The Lunchbox
του Ritesh Batra. Με τους Irrfan Khan, Nimrat Kaur, Nawazuddin Siddiqui, Denzil Smith, Bharati Achrekar, Nakul Vaid, Yashvi Puneet Nagar, Lillete Dubey
Λάθος τρένο, σωστός προορισμός
του zerVo (@moviesltd) 
Ονομάζονται Νταμπαουάλα και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ινδικής κουλτούρας. Πρόκειται για εκείνους τους κούριερ (δυτική γραφή) που αναλαμβάνουν την μεταφορά του ταπερακίου, με το ολόφρεσκο μαγειρευτό περιεχόμενο, από τα χέρια της νοικοκυράς, μέχρι την αγκαλιά του καλού τους, που πεινασμένοι στην εργασία τους, περιμένουν πως και πως να γευτούν τις νοστιμιές της. Πόσο ασφαλές μπορεί να είναι ένα τέτοιο αγώι σε μια πόλη που κατοικούν 12 εκατομμύρια ψυχές και πρακτικά οι μισοί και παραπάνω τους, ορίζουν το εργατικό δυναμικό? Σύμφωνα με έναν θρύλο, το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ έχει μελετήσει πως η πιθανότητα το δέμα να μην φτάσει στον προορισμό του, είναι μόλις μία στο εκατομμύριο. Με αυτή την μία ασχολείται η μυρωδάτη ως πασπαλισμένη με κάρι και πάπρικα ανθρώπινη ντράμεντι, από την μακρινή Βομβάη, που έχει σαν τίτλο της, τι άλλο, Το Ταπεράκι...
Αποφασισμένη να ξυπνήσει και πάλι το σβησμένο εδώ και καιρό πάθος του συζύγου της, η Ίλα, τυπική αστή νοικοκυρά, θα πάρει το ρίσκο να ακολουθήσει τις συμβουλές της πεπειραμένης γειτόνισσας της και να ξεκινήσει την απόπειρα της από το στομάχι του. Μαγειρεύοντας για εκείνον, τις καλύτερες και πιο ιδιαίτερες συνταγές, προκειμένου να τις γευτεί στο εργασιακό του διάλειμμα και να επιστρέψει σπίτι όχι μόνο χορτάτος, μα και ευτυχής και ικανοποιημένος από τις δεξιότητες της καλής του. Τα πιο προσεγμένα φαγητά θα ετοιμάσει για τον γκρινιάρη και αποξενωμένο Ρατζίβ η Ίλα, έλα όμως που η μοίρα θα τα φέρει έτσι ώστε να μην φτάσουν ποτέ στα χέρια του...
...γιατί από λάθος των διανομέων που έχουν αναλάβει την διακίνηση του ζεστού μεσημεριανού, το μεταλλικό πολυ-ταπεράκι θα παραδοθεί στο γραφείο του Κυρίου Σαατζάν Φερνάντες, επί τριάντα και πλέον χρόνια αλάνθαστου λογιστή σε επιχείρηση της μεγαλούπολης, ενός μεσήλικα χήρου, μοναχικού, σκυθρωπού, σχεδόν αγέλαστου λιγομίλητου, που έχει ήδη φτιάξει τα χαρτιά του προκειμένου να συνταξιοδοτηθεί. Αντιλαμβανόμενη η Ιλά, από την μηδενική αντίδραση του κύρη της πως ποτέ το πακέτο δεν παρελήφθη από εκείνο, θα συνοδεύσει το πακέτο της επόμενης ημέρας με μια επιστολή προς τον άγνωστο άνδρα, που προς μεγάλη του έκπληξη γεύεται τα υπέροχα εδέσματα της.
Κι όπως λέει το γνωμικό, το λάθος τρένο είναι εκείνο που σε οδηγεί στον σωστό σταθμό, έτσι κι εδώ το μπέρδεμα με τα δέματα, θα οδηγήσει το στολισμένο με αγάπη και στοργή κολατσιό, στο τραπέζι ενός ξένου μεν, μα εξίσου διψασμένου να γευτεί το συναίσθημα άνδρα. Η υπέροχη θεματική ιδέα, που δεν μπορεί εύκολα να γίνει αποδεκτή από το δυτικό κοινό, που την θεωρεί μέχρι και επιστημονικής φαντασίας, γρήγορα υιοθετείται από τον θεατή που γίνεται μάρτυρας ενός πολυποίκιλου σε feeling αλληλογραφικού φιλμ, που άλλοτε τσιμπάει ψήγματα από κομεντί κι άλλοτε βυθίζεται στην μελαγχολία της ρουτινιάρικης καθημερινότητας. Οι δυο άγνωστοι, εισαγωγικώς ντροπαλοί και φοβισμένοι, μα κατοπινά εκφραστικότατοι και διόλου φειδωλοί στις εκφράσεις τους, με τον πιο ασύμμετρης μόδας τρόπο, το ραβασάκι, θα ανταλλάξουν τόσο θερμά λόγια, που θα ξυπνήσει μέσα τους η ανάγκη να διώξουν από πάνω τους την συννεφιά και να επιχειρήσουν ένα καινούργιο ξεκίνημα. Μαζί? Αν το θελήσει ο καλός Ινδουιστής Θεός γιατί όχι και μαζί?
Πολύ μακρινό από την δική μας κουλτούρα το σκηνικό που περιβάλλει την ιδιόμορφη αυτή σχέση, απίστευτα θορυβώδες, ανήσυχο, πολύχρωμο, μυρωδάτο, που δεν έλκει την μημουαπτική συλλογιστική των ευρωπαίων. Χάρη στην επιδέξια σκηνοθεσία του πρωτάρη Ritesh Batra όμως, οι δύο βασικοί χαρακτήρες του στόρι - που αποδίδονται με χάρη από τον Irrfan Khan και την Nimrat Kaur - παγκοσμιοποιούνται και στην θωριά τους κανείς πανεύκολα μπορεί να εντοπίσει στοιχεία του εαυτού του. Και φυσικά όπως συμβαίνει σε συντριπτικό ποσοστό στον κόσμο του Μπόλιγουντ, το τέλος δεν θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από αισιόδοξο και ηλιόλουστο για την νέα ημέρα που ξημερώνει.
Για πες: Αν εξαιρέσω κάπως την υποιστορία με τον εκπαιδευόμενο αντικαταστάτη, που ελαφρώς κόβει το τέμπο της ανταλλαγής μηνυμάτων, το The Lunchbox - ρε παιδιά εκεί στην διανομή, υπήρχαν χιλιάδες μαρκίζες για να το αποδώσετε και στα ελληνικά - είναι μια ζεστή, ανθρώπινη, αγαπησιάρικη και τρυφερή ιστορία, που δεν πρόκειται ποτέ της να απογοητεύσει τον θεατή. Γνωρίζοντας του συνάμα ήθη ενός άλλου τόπου, μακρινού και σε χιλιόμετρα και σε συνήθειες, που θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον ζωντανό μέχρι την πτώση των τελικών Credits.
...γιατί από λάθος των διανομέων που έχουν αναλάβει την διακίνηση του ζεστού μεσημεριανού, το μεταλλικό πολυ-ταπεράκι θα παραδοθεί στο γραφείο του Κυρίου Σαατζάν Φερνάντες, επί τριάντα και πλέον χρόνια αλάνθαστου λογιστή σε επιχείρηση της μεγαλούπολης, ενός μεσήλικα χήρου, μοναχικού, σκυθρωπού, σχεδόν αγέλαστου λιγομίλητου, που έχει ήδη φτιάξει τα χαρτιά του προκειμένου να συνταξιοδοτηθεί. Αντιλαμβανόμενη η Ιλά, από την μηδενική αντίδραση του κύρη της πως ποτέ το πακέτο δεν παρελήφθη από εκείνο, θα συνοδεύσει το πακέτο της επόμενης ημέρας με μια επιστολή προς τον άγνωστο άνδρα, που προς μεγάλη του έκπληξη γεύεται τα υπέροχα εδέσματα της.
Κι όπως λέει το γνωμικό, το λάθος τρένο είναι εκείνο που σε οδηγεί στον σωστό σταθμό, έτσι κι εδώ το μπέρδεμα με τα δέματα, θα οδηγήσει το στολισμένο με αγάπη και στοργή κολατσιό, στο τραπέζι ενός ξένου μεν, μα εξίσου διψασμένου να γευτεί το συναίσθημα άνδρα. Η υπέροχη θεματική ιδέα, που δεν μπορεί εύκολα να γίνει αποδεκτή από το δυτικό κοινό, που την θεωρεί μέχρι και επιστημονικής φαντασίας, γρήγορα υιοθετείται από τον θεατή που γίνεται μάρτυρας ενός πολυποίκιλου σε feeling αλληλογραφικού φιλμ, που άλλοτε τσιμπάει ψήγματα από κομεντί κι άλλοτε βυθίζεται στην μελαγχολία της ρουτινιάρικης καθημερινότητας. Οι δυο άγνωστοι, εισαγωγικώς ντροπαλοί και φοβισμένοι, μα κατοπινά εκφραστικότατοι και διόλου φειδωλοί στις εκφράσεις τους, με τον πιο ασύμμετρης μόδας τρόπο, το ραβασάκι, θα ανταλλάξουν τόσο θερμά λόγια, που θα ξυπνήσει μέσα τους η ανάγκη να διώξουν από πάνω τους την συννεφιά και να επιχειρήσουν ένα καινούργιο ξεκίνημα. Μαζί? Αν το θελήσει ο καλός Ινδουιστής Θεός γιατί όχι και μαζί?
Πολύ μακρινό από την δική μας κουλτούρα το σκηνικό που περιβάλλει την ιδιόμορφη αυτή σχέση, απίστευτα θορυβώδες, ανήσυχο, πολύχρωμο, μυρωδάτο, που δεν έλκει την μημουαπτική συλλογιστική των ευρωπαίων. Χάρη στην επιδέξια σκηνοθεσία του πρωτάρη Ritesh Batra όμως, οι δύο βασικοί χαρακτήρες του στόρι - που αποδίδονται με χάρη από τον Irrfan Khan και την Nimrat Kaur - παγκοσμιοποιούνται και στην θωριά τους κανείς πανεύκολα μπορεί να εντοπίσει στοιχεία του εαυτού του. Και φυσικά όπως συμβαίνει σε συντριπτικό ποσοστό στον κόσμο του Μπόλιγουντ, το τέλος δεν θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από αισιόδοξο και ηλιόλουστο για την νέα ημέρα που ξημερώνει.
Για πες: Αν εξαιρέσω κάπως την υποιστορία με τον εκπαιδευόμενο αντικαταστάτη, που ελαφρώς κόβει το τέμπο της ανταλλαγής μηνυμάτων, το The Lunchbox - ρε παιδιά εκεί στην διανομή, υπήρχαν χιλιάδες μαρκίζες για να το αποδώσετε και στα ελληνικά - είναι μια ζεστή, ανθρώπινη, αγαπησιάρικη και τρυφερή ιστορία, που δεν πρόκειται ποτέ της να απογοητεύσει τον θεατή. Γνωρίζοντας του συνάμα ήθη ενός άλλου τόπου, μακρινού και σε χιλιόμετρα και σε συνήθειες, που θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον ζωντανό μέχρι την πτώση των τελικών Credits.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Σεπτεμβρίου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική