Μαγεία στο Σεληνόφως
του Woody Allen. Με τους Emma Stone, Colin Firth, Hamish Linklater, Marcia Gay Harden, Jacki Weaver, Erica Leerhsen, Eileen Atkins, Simon McBurney
Απάτη οφθαλμών
του zerVo (@moviesltd) 
Βάζοντας σε μια τάξη τα κομμάτια του παζλ ταινίας του Woody Allen, με τα σκιτσαρισμένα πινακιδάκια που αναγράφουν τις λέξεις ρομάντζο, μυστήριο, απάτη,μ ιλουζιονίστας, το μυαλό πανεύκολα ανατρέχει στο Scoop, την δεύτερη της μακράς σειράς της ευρωπαϊκής διαδρομής του σπουδαίου κινηματογραφιστή, όπως εκείνος την ξεκίνησε με το Match Point κοντά μια δεκαετία πριν. Χρησιμοποιώντας τις ίδιες ακριβώς μεταλλικές μαρκίζες, προσθέτοντας όμως ακόμη μια - το "εποχής" που παραπέμπει σε περίοδο παλιότερη κι αλλοτινή - ο αγαπημένος Woody επιχειρεί με πανομοιότυπα συστατικά να προσφέρει ακόμη ένα μικρό διαμαντάκι - κρίκο στην αλυσίδα των επιτυχιών του. Όπως όμως κάποια φορά ακόμη κι ο πιο έμπειρος πλουμιστός σόουμαν την πατά και η παράσταση καταλήγει σε ψιλοφιάσκο, έτσι κι εδώ ο πολυβραβευμένος δημιουργός, χάνει προορισμό και στόχο και παρουσιάζει μια από τις πιο αδύναμες στιγμές της 65χρονης καριέρας του...
Όχι μόνο έχει κατορθώσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της ζάπλουτης χήρας Κάτλετς, φέρνοντας την διαρκώς σε επαφή με το πνεύμα του προσφάτως θανόντα συζύγου της μέσα από μεταφυσικές συνεδρίες, η πανέξυπνη, όσο και πάμφτωχη πνευματίστρια Σόφι Μπέικερ, αλλά χάρη στην ομορφιά της έχει κερδίσει και την καρδιά του γιου και κληρονόμου της τεράστιας περιουσίας, Μπράις, που επιθυμεί διακαώς να την κάνει γυναίκα του. Δίχως να μπορεί να εντοπίσει τα κόλπα που χρησιμοποιεί το μέντιουμ, προκειμένου να ξεσκεπάσει την απατεωνιά της, θα ζητήσει την συνδρομή του παλιού του κολλητού, μάστορα στην οφθαλμαπάτη, κονφερασιέ Στάνλει Κρόφορντ, που ως ο κορυφαίος τσαρλατάνος, έχει κτίσει καριέρα υποδυόμενος τον παγκοσμίου φήμης Κινέζο μάγο Γουέι Λιν!
Με όπλο του τον ορθολογισμό και αποκαλώντας με το βρετανικό του φλέγμα, οτιδήποτε έχει σχέση με τον αποκρυφισμό, τα πνεύματα και το υπερφυσικό, ως κοινή γελοιότητα, ο πεπειραμένος Στάνλευ θα τα βρει σκούρα με την νεαρή, που έχει εντυπωσιάσει ολάκερη την υψηλή κοινωνία της Κυανής Ακτής με τις ικανότητες της. Και παρότι φανατικός υπέρμαχος της επίλυσης κάθε προβλήματος με μεθοδικότητα και σύνεση, δεν θα αργήσει να πειστεί ακόμη και ο ίδιος, για τις επιδεξιότητες της νεαρής, που μέχρι πρότινος θεωρούσε, κυνικά, ως κίβδηλες...
Ως ο πρώτος μάστορας στο να κτίζει εικόνες εποχής, ο Allen δεν κουράστηκε ιδιαίτερα στο να φτιάξει το σκηνικό του, των αρχών της δεκαετίας του 20, στο μέσον μιας αριστοκρατικής έπαυλης της Κοτ Ντ' Αζούρ, στολίζοντας την με πλουμίδια του τότε, φορέματα, καπελίνα, ρακετίτσες, ακόμη και λαμπερές κούρσες και περιτυλίγοντας την με τους αγαπημένους του swing ήχους και αισθητική. Το ζόρι του ξεκινά από την στιγμή που καλείται να συνθέσει το Wildeικό σενάριο, σε κινηματογραφικό όλον, κατόρθωμα που επιτυγχάνει σχεδόν ούτε στο μισό, καθώς τα γνώριμα του στάνταρντς διατηρούνται μέχρι την ώρα που ανοίγει ο θόλος του αστεροσκοπείου και ξυπνούν οι παιδικές μνήμες "Εκείνου". Έκτοτε όμως η αφήγηση βαλτώνει μέσα στην διαρκή επανάληψη των σεκάνς, στην πανεύκολη εναλλαγή συναισθημάτων, εκτιμήσεων και απόψεων των συμμετεχόντων στο στόρι, μα κυρίως στην ακατάπαυστη πάρλα, που ελάχιστα Allenικά έξυπνη και ευρηματική, σπρώχνει την ματιά προς το γλάρωμα, παρά προς το ξεφάντωμα. Για να μην φτάσω στην κορύφωση της ζημιάς, την ανεδαφική χημεία, των υπερχασματικών ηλικιακά πρωταγωνιστών...
Θα μου θυμίσεις εδώ βέβαια, πως και ο Jackman με την Johansson, μια φορά κι έναν καιρό, κενό σχεδόν είκοσι χρόνων είχαν και μια χαρούλα έδεσαν σαν ντουέτο. Άλλο είκοσι όμως και άλλο τριάντα, πασιφανές άνοιγμα ψαλιδιού, όταν από την μεριά στέκεται ο αγέρωχος μεν και πάντα τζέντλεμαν Colin Firth των 55 Μαΐων και απέναντι του στέκεται, άχαρα, σαμιαμιδένια, ούτε καλά καλά ενήλικα θα έλεγα, η Emma Stone, που πιθανόν θέτει εαυτόν υποψήφιο για την μεγαλύτερη ερμηνευτική αστοχία στην τεράστια καλλιτεχνική πορεία του σκηνοθέτη. Ίχνος έλξης, ανύπαρκτος μαγνητισμός, πάθος σχεδόν μηδενικό, ερωτισμός φυσικά ούτε για δείγμα, απορίας άξιον λοιπόν για ποιον ακριβώς λόγο να δω με χλεύη - όπως προβάλλονται - τις ανιαρές καντάδες του συνομήλικου, πλην με δαγκωμένη την λαμαρίνα Λαλάκη με το γιουκαλίλι, αντί για τον γεροντοέρωτα του ντεκαντάνς σιτεμένου ταχυδακτυλουργού. Μαγεία στο Σεληνόφως είπατε? Ευχαριστώ καλέ μου Woody, αλλά μιαν άλλη φορά...
Για πες: Φυσικά και δεν θα ήταν λογικό, μέσα σε μισή κατοστάδα φιλμς να μην υπήρχαν και κάποια που δεν στέκονται αντάξια του ονόματος που τα υπογράφει. Πόσο μάλλον όταν το δόγμα "μια ταινία την χρονιά", ειδικά σε αυτή την ηλικία, δικαιολογεί αυτό το σημαντικό - σε σχέση με το εξαίρετο προηγούμενο του, Blue Jasmine - σκαμπανέβασμα του Magic In The Moonlight...
Με όπλο του τον ορθολογισμό και αποκαλώντας με το βρετανικό του φλέγμα, οτιδήποτε έχει σχέση με τον αποκρυφισμό, τα πνεύματα και το υπερφυσικό, ως κοινή γελοιότητα, ο πεπειραμένος Στάνλευ θα τα βρει σκούρα με την νεαρή, που έχει εντυπωσιάσει ολάκερη την υψηλή κοινωνία της Κυανής Ακτής με τις ικανότητες της. Και παρότι φανατικός υπέρμαχος της επίλυσης κάθε προβλήματος με μεθοδικότητα και σύνεση, δεν θα αργήσει να πειστεί ακόμη και ο ίδιος, για τις επιδεξιότητες της νεαρής, που μέχρι πρότινος θεωρούσε, κυνικά, ως κίβδηλες...
Ως ο πρώτος μάστορας στο να κτίζει εικόνες εποχής, ο Allen δεν κουράστηκε ιδιαίτερα στο να φτιάξει το σκηνικό του, των αρχών της δεκαετίας του 20, στο μέσον μιας αριστοκρατικής έπαυλης της Κοτ Ντ' Αζούρ, στολίζοντας την με πλουμίδια του τότε, φορέματα, καπελίνα, ρακετίτσες, ακόμη και λαμπερές κούρσες και περιτυλίγοντας την με τους αγαπημένους του swing ήχους και αισθητική. Το ζόρι του ξεκινά από την στιγμή που καλείται να συνθέσει το Wildeικό σενάριο, σε κινηματογραφικό όλον, κατόρθωμα που επιτυγχάνει σχεδόν ούτε στο μισό, καθώς τα γνώριμα του στάνταρντς διατηρούνται μέχρι την ώρα που ανοίγει ο θόλος του αστεροσκοπείου και ξυπνούν οι παιδικές μνήμες "Εκείνου". Έκτοτε όμως η αφήγηση βαλτώνει μέσα στην διαρκή επανάληψη των σεκάνς, στην πανεύκολη εναλλαγή συναισθημάτων, εκτιμήσεων και απόψεων των συμμετεχόντων στο στόρι, μα κυρίως στην ακατάπαυστη πάρλα, που ελάχιστα Allenικά έξυπνη και ευρηματική, σπρώχνει την ματιά προς το γλάρωμα, παρά προς το ξεφάντωμα. Για να μην φτάσω στην κορύφωση της ζημιάς, την ανεδαφική χημεία, των υπερχασματικών ηλικιακά πρωταγωνιστών...
Θα μου θυμίσεις εδώ βέβαια, πως και ο Jackman με την Johansson, μια φορά κι έναν καιρό, κενό σχεδόν είκοσι χρόνων είχαν και μια χαρούλα έδεσαν σαν ντουέτο. Άλλο είκοσι όμως και άλλο τριάντα, πασιφανές άνοιγμα ψαλιδιού, όταν από την μεριά στέκεται ο αγέρωχος μεν και πάντα τζέντλεμαν Colin Firth των 55 Μαΐων και απέναντι του στέκεται, άχαρα, σαμιαμιδένια, ούτε καλά καλά ενήλικα θα έλεγα, η Emma Stone, που πιθανόν θέτει εαυτόν υποψήφιο για την μεγαλύτερη ερμηνευτική αστοχία στην τεράστια καλλιτεχνική πορεία του σκηνοθέτη. Ίχνος έλξης, ανύπαρκτος μαγνητισμός, πάθος σχεδόν μηδενικό, ερωτισμός φυσικά ούτε για δείγμα, απορίας άξιον λοιπόν για ποιον ακριβώς λόγο να δω με χλεύη - όπως προβάλλονται - τις ανιαρές καντάδες του συνομήλικου, πλην με δαγκωμένη την λαμαρίνα Λαλάκη με το γιουκαλίλι, αντί για τον γεροντοέρωτα του ντεκαντάνς σιτεμένου ταχυδακτυλουργού. Μαγεία στο Σεληνόφως είπατε? Ευχαριστώ καλέ μου Woody, αλλά μιαν άλλη φορά...
Για πες: Φυσικά και δεν θα ήταν λογικό, μέσα σε μισή κατοστάδα φιλμς να μην υπήρχαν και κάποια που δεν στέκονται αντάξια του ονόματος που τα υπογράφει. Πόσο μάλλον όταν το δόγμα "μια ταινία την χρονιά", ειδικά σε αυτή την ηλικία, δικαιολογεί αυτό το σημαντικό - σε σχέση με το εξαίρετο προηγούμενο του, Blue Jasmine - σκαμπανέβασμα του Magic In The Moonlight...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Αυγούστου 2014 από την Odeon
