Ο Λαβύρινθος
του Wes Ball. Με τους Dylan O'Brien, Thomas Brodie-Sangster, Kaya Scodelario, Will Poulter, Ki Hong Lee, Blake Cooper, Aml Ameen, Alexander Flores, Joe Adler, Patricia Clarkson
Πάλεψε νέε μου!
του zerVo (@moviesltd) 
Τρεις είναι οι βασικοί κανόνες επιβίωσης της εφηβικής κομμούνας: Μην σταματάς να τρέχεις, να είσαι πάντοτε προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο, γύρισε πίσω και δώσε ελπίδα συνέχισης του αγώνα. Με λιγοστά συν πλην στις φράσεις δηλαδή, ότι ακριβώς ψιθυρίζουμε στα αυτιά των άμαθων παιδιών μας, ρίχνοντας τα στον πόλεμο της καθημερινότητας, δίνοντας τους την γονική ευχή να τα καταφέρουν να βγουν ακέραια και αβλαβή από την συνήθως άνιση πάλη. Σωστά δομημένος στο αλληγορικό σενάριο ο καθρέφτης της μοντέρνας κοινωνίας, που ο νέος με μοναδικό σχεδόν όπλο την προσευχή και την πίστη, ρίχνεται στο ρινγκ να κοντράρει τα θεριά. Έχει το έξυπνο μυαλό να λειτουργήσει δυναμικά, ομαδικά, αλληλέγγυα και συντροφικά, μπας και την σκαπουλάρει από την φονική λακκούβα? Έχει καλώς. Αλλιώς αν τραβήξει εγωιστικό και μοναχικό δρόμο, μάλλον δεύτε τελευταίον ασπασμόν...
Ένα αγόρι κάθε τριάντα ημέρες. Αυτή είναι η περιοδικότητα που στην μικρή φράξια των ανήλικων αρσενικών, που διαβιώνουν στην περιορισμένη από πανύψηλα τείχη κοιλάδα, προστίθεται και ένα καινούργιο μέλος, με ολοκληρωτικό κενό μνήμης του παρελθόντος του, όπως έχει συμβεί και με όλα τα υπάρχοντα μέλη της. Πιο πρόσφατη προσθήκη, ο Τόμας, που δεν θυμάται καν, ούτε έχει την παραμικρή ένδειξη στον νου, εκτός από κάποιες σκόρπιες φλασιές στο υποσυνείδητο του, πως βρέθηκε σε αυτό τον παράξενο και μυστηριώδη τόπο, δίπλα σε άγνωστα συνομήλικα του παιδιά, να μάχεται για να κρατηθεί στην ζωή.
Αλλά και να εντοπίσει οδό διαφυγής από την πέτρινη φυλακή, που περιβάλλεται από έναν άλυτο και διαρκώς εναλλασσόμενο λαβύρινθο, κάνοντας το όνειρο της απόδρασης σχεδόν ανέφικτο. Κάθε πρωί που ανοίγει η βαριά πύλη του δαιδαλώδους διαδρόμου, οι ταχύτεροι της ομάδας εισέρχονται στα έγκατα του, με σκοπό να τον χαρτογραφήσουν και να σημαδέψουν το διάβα προς την ελευθερία. Προσοχή όμως. με το που σουρουπώσει, οι θύρες σφαλίζουν και όσοι μείνουν μέσα στον λαβύρινθο, πρέπει να αντιμετωπίσουν τα πανίσχυρα αιμοβόρα θηρία, που δεν δείχνουν το παραμικρό έλεος προς τους ζορισμένους πιτσιρικάδες.
Μια από τις πιο όμορφες μυθολογικές στιγμές, εκείνη του ατρόμητου Θησέα, που τα έβαλε με ολάκερο βασιλιά τύραννο της Κρήτης, για να σώσει το λαό του, βρίσκει την παράφραση της στο The Maze Runner, που στηρίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του James Dashner, η οποία προ πενταετίας προκάλεσε εκδοτικό πάταγο στην πρώτη της κυκλοφορία. Στην εναλλαγή της υπόθεσης, στο μελετημένο Shyamalanικό σενάριο, δεν υπάρχουν κορίτσια μεταξύ των οδηγούμενων προς θυσία / σφαγή αμνών, πλην ενός, του ύστατου, που μάλλον όμως παίζει τον ρόλο της Αριάδνης και με την θηλυκή της προσθήκη στο λειτουργικό όλον, ξετυλίγει τον μίτο προς την έξοδο, όπως τα αγόρια δεν θα μπορούσαν να φανταστούν.
Με την σφιχτοδεμένη του αφήγηση, όπως την κτίζει λεπτό με το λεπτό, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Wes Ball (ιδιαίτερα ταλαντούχος, κρατάμε το όνομα του ως σημαντική ελπίδα για το μέλλον) στο πρώτο μισό του φιλμ, ο θεατής δεν παίρνει ανάσα, καθώς και οι πληροφορίες πέφτουν με ρυθμό καταιγιστικό για τον τρόπο λειτουργίας και κατανομής εργασιών της ομήγυρης, αλλά και οι στιγμές δράσης και αγωνίας, με κορυφαία εκείνη της δραματικής αποπομπής στο πυρ το εξώτερον του "μολυσμένου", κρατούν το τέμπο σταθερά ψηλά, συνεπώς και το ενδιαφέρον αμείωτο. Όχι δηλαδή πως στην επανάληψη, χαμηλώνει αισθητά ο παλμός, αλλά να εκεί που περιμένεις το θεαματικό τρικ, που θα ρίξει την αυλαία, δεν το παίρνεις ποτέ και μένεις με το επίπεδο, αναμενόμενο, πλην συγκινητικό φινάλε, επεξηγηματικό όσο γίνεται, αλλά και χωρίς εμπνευσμένες γαρνιτούρες.
Για πες: Αν τον βάλω τον Λαβύρινθο στην σύγκριση με εκείνο το πανομοιότυπου νεανικού χαρακτήρα και πολύ πιο διαφημισμένο Hunger Games, το παρόν αναδεικνύεται όχι απλά νικητής, αλλά θριαμβευτής θα έλεγα. Και ως αφήγηση και ως ρυθμός και ως βαθύτερο νόημα και ως περιπέτεια (ουσιαστικά, αυτό που νοιάζει πιότερο τον κομιστή του εισιτηρίου) τα οργανωμένα σχολιαρόπαιδα που με πρωτόγονα όπλα υψώνουν στήθος απέναντι στον ολοζώντανο μοχθηρό Maze, πιάνουν πολύ καλύτερο βαθμό overall από την μετριότατη Μάχη της Πείνας. Το θετικότερο όλων όμως είναι πως το μυαλό του έφηβου θεατή οξύνεται κοινωνικά, από αυτές τις εκ πρώτης όψης action φανφαρόνικες στιγμές, που στην ψυχή τους κρύβουν πολύ πιο ισχυρό μήνυμα από όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς αρχικά.
Αλλά και να εντοπίσει οδό διαφυγής από την πέτρινη φυλακή, που περιβάλλεται από έναν άλυτο και διαρκώς εναλλασσόμενο λαβύρινθο, κάνοντας το όνειρο της απόδρασης σχεδόν ανέφικτο. Κάθε πρωί που ανοίγει η βαριά πύλη του δαιδαλώδους διαδρόμου, οι ταχύτεροι της ομάδας εισέρχονται στα έγκατα του, με σκοπό να τον χαρτογραφήσουν και να σημαδέψουν το διάβα προς την ελευθερία. Προσοχή όμως. με το που σουρουπώσει, οι θύρες σφαλίζουν και όσοι μείνουν μέσα στον λαβύρινθο, πρέπει να αντιμετωπίσουν τα πανίσχυρα αιμοβόρα θηρία, που δεν δείχνουν το παραμικρό έλεος προς τους ζορισμένους πιτσιρικάδες.
Μια από τις πιο όμορφες μυθολογικές στιγμές, εκείνη του ατρόμητου Θησέα, που τα έβαλε με ολάκερο βασιλιά τύραννο της Κρήτης, για να σώσει το λαό του, βρίσκει την παράφραση της στο The Maze Runner, που στηρίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του James Dashner, η οποία προ πενταετίας προκάλεσε εκδοτικό πάταγο στην πρώτη της κυκλοφορία. Στην εναλλαγή της υπόθεσης, στο μελετημένο Shyamalanικό σενάριο, δεν υπάρχουν κορίτσια μεταξύ των οδηγούμενων προς θυσία / σφαγή αμνών, πλην ενός, του ύστατου, που μάλλον όμως παίζει τον ρόλο της Αριάδνης και με την θηλυκή της προσθήκη στο λειτουργικό όλον, ξετυλίγει τον μίτο προς την έξοδο, όπως τα αγόρια δεν θα μπορούσαν να φανταστούν.
Με την σφιχτοδεμένη του αφήγηση, όπως την κτίζει λεπτό με το λεπτό, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Wes Ball (ιδιαίτερα ταλαντούχος, κρατάμε το όνομα του ως σημαντική ελπίδα για το μέλλον) στο πρώτο μισό του φιλμ, ο θεατής δεν παίρνει ανάσα, καθώς και οι πληροφορίες πέφτουν με ρυθμό καταιγιστικό για τον τρόπο λειτουργίας και κατανομής εργασιών της ομήγυρης, αλλά και οι στιγμές δράσης και αγωνίας, με κορυφαία εκείνη της δραματικής αποπομπής στο πυρ το εξώτερον του "μολυσμένου", κρατούν το τέμπο σταθερά ψηλά, συνεπώς και το ενδιαφέρον αμείωτο. Όχι δηλαδή πως στην επανάληψη, χαμηλώνει αισθητά ο παλμός, αλλά να εκεί που περιμένεις το θεαματικό τρικ, που θα ρίξει την αυλαία, δεν το παίρνεις ποτέ και μένεις με το επίπεδο, αναμενόμενο, πλην συγκινητικό φινάλε, επεξηγηματικό όσο γίνεται, αλλά και χωρίς εμπνευσμένες γαρνιτούρες.
Για πες: Αν τον βάλω τον Λαβύρινθο στην σύγκριση με εκείνο το πανομοιότυπου νεανικού χαρακτήρα και πολύ πιο διαφημισμένο Hunger Games, το παρόν αναδεικνύεται όχι απλά νικητής, αλλά θριαμβευτής θα έλεγα. Και ως αφήγηση και ως ρυθμός και ως βαθύτερο νόημα και ως περιπέτεια (ουσιαστικά, αυτό που νοιάζει πιότερο τον κομιστή του εισιτηρίου) τα οργανωμένα σχολιαρόπαιδα που με πρωτόγονα όπλα υψώνουν στήθος απέναντι στον ολοζώντανο μοχθηρό Maze, πιάνουν πολύ καλύτερο βαθμό overall από την μετριότατη Μάχη της Πείνας. Το θετικότερο όλων όμως είναι πως το μυαλό του έφηβου θεατή οξύνεται κοινωνικά, από αυτές τις εκ πρώτης όψης action φανφαρόνικες στιγμές, που στην ψυχή τους κρύβουν πολύ πιο ισχυρό μήνυμα από όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς αρχικά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Σεπτεμβρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική