Μαρίνα
του Stijn Coninx. Με τους Matteo Simoni, Cristiaan Campagna, Luigi Lo Cascio, Donatella Finocchiaro, Evelien Bosmans
Ti voglio al piu' presto sposar...
του zerVo (@moviesltd) 
Από τις πλέον διάσημες περιπτώσεις τραγουδιστή one hit wonder, στα χρονικά του παγκόσμιου πενταγράμμου, υπήρξε ο Rocco Granata, Ιταλιάνος στην καταγωγή, πολιτογραφημένος Κατωχωρίτης, που κατάφερε με μια και μόνο επιτυχία του, την περιβόητη Marina, να πουλήσει εκατομμύρια σινγκλάκια, φτάνοντας στο νούμερο ένα των απανταχού τοπς. Ο φημισμένος ακορντεονίστας, από το 1960 και μετά, ακολούθησε αξιοπρεπή πορεία διασκεδαστή, κυρίως στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, εκεί όπου κυκλοφόρησε περισσότερους από 65 δίσκους, δίχως μεγάλη διεθνή απήχηση, επιζητώντας μέσα από την δισκογραφική μπράντα του, Cardinal Records, να αναδείξει ταλέντα, πραγματοποιώντας το όνειρο χιλιάδων νέων χαρισματικών καλλιτεχνών. Την δική του ιστορία, αφηγείται η δραματική με κοινωνικές προεκτάσεις ταινία, που δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει άλλη μαρκίζα από την δεδομένη...
Σε ηλικία δέκα χρόνων, ο μικρός Γκρανάτα αναγκάστηκε να αφήσει πίσω του την ηλιόλουστη ανεμελιά της Καλαβρίας, για να ακολουθήσει την οικογένεια του στην ξενιτιά, στο μουντό και συννεφιασμένο Βέλγιο, εκεί που ο πατέρας του, Σαλβατόρε, θα πιάσει δουλειά στα ανθρακορυχεία του Βατερσάι. Γνωρίζοντας από νεαρή ηλικία την απόρριψη και το περιθώριο, λόγω της ξενικής του καταγωγής, αλλά και την απογοήτευση μιας και οι οικονομικές δυσκολίες της φαμίλιας δεν του επέτρεπαν πολυτέλειες, θα βάλει έναν σκοπό και θα κάνει οτιδήποτε περνά από τα μαγικά του, μουσικά δάκτυλα για να τον πραγματοποιήσει. Να γίνει σπουδαίος και τρανός τραγουδιστής, να τον αναγνωρίζουν όλοι στην χώρα, κάνοντας έτσι περήφανους τους δικούς του ανθρώπους κι όσους πίστεψαν στο τάλαντο του.
Που το έκανε γνωστό στην μικρή κοινωνία της Βελγικής επαρχίας από πολύ νωρίς, παίζοντας ακορντεόν με την μπάντα του, το Quintetto Internazionale, αρχικά στο γκαράζ που αραιά και που εργαζόταν, βγάζοντας χαρτζιλίκι και κατοπινά παράνομα στα μικρά κλαμπάκια, έχοντας πάντοτε καυτή την ανάσα της ευαίσθητης προς τους μετανάστες, τοπικής αστυνομίας. Κάθε φορά που αντίκριζε τον ρημαγμένο από την μαυρίλα της στοάς πατέρα του, τόσο το πείσμα του γέμιζε την ψυχή, για να κάνει τα πάντα ώστε να τα καταφέρει.
Βασισμένη στις αναμνήσεις του ίδιου του καλλιτέχνη και στα βιώματα της ευαίσθητης εφηβικής ηλικίας, όπως τα έζησε στο αφιλόξενο για κάθε ξένο μετανάστη Βέλγιο, είναι η βιογραφική ταινία που υπογράφει ο Stijn Coninx, σκηνοθέτης δίχως σημαντικές ιντερνάσιοναλ περγαμηνές, αλλά και χωρίς σπουδαίες ικανότητες στο κτίσιμο ενός ξεχωριστού biopic. Γραμμικότατη η αφήγηση, που δεν εμφανίζει την παραμικρή έκπληξη στην πορεία της, τσιμπάει από εδώ και από εκεί στιγμιότυπα του βίου του δεκαεπτάρη Ρόκο, για να δημιουργήσει το συναισθηματικά φορτισμένο παζλ της φτώχειας, της μιζέριας, της απελπισμένης ζωής που δεν σηκώνει κανένα ελπιδοφόρο αύριο. Οι κοινωνίες άλλωστε, δεν έγιναν σήμερα άφιλες και ξενοφοβικές, αυτό είναι παντοτινό τους χαρακτηριστικό και ιδίωμα. Το αν κάποιος από τους επισκέπτες στον νέο τόπο, καταφέρει να κάνει πραγματικότητα το (Belgian, εδώ) Dream του, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Για χάρη της εξέλιξης της ίντριγκας, ο Φλαμανδός συμπληρώνει το οικογενειακό δράμα, με ένα νεανικό ρομαντζάκι, φανταστικό εκτιμώ κι όχι αληθές, γύρω από την ερωτική σχέση του Ρόκο με μια ντόπια, ξανθούλα, ψιλοεύπορη μορφονιά, που οι δικοί της, δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτή την σχέση και θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους να την διαλύσουν. Σημείο που το ρυθμικού τέμπο εργάκι, κεντρίζει και την ματιά των νεότερων θεατών, στο δεύτερο μισό του, ξαλαφρώνοντας το κάπως από την σκοτεινιά της καθημερινότητας των γκασταρμπάιτερ, εκεί δηλαδή που οι νότες που σχημάτιζε στον νου του ο μικρός Γκρανάτα, θα αρχίσουν να αυλακώνουν τις γραμμές του βινυλίου. Ατυχώς για το σύνολο του φιλόδοξου αυτού βιογραφικού σημειώματος, οι ερμηνευτικές επιλογές δεν είναι αντάξιες της αξιοπρεπούς (έστω) ιστορίας, αφού ούτε ο Ιταλιάνος, τηλεοπτικής πιότερο εμπειρίας, Matteo Simoni, ούτε η Φλέμις Evelien Bosmans, αποδίδουν με ρεαλισμό τους νεαρούς χαρακτήρες τους. Σε αντίθεση για παράδειγμα με την πολύ πιο έμπειρη Donatella Finocchiaro, την μαμά Γκρανάτα δηλαδή, που είναι κανονική και ικανότατη ηθοποιός.
Για πες: Βέλγιο και σινεμά, λογικά η σκέψη του σινεφίλ ταξιδεύει στα αδέλφια Dardenne. Και όχι άδικα, μιας και το σπουδαίο δίδυμο σκηνοθετών, αποτελεί το έμβλημα της χώρας στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα. Το γεγονός πως ο Jean Pierre και ο Luc υπογράφουν εδώ την συμπαραγωγή της Marina, από μόνο του ανεβάζει ένα επίπεδο πάνω το πρότζεκτ. Δίχως να το δικαιούται απόλυτα πρακτικά, αλλά ένεκα της παρουσίας των μεγαλειωδών Βαλλόνων, πρέπει καμιά φορά να στραβώνουμε ελαφρώς τα μάτια...
Που το έκανε γνωστό στην μικρή κοινωνία της Βελγικής επαρχίας από πολύ νωρίς, παίζοντας ακορντεόν με την μπάντα του, το Quintetto Internazionale, αρχικά στο γκαράζ που αραιά και που εργαζόταν, βγάζοντας χαρτζιλίκι και κατοπινά παράνομα στα μικρά κλαμπάκια, έχοντας πάντοτε καυτή την ανάσα της ευαίσθητης προς τους μετανάστες, τοπικής αστυνομίας. Κάθε φορά που αντίκριζε τον ρημαγμένο από την μαυρίλα της στοάς πατέρα του, τόσο το πείσμα του γέμιζε την ψυχή, για να κάνει τα πάντα ώστε να τα καταφέρει.
Βασισμένη στις αναμνήσεις του ίδιου του καλλιτέχνη και στα βιώματα της ευαίσθητης εφηβικής ηλικίας, όπως τα έζησε στο αφιλόξενο για κάθε ξένο μετανάστη Βέλγιο, είναι η βιογραφική ταινία που υπογράφει ο Stijn Coninx, σκηνοθέτης δίχως σημαντικές ιντερνάσιοναλ περγαμηνές, αλλά και χωρίς σπουδαίες ικανότητες στο κτίσιμο ενός ξεχωριστού biopic. Γραμμικότατη η αφήγηση, που δεν εμφανίζει την παραμικρή έκπληξη στην πορεία της, τσιμπάει από εδώ και από εκεί στιγμιότυπα του βίου του δεκαεπτάρη Ρόκο, για να δημιουργήσει το συναισθηματικά φορτισμένο παζλ της φτώχειας, της μιζέριας, της απελπισμένης ζωής που δεν σηκώνει κανένα ελπιδοφόρο αύριο. Οι κοινωνίες άλλωστε, δεν έγιναν σήμερα άφιλες και ξενοφοβικές, αυτό είναι παντοτινό τους χαρακτηριστικό και ιδίωμα. Το αν κάποιος από τους επισκέπτες στον νέο τόπο, καταφέρει να κάνει πραγματικότητα το (Belgian, εδώ) Dream του, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Για χάρη της εξέλιξης της ίντριγκας, ο Φλαμανδός συμπληρώνει το οικογενειακό δράμα, με ένα νεανικό ρομαντζάκι, φανταστικό εκτιμώ κι όχι αληθές, γύρω από την ερωτική σχέση του Ρόκο με μια ντόπια, ξανθούλα, ψιλοεύπορη μορφονιά, που οι δικοί της, δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτή την σχέση και θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους να την διαλύσουν. Σημείο που το ρυθμικού τέμπο εργάκι, κεντρίζει και την ματιά των νεότερων θεατών, στο δεύτερο μισό του, ξαλαφρώνοντας το κάπως από την σκοτεινιά της καθημερινότητας των γκασταρμπάιτερ, εκεί δηλαδή που οι νότες που σχημάτιζε στον νου του ο μικρός Γκρανάτα, θα αρχίσουν να αυλακώνουν τις γραμμές του βινυλίου. Ατυχώς για το σύνολο του φιλόδοξου αυτού βιογραφικού σημειώματος, οι ερμηνευτικές επιλογές δεν είναι αντάξιες της αξιοπρεπούς (έστω) ιστορίας, αφού ούτε ο Ιταλιάνος, τηλεοπτικής πιότερο εμπειρίας, Matteo Simoni, ούτε η Φλέμις Evelien Bosmans, αποδίδουν με ρεαλισμό τους νεαρούς χαρακτήρες τους. Σε αντίθεση για παράδειγμα με την πολύ πιο έμπειρη Donatella Finocchiaro, την μαμά Γκρανάτα δηλαδή, που είναι κανονική και ικανότατη ηθοποιός.
Για πες: Βέλγιο και σινεμά, λογικά η σκέψη του σινεφίλ ταξιδεύει στα αδέλφια Dardenne. Και όχι άδικα, μιας και το σπουδαίο δίδυμο σκηνοθετών, αποτελεί το έμβλημα της χώρας στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα. Το γεγονός πως ο Jean Pierre και ο Luc υπογράφουν εδώ την συμπαραγωγή της Marina, από μόνο του ανεβάζει ένα επίπεδο πάνω το πρότζεκτ. Δίχως να το δικαιούται απόλυτα πρακτικά, αλλά ένεκα της παρουσίας των μεγαλειωδών Βαλλόνων, πρέπει καμιά φορά να στραβώνουμε ελαφρώς τα μάτια...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιουλίου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική