Ήσυχες Μέρες
του Aarón Fernández Lesur. Με τους Kristyan Ferrer, Adriana Paz, Eliseo Lara Martínez, Fermín Martínez, Bartolo Campos, Rebeca Villacorte
Πάθη ημιπαραμονής
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι εκείνες οι ώρες που το πάθος σε έχει κυριεύσει και νιώθεις έντονα την προσμονή της λυτρωτικής έκρηξης, κάποιος άλλος, ξένος, μοιραίος παράγοντας σε κρατά καθηλωμένο να κοιτάζεις τους τεμπέλικους δείκτες του καντράν μετρώντας τα δυσκίνητα δευτερόλεπτα. Είναι εκείνες οι στιγμές που η έξαψη έχει κτυπήσει κόκκινο κι η αδρεναλίνη ξεχειλίζει από τα ρουθούνια κι εσύ είσαι αναγκασμένος από την συνθήκη, να ατενίζεις βοιυβός τον κενό ορίζοντα, πίσω από τις κουρτίνες, παρακαλώντας να τελειώσει το μαρτύρια της σιωπής, της νέκρας, του κενού. Ήσυχες ώρες, ήσυχες μέρες...
Δίπλα στην παραλία της τουριστικής Βερακρούζ, πάνω στον εθνικό αυτοκινητόδρομο βρίσκεται το μοτέλ Πάλμα Ρεάλ, όχι ιδιαίτερα καλόφημος τόπος προορισμού, που τον επιλέγουν τα παράνομα ζευγαράκια, για να ξεδώσουν την ερωτική τους επιθυμία, σε ένα, από τα δέκα, όχι κι όλων των κομφόρ δωμάτια του. Κτυπημένος από βαριά ασθένεια και υποχρεωμένος να ταξιδέψει στην πρωτεύουσα για εξετάσεις, ο ιδιοκτήτης του, θα αναθέσει στον 17χρονο ανιψιό του Σεμπάστιαν την ολοήμερη φύλαξη του ξενώνα, δίνοντας του συνάμα εντολή, να προσέχει και να είναι διακριτικός με τους πελάτες.
Από τους πιο συνηθισμένους επισκέπτες των μπλε βαμμένων στούντιος, είναι η Μιράντα και ο Μάριο. Εκείνη γεμάτη ζωντάνια, κοντά στα τριάντα της, εργαζόμενη σε τοπικό μεσιτικό γραφείο, εκείνος μεσήλικας επιχειρηματίας, που περνά καλά μαζί της, δίνοντας της ψεύτικες υποσχέσεις αποκατάστασης, αφού πρώτα εγκαταλείψει την γυναίκα του.
Με εκείνες τις βασανιστικές άδεις ώρες της καθημερινότητας - όπως άλλωστε είναι και ο ακριβής τίτλος του φιλμ - ασχολείται το Μεξικάνικο κοινωνικό δράμα του Aaron Lesur, που απεικονίζει με απόλυτη ακρίβεια την μιζέρια και την ρουτίνα που επικρατεί στην περιφέρεια της πάμφτωχης χώρας της Κεντρικής Αμερικής. Ώρες κενότητας που βιώνει τόσο ο θερμόαιμος πιτσιρικάς, που αντί να ξενυχτά στα κλαμπ, δίπλα στις όμορφες συνομήλικες του, χορεύοντας και διασκεδάζοντας, είναι υποχρεωμένος να πλένει σεντόνια και να μαζεύει χρησιμοποιημένα προφυλακτικά από τους χώρους που προ ολίγων λεπτών ξεχείλιζε από ερωτικές ορμές. Νύχτες ακυρωμένες που ζει η παραμυθιασμένη γυναίκα, που βλέπει ολοένα και να αυξάνονται τα στησίματα του εραστή της και οι φορές που θα περιμένει εναγωνίως την κλήση του στο κινητό. Σύντομα ο έφηβος - σπάζοντας τον κανόνα της διακριτικότητας - θα δείξει ενδιαφέρον για την παραπεταμένη κοπέλα, όπως κι εκείνη μέσα στην παραζάλη και την απελπισία της, θα αντικρίσει στο πρόσωπο του, το στήριγμα που έχει ανάγκη.
Θα ήταν απίθανο, ένα λατινοαμερικάνικο φιλμ με μαρκίζα Las Horas Muertas, να διαθέτει τέμπο γοργό και συχνές εναλλαγές στην αφήγηση του. Πραγματικά η συνήθως ακινητοποιημένη ως παρατηρητής κάμερα, στέκει απέναντι στους καλά μελετημένους χαρακτήρες, βουβή κι εκείνη,μ συντροφεύοντας τους στην ανείπωτη μοναξιά. Η φωτογραφία μουντή, με κόκκο και ο τεχνηέντως απρόσεχτος ήχος που κυριαρχούν τα θροΐσματα των μελτεμιών, τονίζουν ακόμη περισσότερο την απόγνωση της μονοτονίας που αισθάνονται οι δύο αιχμάλωτες ψυχές. Το φινάλε ευαίσθητο, ανθρώπινο αλλά και αισιόδοξο, τουλάχιστον για το ένα σκέλος του ετερόκλητου ζευγαριού, θα αφήσει μια γλυκιά γεύση στον θεατή, που δεδομένα μελαγχόλησε για ενενήντα λεπτά θωρώντας τους εραστές του ονείρου.
Για πες: Πολύ καλός και με ερασιτεχνικές εκφάνσεις στην ερμηνεία του ο πιτσιρίκος Kristyan Ferrer, σαφώς όμως τις ματιές κλέβει με την πληθωρικότητα της, τόσο σε εμφάνιση όσο και σε έκφραση, η Adriana Paz, νέα αποκάλυψη του σινεμά των Αζτέκων, σέξι και ερωτεύσιμη, με φυσικό τρόπο, δίχως τεχνητά μέσα, μέικ απ και παρεμβάσεις που θα την καθιστούσαν πιθανότατα απόμακρη και μη προσεγγίσιμη.
Από τους πιο συνηθισμένους επισκέπτες των μπλε βαμμένων στούντιος, είναι η Μιράντα και ο Μάριο. Εκείνη γεμάτη ζωντάνια, κοντά στα τριάντα της, εργαζόμενη σε τοπικό μεσιτικό γραφείο, εκείνος μεσήλικας επιχειρηματίας, που περνά καλά μαζί της, δίνοντας της ψεύτικες υποσχέσεις αποκατάστασης, αφού πρώτα εγκαταλείψει την γυναίκα του.
Με εκείνες τις βασανιστικές άδεις ώρες της καθημερινότητας - όπως άλλωστε είναι και ο ακριβής τίτλος του φιλμ - ασχολείται το Μεξικάνικο κοινωνικό δράμα του Aaron Lesur, που απεικονίζει με απόλυτη ακρίβεια την μιζέρια και την ρουτίνα που επικρατεί στην περιφέρεια της πάμφτωχης χώρας της Κεντρικής Αμερικής. Ώρες κενότητας που βιώνει τόσο ο θερμόαιμος πιτσιρικάς, που αντί να ξενυχτά στα κλαμπ, δίπλα στις όμορφες συνομήλικες του, χορεύοντας και διασκεδάζοντας, είναι υποχρεωμένος να πλένει σεντόνια και να μαζεύει χρησιμοποιημένα προφυλακτικά από τους χώρους που προ ολίγων λεπτών ξεχείλιζε από ερωτικές ορμές. Νύχτες ακυρωμένες που ζει η παραμυθιασμένη γυναίκα, που βλέπει ολοένα και να αυξάνονται τα στησίματα του εραστή της και οι φορές που θα περιμένει εναγωνίως την κλήση του στο κινητό. Σύντομα ο έφηβος - σπάζοντας τον κανόνα της διακριτικότητας - θα δείξει ενδιαφέρον για την παραπεταμένη κοπέλα, όπως κι εκείνη μέσα στην παραζάλη και την απελπισία της, θα αντικρίσει στο πρόσωπο του, το στήριγμα που έχει ανάγκη.
Θα ήταν απίθανο, ένα λατινοαμερικάνικο φιλμ με μαρκίζα Las Horas Muertas, να διαθέτει τέμπο γοργό και συχνές εναλλαγές στην αφήγηση του. Πραγματικά η συνήθως ακινητοποιημένη ως παρατηρητής κάμερα, στέκει απέναντι στους καλά μελετημένους χαρακτήρες, βουβή κι εκείνη,μ συντροφεύοντας τους στην ανείπωτη μοναξιά. Η φωτογραφία μουντή, με κόκκο και ο τεχνηέντως απρόσεχτος ήχος που κυριαρχούν τα θροΐσματα των μελτεμιών, τονίζουν ακόμη περισσότερο την απόγνωση της μονοτονίας που αισθάνονται οι δύο αιχμάλωτες ψυχές. Το φινάλε ευαίσθητο, ανθρώπινο αλλά και αισιόδοξο, τουλάχιστον για το ένα σκέλος του ετερόκλητου ζευγαριού, θα αφήσει μια γλυκιά γεύση στον θεατή, που δεδομένα μελαγχόλησε για ενενήντα λεπτά θωρώντας τους εραστές του ονείρου.
Για πες: Πολύ καλός και με ερασιτεχνικές εκφάνσεις στην ερμηνεία του ο πιτσιρίκος Kristyan Ferrer, σαφώς όμως τις ματιές κλέβει με την πληθωρικότητα της, τόσο σε εμφάνιση όσο και σε έκφραση, η Adriana Paz, νέα αποκάλυψη του σινεμά των Αζτέκων, σέξι και ερωτεύσιμη, με φυσικό τρόπο, δίχως τεχνητά μέσα, μέικ απ και παρεμβάσεις που θα την καθιστούσαν πιθανότατα απόμακρη και μη προσεγγίσιμη.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Οκτωβρίου 2014 από την Strada
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική