by Takis Garis (@takisgaris)
THIS IS (YOUR) FILM FESTIVAL
Δεν ξέρω. Μέχρι πέρσι η απάντηση θα ήταν διάφορη. Τώρα φαίνεται πως όλα έχουν ειπωθεί - οπότε η άλλη άποψη περιττεύει. Αν μου επιτρέπεται όμως, θέλω να πω αυτό που ούλοι οι industry players προσποιούνται πως δεν υπάρχει κι ας είναι ο ελέφας στη μέση του δωματίου: Το ζήτημα δεν είναι που το πάει το Τρόντοου (πες το σα ντόπιος) φέτο. Η κεντρική ιδέα βρίσκεται αλλού-πάνω στο πανί, εκεί που άπαντες κρίνονται, αποθεώνονται ή αποκαθηλώνονται. Με άλλα λόγια, για να κεράσω ζουμί, το ξεκαθαρίζω σταράτα μονομιάς: Κάλλιστα έπραξε ο Cameron Bailey, ντιρέκτορας του TIFF, όταν μπήκε στο ρουθούνι των μπιγκ στούντιος και έβαλε πόστα για τις διαβόητες «world premieres» και την τσανακογλύφτικη στρατηγική του μικρού αλλά ενοχλητικού Telluride. Δεν υπάρχεις κύριε, όταν πας και κάνεις sneak previews της οσκαροαναθρεμμένης σου παραγώγας δυο μέρες πριν την εδώ επίσημη πρώτη-μου κλέβεις τον κεραυνό και το κλειδί του πάτου μου εν ολίγοις.
Ο Cameron, που όπως τον γνώρισα στην περσινή πρες κόνφερανς με το City - to - City : Athens μαζί με τους δικούς μας νεόδμητους οτέρ, φάνηκε φιλέλλην αλλά και παντελονάτος μάνατζερ. Αυτή η απόφαση που σαφώς είναι συλλογικό προϊόν (στον Κάναδα είμαστε φίλε) αντικατοπτρίζει την αίσθηση ότι το TIFF2014 παραμένει μεγάλο με τις 300+ ταινίες του - μεταξύ τους και η Xenia του Πάνου Κούτρα - περισσότερο φεστιβαλικό και λιγότερο οσκαρικό. ‘Η μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως αυτή η αίσθηση του κάτι που λείπει έχει να κάνει πιότερο με το γεγονός ότι μετά τη συμπλήρωση του πρώτου 8μήνου του δεκατέσσερα μετράω μετά βίας δύο ταινίες που άξια διακρίθηκαν (The Grand Budapest Hotel, Winter Sleep και Boyhood), μέσα σε έναν καταιγισμό Marvel-ίτιδας που σαρώνει εκτός από τα ταμεία και (φευ) τις υπερατλαντικές κριτικές;
Για να μπήξω όμως το μαχαίρι της δικαιοσύνης λίγο βαθύτερα, στη σύγκρουση Telluride - TIFF νικητής είναι μάλλον ο δαιμόνιος Thierry Fermaux αφού, εντελώς υποκειμενικά, όλος ο αφρώδης οίνος που θα ρεύσει εδωνά είναι προέλευσης Croisette, Cannes: Mommy, Goodbye to Language 3D, Leviathan, Maps to the Stars (καλά ο Croney είναι το δικό μας σήμα κατατεθέν αν και δυστυχώς δε φαίνεται release πριν τα απόνερα του Γενάρη), Mr Turner και βεβαίως το βαρύ οσκαρικό πυροβόλο Foxcatcher. Δε θα αποφύγω να δώσω κλίμα, καθότι όλοι εδώ βοούν για δυο star vehicles, τα The Immitation Game (Cumberbitches of the world unite) και The Wild (με την οσκαρούχα μα για μένα Legally Blonde Witherspoon να ψάχνει το δεύτερο αγαλματίδιο συντροφιά με το δικό μας πάλι τροπαιοφόρο team του περσινού Dallas Buyers Club). Μέγας απών ο Innaritu με το Birdman που πέρασε σα σίφουνας από Βενετιά για να παίξει Telluride και Νέα Υόρκη, μαζί με το επόμενο αριστούργημα του τρισμέγιστου Paul Thomas Anderson (αδυναμίες,eh?) Inherent Vice.
Όταν πήγα (πρώτος-πρώτος) εψές να πάρω το πάσο μου, έπιασα ψιλοκουβεντούλα με έναν cineδελφο μπροστά στο front desk της ευγενεστάτης (εκ καναδικής φύσεως) υπευθύνου διαπιστεύσεων. Χαριτολόγησα λέγοντας ότι αυτή τη φορά δεν έχω τις ύψιστες προσδοκίες που μου δημιούργησε το TIFF13, because… Telluride και εκεί είδα ένα υποδόριο χαμόγελο-μάγκωμα από πλευράς της, ενώ αμήχανα με παρακολουθούσε να ξεχωρίζω μετά βίας το The Immitation Game το οποίο βέβαια έκλεψε παραδοσιακά το προ 4ημέρου…ακατανόμαστο. Τώρα δα όμως που το σκέφτομαι, το TIFF14 δεν έχει να αποδείξει τίποτα παρά πρέπει απλά να παραμείνει ο εαυτός του. Το σούπερ τσιτάτο This Is Your Festival δεν είναι απλά ένα παίγνιο-αρκτικόλεξο. Παραμένει μια υπεραξία φεστιβαλικού οίστρου που ευλογεί αυτό που μόνο ο Καναδάς δύναται να επαίρεται πως το διαπράττει μοναδικά παγκοσμίως. Να προωθεί το κινηματογραφικό ταλέντο και να παράγει πολιτισμό μέσα από την πολυσυλλεκτικότητα, κάνοντας αυτήν την πανσπερμία δημιουργών γνωστή σε μια τεράστια αγορά και ναι, παραμένοντας ο βασιλιάς της οσκαρικής κούρσας. Ακούς Colorado;
Για να μπήξω όμως το μαχαίρι της δικαιοσύνης λίγο βαθύτερα, στη σύγκρουση Telluride - TIFF νικητής είναι μάλλον ο δαιμόνιος Thierry Fermaux αφού, εντελώς υποκειμενικά, όλος ο αφρώδης οίνος που θα ρεύσει εδωνά είναι προέλευσης Croisette, Cannes: Mommy, Goodbye to Language 3D, Leviathan, Maps to the Stars (καλά ο Croney είναι το δικό μας σήμα κατατεθέν αν και δυστυχώς δε φαίνεται release πριν τα απόνερα του Γενάρη), Mr Turner και βεβαίως το βαρύ οσκαρικό πυροβόλο Foxcatcher. Δε θα αποφύγω να δώσω κλίμα, καθότι όλοι εδώ βοούν για δυο star vehicles, τα The Immitation Game (Cumberbitches of the world unite) και The Wild (με την οσκαρούχα μα για μένα Legally Blonde Witherspoon να ψάχνει το δεύτερο αγαλματίδιο συντροφιά με το δικό μας πάλι τροπαιοφόρο team του περσινού Dallas Buyers Club). Μέγας απών ο Innaritu με το Birdman που πέρασε σα σίφουνας από Βενετιά για να παίξει Telluride και Νέα Υόρκη, μαζί με το επόμενο αριστούργημα του τρισμέγιστου Paul Thomas Anderson (αδυναμίες,eh?) Inherent Vice.
Όταν πήγα (πρώτος-πρώτος) εψές να πάρω το πάσο μου, έπιασα ψιλοκουβεντούλα με έναν cineδελφο μπροστά στο front desk της ευγενεστάτης (εκ καναδικής φύσεως) υπευθύνου διαπιστεύσεων. Χαριτολόγησα λέγοντας ότι αυτή τη φορά δεν έχω τις ύψιστες προσδοκίες που μου δημιούργησε το TIFF13, because… Telluride και εκεί είδα ένα υποδόριο χαμόγελο-μάγκωμα από πλευράς της, ενώ αμήχανα με παρακολουθούσε να ξεχωρίζω μετά βίας το The Immitation Game το οποίο βέβαια έκλεψε παραδοσιακά το προ 4ημέρου…ακατανόμαστο. Τώρα δα όμως που το σκέφτομαι, το TIFF14 δεν έχει να αποδείξει τίποτα παρά πρέπει απλά να παραμείνει ο εαυτός του. Το σούπερ τσιτάτο This Is Your Festival δεν είναι απλά ένα παίγνιο-αρκτικόλεξο. Παραμένει μια υπεραξία φεστιβαλικού οίστρου που ευλογεί αυτό που μόνο ο Καναδάς δύναται να επαίρεται πως το διαπράττει μοναδικά παγκοσμίως. Να προωθεί το κινηματογραφικό ταλέντο και να παράγει πολιτισμό μέσα από την πολυσυλλεκτικότητα, κάνοντας αυτήν την πανσπερμία δημιουργών γνωστή σε μια τεράστια αγορά και ναι, παραμένοντας ο βασιλιάς της οσκαρικής κούρσας. Ακούς Colorado;
gaRis
