by Takis Garis (@takisgaris)
Crème de la Crème!
O Ύψιστος με κράτησε για ένα ακόμη TIFF γερό για να φτάσουμε, μέσα από αντιξοότητες, πολύ περπάτημα και στήσιμο σε ουρές στο επιθυμητό αυτό σημείο, που έρχονται πέντε φιλμς ανσάμπλ ως κότινος να στρογγυλοκαθήσουν στην γκλάβα μου και να μου δώσουν τη βιένι - βίντι - βίκι αίσθηση του να κλείνεις ιδανικά το - κατά τη γνώμη μου - σημαντικότερο φέστιβαλ - κορφολόγημα του πλανήτη. Μες τη γλυκιά την παραζάλη λοιπόν σου εναποθέτω ό,τι καλύτερο έχει να παραδώσει το αγγλοσαξωνικό σινεμά τουλάχιστο ως το Νοέμβρη. Ιστορίες όπου θα συρρεύσει ο κόσμος Χόλιγουντ γαρ οι οποίες όμως κάνουν και την ποιοτική διαφορά που τις πάει άμα λάχει βαρκάδα μέχρι τα Όσκαρ.
Τον ξεκίνησα προ δεκαετίας, μετά το έμπα του ως Ντόνυ Ντάρκο, σα το αδελφάκι της τρισχαριτωμένης Maggie Gyllenhaal. Μετά το Brokeback Mountain o Jake την έψαξε περισσότερο με κορύφωση τα δύο φιλμς του Καναδού Villeneuve (Prisoners - Enemy). Εδώ τον βλέπω να τα σπάει σε μια διασταύρωση Bringing Out The Dead και Broadcast News ως τρισάθλιος, ημι - διεστραμμένος παπαράτσο εγκλημάτων που τα πουλά στη διαβρωμένη (σώπα) διευθύντρια καναλιού Rene Rousso, σύζυγο του αστυνομικού συγγραφέα στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά Dan Gilroy. Στα όρια της καρικατούρας, το Nightcrawler (7/10) είναι σφιχτό σα θηλιά που τυλίγεται γύρω από το λαιμό σου, έτοιμο να αντικρίσεις αποκρουστικά θεάματα, όμως η ηθική του γωνία είναι εκείνη που σοκάρει περισσότερο σε ένα σκοτεινό σχόλιο πάνω στην τηλεοπτική αφασία έναντι του ανθρώπινου πόνου.
Ίσως η περισσότερο αδικημένη σε επαινετικές κριτικές ταινία του φεστιβάλ είναι το Pawn Sacrifice (7.5/10) του παλαίμαχου Ed Zwick, με θέμα το ιστορικότερο ματς απ μεταξύ του Αμερικάνου τρελού - θαύμα Μπόμπυ Φίσερ και του Ρώσου παγκόσμιου πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκυ. Ανώτερο από το περσινό Rush, το έργο απογειώνεται από την κωλοπαιδίστικη μπραβούρα (επιτέλους) του αναγεννημένου Tobey Maguire, πλαισιωμένου από ένα γερό τρίο δεύτερων ρόλων (Sarsgaard, Schreiber, Stuhlbag) υπό την στιλπνή πένα του Steven Knight (Eastern Promises, Locke), καυτό μοντάζ και τη σιγουριά του Zwick να βάζει ένταση στο φουλ. Για πολλές θεάσεις, γεμάτη οκτάνια και αιχμηρό κόμεντερυ της ψυχροπολεμικής περιόδου των δύο υπερδυνάμεων.
Στον αντίποδα βρίσκουμε το Wild (6/10) του Καναδού Jean Marc Vallée, οσκαρικό όχημα της Reese Witherspoon που ψάχνει τα πατήματά της μετά το Walk the Line. Διασκευασμένο σενάριο της πραγματικής ιστορίας μιας παραστρατημένης - χωρισμένης που έχασε τη μητέρα της και είπε να πάρει 1.100 μίλια ερημιά για να βρει τον εαυτό της από τον Nick Hornby (Fever Pitch). Γλασέ μετριότητα, με τον Vallée να προσπαθεί να καλύψει την ανιαρή πρώτη σεναριακή ύλη με συνεχή φλάσμπακς και ωραιότατο σάουντρακ αλλά Dallas Buyers Club και McConaissance που μας πέσαν τα σαγόνια πέρσι δε το λες ούτε με ξύλο. Συμπαθεστάτη πάντα η Laura Dern ως μητέρα της Witherspoon η οποία παίζει να ξεπερνά το Σαντράκι (Bullock) στην αυταπάρνηση για να δώσει ό,τι έχει μέσα της ερμηνευτικά, αλλά δεν…
Λέω να αφήσω τα βαριά οσκαρικά χαρτιά για αύριο, έτσι για να γουστάρουμε κορύφωση, με εκτενέστερο σχολιασμό. Foxcatcher και The Imitation Theory κλείνουν ιδανικά το TIFF14, όχι ημερολογιακά, διότι προβολές έχουμε ως την Κυριακή που θα ανακοινωθεί και το βραβείο -προπομπός People Choice Award αλλά ως highlights μιας χρονιάς που απέχει εμφανώς από τις δύο τελευταίες τουλάχιστον οπότε…à tout à l'heure!
Ίσως η περισσότερο αδικημένη σε επαινετικές κριτικές ταινία του φεστιβάλ είναι το Pawn Sacrifice (7.5/10) του παλαίμαχου Ed Zwick, με θέμα το ιστορικότερο ματς απ μεταξύ του Αμερικάνου τρελού - θαύμα Μπόμπυ Φίσερ και του Ρώσου παγκόσμιου πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκυ. Ανώτερο από το περσινό Rush, το έργο απογειώνεται από την κωλοπαιδίστικη μπραβούρα (επιτέλους) του αναγεννημένου Tobey Maguire, πλαισιωμένου από ένα γερό τρίο δεύτερων ρόλων (Sarsgaard, Schreiber, Stuhlbag) υπό την στιλπνή πένα του Steven Knight (Eastern Promises, Locke), καυτό μοντάζ και τη σιγουριά του Zwick να βάζει ένταση στο φουλ. Για πολλές θεάσεις, γεμάτη οκτάνια και αιχμηρό κόμεντερυ της ψυχροπολεμικής περιόδου των δύο υπερδυνάμεων.
Στον αντίποδα βρίσκουμε το Wild (6/10) του Καναδού Jean Marc Vallée, οσκαρικό όχημα της Reese Witherspoon που ψάχνει τα πατήματά της μετά το Walk the Line. Διασκευασμένο σενάριο της πραγματικής ιστορίας μιας παραστρατημένης - χωρισμένης που έχασε τη μητέρα της και είπε να πάρει 1.100 μίλια ερημιά για να βρει τον εαυτό της από τον Nick Hornby (Fever Pitch). Γλασέ μετριότητα, με τον Vallée να προσπαθεί να καλύψει την ανιαρή πρώτη σεναριακή ύλη με συνεχή φλάσμπακς και ωραιότατο σάουντρακ αλλά Dallas Buyers Club και McConaissance που μας πέσαν τα σαγόνια πέρσι δε το λες ούτε με ξύλο. Συμπαθεστάτη πάντα η Laura Dern ως μητέρα της Witherspoon η οποία παίζει να ξεπερνά το Σαντράκι (Bullock) στην αυταπάρνηση για να δώσει ό,τι έχει μέσα της ερμηνευτικά, αλλά δεν…
gaRis
