Movies Ltd

Real Life Imitation

του gaRis (@takisgaris)

Έχω ένα όραμα εδωνά μπροστά στα πυρπολημένα από οικείες εικόνες παιδικές, δοσμένες με ποιητική αφαίρεση από το μάστορα του freewheel storytelling Richard Linklater μάτια μου, τις κουμπότρυπες, τα γουρουνίσια, όπως έγραφε στον τρισμέγιστο Γιούγκερμαν ο Μανόλης Καραγάτσης: Είναι Γενάρης, και ο χιόνας πέφτει βαρύς στο Sundance, όμως απαξάπαντες οι κριτικοί κινηματογράφου που παρακολουθούν το Boyhood, αυτή την αποθέωση της μεσαίας (και sooo LIBERAL) αμερικάνικης οικογένειας έχουν βγει όξω από την αίθουσα τσίτσιδοι και σέρνονται στα καλντερίμια στην έκστασή - τους - απάνω. Έχουν μόλις δει το εφάμιλλο του κατακλυσμού του Νώε στην 7η Τέχνη, βινιέτες των 15 λεπτών, γυρισμένες κατά τη διάρκεια 12 ημερολογιακών ετών (εξού κι ο αρχικός τίτλος που άλλαξε λόγω 12 Years A Slave) του 6χρονου Mason (Ellar Coltrane) ως την ενηλικίωσή του (που παίρνει ίσαμε 165 λεπτά, για πιο σινεμά βεριτέ εντύπωση). Χωρισμένοι γονείς η καθηγήτρια (η αιώνια τύπισσα) Patricia Arquette και ο μούσα(ς) του Linklater (εδώ αποτυχημένος ροκάς) Ethan Hawke.

Έτσι που λες (το όραμα cineχίζεται). Πόσο ευρωπαϊκό σινεμά έχουν δει οι μιλένιαλς κριτικάτσιδες στα βορειοαμερικάνικα τα μέρη; Έλα τώρα. Αυτό που έχω να παραδεχθώ είναι ότι ο Linklater (που βάζει και την κορούλα του Lorelei στο κόλπο ως αδερφή του Mason) ακολουθεί με εντυπωσιακή επιτυχία το ρητό που επιτάσσει να επενδύεις στα δυνατά σου σημεία: Εκπληκτική πλαστικότητα στους διαλόγους, αβίαστη και εμβριθεστάτη έμφαση στους χαρακτήρες, ανόθευτο συναίσθημα στη δραματικότητα στο τρίπρακτο παιδί - έφηβος - ενήλικας. Αποτέλεσμα αυτού να εκμαιεύει μια θαυμαστή (άλλη μια) κατάθεση ψυχής του Ethan Hawke, μια άνιση μα βιρτουόζικη περφόμανς από την Arquette και μια συμπαθητικά μινιμάλ, στο οπάλ γκρίζο, παρουσία του man child Coltrane.

Τεχνικά η αναπαράσταση, βοηθούμενη από το καθοριστικό τρικ του κοίτα - τους - πως - αλλάζουν -φυσιολογικά - μέσα σε 12 χρόνια, είναι αψεγάδιαστη όμως υπάρχουν και αδυναμίες. Οι χαρακτήρες των ανδρών που περνούν ως διάττοντες από τη ζωή της ζωντοχήρας Arquette είναι γραμμένοι άτσαλα και περίπου πανομοιότυπα. Η διάρκεια δεν κουράζει μεν, όμως προϊδεάζει για μια επική κατάληξη που επουδενί δεν έρχεται. Το συνολικό αποτέλεσμα εντυπωσιάζει όμως δεν σφραγίζει με τη διαφορετικότητά του το οτιδήποτε πέρα από το αφοπλιστικά οικείο του τερέν. Το soundtrack με Coldplay και Arcade Fire, καταφέρνει να χωρέσει εντός του το Wish Υou Were Here (όπως κάθε indie που σέβεται τον κλισέ εαυτό του) ως το φετινό Get Lucky για να πείσει ως το απόλυτο χρονικό μιας οικογενειακής ιστορίας- να, όπως ίσως και η δική σου.

Για πες: Βλέπω πως η ταινία εξακολουθεί να φαντάζει ως η πλέον ανυπέρβλητη ως προς την κριτική της αναγνώριση φετινή (ίσως αρκετών δεκαετιών – χωρίς υπερβολή) παραγωγή. Καθολικά θετικές κριτικές και βαθμολογίες παρά-κάτι 10άρι ακατέβατο. Δεν το συζητώ πως θα συμπεριληφθεί στις υποψήφιες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (σίγουρα και σεναρίου, ενδεχομένως και οι Hawk – Arquette για Β’ Ρόλο). Το Boyhood είναι η πιο μερακλίδικη δουλειά του κατάφωρα παραγνωρισμένου Linklater για την Καλύτερη Τριλογία όλων των εποχών (Before / Sunrise / Sunset / Midnight). Μπροστά στη φαυλότητα της ασύστολης Marvelιάδας είναι κάτι σαν την Οδύσσεια του Ομήρου. Όχι όμως και αριστούργημα. Εκτός αν έχεις ξεκινήσει να θωρείς σινεμά εδώ και πέντε-δέκα χρόνια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Σεπτεμβρίου 2014 από την UIP