Movies Ltd

του Steven Knight. Με τους Tom Hardy, Olivia Colman, Ruth Wilson, Andrew Scott, Ben Daniels, Tom Holland, Bill Milner, Danny Webb

Hard(y) Ride

του gaRis (@takisgaris)

Υπήρχε κάποτε, προ 10ετίας, ο προικισμένος γραφιάς Steven Knight που έγραψε το σημαντικό κοινωνικό δράμα Dirty Pretty Things. Ταινία που είχα πιστέψει και πάρει αβάν πρεμιέρ όταν με το ζόρι παίχτηκε σε μια φουχτίτσα παιδική αιθουσών. Frears γαρ. Ξανά ο Knight δίνει παρόν λίγο αργότερα με το Eastern Promises, πρότζεκτ που αναγέννησε τον Cronenberg. Ο βρετανός δοκιμάζει διπλά πέρσι να σπείρει το σκηνοθετικό του τιμάριο με τα Redemption και Locke. Με μια Μπη Εμ Ντάμπλιγιου στο χάιγουέη έξω από τη Λόνδρα, κατά Λούτον μεριά, με τρεις κάμερες στημένες στο 1/3 του σώματος του χαρισματικότερου ηθοποιού στον πλανήτη, αγκαλιά με τον τρελάρα Joaquin Phoenix, εκλιπόντος του συνταραχτικού Philipp Seymour Hoffman. Γράφω εδωνά για τον Tom Hardy, με τον οποίο τα εικοσάχρονα φρίκιασαν (δικαίως) ως Μπέην στο κλείσιμο της Κατά Nolan Μπάτμαν Τριλογίας, χωρίς να έχουν μυριστεί τις αποθεωτικές του ερμηνείες στα Bronson και Warrior.

Ο Hardy υποδύεται τον Λοκ, εργοδηγό μπετόν αρμέ υπερκατασκευών το βράδυ αυτό που χάνει δουλειά, γυναίκα (Ruth Wilson) και παιδιά, γιατί απλά θέλει να κάνει το σωστό: Να διορθώσει το στιγμιαίο λάθος του με την γυναίκα της μιας βραδιάς (Olivia Coleman) και να οδηγήσει εσπευσμένα για να προλάβει τον πρόωρο τοκετό της, εγκαταλειμμένο παιδί κι ο ίδιος ων. 85 λεπτά με φλουταρισμένους φακούς στο γουίντσίλντ από τον Κύπριο Χάρη Ζαμπαρλούκο (Thor) ο οποίος σίγουρα ήθελε να προσδώσει μια Drive μοντερνίλα όμως ο Νάιτ δεν το κατέχει το άθλημα όσο ο ταλεντο-αυνάνας ο Nicolas Refn. Η ταινία ξεφεύγει από την άσκηση ύφους του κλειστοφοβικού Buried ή την επιδειξιμανή μονταζιέρα του Phone Booth, επιδιώκοντας συνετά μια ουμανιστική ουνιβερσαλιτέ με αρχετυπικά σύμβολα όπως το αυτοκίνητο, οι τόνοι μπετόν, οι σχέσεις που εξελίσσονται, άβολα και εκβιαστικά μέσα από ένα κινητό τηλέφωνο.

Έλα όμως που ο Hardy είναι στρέητ τύπος και λέει τις αλήθειες του στωικά, πνίγοντας το Εγώ του με δάκρυα γενναίας απελπισίας. Προσωπικά, και καφέ να έπινα μαζί του για σκάρτη μιάμιση ωρίτσα, κανένα πρόβλημα και πάλι ευχαριστημένος τα μάλα. Ασυναγώνιστος στο να ίπταται υπεράνω των συναισθημάτων του, σα πληγωμένο θεριό έτοιμο για όλα. Εδώ όμως έχουμε με ένα εγχείρημα εντελώς θεατρικό, με καταστάσεις καθημερινές που ολάκερος Polanski (Carnage) μετά βίας έσωσε, αποχρώσεις άγους που μόνο η ποίηση ενός Kieslowski θα ηδύνατο να απογειώσει.

Για πες: Η άσκηση ύφους αυτή δε χρειάζεται πάνω από μια ώρα δρόμο, ενώ η έκβαση είναι ηθελημένα αντικλιμακτική, σε σημείο να τη θωρήσω μάλλον επιτηδευμένη, παρά εκφράζουσα την επιλογή του Locke να μηδενίσει το κοντέρ, με εκκίνηση το κλάμα του νεογέννητου κομματιού του εαυτού του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουλίου 2014 από την Seven / Spentzos