Ρίο, Σ' Αγαπώ
των Guillermo Arriaga, Stephan Elliott, Im Sang-soo, Nadine Labaki, Fernando Meirelles, Carlos Saldanha, Paolo Sorrentino, John Turturro, Andrucha Waddington. Με τους Jason Isaacs, Laura Neiva, Ryan Kwanten, Marcelo Serrado, Roberta Rodrigues, Tonico Pereira, Harvey Keitel, Nadine Labaki, Vincent Cassel, Rodrigo Santoro, Bruna Linzmeyer, Emily Mortimer, Basil Hoffman, John Turturro, Vanessa Paradis, Fernanda Montenegro, Regina Case
Κάτω από το βλέμμα του Λυτρωτή Χριστού
του zerVo (@moviesltd) 
Μαγευτική καρτ ποστάλ. Και προορισμός που για διαφόρους λόγους, σχεδόν όλοι οραματίζονται να πραγματοποιήσουν τουλάχιστον μια φορά στην ζωή τους. Ειδικά για μας εδώ τους μακρινότερους, στην αντίπερα άκρη της υδρογείου, φαντάζει σχεδόν ουτοπικό, να πετύχει κανείς να πατήσει τις ηλιόλουστες αμμουδιές της Κόπακαμπάνα και της Ιπανέμα, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Σωτήρα Ιησού και στην σκιά των λόφων που περιβάλλουν σαν κάστρο το Ρίο Ντε Τζανέιρο. Της πόλης των αντιθέσεων, των λίγων βαθύπλουτων κροίσων από την μια και των αμέτρητων, εκατομμυρίων πάμφτωχων Καριόκας που στοιβάζονται στις παραγκουπόλεις, κρύβοντας όμως πάντοτε μέσα στην καρδιά τους που κτυπά σε παλμούς σάμπας, ένα αισιόδοξο μήνυμα για το αύριο που ξημερώνει. Αυτή είναι η Βραζιλία...
Δέκα φιλμικές ρουμπρίκες, συνθέτουν το άλμπουμ των αναμνήσεων από αυτό το κινηματογραφικό ταξίδι στην Cidade De Deus, υπογεγραμμένες αντίστοιχα από αντίστοιχους σκηνοθέτες, διάσημα ονόματα παγκόσμιου βεληνεκούς οι περισσότεροι, που κτίζουν με φόντο την πανέμορφη λατινοαμερικάνικη μητρόπολη, την δική τους ξεχωριστή ιστορία. Ακριβώς στα χνάρια δηλαδή, των προυπάρχοντων Paris Je T' Aime και New York I Love You, που έστησαν την απαρχή της με πολλαπλούς σκοπούς σειράς, με κεντρική θεματική τον τόπο που είναι αφιερωμένο το σύνολο. Κι όπως ακριβώς συνέβη και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, καθώς το ετερόκλητης προέλευσης σκηνοθετικό δείγμα, δεν κινήθηκε ακριβώς στο ίδιο αρτιστικό μήκος κύματος, έτσι κι επί της παρούσης, τα παζλάκια που κτίζουν την αναφορά στην παραμυθένια Olympic City, χαρακτηρίζονται από την ανισότητα στην ποιότητα τους.
Δεν είναι σύμπτωση, αλλά τα ποιοτικότερα της ομάδας κλιπς, ανήκουν στους ντόπιους δημιουργούς, που γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τους υπόλοιπους και την ιδιοσυγκρασία, την κουλτούρα, την προσωπικότητα του Ρίο, συνεπώς γνωρίζουν και την μέθοδο να τα αναδείξουν ποιοτικότερα. Στην εισαγωγική σεκάνς (του Andrucha Waddington) η συγκίνηση, η θλίψη για την ανέχεια, αλλά και το οπτιμιστικό πάθος ξεχειλίζουν, καθώς η Fernanda Montenegro, η κορυφαία και πλέον αναγνωρισμένη ηθοποιός της χώρας, υποδυόμενη την ηλικιωμένη άστεγη, συναντά τον απομακρυσμένο εγγονό της. Αρκετές στιγμές αργότερα, ο φημισμένος καρτουνίστας Carlos Saldanha, κτίζει την δική του δραματική στιγμή, προβάλλοντας το γεμάτο εντάσεις στόρι του διδύμου των ερωτευμένων χορευτών, που τους κτυπούν οι αντιξοότητες, δοκιμάζοντας την αντοχή τους. Στο πιο αρτιστίκ πάντως, και γεμάτο ρυθμούς κομμάτι, ο σπουδαίος Fernando Meirelles, καταφέρνει να περάσει ολάκερο το ολοήμερο τέμπο που επικρατεί στην μεγαλούπολη, μέσα στο μυαλό του Δυτικού γλύπτη της άμμου, ο οποίος το σχεδιάζει με απόλυτη επιτυχία, δίπλα στο αγριεμένο κύμα του Ατλαντικού. Πανέμορφο! Όπως εξαίρετο - αλλά και το πιο τουριστικής υφής - είναι και το φιλμ του Jose Padilha, με το πέταγμα του παραπέντε στον συννεφιασμένο ουρανό, πάνω από το Κορκοβάδο, εκεί που ο πιλότος του έρχεται σε άμεση ρήξη - για ερωτικούς λόγους απογοήτευσης - με τον γιγαντιαίο και πανέτοιμο να τον αγκαλιάσει Cristo Redentor.
Από τα πονήματα των ιντερνάσιοναλ οτέρ, ξεχωρίζει εκείνο του φινάλε, με τον υπότιτλο Το Θαύμα, που υπογράφει η εκθαμβωτική Λιβανέζα Nadine Labaki, που εδώ υποδύεται την ηθοποιό, μέλος καστ που γυρίζει έργο στο Ρίο, μαζί με τον Harvey Keitel και φροντίζουν να στείλουν, μια μπάλα εξ ουρανού, στο ορφανό χαμίνι, που μόλις την ζήτησε από τον Θεό. Πιο ευρωπαϊκό, αλλά και μελωδικό, ελέω της παρουσίας της τραγουδίστριας περισσότερο Vanessa Paradis είναι το δεκάλεπτο του John Turturro, ελαφρώς ανατριχιαστικής όψης, με αταίριαστες με το λοιπό σύνολο, εκδικητικές τάσεις, η ενότητα που υπογράφει ο Ιταλιάνος Paolo Sorrentino, περιέργως αδιάφορο το κινούμενο στην φτώχεια της ανέχειας και βίαιο εκείνο του Μεξικάνου Arriaga. Στα λιγότερο ενδιαφέροντα στοιχεία του σπονδυλωτού έργου κατατάσσονται η ματιά της Αυστραλέζας Stephan Elliott, με πρωταγωνιστή έναν πομπώδη και εγωιστή ροκ σταρ, που επιθυμεί καλά και σώνει να σκαρφαλώσει τον κακοτράχαλο λόφο, αλλά και το πιο ροκ κλιπάκι της δεκάδας, από τον Κορεάτη (βεβαίως) In Sang Soo, που μοστράρει σαν Μπόσα Νόβα βρικόλακες τους πεινασμένους κατοίκους της τρισάθλιας φαβέλας. Άποψη κι αυτή...
Για πες: Σε γενικές γραμμές πάντως, ο θεατής του Rio, Eu Te Amo, στο φινάλε σχηματίζει μέσα από τα πολλαπλής αφηγηματικής αντίληψης πονήματα, μια ολοκληρωμένη άποψη για την ψυχοσύνθεση του Ιανέιρο, της καθημερινότητας του μέσα στα χιλιάδες προβλήματα επιβίωσης, αλλά και της φωτεινής διάθεσης των ψυχών που το βιώνουν διαρκώς, αντικρίζοντας το υπό κανονικές συνθήκες, κατάμαυρο μέλλον. Ανισότητες, ακρότητες, αδικίες, που για όλες τους ευθύνεται ο Πλάστης που τις μοίρασε σε τεράστιο βαθμό στο πέριξ του Μαρακανά, δίχως όμως (σχεδόν) ποτέ να δέχεται το ανάθεμα των Μπραζιλέιρος, που κυριολεκτικά τον λατρεύουν και στα χέρια τους έχουν αφημένο το ριζικό τους.
Δεν είναι σύμπτωση, αλλά τα ποιοτικότερα της ομάδας κλιπς, ανήκουν στους ντόπιους δημιουργούς, που γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τους υπόλοιπους και την ιδιοσυγκρασία, την κουλτούρα, την προσωπικότητα του Ρίο, συνεπώς γνωρίζουν και την μέθοδο να τα αναδείξουν ποιοτικότερα. Στην εισαγωγική σεκάνς (του Andrucha Waddington) η συγκίνηση, η θλίψη για την ανέχεια, αλλά και το οπτιμιστικό πάθος ξεχειλίζουν, καθώς η Fernanda Montenegro, η κορυφαία και πλέον αναγνωρισμένη ηθοποιός της χώρας, υποδυόμενη την ηλικιωμένη άστεγη, συναντά τον απομακρυσμένο εγγονό της. Αρκετές στιγμές αργότερα, ο φημισμένος καρτουνίστας Carlos Saldanha, κτίζει την δική του δραματική στιγμή, προβάλλοντας το γεμάτο εντάσεις στόρι του διδύμου των ερωτευμένων χορευτών, που τους κτυπούν οι αντιξοότητες, δοκιμάζοντας την αντοχή τους. Στο πιο αρτιστίκ πάντως, και γεμάτο ρυθμούς κομμάτι, ο σπουδαίος Fernando Meirelles, καταφέρνει να περάσει ολάκερο το ολοήμερο τέμπο που επικρατεί στην μεγαλούπολη, μέσα στο μυαλό του Δυτικού γλύπτη της άμμου, ο οποίος το σχεδιάζει με απόλυτη επιτυχία, δίπλα στο αγριεμένο κύμα του Ατλαντικού. Πανέμορφο! Όπως εξαίρετο - αλλά και το πιο τουριστικής υφής - είναι και το φιλμ του Jose Padilha, με το πέταγμα του παραπέντε στον συννεφιασμένο ουρανό, πάνω από το Κορκοβάδο, εκεί που ο πιλότος του έρχεται σε άμεση ρήξη - για ερωτικούς λόγους απογοήτευσης - με τον γιγαντιαίο και πανέτοιμο να τον αγκαλιάσει Cristo Redentor.
Από τα πονήματα των ιντερνάσιοναλ οτέρ, ξεχωρίζει εκείνο του φινάλε, με τον υπότιτλο Το Θαύμα, που υπογράφει η εκθαμβωτική Λιβανέζα Nadine Labaki, που εδώ υποδύεται την ηθοποιό, μέλος καστ που γυρίζει έργο στο Ρίο, μαζί με τον Harvey Keitel και φροντίζουν να στείλουν, μια μπάλα εξ ουρανού, στο ορφανό χαμίνι, που μόλις την ζήτησε από τον Θεό. Πιο ευρωπαϊκό, αλλά και μελωδικό, ελέω της παρουσίας της τραγουδίστριας περισσότερο Vanessa Paradis είναι το δεκάλεπτο του John Turturro, ελαφρώς ανατριχιαστικής όψης, με αταίριαστες με το λοιπό σύνολο, εκδικητικές τάσεις, η ενότητα που υπογράφει ο Ιταλιάνος Paolo Sorrentino, περιέργως αδιάφορο το κινούμενο στην φτώχεια της ανέχειας και βίαιο εκείνο του Μεξικάνου Arriaga. Στα λιγότερο ενδιαφέροντα στοιχεία του σπονδυλωτού έργου κατατάσσονται η ματιά της Αυστραλέζας Stephan Elliott, με πρωταγωνιστή έναν πομπώδη και εγωιστή ροκ σταρ, που επιθυμεί καλά και σώνει να σκαρφαλώσει τον κακοτράχαλο λόφο, αλλά και το πιο ροκ κλιπάκι της δεκάδας, από τον Κορεάτη (βεβαίως) In Sang Soo, που μοστράρει σαν Μπόσα Νόβα βρικόλακες τους πεινασμένους κατοίκους της τρισάθλιας φαβέλας. Άποψη κι αυτή...
Για πες: Σε γενικές γραμμές πάντως, ο θεατής του Rio, Eu Te Amo, στο φινάλε σχηματίζει μέσα από τα πολλαπλής αφηγηματικής αντίληψης πονήματα, μια ολοκληρωμένη άποψη για την ψυχοσύνθεση του Ιανέιρο, της καθημερινότητας του μέσα στα χιλιάδες προβλήματα επιβίωσης, αλλά και της φωτεινής διάθεσης των ψυχών που το βιώνουν διαρκώς, αντικρίζοντας το υπό κανονικές συνθήκες, κατάμαυρο μέλλον. Ανισότητες, ακρότητες, αδικίες, που για όλες τους ευθύνεται ο Πλάστης που τις μοίρασε σε τεράστιο βαθμό στο πέριξ του Μαρακανά, δίχως όμως (σχεδόν) ποτέ να δέχεται το ανάθεμα των Μπραζιλέιρος, που κυριολεκτικά τον λατρεύουν και στα χέρια τους έχουν αφημένο το ριζικό τους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Οκτωβρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική