Ο Αξέχαστος Μήνας
του Don McKellar. Με τους Taylor Kitsch, Brendan Gleeson, Liane Balaban, Gordon Pinsent, Mark Critch, Peter Keleghan, Mary Walsh, Matt Watts
Πενία Τέχνες Κατεργάζεται
του zerVo (@moviesltd) 
Παγκόσμιο είναι το φαινόμενο, δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε κτυπηθεί από αυτή τη ρημάδα την οικονομική κρίση. Σε όλο τον Δυτικό, καπιταλιστικό κόσμο, που τα συστήματα το ένα μετά το άλλο καταρρέουν, οι δουλειές γίνονται ολοένα και λιγότερες, οι άνθρωποι χάνουν τις εργασίες τους και τα μέχρι πρότινος νοικοκυρεμένα σπιτικά τους διαλύονται μονομιάς, βυθίζοντας τους στην απελπισία. Το κλάμα, ο καημός κι ο οδυρμός είναι η μόνη λύση? Όχι βέβαια, υπάρχουν και οι όχι και τόσο συνήθεις, γλαφυρές όψεις της κυνικής πραγματικότητας, εκεί που οι φουκαράδες εξαθλιωμένοι, σκαρφίζονται τα πιο ευφάνταστα τεχνάσματα για να κοντράρουν το θηρίο της ανέχειας. Πενία τέχνες κατεργάζεται, δηλαδή, όπως λέει και το γνωμικό...
Σύννεφα απόγνωσης έχουν σκεπάσει εδώ και καιρό το λιγοστών κατοίκων, φτωχικό ψαροχώρι Τικλ Χεντ, στις κρύες ακτές του Ατλαντικού στο Νιουφάουντλαντ του Καναδά, από την στιγμή που η φάμπρικα επεξεργασίας πετροχημικών, αποφάσισε να μην επενδύσει στο κτίσιμο μονάδας στην περιοχή. Ως πρόφαση για την επιλογή της, η βιομηχανία όρισε την πλήρη απουσία γιατρού στο χωριό, γεγονός που σκόρπισε θλίψη στους κατοίκους, που καλούνται πλέον να εγκαταλείψουν τις βάρκες και με το δισάκι τους στον ώμο, να ξενιτευτούν σε άλλα κέντρα της πολιτείας, αναζητώντας τον επιούσιο. Βλέποντας την φαμίλια του, μαζί με τα όνειρα του, να γκρεμίζονται ο άνεργος, αλλά και πανούργος Μάρρει, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του, για να ανατρέψει την κατάσταση και να πείσει τους βιομηχάνους πως αξίζει να χρηματοδοτήσουν το καινούργιο εργοστάσιο, που θα δώσει πνοή στον τόπο. Πως?
Μα εντοπίζοντας τον γιατρό που απαιτεί η σύμβαση. Κι αν κανείς επιστήμονας δεν δέχεται να μετακομίσει από την μεγαλούπολη στο χωριουδάκι, θα φροντίσει γι αυτό ο από μηχανής Θεός, που θα στείλει εντελώς αναπάντεχα, τιμωρημένο με την ποινή της κοινωνικής εργασίας τριάντα ημερών, τον νεαρό και φιλόδοξο, Δόκτορα Λιούις, που μόλις συνελήφθη, κατέχοντας μικροποσότητα κοκαίνης. Ένας μήνας, που μοιάζει αρκετός στον κανάγια Μάρρει, να αλλάξει γνώμη στον βολεμένο πρωτευουσιάνο και να τον κάνει να αγαπήσει το αποκομμένο χωριουδάκι, ώστε να επιλέξει να παραμείνει σε αυτό στο υπόλοιπο της ζωής του.
Καμιά εικοσιπενταριά χρόνια πριν ήταν, όταν στην κομεντί Doc Hollywood του Michael Caton Jones, ο (άτυχος στην πορεία του) Michael J Fox, από μεγαλοχειρουργός του Μπέβερλι Χιλλς, ξέπεφτε αναγκαστικά στην επαρχία και ένεκα μικρής παρανομίας του, υποχρεούταν να λειτουργήσει την επιστήμη του, σε ταπεινή κλινική της περιφέρειας. Βασισμένο ακριβώς πάνω στο ίδιο θέμα, όπως σερβιρίστηκε γαλλόφωνα το 2003, με τον τίτλο La Grande Seduction, με ελάχιστες αποκλίσεις στην εξέλιξη της είναι η παρόμοιου ύφους δημιουργία του Don McKellar, πάλαι ποτέ στελέχους της έκρηξης του ανεξάρτητου καναδέζικου σινεμά, χάρη στο ευαίσθητο, κοινωνικό και πολυβραβευμένο Last Night του, από το 1998. Δημιουργικό ντεμπούτο που μάλλον στάθηκε αρκετό στον πολύπλευρο καλλιτέχνη, ώστε να μην εξελίξει την πορεία του σε ανάλογου επιπέδου μεγέθη.
Σε αυτή την μόλις δεύτερη δημιουργία του έκτοτε ο McKellar, συγκροτεί μια μελαγχολική καρτ ποστάλ της αδιάφορης στην ματιά των κέντρων απόφασης, επαρχίας που αργοσβήνει, παρασύροντας μαζί της την νοσταλγία, την κουλτούρα και τις συνήθειες των κατοίκων της, που πλέον καλούνται να παραδοθούν στους κώδικες της στριμωγμένης αστυφιλίας. Εκεί ακριβώς είναι που εισβάλλει το σωβινιστικό συναίσθημα της διατήρησης της γενέτειρας ζωντανής, με κάθε δυνατό τρόπο, από τους ελάχιστους εναπομείναντες, μόλις 120 νοματαίους, που δέχονται να παίξουν ο καθένας και από έναν ρόλο, στο ζωντανό παραμύθι που θα στήσουν, για να ρίξουν στην παγίδα τον φαντασμένο ντόκτορα. Με όλα τα δυνατά μέσα που διαθέτουν, θα πληροφορηθούν τα πάντα για το θύμα τους και θα συμπεριφερθούν, κατά τρόπο τέτοιο ώστε να τον συγκινήσουν μέχρι να πει το μεγάλο ναι. Κι αν άπαντες οι καλοσυνάτοι ψευταράδες αποτύχουν, υπάρχει και ο φτερωτός θεός, που από τα βέλη του κανείς δεν βγήκε αλώβητος.
Για πες: Όμορφα δομημένη σάτιρα, με πολλές ευχάριστες, αν και κατά τόπους επαναλαμβανόμενες στιγμές, που πάντως βγάζουν κέφι και σκορπίζουν μια θετική αύρα στην μελαγχολική, ελέω του ορατού φάσματος της φτώχειας ατμόσφαιρας. Εννοείται πως ο τόσο έμπειρος ρολίστας Brendan Gleeson, με την θηριώδη του κοψιά, είναι και εκείνος που κρατάει στην ράχη του, τις ερμηνευτικές τύχες του The Grand Seduction, έχοντας παρόλα αυτά υποστήριξη τόσο από τον ρηχό μα αξιοπρεπή ζεν πρεμιέ Taylor Kitsch, όσο και από τους διασκεδαστικούς συχωριανούς του - μορφή ο κολλητός Σάιμον - που κρατούν σαν καλά ενορχηστρωμένη χορωδία, άξια συμπαράσταση.
Μα εντοπίζοντας τον γιατρό που απαιτεί η σύμβαση. Κι αν κανείς επιστήμονας δεν δέχεται να μετακομίσει από την μεγαλούπολη στο χωριουδάκι, θα φροντίσει γι αυτό ο από μηχανής Θεός, που θα στείλει εντελώς αναπάντεχα, τιμωρημένο με την ποινή της κοινωνικής εργασίας τριάντα ημερών, τον νεαρό και φιλόδοξο, Δόκτορα Λιούις, που μόλις συνελήφθη, κατέχοντας μικροποσότητα κοκαίνης. Ένας μήνας, που μοιάζει αρκετός στον κανάγια Μάρρει, να αλλάξει γνώμη στον βολεμένο πρωτευουσιάνο και να τον κάνει να αγαπήσει το αποκομμένο χωριουδάκι, ώστε να επιλέξει να παραμείνει σε αυτό στο υπόλοιπο της ζωής του.
Καμιά εικοσιπενταριά χρόνια πριν ήταν, όταν στην κομεντί Doc Hollywood του Michael Caton Jones, ο (άτυχος στην πορεία του) Michael J Fox, από μεγαλοχειρουργός του Μπέβερλι Χιλλς, ξέπεφτε αναγκαστικά στην επαρχία και ένεκα μικρής παρανομίας του, υποχρεούταν να λειτουργήσει την επιστήμη του, σε ταπεινή κλινική της περιφέρειας. Βασισμένο ακριβώς πάνω στο ίδιο θέμα, όπως σερβιρίστηκε γαλλόφωνα το 2003, με τον τίτλο La Grande Seduction, με ελάχιστες αποκλίσεις στην εξέλιξη της είναι η παρόμοιου ύφους δημιουργία του Don McKellar, πάλαι ποτέ στελέχους της έκρηξης του ανεξάρτητου καναδέζικου σινεμά, χάρη στο ευαίσθητο, κοινωνικό και πολυβραβευμένο Last Night του, από το 1998. Δημιουργικό ντεμπούτο που μάλλον στάθηκε αρκετό στον πολύπλευρο καλλιτέχνη, ώστε να μην εξελίξει την πορεία του σε ανάλογου επιπέδου μεγέθη.
Σε αυτή την μόλις δεύτερη δημιουργία του έκτοτε ο McKellar, συγκροτεί μια μελαγχολική καρτ ποστάλ της αδιάφορης στην ματιά των κέντρων απόφασης, επαρχίας που αργοσβήνει, παρασύροντας μαζί της την νοσταλγία, την κουλτούρα και τις συνήθειες των κατοίκων της, που πλέον καλούνται να παραδοθούν στους κώδικες της στριμωγμένης αστυφιλίας. Εκεί ακριβώς είναι που εισβάλλει το σωβινιστικό συναίσθημα της διατήρησης της γενέτειρας ζωντανής, με κάθε δυνατό τρόπο, από τους ελάχιστους εναπομείναντες, μόλις 120 νοματαίους, που δέχονται να παίξουν ο καθένας και από έναν ρόλο, στο ζωντανό παραμύθι που θα στήσουν, για να ρίξουν στην παγίδα τον φαντασμένο ντόκτορα. Με όλα τα δυνατά μέσα που διαθέτουν, θα πληροφορηθούν τα πάντα για το θύμα τους και θα συμπεριφερθούν, κατά τρόπο τέτοιο ώστε να τον συγκινήσουν μέχρι να πει το μεγάλο ναι. Κι αν άπαντες οι καλοσυνάτοι ψευταράδες αποτύχουν, υπάρχει και ο φτερωτός θεός, που από τα βέλη του κανείς δεν βγήκε αλώβητος.
Για πες: Όμορφα δομημένη σάτιρα, με πολλές ευχάριστες, αν και κατά τόπους επαναλαμβανόμενες στιγμές, που πάντως βγάζουν κέφι και σκορπίζουν μια θετική αύρα στην μελαγχολική, ελέω του ορατού φάσματος της φτώχειας ατμόσφαιρας. Εννοείται πως ο τόσο έμπειρος ρολίστας Brendan Gleeson, με την θηριώδη του κοψιά, είναι και εκείνος που κρατάει στην ράχη του, τις ερμηνευτικές τύχες του The Grand Seduction, έχοντας παρόλα αυτά υποστήριξη τόσο από τον ρηχό μα αξιοπρεπή ζεν πρεμιέ Taylor Kitsch, όσο και από τους διασκεδαστικούς συχωριανούς του - μορφή ο κολλητός Σάιμον - που κρατούν σαν καλά ενορχηστρωμένη χορωδία, άξια συμπαράσταση.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Σεπτεμβρίου 2014 από την Neo Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική