Ερασιτέχνης Ζιγκολό
του John Turturro. Με τους John Turturro, Woody Allen, Sharon Stone, Sofía Vergara, Tonya Pinkins, Vanessa Paradis, Liev Schreiber, Max Casella, Aida Turturro, Bob Balaban, Michael Badalucco, David Margulies, Aurélie Claudel
Allen within Allen...
του zerVo (@moviesltd) 
Στα δάκτυλα των δύο χεριών μετριούνται οι φορές, που ο μέγιστος Woody Allen, αφέθηκε ερμηνευτικά στην σκηνοθετική καθοδήγηση συναδέλφων του, κατά βάση φίλων του καλλιτεχνών, που του ζήτησαν να δώσει άλλη οντότητα στα φιλμς τους, απλά και μόνο με την παρουσία του. Από το What's New Pussycat του Clive Donner στα 1965 και το Casino Royale δύο χρόνια αργότερα, ο ευφυής κινηματογραφιστής, απέφευγε συστηματικά να δίνει καταφατικές απαντήσεις στις προσκλήσεις για να συμμετάσχει σε καστ που δεν διευθύνει ο ίδιος, με πιο πρόσφατη περίπτωση εκείνη του Picking Up The Pieces του Alfonso Arau, από το Μιλένιουμ. Να που ένα σενάριο του καλού του μαθητή John Turturro, καλάρεσε όπως φαίνεται στον εβδομηντάχρονο πλέον Woody, αφού ουσιαστικά ο χαρακτήρας του εδώ, μοιάζει τόσο πολύ να έχει ξεπηδήσει από την δική του έμπνευση. Δυστυχώς μόνον εκείνος...
Μπατιρημένος βιβλιοπώλης του Μανχάταν, ο Μάρει, που διαβιώνει σε φτωχικό διαμέρισμα, μαζί με φαμίλια αφροαμερικάνων, βλέποντας τον παλιό του υπάλληλο Φιοραβάντε να μαραζώνει δίχως να βρίσκει εργασία και να απασχολείται σε λουλουδάδικο, θα σκεφτεί την πιο διαβολική λύση, τόσο για να τα τσεπώσει ο ίδιος, όσο και για να χαρεί κομματάκι ο κομπανιέρος του. Παίρνοντας αφορμή από την πρόταση της πάμπλουτης και καυτής πενηντάρας φιλενάδας του, να της βρει τον κατάλληλο εραστή, που θα συνθέσει το παθιασμένο τρίο μαζί με την φλογερή κολλητή της, ο Μάρει θα φανταστεί πρώτο πρώτο γι αυτό τον περιζήτητο ρόλο τον φουκαρά, χαμηλών τόνων και όχι ιδιαίτερα εμφανίσιμο συνοδοιπόρο του.
Το κολπάκι του δαιμόνιου ηλικιωμένου, ερασιτέχνη νταβατζή, θα έχει πέραση, καθώς ο αδόκιμος ζιγκολό, θα σταθεί αντάξιος των περιστάσεων και το παραδάκι θα γεμίσει την τριμμένη τσέπη του παλτού του, με συνέπεια να στραφεί και στην εύρεση κι άλλων μοναχικών κυριών που επιζητούν την αντρική παρέα. Μια από αυτές και η Αβιγκάλ, η ξεψειρίστρα της γειτονιάς, που προσφάτως έμεινε χήρα κι ολομόναχη, καθώς ο σύζυγός της άφησε πρόωρα τα εγκόσμια. Έλα όμως που ο χασιδιστής περιφερόμενος αστυνομικός Ντοβι, που την ζαχαρώνει, θα παραξενευτεί από τις παράξενες κινήσεις της και παρακολουθώντας την θα φτάσει μέχρι την ανήθικη - σύμφωνα με το Δόγμα του - αλήθεια...
