The Captive
του Atom Egoyan. Με τους Ryan Reynolds, Scott Speedman, Rosario Dawson, Mireille Enos, Kevin Durand, Alexia Fast, Peyton Kennedy, Bruce Greenwood
Ήθελε και Χρυσό Φοίνικα, τρομάρα του
του zerVo (@moviesltd) 
Προβληματίστηκα. Όχι τόσο από την πολύ κακή ταινία, αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, άσχετα αν στην παρούσα περίπτωση ο δημιουργός έχει πάρει κατήφορο χωρίς σταματημό. Ούτε από την παρουσία διάσημων και ενίοτε ικανών πρωταγωνιστών στο φιλμ, άλλωστε και η κακή επιλογή παίζει στην πορεία του κάθε καλλιτέχνη, το φλοπ δύναται να δικαιολογηθεί και από την μη ανάγνωση του σεναρίου πριν υπογράψει συμμετοχή. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχτώ, πως για χάρη του παλιού καλού καιρού, όταν ο Καναδέζος διέθετε μια κάποια έμπνευση που τον έφτασε μέχρι και τις Οσκαρικές πεντάδες, τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλς, όπως εν προκειμένω των Καννών, τον δέχονται ακόμη στο κονκόρσο τους, ισότιμα υποψήφιο για το μέγα βραβείο με σημαντικούς και σπουδαίους κινηματογραφιστές. Ούτε διανοούμαι πως η κριτική επιτροπή, παρακολούθησε το The Captive και το τοποθέτησε στην κούρσα για τον Χρυσό Φοίνικα. Κάτι τέτοιο υποβαθμίζει τον θεσμό...
Κοντά στα δέκα χρόνια έχουν περάσει από την μοιραία στιγμή που η μικρούλα Κασάνδρα, εξαφανίστηκε δίχως να αφήσει το παραμικρό στίγμα, από το πίσω κάθισμα του φορτηγού του πατέρα της, εργολάβου οικοδομών στην περιφέρεια του Νιαγάρα, στο παγωμένο Οντάριο. Έκτοτε τόσο ο συντετριμμένος Μάθιου, όσο και η διαλυμένη σύζυγός του Τίνα, καμαριέρα σε πολυτελές ξενοδοχείο της μεγαλούπολης, έχουν χάσει κάθε διάθεση για ζωή, ζωσμένοι από την άγνοια για το που μπορεί να βρίσκεται το κοριτσάκι τους.
Μυστήριο που ουδέποτε έπαψε να απασχολεί όμως τις τοπικές αστυνομικές αρχές και το πεπειραμένο δίδυμο ντετέκτιβ, που ερευνώντας όλες τις υποθέσεις εξαφανίσεων ανηλίκων, θα βρεθούν μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, αντικρίζοντας την Κας, μεγαλωμένη πλέον, να ψαρεύει υποψήφια νεαρά άτομα στο διαδίκτυο, καλύπτοντας έτσι τις ανάγκες του παιδόφιλου απαγωγέα της, για φρέσκα θύματα.
Αν μπορεί κανείς δηλαδή να κτίσει τις πέντε έξι σειρές της σύνοψης, από αυτό το κομφούζιο, που από την πρώτη κιόλας σεκάνς σε βιάζει να παρακολουθήσεις ο Egoyan. Ένας μυστακιοφόρος ανώμαλος, παθιασμένος με τον Μαγεμένο Αυλό του Mozart, δυο καθαρόαιμοι μπασκίνες που δεν λυπούνται ούτε τον πνιγμένο στην γωνία γονιό, ένας επιχειρηματίας παρεμβολή στο θέμα, πιθανόν για να ανοίξει περισσότερες τρύπες, ένα αντρόγυνο που έχει ρημάξει από την απώλεια κι ένα κορίτσι να διαβάζει ανούσια ποιήματα στην μάχη στρατολόγησης καινούργιου αίματος. Κι όλα αυτά σε μια περιφέρεια ενός δύο μιλίων, απόλυτα αραιοκατοικημένης ζώνης, κάτασπρης από τον μόνιμο χιονιά, λες και ποτέ σε αυτό τον τόπο δεν βγαίνει ο ήλιος.
Ο Atom στην μακράν χειρότερη στιγμή της καριέρας του, ακόμη και από εκείνη την ανούσια νουάρ σαχλαμάρα Where The Truth Lies που δεν πίστευα πως ποτέ του θα ξεπερνούσε, όχι μόνο μπερδεύει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις σε ένα πανζουρλισμικό χωρίς αρχή και τέλος μελόδραμα, αλλά τρέχει την αφήγηση του σε καμιά δεκαριά διαφορετικές χρονικές ράγες, με συνέπεια το μπέρδεμα να μην απουσιάζει ποτέ κατά την διάρκεια της παρακολούθησης. Την μια στιγμή που νιώθεις πως όλοι ψάχνουν την θυγατέρα, την άλλη, από το πουθενά άπαντες αναζητούν την χαμένη παθιάρα αστυνομικό. Μόλις πιστέψεις πως ο μίτος της Αριάδνης επιτέλους τυλίχθηκε, νάσου οι κάμερες που έχει στήσει παντού (ΠΑΝΤΟΥ! σε όλη την πόλη) ο αλά Sliver κακός της ιστορίας. Κι ενώ τα GPS Παίρνουν μπροστά για να αποκαλύψουν το πολυτελέστατο λημέρι του υπεράνω πάσης υποψίας καθάρματος, λαμβάνει χώρα η πιο ανεκδοτική σκηνή καταδίωξης (σίγουρα) την τελευταία δεκαετία για να δέσει το γλυκάκι. Μα τώρα πείτε μου εκεί στην Κρουαζέτ, αυτή την ηλιθιότητα πως την προκρίνατε στο διαγωνιστικό σας?
Για πες: Οι φουκαράδες οι περφόρμερς - αξιόλογοι κατά το παρελθόν τους, ο Reynolds, η Enos, η Dawson, κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους μπας και σώσουν τουλάχιστον ερμηνευτικά το μπουρδολόγι, αλλά κι αυτοί μάλλον εκ των υστέρων θα κατάλαβαν πως ο Egoyan λειτουργώντας αυτοκαταστροφικά, μάλλον απέλυσε τον μοντέρ του και στην θέση του προσέλαβε τον πρώτο περαστικό. Και πάνω που είχα πιστέψει πως με το Devil's Knot, ο Αρμένης έπιασε τον πάτο της νεότερης περιόδου της πορείας του και πλέον θα μπορούσε να κοιτά μόνο ψηλά.
Μυστήριο που ουδέποτε έπαψε να απασχολεί όμως τις τοπικές αστυνομικές αρχές και το πεπειραμένο δίδυμο ντετέκτιβ, που ερευνώντας όλες τις υποθέσεις εξαφανίσεων ανηλίκων, θα βρεθούν μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, αντικρίζοντας την Κας, μεγαλωμένη πλέον, να ψαρεύει υποψήφια νεαρά άτομα στο διαδίκτυο, καλύπτοντας έτσι τις ανάγκες του παιδόφιλου απαγωγέα της, για φρέσκα θύματα.
Αν μπορεί κανείς δηλαδή να κτίσει τις πέντε έξι σειρές της σύνοψης, από αυτό το κομφούζιο, που από την πρώτη κιόλας σεκάνς σε βιάζει να παρακολουθήσεις ο Egoyan. Ένας μυστακιοφόρος ανώμαλος, παθιασμένος με τον Μαγεμένο Αυλό του Mozart, δυο καθαρόαιμοι μπασκίνες που δεν λυπούνται ούτε τον πνιγμένο στην γωνία γονιό, ένας επιχειρηματίας παρεμβολή στο θέμα, πιθανόν για να ανοίξει περισσότερες τρύπες, ένα αντρόγυνο που έχει ρημάξει από την απώλεια κι ένα κορίτσι να διαβάζει ανούσια ποιήματα στην μάχη στρατολόγησης καινούργιου αίματος. Κι όλα αυτά σε μια περιφέρεια ενός δύο μιλίων, απόλυτα αραιοκατοικημένης ζώνης, κάτασπρης από τον μόνιμο χιονιά, λες και ποτέ σε αυτό τον τόπο δεν βγαίνει ο ήλιος.
Ο Atom στην μακράν χειρότερη στιγμή της καριέρας του, ακόμη και από εκείνη την ανούσια νουάρ σαχλαμάρα Where The Truth Lies που δεν πίστευα πως ποτέ του θα ξεπερνούσε, όχι μόνο μπερδεύει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις σε ένα πανζουρλισμικό χωρίς αρχή και τέλος μελόδραμα, αλλά τρέχει την αφήγηση του σε καμιά δεκαριά διαφορετικές χρονικές ράγες, με συνέπεια το μπέρδεμα να μην απουσιάζει ποτέ κατά την διάρκεια της παρακολούθησης. Την μια στιγμή που νιώθεις πως όλοι ψάχνουν την θυγατέρα, την άλλη, από το πουθενά άπαντες αναζητούν την χαμένη παθιάρα αστυνομικό. Μόλις πιστέψεις πως ο μίτος της Αριάδνης επιτέλους τυλίχθηκε, νάσου οι κάμερες που έχει στήσει παντού (ΠΑΝΤΟΥ! σε όλη την πόλη) ο αλά Sliver κακός της ιστορίας. Κι ενώ τα GPS Παίρνουν μπροστά για να αποκαλύψουν το πολυτελέστατο λημέρι του υπεράνω πάσης υποψίας καθάρματος, λαμβάνει χώρα η πιο ανεκδοτική σκηνή καταδίωξης (σίγουρα) την τελευταία δεκαετία για να δέσει το γλυκάκι. Μα τώρα πείτε μου εκεί στην Κρουαζέτ, αυτή την ηλιθιότητα πως την προκρίνατε στο διαγωνιστικό σας?
Για πες: Οι φουκαράδες οι περφόρμερς - αξιόλογοι κατά το παρελθόν τους, ο Reynolds, η Enos, η Dawson, κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους μπας και σώσουν τουλάχιστον ερμηνευτικά το μπουρδολόγι, αλλά κι αυτοί μάλλον εκ των υστέρων θα κατάλαβαν πως ο Egoyan λειτουργώντας αυτοκαταστροφικά, μάλλον απέλυσε τον μοντέρ του και στην θέση του προσέλαβε τον πρώτο περαστικό. Και πάνω που είχα πιστέψει πως με το Devil's Knot, ο Αρμένης έπιασε τον πάτο της νεότερης περιόδου της πορείας του και πλέον θα μπορούσε να κοιτά μόνο ψηλά.
Στις δικές μας αίθουσες? Ελπίζω ποτέ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική