Ξόρκισε το Κακό
του Scott Derrickson. Με τους Eric Bana, Édgar Ramírez, Olivia Munn, Sean Harris, Joel McHale, Chris Coy, Dorian Missick, Rhona Fox, Valentina Rendón, Olivia Horton
Break on through, to the other side...
του zerVo (@moviesltd) 
Δυνατά συστατικά. Αρχικά ο σκηνοθέτης της κατά πολλούς πιο καλοφτιαγμένης ταινίας τρόμου της τελευταίας πενταετίας. Το Sinister, άσχετα αν σνομπαρίστηκε στον τόπο μας, ουσιαστικά δίδαξε τον τρόπο αφήγησης του μοντέρνου horror, με σωστές δόσεις σασπένς και φόβου, αποφεύγοντας τα πολλά πολλά κλισέ, που πλέον δεν τρομάζουν ούτε δεκάχρονο παιδάκι. Κατόπιν το θέμα, αληθινό και βασισμένο, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας του βιβλίου που στηρίχθηκε το σενάριο, στα προσωπικά του βιώματα, ενόσω περιπολούσε τους σκοτεινούς δρόμους του Big Apple. Τέλος η υπογραφή στην παραγωγή, του (πάλαι ποτέ) Μίδα του Χόλιγουντ, που φυσικά δεν έχει χάσει την ικανότητα του στο να αναδεικνύει διαμάντια, μέσα από το σωρό. Τότε τι ακριβώς πήγε στραβά και το Deliver us From Evil δεν πέτυχε τον στόχο του?
Από τους πλέον καταξιωμένους αστυνομικούς του τμήματος ανθρωποκτονιών του Μπρονξ, ο Ραλφ Σάρτσι, κατά την νυχτερινή περιπολία του, θα βρεθεί μπροστά σε μια από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις της καριέρας του, συλλαμβάνοντας μια γυναίκα, που σε κατάσταση υστερίας θα ρίξει το μωρό της στην φωλιά του λιονταριού, στον ζωολογικό κήπο. Οι ακατάληπτες και δίχως σαφές νόημα κραυγές της, αλλά και η σχιζοειδής συμπεριφορά της, θα πείσουν τον ντετέκτιβ πως η περίπτωση της είναι πολύ πιο μυστηριώδης από όσο αρχικά φαίνεται. Κατάσταση που θα γίνει ακόμη πιο αινιγματική, μετά την μελάτη του βίντεο, εκεί που θα φανεί πως η μοιραία μάνα, παίρνει εντολές από έναν παράξενο κουκουλοφόρο, με έντονα σημάδια στο πρόσωπο. Είναι η στιγμή που ο κυνισμός και ο ορθολογικός τρόπος σκέψης του Σάρτσι θα αρχίσουν να δοκιμάζονται.
Η παρουσία του, ανορθόδοξων μεθόδων και αντιλήψεων, Ιησουίτη ιερέα Μεντόζα, έμπειρου και γνώστη του τρόπου που τα δαιμόνια καταλαμβάνουν την ψυχή αδύναμων ανθρώπων, θα δώσει μια αρχική εξήγηση για το συμβάν, άκρως αμφισβητίσιμη από τον αστυνομικό. Όσο τα μεταφυσικά φαινόμενα πληθαίνουν και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το σπίτι, απειλώντας τόσο την σύζυγο, όσο και την ανήλικη του κόρη, ο πεπειραμένος Σάρτσι, θα αρχίσει να πιστεύει πως μια εκτός λογικής δύναμη, κρύβεται πίσω από την νοσηρή πραγματικότητα.
Beware The Night ήταν ο τίτλος της συλλογής των τρομακτικών βιωμάτων του (πρώην, νυν δαιμονολόγου) αστυφύλακα Ralph Sarchie, όπως τις κατέγραψε το 2001 και που αποτέλεσε το πατρόν για να γραφεί το σκριπτ του Deliver Us From Evil. Σχεδόν λογικό κι επόμενο λοιπόν είναι - καθώς μια ανατριχιαστική υπόθεση, δίνεται μέσα από την σκοπιά του μπάτσου - η απόπειρα του Scott Derrickson να στήσει ένα σωστά δομημένο θρίλερ, να πέσει στην παγίδα της διπρόσωπης αφήγησης και να μην ορίζεται ούτε σαν καθαρόαιμο horror, ούτε σαν αμιγές flic story. Η έρευνα του ανθρώπου του Νόμου, να εντοπίσει εκείνον που ευθύνεται για τα εγκλήματα, ακολουθεί την πεπατημένη, απολογίες, ηχογραφημένα ντοκουμέντα, μαρτυρίες, μέχρι να στρώσει όμως το supernatural και να πειστεί κι ο ίδιος πως κάτι άλλο τρέχει κι όχι το σώφρων, η καλή διάθεση της πλατείας έχει πάει περίπατο.
Δηλαδή δεν τρομάζεις? Φυσικά και τρομάζεις, ειδικά αν είσαι από εκείνους που δεν έχουν δει ποτέ αμέριμνοι βιντεάκι φάρσα, που πετάγεται μέσα από το πουθενά εντελώς απροειδοποίητα μια φρικαλέα φάτσα. Δεν υπάρχει το παραμικρό κλισέ που δεν χρησιμοποίησε ο Derrickson στο κτίσιμο της ιστορίας του, από γάτες που ουρλιάζουν και μωρά που κλαίνε, μέχρι σημάδια στους τοίχους και συριστικές κραυγές, για να τινάξει τον θεατή του από το κάθισμα. Μια, δυο, πέντε, ε, στην έκτη γάτα, εκεί λίγο πριν τον τελικό Εξορκισμό, έχεις αντιληφθεί την (κενή περιεχομένου) παγίδα και ούτε που σε νοιάζει ποιος σκούζει.
Για πες: Περίμενα πως θα ακολουθούσε σπουδαιότερη καριέρα, ο ηθοποιός που μια φορά κι έναν καιρό με είχε εντυπωσιάσει στο Munich. Απόντων άλλων προτάσεων πιθανώς, ο Eric Bana, δέχεται να συναναστραφεί με δεύτερης διαλογής ηθοποιάκια (ο Ramirez δεν μετρά, σχεδόν δεν υπάρχει ρόλος για να ερμηνεύσει) μένοντας μάλλον στις υποσχέσεις του Bruckheimer πως θα οργανώσει το απόλυτο φιλμ τρόμου. Ελπίδες φρούδες, που χάθηκαν κάπου στο μέτωπο του Ιράκ (ο αιώνιος φταίχτης) και πασπαλίστηκαν με φευγαλέα στιχάκια του Morrison, για να κτίσουν ντεμέκ σημειολογία, πως το Κακό κατέφθασε στην Πόλη. Φαντάζομαι νιώθεις τώρα, τι μάλλον στράβωσε σε αυτό το ματαιόδοξο, όπως αποδείχθηκε πλάνο.
Η παρουσία του, ανορθόδοξων μεθόδων και αντιλήψεων, Ιησουίτη ιερέα Μεντόζα, έμπειρου και γνώστη του τρόπου που τα δαιμόνια καταλαμβάνουν την ψυχή αδύναμων ανθρώπων, θα δώσει μια αρχική εξήγηση για το συμβάν, άκρως αμφισβητίσιμη από τον αστυνομικό. Όσο τα μεταφυσικά φαινόμενα πληθαίνουν και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το σπίτι, απειλώντας τόσο την σύζυγο, όσο και την ανήλικη του κόρη, ο πεπειραμένος Σάρτσι, θα αρχίσει να πιστεύει πως μια εκτός λογικής δύναμη, κρύβεται πίσω από την νοσηρή πραγματικότητα.
Beware The Night ήταν ο τίτλος της συλλογής των τρομακτικών βιωμάτων του (πρώην, νυν δαιμονολόγου) αστυφύλακα Ralph Sarchie, όπως τις κατέγραψε το 2001 και που αποτέλεσε το πατρόν για να γραφεί το σκριπτ του Deliver Us From Evil. Σχεδόν λογικό κι επόμενο λοιπόν είναι - καθώς μια ανατριχιαστική υπόθεση, δίνεται μέσα από την σκοπιά του μπάτσου - η απόπειρα του Scott Derrickson να στήσει ένα σωστά δομημένο θρίλερ, να πέσει στην παγίδα της διπρόσωπης αφήγησης και να μην ορίζεται ούτε σαν καθαρόαιμο horror, ούτε σαν αμιγές flic story. Η έρευνα του ανθρώπου του Νόμου, να εντοπίσει εκείνον που ευθύνεται για τα εγκλήματα, ακολουθεί την πεπατημένη, απολογίες, ηχογραφημένα ντοκουμέντα, μαρτυρίες, μέχρι να στρώσει όμως το supernatural και να πειστεί κι ο ίδιος πως κάτι άλλο τρέχει κι όχι το σώφρων, η καλή διάθεση της πλατείας έχει πάει περίπατο.
Δηλαδή δεν τρομάζεις? Φυσικά και τρομάζεις, ειδικά αν είσαι από εκείνους που δεν έχουν δει ποτέ αμέριμνοι βιντεάκι φάρσα, που πετάγεται μέσα από το πουθενά εντελώς απροειδοποίητα μια φρικαλέα φάτσα. Δεν υπάρχει το παραμικρό κλισέ που δεν χρησιμοποίησε ο Derrickson στο κτίσιμο της ιστορίας του, από γάτες που ουρλιάζουν και μωρά που κλαίνε, μέχρι σημάδια στους τοίχους και συριστικές κραυγές, για να τινάξει τον θεατή του από το κάθισμα. Μια, δυο, πέντε, ε, στην έκτη γάτα, εκεί λίγο πριν τον τελικό Εξορκισμό, έχεις αντιληφθεί την (κενή περιεχομένου) παγίδα και ούτε που σε νοιάζει ποιος σκούζει.
Για πες: Περίμενα πως θα ακολουθούσε σπουδαιότερη καριέρα, ο ηθοποιός που μια φορά κι έναν καιρό με είχε εντυπωσιάσει στο Munich. Απόντων άλλων προτάσεων πιθανώς, ο Eric Bana, δέχεται να συναναστραφεί με δεύτερης διαλογής ηθοποιάκια (ο Ramirez δεν μετρά, σχεδόν δεν υπάρχει ρόλος για να ερμηνεύσει) μένοντας μάλλον στις υποσχέσεις του Bruckheimer πως θα οργανώσει το απόλυτο φιλμ τρόμου. Ελπίδες φρούδες, που χάθηκαν κάπου στο μέτωπο του Ιράκ (ο αιώνιος φταίχτης) και πασπαλίστηκαν με φευγαλέα στιχάκια του Morrison, για να κτίσουν ντεμέκ σημειολογία, πως το Κακό κατέφθασε στην Πόλη. Φαντάζομαι νιώθεις τώρα, τι μάλλον στράβωσε σε αυτό το ματαιόδοξο, όπως αποδείχθηκε πλάνο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Σεπτεμβρίου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική