Το Τρίτο Πρόσωπο
του Paul Haggis. Με τους James Franco, Mila Kunis, Olivia Wilde, Liam Neeson, Adrien Brody, Maria Bello, Kim Basinger, Caroline Goodall, David Harewood, Moran Atias, Riccardo Scamarcio
Πιάσ' τ' αυγό...
του zerVo (@moviesltd) 
Δέκα χρόνια κλείνουν φέτος από την επίσημη πρώτη παρουσίαση του φιλμ, που δίχασε όσο κανένα στην πρόσφατη κινηματογραφική ιστορία, οσκαρολάγνους και σινεφίλ. Με χαμηλό κόστος και ακόμη χαμηλότερο προφίλ, το Crash αφού έκανε περίπου εννιά μήνες να βρει διανομέα μετά την πρεμιέρα του στο Τορόντο, με αναπάντεχο τρόπο όχι μόνο έφτασε στην πεντάδα των Best Films της AMPAS, αλλά υπερκέρασε στην κούρσα και τις τέσσερις - καλύτερες του, χωρίς αμφιβολία - ανταγωνίστριες, για να στεφθεί τιτλούχο, ερχόμενο, κυριολεκτικά, από το πουθενά. Συστήνοντας σε ευρύτερο των ψαγμένων - που τον γνώριζαν σαν τον σκρίπτερ του Million Dollar Baby - κύκλο, τον Paul Haggis, που η δαιδαλώδης, πολύπλευρη συλλογιστική του, για ένα φεγγάρι υπήρξε μόδα στο Χόλιγουντ. Που πέρασε, όμως, ευτυχώς, μίστερ και όσο κι αν το παλεύεις, με συρμούς σαν το Third Person, δεν πρόκειται να επανέλθει...
Παρίσι. Ο βετεράνος συγγραφέας Μάικλ, τιμημένος με βραβείο Πούλιτζερ, για το πρώτο μάλιστα έργο της μακράς πορείας του, επιχειρεί να ανακάμψει μια καριέρα που έχει πάρει την κάτω βόλτα, μελετώντας την καινούργια του νουβέλα, σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο της πόλης. Ακόμη δεν έχει ξεπεράσει ούτε τον χωρισμό από την επί δεκαετίες σύζυγό του, ούτε την τραγωδία που βρήκε τον μικρό του γιο, κάτι για το οποίο θα φροντίσει η άφιξη της νεαρότερης του, αλλά και εξίσου συννεφιασμένης ψυχικά, Άννα. Νέα Υόρκη. Αποτυχημένη ηθοποιός δευτεροκλασσάτων τηλεοπτικών σειρών, η Τζούλια, άφραγκη και άστεγη, θα αναζητήσει εργασία ως καμαριέρα σε πεντάστερο hotel, επιθυμώντας να βελτιώσει την δημόσια εικόνα της και να κερδίσει και πάλι την κηδεμονία του μικρού της γιου, που μετά την παρολίγο μοιραία επίθεση που δέχτηκε από εκείνην, ζει μαζί με τον ζάπλουτο πατέρα του σε λοφτ του Μανχάταν. Η δικαιοσύνη σε πρώτο στάδιο έχει αποφανθεί. Το παιδί πρέπει να μείνει μακριά της.
Ρώμη. Πλασιέ ρούχων, φτηνών απομιμήσεων ακριβών φιρμών, ο Σκοτ, γνωρίζει στην αιώνια πόλη την τσιγγάνα Μόνικα και θέλγεται από την δραματική περιπέτεια που ζει, καθώς εκείνη καλείται να βρει τα χρήματα και να πληρώσει ντόπιο έμπορο λευκής σαρκός, για να αφήσει ελεύθερη την μικρή της κόρη. Συγκινημένος από την τραγωδία της άμοιρης γυναίκας, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να την βοηθήσει.
Τρεις ιστορίες, τοποθετημένες σε τρία διαφορετικά σημεία του πλανήτη - μην παίρνεις και όρκο γι αυτό - όπως ακριβώς και στο Crash, συνθέτουν το παζλ του Τρίτου προσώπου. Τρεις διαφορετικές περιπτώσεις, βγαλμένες από την καθημερινότητα κατά κύριο λόγο, κτίζουν το ενδιαφέρον όπως ακούγεται οικοδόμημα ενός σπονδυλωτού, πολύπλοκου και τρικυμιώδους φιλμικού συνόλου. Οι βασικοί έξι χαρακτήρες που παίζουν σε πρώτο πλάνο, ανά δύο σε κάθε ρουμπρίκα, είναι προφανές πως έχουν βιώσει σε κάποια φάση της ζωής τους τον πόνο, την απώλεια, τον αποχωρισμό, την βία, τον εξευτελισμό, κατιτίς που κρύβουν βαθιά κρυμμένο μέσα τους και δεν πρόκειται να το δημοσιοποιήσουν, παρά μόνο όταν το έργο φτάσει λίγο πριν την πτώση της αυλαίας του, ώστε άπαντες να εξαγνιστούν από την έλευση του λυτρωτικού φινάλε.
Όμως αυτές οι δύο ώρες και κάτι, μέχρι ο συνοθυλευματικός οίστρος του Haggis κατασταλάξει, κυλούν σαν μέσα στην παράνοια, σαν να συμβαίνει το οτιδήποτε συμβολικά, αλληγορικά και ποτέ στην πραγματικότητα, σαν ο υπερρεαλισμός να έχει επιβληθεί των προσωπικοτήτων, που δεν αντιλαμβάνονται πια, ποια είναι η αλήθεια και ποια η παραμυθένια φαντασία που τους έχει περιβάλλει. Σε αυτό το ζορισμένο και ανασφαλές όνειρο, η εξάδα αλλά και οι συν αυτής παρεπόμενοι κομπάρσοι, παίζουν ένα παιχνίδι άτακτο, άλλοτε γλαφυρό, άλλοτε νοσηρό, άλλοτε χαμογελαστό κι ελπιδοφόρο κι άλλοτε νταουνιάρικο και θλιβερό, αλλά πάντοτε αναληθές, ανακριβές, ασύγχρονο και εντέλει μπερδευτικό, ακόμη και για την ματιά του πλέον οξύνοου και θετικά προδιατεθειμένου θεατή. Να αναφερθώ στην Daliική εναλλαγή των τριών φόντων, δεν θα χρειαστεί. Ο συμβολισμός είναι πασιφανής, όσο όμως και το κομφούζιο που θα προκαλέσει αυτή η απροσδιόριστη κίνηση των πιονιών, στην θεματική σκακιέρα.
Πέρα από ανακόλουθα τα σκετσάκια, όμως, είναι και ασύμμετρα στην δυναμική τους, ευθύνη που βαρύνει κατά κύριο λόγο, η ανισομερής κατανομή του χρόνου στο καθένα. Αν και καταναλώνει το περισσότερο από το δίωρο (και βάλε) η ανιαρή Ντόλτσε Βίτα του βαριεστικού εκτός Taken ρόλων Liam Neeson και της απίστευτα σέξι Olivia Wilde, ουδέποτε μπαίνει σε ράγες ειδυλλίου, άρα και η αποκάλυψη του τέλους, μάλλον δεν νοιάζει κανέναν. Με πιο μεσογειακό μπρίο και σεναριακά προσεγμένη, η ιστορία του πωλητή ρούχων μαϊμούδων και της τρομαγμένης Ρομά, ανεβάζει παλμούς, ειδικότερα χάρη στην παρουσία του καλύτερου όλων Adrien Brody, η ερμηνεία της ισραηλινής μη ηθοποιού που βάλανε απέναντι του, μάλλον λειτουργεί ισοπεδωτικά. Στο τρίτο σονέτο, με την Kunis και τον Franco, αμφότεροι μοιάζουν και λες τους τράβηξες μόλις από το κρεββάτι του ύπνου, ώστε η μοιραία και αυτοκαταστροφική σχέση τους, να μην νοιάζει κανέναν. Τι μένει οπότε να θυμόμαστε από το Third Person?
Για πες: Από τα επί του εκράν, μάλλον τίποτα απολύτως, ίσως μόνο το ολόγυμνο ράλι της Olivia στα μαρμάρινα σκαλοπάτια του Westin Excelsior, που ξυπνά ελαφρώς τις ανδρικές αισθήσεις. Από τα της πλατείας, προφανώς την προσδοκία που παρέμεινε ψηλά μέχρι τέλους, υποστηρίζοντας τον αποδεδειγμένα καλό κινηματογραφιστή, που με σταθερούς ρυθμούς τσακίστηκε κι αυτή και σε κάποια φάση μετατράπηκε σε έκδηλη απογοήτευση.
Ρώμη. Πλασιέ ρούχων, φτηνών απομιμήσεων ακριβών φιρμών, ο Σκοτ, γνωρίζει στην αιώνια πόλη την τσιγγάνα Μόνικα και θέλγεται από την δραματική περιπέτεια που ζει, καθώς εκείνη καλείται να βρει τα χρήματα και να πληρώσει ντόπιο έμπορο λευκής σαρκός, για να αφήσει ελεύθερη την μικρή της κόρη. Συγκινημένος από την τραγωδία της άμοιρης γυναίκας, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να την βοηθήσει.
Τρεις ιστορίες, τοποθετημένες σε τρία διαφορετικά σημεία του πλανήτη - μην παίρνεις και όρκο γι αυτό - όπως ακριβώς και στο Crash, συνθέτουν το παζλ του Τρίτου προσώπου. Τρεις διαφορετικές περιπτώσεις, βγαλμένες από την καθημερινότητα κατά κύριο λόγο, κτίζουν το ενδιαφέρον όπως ακούγεται οικοδόμημα ενός σπονδυλωτού, πολύπλοκου και τρικυμιώδους φιλμικού συνόλου. Οι βασικοί έξι χαρακτήρες που παίζουν σε πρώτο πλάνο, ανά δύο σε κάθε ρουμπρίκα, είναι προφανές πως έχουν βιώσει σε κάποια φάση της ζωής τους τον πόνο, την απώλεια, τον αποχωρισμό, την βία, τον εξευτελισμό, κατιτίς που κρύβουν βαθιά κρυμμένο μέσα τους και δεν πρόκειται να το δημοσιοποιήσουν, παρά μόνο όταν το έργο φτάσει λίγο πριν την πτώση της αυλαίας του, ώστε άπαντες να εξαγνιστούν από την έλευση του λυτρωτικού φινάλε.
Όμως αυτές οι δύο ώρες και κάτι, μέχρι ο συνοθυλευματικός οίστρος του Haggis κατασταλάξει, κυλούν σαν μέσα στην παράνοια, σαν να συμβαίνει το οτιδήποτε συμβολικά, αλληγορικά και ποτέ στην πραγματικότητα, σαν ο υπερρεαλισμός να έχει επιβληθεί των προσωπικοτήτων, που δεν αντιλαμβάνονται πια, ποια είναι η αλήθεια και ποια η παραμυθένια φαντασία που τους έχει περιβάλλει. Σε αυτό το ζορισμένο και ανασφαλές όνειρο, η εξάδα αλλά και οι συν αυτής παρεπόμενοι κομπάρσοι, παίζουν ένα παιχνίδι άτακτο, άλλοτε γλαφυρό, άλλοτε νοσηρό, άλλοτε χαμογελαστό κι ελπιδοφόρο κι άλλοτε νταουνιάρικο και θλιβερό, αλλά πάντοτε αναληθές, ανακριβές, ασύγχρονο και εντέλει μπερδευτικό, ακόμη και για την ματιά του πλέον οξύνοου και θετικά προδιατεθειμένου θεατή. Να αναφερθώ στην Daliική εναλλαγή των τριών φόντων, δεν θα χρειαστεί. Ο συμβολισμός είναι πασιφανής, όσο όμως και το κομφούζιο που θα προκαλέσει αυτή η απροσδιόριστη κίνηση των πιονιών, στην θεματική σκακιέρα.
Πέρα από ανακόλουθα τα σκετσάκια, όμως, είναι και ασύμμετρα στην δυναμική τους, ευθύνη που βαρύνει κατά κύριο λόγο, η ανισομερής κατανομή του χρόνου στο καθένα. Αν και καταναλώνει το περισσότερο από το δίωρο (και βάλε) η ανιαρή Ντόλτσε Βίτα του βαριεστικού εκτός Taken ρόλων Liam Neeson και της απίστευτα σέξι Olivia Wilde, ουδέποτε μπαίνει σε ράγες ειδυλλίου, άρα και η αποκάλυψη του τέλους, μάλλον δεν νοιάζει κανέναν. Με πιο μεσογειακό μπρίο και σεναριακά προσεγμένη, η ιστορία του πωλητή ρούχων μαϊμούδων και της τρομαγμένης Ρομά, ανεβάζει παλμούς, ειδικότερα χάρη στην παρουσία του καλύτερου όλων Adrien Brody, η ερμηνεία της ισραηλινής μη ηθοποιού που βάλανε απέναντι του, μάλλον λειτουργεί ισοπεδωτικά. Στο τρίτο σονέτο, με την Kunis και τον Franco, αμφότεροι μοιάζουν και λες τους τράβηξες μόλις από το κρεββάτι του ύπνου, ώστε η μοιραία και αυτοκαταστροφική σχέση τους, να μην νοιάζει κανέναν. Τι μένει οπότε να θυμόμαστε από το Third Person?
Για πες: Από τα επί του εκράν, μάλλον τίποτα απολύτως, ίσως μόνο το ολόγυμνο ράλι της Olivia στα μαρμάρινα σκαλοπάτια του Westin Excelsior, που ξυπνά ελαφρώς τις ανδρικές αισθήσεις. Από τα της πλατείας, προφανώς την προσδοκία που παρέμεινε ψηλά μέχρι τέλους, υποστηρίζοντας τον αποδεδειγμένα καλό κινηματογραφιστή, που με σταθερούς ρυθμούς τσακίστηκε κι αυτή και σε κάποια φάση μετατράπηκε σε έκδηλη απογοήτευση.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουλίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική