Ο Κύκλος των Αναμνήσεων
του Jonathan Teplitzky. Με τους Colin Firth, Jeremy Irvine, Nicole Kidman, Stellan Skarsgård, Sam Reid, Tanroh Ishida, Hiroyuki Sanada
Οι Εφιάλτες του Ποταμού Κβάι
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις βετεράνων των πεδίων της μάχης, που θα αντάλλασσαν δίχως πολλή σκέψη, αυτή τους την επιβίωση από το κολαστήριο, με έναν ένδοξο ηρωικό θάνατο, για την τιμή και την δόξα της πατρίδας. Πιότερο αυτή η καλά μελετημένη στο μυαλό τους απόφαση, είναι παρμένη από εκείνες τις αιματηρές, νοσηρές, τρομακτικές θύμησες, που ποτέ δεν δραπετεύουν από την σκέψη και παραμένουν ζωντανές, τωρινές, όσα χρόνια κι αν περάσουν στην μνήμη του πολεμιστή, προκαλώντας του ανείπωτα τραύματα, πιο βαθιά και με μεγαλύτερο πόνο στην ψυχή, από εκείνα της σφαίρας. Λίγοι, μικρός αριθμός, το ξεπερνά το σοκ. Ελάχιστοι, αν και βίωσαν την παράνοια, μπορούν εκ των υστέρων να δικαιολογήσουν τις - εκατέρωθεν - βάναυσες συμπεριφορές, τις ακρότητες εκείνες, που μόνο στην τρέλα του πολέμου μπορείς να συναντήσεις.
Κανείς σε ολόκληρη την Γηραιά Αλβιόνα δεν γνωρίζει καλύτερα τα δρομολόγια των τρένων, από τον Έρικ Λόμαξ, έναν συνεσταλμένο και λιγομίλητο μεσήλικα, που σε δευτερόλεπτα μπορεί να αναλύσει την διαδρομή, τις στάσεις και τις ανταποκρίσεις οποιασδήποτε αμαξοστοιχίας ταξιδεύει στην βρετανική επικράτεια. Σε μια από αυτές τις μοναχικές του βόλτες στην ύπαιθρο, θα συναντήσει στο βαγόνι την ελαφρώς νεότερη του, γοητευτική, πρώην νοσοκόμα, Πάτι Γουάλας, θα ενθουσιαστεί από την ευγένεια, την ενέργεια και την καλοσύνη της και θα νιώσει, έστω και σε προχωρημένη ηλικία τα βέλη του έρωτα, να διαπερνούν την καρδιά του. Η δεύτερη ακόμη πιο μοιραία συνάντηση τους, θα είναι ζήτημα χρόνου, όπως και η πρόταση γάμου, που με χαρά εκείνη θα αποδεχτεί.
Σύντομα, κατά την διάρκεια του μήνα του μέλιτος, εκείνη θα διαπιστώσει πως ο σύζυγός της διακατέχεται από σύνδρομα τρόμου και φοβίας, που τον εξωθούν σε αντιδράσεις αταίριαστες με την καλοσυνάτη μορφή του τζέντλεμαν. Μια μικρή έρευνα και οι εκ βαθέων συνομιλίες της με τους συντρόφους του, της Λέσχης των παλαιμάχων του Βασιλικού Στρατού, θα της δώσουν να καταλάβει πως κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ιαπώνων, στην υπό κατάληψη Βιρμανία, είχε υποστεί ανείπωτα βασανιστήρια, που ακόμη τώρα, δεκαετίες μετά, έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους στην σκέψη του.
Ναγκάσε! Αυτό ακριβώς ήταν το όνομα του νεαρού αξιωματικού που είχε αναλάβει, σχεδόν εκ ολοκλήρου να τυρρανήσει με όποια σαδιστική μέθοδο περνούσε από το μυαλό του, τον συνομήλικο του Άγγλο στρατιώτη, καταπατώντας κάθε κανόνα, ηθικό και γραπτό, διέπει μια εμπόλεμη σύρραξη. Κι όπως συμβαίνει με όλα τα τα καθάρματα, ιστορικά, ο Ιάπωνας, όχι μόνο δεν εκτελέστηκε ως εγκληματίας, αλλά ζει και βασιλεύει, ζώντας ακόμη στην Μπέρμα, λειτουργώντας μάλιστα σαν ξεναγός στο καμπ του θανάτου, που πλέον αποτελεί αξιοθέατο. Έφτασε η ώρα της εκδίκησης? Ή μήπως ο χρόνος έχει λειτουργήσει πλέον σαν σφουγγάρι που έχει σβήσει το οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα για το ασιατικό απόβρασμα?
Εξαιρετική η μέθοδος που ακολουθεί ο σκηνοθέτης Jonathan Teplitzky για να συνδέσει το χθες με το σήμερα, στήνοντας τις ράγες της αφήγησης του, παράλληλα, μια στο λασπωμένο και απελπισμένο πολεμικό τότε και μια στο ταραγμένο και ανισόρροπο τώρα, στήνοντας μέσα από φλασμπακς της ματιάς του Λόμαξ, μια πραγματικά ενδιαφέρουσα, αληθινή και σπαρακτική ιστορία. Ταξιδεύοντας την κάμερα του, από την σε διαρκή επαρχία του Ηνωμένου Βασιλείου, στην τρομακτική πραγματικότητα της Ασιανής ζούγκλας, στο πλάι του ονομαστού ποταμού Κβάι, ο δημιουργός, κτίζει με αργό τέμπο, την σεισμική ταραχή που συντελείται στα ενδότερα του άμοιρου Έρικ, ο οποίος πλέον υπολογίζει πόντο - πόντο, την διαδρομή μέχρι την λύτρωση, τον εξαγνισμό, την αποδέσμευση από τα δαιμόνια.
Αναλυτική ηλιόλουστη φωτογραφία σε τόνους σέπιας, για να αναδειχτεί η χρονική περίοδος που λαμβάνει χώρα το στόρι, όσο διαρκεί η βόλτα στα εδάφη του μαρτυρίου, προσεκτική μοιρασιά του σασπένς ισόποσα και στις τρεις επιμέρους πράξεις, σοβαρό και μετρημένο δέσιμο των στιγμών, ώστε να μην πλατειάσει η ιστορία μελοδραματικά. Ίσως μια ενδεχόμενη επιτάχυνση της εξιστόρησης, να διευκόλυνε τον θεατή, κάνοντας του το The Railway Man πιο εύπεπτο και συμπαθές...
Για πες: Τρία τα ερμηνευτικά δίδυμα που σχηματίζει στο λοκομοτίβο διάβα του ο, όπως πάντοτε πειστικός μέσα στην ανάκατη μελαγχολία του ο Colin Firth. Το συναισθηματικό πλάι στην Nicole Kidman, την σύζυγο που εδώ λειτουργεί ως καταλύτης για να πάρει μπροστά το δράμα, το πανομοιότυπο, σε αντιδιαστολή με τον Jeremy Irvine, που υποδύεται τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα σε νεαρότερη ηλικία και εκείνο της κορύφωσης, κόντρα στον καταπληκτικό Hiroyuki Sanada, όταν το τρένο πλέον έχει φτάσει στον τερματισμό του κι έχει φτάσει η ώρα της κάθαρσης. Ωραίες παρουσίες, σε μια εξίσου όμορφη σε γενικές γραμμές, ταινία εποχής.
Σύντομα, κατά την διάρκεια του μήνα του μέλιτος, εκείνη θα διαπιστώσει πως ο σύζυγός της διακατέχεται από σύνδρομα τρόμου και φοβίας, που τον εξωθούν σε αντιδράσεις αταίριαστες με την καλοσυνάτη μορφή του τζέντλεμαν. Μια μικρή έρευνα και οι εκ βαθέων συνομιλίες της με τους συντρόφους του, της Λέσχης των παλαιμάχων του Βασιλικού Στρατού, θα της δώσουν να καταλάβει πως κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ιαπώνων, στην υπό κατάληψη Βιρμανία, είχε υποστεί ανείπωτα βασανιστήρια, που ακόμη τώρα, δεκαετίες μετά, έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους στην σκέψη του.
Ναγκάσε! Αυτό ακριβώς ήταν το όνομα του νεαρού αξιωματικού που είχε αναλάβει, σχεδόν εκ ολοκλήρου να τυρρανήσει με όποια σαδιστική μέθοδο περνούσε από το μυαλό του, τον συνομήλικο του Άγγλο στρατιώτη, καταπατώντας κάθε κανόνα, ηθικό και γραπτό, διέπει μια εμπόλεμη σύρραξη. Κι όπως συμβαίνει με όλα τα τα καθάρματα, ιστορικά, ο Ιάπωνας, όχι μόνο δεν εκτελέστηκε ως εγκληματίας, αλλά ζει και βασιλεύει, ζώντας ακόμη στην Μπέρμα, λειτουργώντας μάλιστα σαν ξεναγός στο καμπ του θανάτου, που πλέον αποτελεί αξιοθέατο. Έφτασε η ώρα της εκδίκησης? Ή μήπως ο χρόνος έχει λειτουργήσει πλέον σαν σφουγγάρι που έχει σβήσει το οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα για το ασιατικό απόβρασμα?
Εξαιρετική η μέθοδος που ακολουθεί ο σκηνοθέτης Jonathan Teplitzky για να συνδέσει το χθες με το σήμερα, στήνοντας τις ράγες της αφήγησης του, παράλληλα, μια στο λασπωμένο και απελπισμένο πολεμικό τότε και μια στο ταραγμένο και ανισόρροπο τώρα, στήνοντας μέσα από φλασμπακς της ματιάς του Λόμαξ, μια πραγματικά ενδιαφέρουσα, αληθινή και σπαρακτική ιστορία. Ταξιδεύοντας την κάμερα του, από την σε διαρκή επαρχία του Ηνωμένου Βασιλείου, στην τρομακτική πραγματικότητα της Ασιανής ζούγκλας, στο πλάι του ονομαστού ποταμού Κβάι, ο δημιουργός, κτίζει με αργό τέμπο, την σεισμική ταραχή που συντελείται στα ενδότερα του άμοιρου Έρικ, ο οποίος πλέον υπολογίζει πόντο - πόντο, την διαδρομή μέχρι την λύτρωση, τον εξαγνισμό, την αποδέσμευση από τα δαιμόνια.
Αναλυτική ηλιόλουστη φωτογραφία σε τόνους σέπιας, για να αναδειχτεί η χρονική περίοδος που λαμβάνει χώρα το στόρι, όσο διαρκεί η βόλτα στα εδάφη του μαρτυρίου, προσεκτική μοιρασιά του σασπένς ισόποσα και στις τρεις επιμέρους πράξεις, σοβαρό και μετρημένο δέσιμο των στιγμών, ώστε να μην πλατειάσει η ιστορία μελοδραματικά. Ίσως μια ενδεχόμενη επιτάχυνση της εξιστόρησης, να διευκόλυνε τον θεατή, κάνοντας του το The Railway Man πιο εύπεπτο και συμπαθές...
Για πες: Τρία τα ερμηνευτικά δίδυμα που σχηματίζει στο λοκομοτίβο διάβα του ο, όπως πάντοτε πειστικός μέσα στην ανάκατη μελαγχολία του ο Colin Firth. Το συναισθηματικό πλάι στην Nicole Kidman, την σύζυγο που εδώ λειτουργεί ως καταλύτης για να πάρει μπροστά το δράμα, το πανομοιότυπο, σε αντιδιαστολή με τον Jeremy Irvine, που υποδύεται τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα σε νεαρότερη ηλικία και εκείνο της κορύφωσης, κόντρα στον καταπληκτικό Hiroyuki Sanada, όταν το τρένο πλέον έχει φτάσει στον τερματισμό του κι έχει φτάσει η ώρα της κάθαρσης. Ωραίες παρουσίες, σε μια εξίσου όμορφη σε γενικές γραμμές, ταινία εποχής.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουλίου 2014 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική