Ο Θυρωρός
του Jaume Balagueró. Με τους Luis Tosar, Marta Etura, Alberto San Juan, Pep Tosar, Petra Martínez, Amparo Fernández, Iris Almeida
Όνειρα Γλυκά!
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι αλήθεια πως κατά την περασμένη δεκαετία, που ουσιαστικά συστάθηκε και συστήθηκε στο παγκόσμιο σινεφίλ κοινό, η Σπανιόλικη σχολή τρόμου, εντυπωσίασε με τον τρόπο που εισέβαλλε στα κινηματογραφικά δρώμενα, χρησιμοποιώντας σαν βάση τους τρομάγματος, μικρές, ανθρώπινες, καθημερινές ιστορίες που μπορούν να συμβούν στον καθένα. Αυτό ίσως να ήταν και το συστατικό που προκάλεσε την επιτυχία του αναζωογονημένου στην Ιβηρική είδους, που ενώ αναγνωρίστηκε διεθνώς και πήρε θέση στα μεγάλα φεστιβάλ της ηπείρου, άρχισε να φθίνει κατά κάποιο τρόπο τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της έλλειψης θεματικής πρωτοτυπίας που είχε σαν αποτέλεσμα οι νέες φοβιστικές ιστορίες, να εμφανίζονται σαν παραλλαγές ή επαναλήψεις προηγούμενων.
Δεν κατέχει και πολύ καιρό την θέση του θυρωρού, στην πολυσύχναστη Μαδριλένικη πολυκατοικία, ο πρόθυμος πάντα να εξυπηρετήσει όποιον του το ζητήσει Σέζαρ, παρόλα αυτά έχει καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση και την συμπάθεια των περισσοτέρων ενοίκων της. Είτε στην γεροντοκόρη του ρετιρέ, που ποτέ του δεν έχει αρνηθεί να της φροντίσει τα σκυλάκια, είτε στην καθαρίστρια με τον τσαμπουκαλεμένο γιο, είτε στον οικογενειάρχη του τρίτου ορόφου, είτε στους φοιτητές του ημιώροφου, πάντοτε με χαμόγελο μοιράζει την καλημέρα του. Μοναδική στιγμή που θα μουτρώσει, είναι όταν θα τα ακούσει για τα καλά από τον διαχειριστή, που δεν τον έχει πάρει και με το καλύτερο μάτι, αλλά και όταν θα βρει στο διάβα του το ευφυές κοριτσάκι - διαβολάκι, που μάλλον έχει κατανοήσει την πραγματική του ταυτότητα.
Γιατί ο σαραντάρης Σέζαρ, δεν είναι αυτός που δείχνει στην πραγματικότητα, αλλά κρύβει μέσα του, μια εντελώς διαφορετική προσωπικότητα, που τον εξωθεί σε πράξεις ακραίες, αλλά και τόσο συγκαλυμμένες, που κανείς δεν μπορεί να τον αποκαλύψει. Κάθε που νυχτώνει, εισβάλλει στο διαμέρισμα της αεράτης καριερίστας Κλαρα και κρυμμένος κάτω από το κρεββάτι της, περιμένει την στιγμή που εκείνη θα αποκοιμηθεί, για να την ναρκώσει και να περάσει στο πλάι της μια ολόκληρη νύχτα, καλύπτοντας έτσι τις ερωτικές του φαντασιώσεις.
Θρίλερ που κινείται στα μονοπάτια των προηγούμενων τρομακτικών του εργασιών, είναι και το Mientras Duermes, του Jaume Balaguero, πιθανότατα του ποιοτικότερου των Σπανιόλων οτέρ του είδους - που εκτίναξε στα ύψη η φροντίδα του Del Toro - χάρη στις προηγούμενες εμπνευσμένες δουλειές του στα Los Sin Nombre, Darkness, Fragiles και φυσικά στην σειρά των REC που σάρωσαν εμπορικά στην πατρίδα του. Ένα παρανοϊκός τύπος, ένας αγαθός περίγυρος και ο κλειστοφοβικός χώρος μιας τυπικής πολυκατοικίας, ορίζουν τους πυλώνες πάνω στους οποίους κτίζεται το στόρι, που μπορεί πιθανότατα να διαθέτει στιγμές ανατριχίλας, αλλά απαιτεί και την αφέλεια της πλατείας, προκειμένου να καλυφτούν οι όχι και λίγες σεναριακές ατέλειες στην δομή της αφήγησης.
Όπως το να αφήνεις τα κλειδιά των εισόδων όλων των απαρτμάν στον οποιονδήποτε τυχάρπαστο που δηλώνει πορτιέρης, στις μέρες μας μοιάζει εξωπραγματικό σαν σκέψη, πόσο μάλλον όταν αυτός ο χθεσινός τύπος, έχει φάτσα σαν του Luis Tosar, που το γυαλισμένο μάτι του, δεν ξεχνιέται με τίποτα σε εκείνο το εξαιρετικό Celda 211 και τον διακρίνει ως σχιζοειδή περσόνα από χιλιόμετρα μακριά. Ερμηνευτικά η ταινία του ανήκει ολοκληρωτικά, αφού η μπέμπα της υπόθεσης, η δεν την λες και όμορφη, την λες όμως σέξι, Marta Etura, δεν λέει και πολλά πράγματα ως ηθοποιός, ώστε να τον υποστηρίξει, αλλά και να κτίσει τον έτερο πόλο του σκριπτ, σε βαθμό που να νοιάζει και κανέναν, αν δεινοπαθεί με όσα την υποβάλλει.
Για πες: Το σασπένς, ξεπερνώντας τις εμφανείς τρύπες, διατηρείται σε ικανό βαθμό μέχρι και το όχι και τόσο προβλέψιμο, ούτε όμως και τίποτα υπέρ ανατρεπτικό φινάλε, εκεί που ο αρρωστημένος κονσιέρζ επιτέλους αποκαλύπτεται, μάλλον όμως αργοπορημένα, αφού ο θεατής έχει κτίσει στο πρόσωπο του τάσεις συμπάθειας και δεν επιθυμεί ακράδαντα το κάψιμο του στην κόλαση.
Γιατί ο σαραντάρης Σέζαρ, δεν είναι αυτός που δείχνει στην πραγματικότητα, αλλά κρύβει μέσα του, μια εντελώς διαφορετική προσωπικότητα, που τον εξωθεί σε πράξεις ακραίες, αλλά και τόσο συγκαλυμμένες, που κανείς δεν μπορεί να τον αποκαλύψει. Κάθε που νυχτώνει, εισβάλλει στο διαμέρισμα της αεράτης καριερίστας Κλαρα και κρυμμένος κάτω από το κρεββάτι της, περιμένει την στιγμή που εκείνη θα αποκοιμηθεί, για να την ναρκώσει και να περάσει στο πλάι της μια ολόκληρη νύχτα, καλύπτοντας έτσι τις ερωτικές του φαντασιώσεις.
Θρίλερ που κινείται στα μονοπάτια των προηγούμενων τρομακτικών του εργασιών, είναι και το Mientras Duermes, του Jaume Balaguero, πιθανότατα του ποιοτικότερου των Σπανιόλων οτέρ του είδους - που εκτίναξε στα ύψη η φροντίδα του Del Toro - χάρη στις προηγούμενες εμπνευσμένες δουλειές του στα Los Sin Nombre, Darkness, Fragiles και φυσικά στην σειρά των REC που σάρωσαν εμπορικά στην πατρίδα του. Ένα παρανοϊκός τύπος, ένας αγαθός περίγυρος και ο κλειστοφοβικός χώρος μιας τυπικής πολυκατοικίας, ορίζουν τους πυλώνες πάνω στους οποίους κτίζεται το στόρι, που μπορεί πιθανότατα να διαθέτει στιγμές ανατριχίλας, αλλά απαιτεί και την αφέλεια της πλατείας, προκειμένου να καλυφτούν οι όχι και λίγες σεναριακές ατέλειες στην δομή της αφήγησης.
Όπως το να αφήνεις τα κλειδιά των εισόδων όλων των απαρτμάν στον οποιονδήποτε τυχάρπαστο που δηλώνει πορτιέρης, στις μέρες μας μοιάζει εξωπραγματικό σαν σκέψη, πόσο μάλλον όταν αυτός ο χθεσινός τύπος, έχει φάτσα σαν του Luis Tosar, που το γυαλισμένο μάτι του, δεν ξεχνιέται με τίποτα σε εκείνο το εξαιρετικό Celda 211 και τον διακρίνει ως σχιζοειδή περσόνα από χιλιόμετρα μακριά. Ερμηνευτικά η ταινία του ανήκει ολοκληρωτικά, αφού η μπέμπα της υπόθεσης, η δεν την λες και όμορφη, την λες όμως σέξι, Marta Etura, δεν λέει και πολλά πράγματα ως ηθοποιός, ώστε να τον υποστηρίξει, αλλά και να κτίσει τον έτερο πόλο του σκριπτ, σε βαθμό που να νοιάζει και κανέναν, αν δεινοπαθεί με όσα την υποβάλλει.
Για πες: Το σασπένς, ξεπερνώντας τις εμφανείς τρύπες, διατηρείται σε ικανό βαθμό μέχρι και το όχι και τόσο προβλέψιμο, ούτε όμως και τίποτα υπέρ ανατρεπτικό φινάλε, εκεί που ο αρρωστημένος κονσιέρζ επιτέλους αποκαλύπτεται, μάλλον όμως αργοπορημένα, αφού ο θεατής έχει κτίσει στο πρόσωπο του τάσεις συμπάθειας και δεν επιθυμεί ακράδαντα το κάψιμο του στην κόλαση.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουλίου 2014 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική