by Takis Garis (@takisgaris)
Mommy να σου πετύχει!
Είναι όπως μπαίνεις στο νερό για το πρώτο μπάνιο της σεζόν: Κάποιοι βάζουν μια - μια τις πατούσες μέσα μέχρι τον αστράγαλο, πετώντας διακριτικά δυο πιτσιλιές στο μέρος της καρδιάς. Άλλοι μπαίνουν με φόρα και το κεφάλι πρώτο μέσα. Πέντε ταινίες για πρεμιέρα στο TIFF14, γιατί ήμουν και χαρμάνης. Φαντάσου τώρα κέφια που είχα – αφού, να ξεκινήσω ανάποδα,μέχρι το ΧΕΝΙΑ (4/10) του Πάνου Κούτρα συμπάθησα, παρά τα εξόφθαλμα ελαττώματά του. Πέρα από τα αναμενόμενα τεχνικά ζητήματα, το σενάριο, (τίγκα στην ανακολουθία, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος) καθώς και μια εμμονή στο υπερχειλίζον gay μουσικό (Patty Pravo-τρελό guest και Raffaela Carra-Rumore εξαλλοσύνες) και μη ιντερλούδιο που είναι αναχρονισμός, τουλάχιστον στα εδώ τα μέρη, μέχρι και τεράστιο λαγουδάκι επιστρατεύεται για να συγκινήσει ο δικός μας. Το θέμα είναι η xenophobia και εδώ παίρνει καλό βαθμό ο Κούτρας γιατί το χειρίζεται με απλότητα, ουμανισμό και ημι - επιτυχημένο χιούμορ.
Η μέρα είχε ήδη ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς αφού ο Καναδός πιτσιρικάς Xavier Dolan, συνεχίζοντας την τροπαιοφόρο πορεία των Καννών,έφερε (μέσω Κολοράντο) τη Mommy (7/10) του στο Τορόντο με εντυπωσιακό τρόπο και χειροκροτήματα στο τέλος της δημοσιογραφικής προβολής. Πιασάρικη ιστορία, με έναν έφηβο με προβλήματα κοινωνικής ένταξης,εκρηκτικά οργίλος ων και με παρεξηγήσιμη προσκόλληση στη χήρα (φτηνή μιλφ-ού εμφανισιακά αλλά αμέμπτου ηθικής) μαμά, με ερμηνείες εντυπωσιακές και σκηνές μαγικές κατά διαστήματα, πριχού η αμετροέπεια του υπερταλαντούχου Dolan αρχίσει να τραβά καταστάσεις από τα μαλλιά για να αδράξει μια τελειότητα που επί του παρόντος δεν έχει ωριμάσει στις εικόνες του. Είναι θέμα χρόνου πάντως και μόνο.
Καλή η πρώτη βουτιά σκέφτηκα και προχώρησα χαρωπά ώσπου να προσγειωθώ απότομα συνειδητοποιώντας ότι Mommy είναι μόνο μια. Διότι λίαν καλός ο Mike Leigh και καλοδεχούμενη η επιστροφή στα Topsy- Turvy μονοπάτια του αλλά το Mr Turner (6/10) biopic του Βρετανού ζωγράφου J.M.W.Turner, παρά την αφοπλιστικά πνιγηρή σε βρυχηθμούς ερμηνεία (βραβείο Καννών) του Timothy Spall, εξαντλείται στο πρώτο ημίωρο μέσα από αναμενόμενα πιστή αναπαράσταση της Βικτωριανής Αλβιώνας του 19ου αιώνα, με τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που διατρέχει η εκκεντρική φιγούρα του σκανταλιάρη αρτίστα Τέρνερ.
Κρατώ ψυχραιμία και μπαίνω να χυμήξω στο Maps to The Stars της περήφανα δεδηλωμένης καναδικής αδυναμίας μου David Cronenberg. Τον αναγεννημένο Croney μετά τα άνυδρα 90s και συνάμα τον επαναεκπεσόντα (relapsed ελληνιστί) με το ψιλο - αδιάφορο Cosmopolis που δυστυχώς φορτώνει εδώ από κεκτημένη ταχύτητα τον κατ’όνομα ηθοποιό Rob Pattinson. Η φήμη από τις Κάννες έφθανε μέχρι και τα oscars, αν και οι τελευταίες πληροφορίες το στέλνουν ως διανομή στα αζήτητα του Γενάρη, VOD και τα τοιαύτα. Όχι αδίκως, καθώς η ταινία τεντώνεται υπερβολικά να χωρέσει δράμα, μεταφυσική, βιτριολική σάτιρα των τελειωμένων ηθικά Χόλιγουντ σελέμπριτις, με τον γνωστό κλινικά παγερό τρόμο που γλιτώνει το φιλμ από σωρεία αμήχανων σκηνών όπου αναγνωρισμένα λάμπει η Julianne Moore, η αδικημενότερη (sic) A-lister της γενιάς της βραβευτικώς σε ένα ρόλο-παρεκτροπή που σε αποζημιώνει για την αντοχή σου να παρακολουθείς ένα κρεσέντο άρρωστης παλιανθρωπιάς χωρίς κάθαρση.
Κλείνω για απόψε με το The Judge (5/10), το οποίο παραδόξως μου έκατσε περισσότερο από ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των κριτικών που φαίνεται προτιμούν τον χαρισματικό Robert Downey Jr ως Iron Man / Avenger μέχρι τα ογδόντα του. Δικαστική dramedy γυρισμένη πληθωρικά από τον σκηνοθέτη των Γαμομπελάδων (βλ. ιστορική βαθμολογία μου 8/10) David Dobkin, παραγωγής ζεύγους Downey παρακαλώ. Στον ομώνυμο ρόλο ο Robert Duval που τολμά να εκθέσει την ηλικία του με τρόπο που σχεδόν σοκάρει (βλ.σκηνή μπάνιου με το γιο του / Downey να τον καθαρίζει στο ντους). Ίσως είμαι ο μόνος που πιθανολογεί τον Robert Duval για υποψηφιότητα Β’Ανδρικού, σε μια ταινία όπου η χημεία του με τον γνωστό τυπάρα συνονόματο χτυπάει κόκκινο.
Εκεί ακριβώς που χτύπησε και η υπομονή μου την επομένη δεύτερη ημέρα του TIFF14, με τα The Humbling, The Look of Silence, Leviathan και (ωιμέ) Goodbye to Language 3D. Περισσότερα όμως αύριο- μόνο στο Movies.Ltd!
Καλή η πρώτη βουτιά σκέφτηκα και προχώρησα χαρωπά ώσπου να προσγειωθώ απότομα συνειδητοποιώντας ότι Mommy είναι μόνο μια. Διότι λίαν καλός ο Mike Leigh και καλοδεχούμενη η επιστροφή στα Topsy- Turvy μονοπάτια του αλλά το Mr Turner (6/10) biopic του Βρετανού ζωγράφου J.M.W.Turner, παρά την αφοπλιστικά πνιγηρή σε βρυχηθμούς ερμηνεία (βραβείο Καννών) του Timothy Spall, εξαντλείται στο πρώτο ημίωρο μέσα από αναμενόμενα πιστή αναπαράσταση της Βικτωριανής Αλβιώνας του 19ου αιώνα, με τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που διατρέχει η εκκεντρική φιγούρα του σκανταλιάρη αρτίστα Τέρνερ.
Κρατώ ψυχραιμία και μπαίνω να χυμήξω στο Maps to The Stars της περήφανα δεδηλωμένης καναδικής αδυναμίας μου David Cronenberg. Τον αναγεννημένο Croney μετά τα άνυδρα 90s και συνάμα τον επαναεκπεσόντα (relapsed ελληνιστί) με το ψιλο - αδιάφορο Cosmopolis που δυστυχώς φορτώνει εδώ από κεκτημένη ταχύτητα τον κατ’όνομα ηθοποιό Rob Pattinson. Η φήμη από τις Κάννες έφθανε μέχρι και τα oscars, αν και οι τελευταίες πληροφορίες το στέλνουν ως διανομή στα αζήτητα του Γενάρη, VOD και τα τοιαύτα. Όχι αδίκως, καθώς η ταινία τεντώνεται υπερβολικά να χωρέσει δράμα, μεταφυσική, βιτριολική σάτιρα των τελειωμένων ηθικά Χόλιγουντ σελέμπριτις, με τον γνωστό κλινικά παγερό τρόμο που γλιτώνει το φιλμ από σωρεία αμήχανων σκηνών όπου αναγνωρισμένα λάμπει η Julianne Moore, η αδικημενότερη (sic) A-lister της γενιάς της βραβευτικώς σε ένα ρόλο-παρεκτροπή που σε αποζημιώνει για την αντοχή σου να παρακολουθείς ένα κρεσέντο άρρωστης παλιανθρωπιάς χωρίς κάθαρση.
Εκεί ακριβώς που χτύπησε και η υπομονή μου την επομένη δεύτερη ημέρα του TIFF14, με τα The Humbling, The Look of Silence, Leviathan και (ωιμέ) Goodbye to Language 3D. Περισσότερα όμως αύριο- μόνο στο Movies.Ltd!
gaRis
