier Cámara, Natalia de Molina, Francesc Colomer
Strawberry Fields Forever...
του zerVo (@moviesltd) 
Θρύλος είναι, αλλά πάντοτε αυτού του είδους οι ανέκδοτες ιστορίες, κρύβουν μια μικρή δόση αλήθειας. Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ενόσω τα μυθικά Σκαθάρια βρίσκονταν στο απόγειο της τεράστιας καριέρας τους, ο ιθύνων νους του γκρουπ φαντάστηκε πως θα μπορούσε να ακολουθήσει και καριέρα ηθοποιού. Η αλληγορική αντιπολεμική μυθοπλασία που πρωταγωνίστησε είχε τον τίτλο How i Won the War και σε σκηνοθεσία του Richard Lester, τα γυρίσματα της έλαβα χώρα, μεταξύ άλλων και στα παράλια της όμορφης Ανδαλουσίας. Εκεί, που σύμφωνα με τον μύθο, ο Τζόνι συνάντησε έναν ντόπιο εκπαιδευτικό, με έφεση στην ποίηση, οι όμορφοι στίχοι του οποίου, του έδωσαν την έμπνευση να συνθέσει το ανεπανάληπτο Strawberry Fields Forever. Άκου να δεις...
Οι μαθητές του, λόγω του υπέρμετρου φανατισμού του με τα τραγούδια του συγκροτήματος, τον αποκαλούν ως Πέμπτο Μπιτλ. Και δεν έχουν άδικο, αφού ο δάσκαλος τους, ο Κύριος Αντόνιο, όχι μόνο ξημεροβραδιάζεται με τους στίχους του Help και του Hard Day's Night στα χείλη, αλλά διδάσκει κιόλας τα παιδιά την Αγγλική γλώσσα, με βάση τις αγαπημένες μελωδίες. Το μαντάτο πως σε μια γωνιά της Ισπανίας, κοντά στην Αλμερία, το είδωλο του, ο Τζον Λένον, συμμετέχει στα γυρίσματα μιας ταινίας, θα ξεσηκώσει τον μοναχικό μεσήλικα, να πάρει το χαμηλού κυβισμού αμαξάκι του και να τραβήξει όλο τον μακρινό δρόμο, που θα τον φέρει κοντά στο είδωλο του!
Πολλά τα χιλιόμετρα όμως και η μοναξιά δεν αντέχεται, γι αυτό και δεν θα διστάσει να ανοίξει την πόρτα του αμαξιού του, στους δύο πρώτους που θα του σηκώσουν χέρι στο διάβα του. Την εικοσάχρονη Μπελέν, που μη αντέχοντας την καταπίεση του παρθεναγωγείου θα αποδράσει με προορισμό το άγνωστο, κρύβοντας από όλους πως είναι τριών μηνών έγκυος και τον ζορισμένο έφηβο Χουάνχο, που θα το σκάσει μακρυά από την φαμίλια και τον βίαιο αστυνομικό πατέρα του, θέλοντας να ζήσει λίγες στιγμές ξενοιασιάς κι ελευθερίας.
Εφόσον βρισκόμαστε στα 1966, η Ισπανία βρίσκεται στην κορύφωση της καταπίεσης που έχει επιβάλλει η χούντα του Φρανσίσκο Φράνκο Μπαχαμόντε, δικτατορία που έχει επιφέρει μια υπερ-συντηρητική προσωπικότητα στο Ιβηρικό κράτος. Αυστηροί οι κανόνες πειθαρχίας στην οικογένεια, στην εκπαίδευση επιτρέπονται ακόμη και οι βιαιότητες προς τους μη συμμορφωμένους με τις υποδείξεις σπουδαστές, ενώ στα αυστηρά Καθολικά ιδρύματα η ανελευθερία βασιλεύει. Έστω και κάτω από αυτόν τον μουντό, μαραζωμένο μεσογειακό ουρανό, η ανθρωπιά δεν έχει στερέψει και μαζί της ούτε τα όνειρα που δεν μπορεί να τα περιορίσει καμιά φασιστική νοοτροπία.
Διαλέγοντας έναν καταπιεσμένο από κάθε τάξη, έναν φαντασμένο καθηγητή, μια σουσουραδίτσα αρσακειάδα κι έναν γεμάτο ακμή στο πρόσωπο 17άρη, ο ικανότατος Σπανιόλος δημιουργός David Trueba (ο αδελφός του Fenrnado και ο υπογράφων τα La Buena Vida και Soldados De Salamina) στήνει μια νοσταλγική road movie, τίγκα στην ονειροπόληση και στην αίσθηση ανεξαρτησίας και λευτεριάς, όπως την ορίζουν οι κανόνες του επαναστατικού Venceremos. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα πλάνα του ετερόκλητου τριγώνου, που με αφορμή την παρουσία του John Lennon (πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως ο καθείς τους έχει άλλη άποψη για το άτομο του, θεική, αδιάφορη, έως και μισητή) παίρνουν την παραλιακή Εθνική οδό που θα τους βγάλει στον απομονωμένο Ανδαλουσιανό παράδεισο. Τόνοι σέπιας, φυσικά, δίνουν όψη σίξτις στην φωτογραφία, διάλογοι έξυπνοι, με πικρό χιούμορ, αποδίδουν την αίσθηση φόβου της εποχής, ενώ το όμορφο και ζεστό φινάλε, δίνει μια νότα αισιοδοξίας για το αύριο που ξημερώνει. Και που δεδομένα πρέπει ο καθένας μας να παλέψει για να το φέρει στα μέτρα του. Έλειψαν φανερά, πιθανόν λόγω πανύψηλου κόστους, τα ορίτζιναλ τραγούδια των Beatles, αλλά και μια παρόρμηση από το σενάριο για την σύγχρονη αποδοχή του θέματος, που δείχνει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε προσκολλημένο στο μαύρο (για την χώρα) παρελθόν.
Για πες: Όσοι έχουν γνωρίσει - και συνηθίσει - τον εξαίρετο ρολίστα Javier Camara μόνο στις Almodovarικές, συνήθως ακραία γκέι ερμηνείες του, ίσως και να δυσκολευτούν να τον αποδεχτούν ως τυπικό, καθημερινό μεροκαματιάρη, με την φαλακρίτσα και την τσαντούλα του να βιώνει την επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Δίπλα του, την αλαβάστρινη ενζενί Natalia de Molina, με τα χαρακτηριστικά της Portman και της Knightley μαζί, μέχρι και νέα Penelope μπορείς να την αποκαλέσεις...
Πολλά τα χιλιόμετρα όμως και η μοναξιά δεν αντέχεται, γι αυτό και δεν θα διστάσει να ανοίξει την πόρτα του αμαξιού του, στους δύο πρώτους που θα του σηκώσουν χέρι στο διάβα του. Την εικοσάχρονη Μπελέν, που μη αντέχοντας την καταπίεση του παρθεναγωγείου θα αποδράσει με προορισμό το άγνωστο, κρύβοντας από όλους πως είναι τριών μηνών έγκυος και τον ζορισμένο έφηβο Χουάνχο, που θα το σκάσει μακρυά από την φαμίλια και τον βίαιο αστυνομικό πατέρα του, θέλοντας να ζήσει λίγες στιγμές ξενοιασιάς κι ελευθερίας.
Εφόσον βρισκόμαστε στα 1966, η Ισπανία βρίσκεται στην κορύφωση της καταπίεσης που έχει επιβάλλει η χούντα του Φρανσίσκο Φράνκο Μπαχαμόντε, δικτατορία που έχει επιφέρει μια υπερ-συντηρητική προσωπικότητα στο Ιβηρικό κράτος. Αυστηροί οι κανόνες πειθαρχίας στην οικογένεια, στην εκπαίδευση επιτρέπονται ακόμη και οι βιαιότητες προς τους μη συμμορφωμένους με τις υποδείξεις σπουδαστές, ενώ στα αυστηρά Καθολικά ιδρύματα η ανελευθερία βασιλεύει. Έστω και κάτω από αυτόν τον μουντό, μαραζωμένο μεσογειακό ουρανό, η ανθρωπιά δεν έχει στερέψει και μαζί της ούτε τα όνειρα που δεν μπορεί να τα περιορίσει καμιά φασιστική νοοτροπία.
Διαλέγοντας έναν καταπιεσμένο από κάθε τάξη, έναν φαντασμένο καθηγητή, μια σουσουραδίτσα αρσακειάδα κι έναν γεμάτο ακμή στο πρόσωπο 17άρη, ο ικανότατος Σπανιόλος δημιουργός David Trueba (ο αδελφός του Fenrnado και ο υπογράφων τα La Buena Vida και Soldados De Salamina) στήνει μια νοσταλγική road movie, τίγκα στην ονειροπόληση και στην αίσθηση ανεξαρτησίας και λευτεριάς, όπως την ορίζουν οι κανόνες του επαναστατικού Venceremos. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα πλάνα του ετερόκλητου τριγώνου, που με αφορμή την παρουσία του John Lennon (πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως ο καθείς τους έχει άλλη άποψη για το άτομο του, θεική, αδιάφορη, έως και μισητή) παίρνουν την παραλιακή Εθνική οδό που θα τους βγάλει στον απομονωμένο Ανδαλουσιανό παράδεισο. Τόνοι σέπιας, φυσικά, δίνουν όψη σίξτις στην φωτογραφία, διάλογοι έξυπνοι, με πικρό χιούμορ, αποδίδουν την αίσθηση φόβου της εποχής, ενώ το όμορφο και ζεστό φινάλε, δίνει μια νότα αισιοδοξίας για το αύριο που ξημερώνει. Και που δεδομένα πρέπει ο καθένας μας να παλέψει για να το φέρει στα μέτρα του. Έλειψαν φανερά, πιθανόν λόγω πανύψηλου κόστους, τα ορίτζιναλ τραγούδια των Beatles, αλλά και μια παρόρμηση από το σενάριο για την σύγχρονη αποδοχή του θέματος, που δείχνει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε προσκολλημένο στο μαύρο (για την χώρα) παρελθόν.
Για πες: Όσοι έχουν γνωρίσει - και συνηθίσει - τον εξαίρετο ρολίστα Javier Camara μόνο στις Almodovarικές, συνήθως ακραία γκέι ερμηνείες του, ίσως και να δυσκολευτούν να τον αποδεχτούν ως τυπικό, καθημερινό μεροκαματιάρη, με την φαλακρίτσα και την τσαντούλα του να βιώνει την επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Δίπλα του, την αλαβάστρινη ενζενί Natalia de Molina, με τα χαρακτηριστικά της Portman και της Knightley μαζί, μέχρι και νέα Penelope μπορείς να την αποκαλέσεις...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Σεπτεμβρίου 2014 από την Weird