Και κάπως έτσι φαρσικά ξετυλίγεται το χαμογελαστό και ουδέποτε σπαρταριστό παραμυθάκι, που λαμβάνει χώρα στις υποφωτισμένες γωνιές της Νέας Υόρκης, με τον Βέρτζιλ, όπως πλέον αυτοαποκαλείται ο επαγγελματίας εραστής, με την αρωγή του ατζέντη του, να κάνει την μπάζα της ζωής του, αλλά και να χουφτώνει τις πιο καλοβαλμένες κυράτσες του τόπου, μέχρι που με αργούς και σταθερούς ρυθμούς, ο φτερωτός θεός θα σημαδέψει και την δική του καρδιά, για τα μάτια της δεν την λες και όμορφη (ποτέ δεν την είπες όμορφη την Paradis) Εβραίας. Ακολουθώντας μια διασταυρούμενη αφήγηση, το στόρι περιπλέκεται ανάμεσα στην διπλή ταυτότητα του κεντρικού του ήρωα, που μπορεί από εμφάνιση να μην λέει και πολλά, η χάρη του στο δέσιμο των μπουκέτων συναρπάζει τις ξελιγωμένες πλούσιες και το μοιραίο συναίσθημα που θα του κτυπήσει την πόρτα, μέχρις ώτου...
...το αφήνουμε για να μην αποκαλυφθεί κι εντελώς το φινάλε της κομεντί, που μπορεί σε κάποιες εκφάνσεις του να θυμίζει Allen, επ ουδενί δεν είναι όμως. Ο Turturro, όχι και τόσο δοκιμασμένος στην καρέκλα του δημιουργού, προτείνει μια αξιοπρεπή ιδέα, την τυλίγει με κάποιες χαριτωμένες κορδέλες και στην κορυφή της στήνει την ομορφάδα της - περνάει ακόμη η μπογιά της - Sharon και της σούπερ Κολομπιάνας Vergara και την διανέμει με ψιλοαπότομο και άκομψο είναι η αλήθεια τρόπο. Η σύνδεση με την ρομαντική υποιστορία, που όσο περνά η ώρα εξελίσσεται σε βασική, τονίζει τις κοινωνικέ;ς αντιθέσεις που ισχύουν στην Μητρόπολη του κόσμου, δεν αποκτά ποτέ όμως την βαρύτητα της εισαγωγής.
Για πες: Εκεί που ο ανέκφραστος όπως πάντα Woody, ακόμη και στις στιγμές που ο κλοιός έχει σφίξει γύρω από το παράνομο και δίχως ίχνος ηθικής έργο του, δείχνει το γιγαντιαίο μέγεθος του, κρατώντας ολομόναχος τα γκέμια, δεν έχει όμως εκείνος το γενικό πρόσταγμα να εκτοξεύσει το σύνολο, στα επίπεδα που μας έχει καλομάθει. Μάλλον θα ήταν καλύτερο την επόμενη φορά που θα αποδεχθεί το friends request, να το σκεφτεί δυο φορές παραπάνω. Όποτε κι όταν έρθει αυτό...
Το κολπάκι του δαιμόνιου ηλικιωμένου, ερασιτέχνη νταβατζή, θα έχει πέραση, καθώς ο αδόκιμος ζιγκολό, θα σταθεί αντάξιος των περιστάσεων και το παραδάκι θα γεμίσει την τριμμένη τσέπη του παλτού του, με συνέπεια να στραφεί και στην εύρεση κι άλλων μοναχικών κυριών που επιζητούν την αντρική παρέα. Μια από αυτές και η Αβιγκάλ, η ξεψειρίστρα της γειτονιάς, που προσφάτως έμεινε χήρα κι ολομόναχη, καθώς ο σύζυγός της άφησε πρόωρα τα εγκόσμια. Έλα όμως που ο χασιδιστής περιφερόμενος αστυνομικός Ντοβι, που την ζαχαρώνει, θα παραξενευτεί από τις παράξενες κινήσεις της και παρακολουθώντας την θα φτάσει μέχρι την ανήθικη - σύμφωνα με το Δόγμα του - αλήθεια...
Και κάπως έτσι φαρσικά ξετυλίγεται το χαμογελαστό και ουδέποτε σπαρταριστό παραμυθάκι, που λαμβάνει χώρα στις υποφωτισμένες γωνιές της Νέας Υόρκης, με τον Βέρτζιλ, όπως πλέον αυτοαποκαλείται ο επαγγελματίας εραστής, με την αρωγή του ατζέντη του, να κάνει την μπάζα της ζωής του, αλλά και να χουφτώνει τις πιο καλοβαλμένες κυράτσες του τόπου, μέχρι που με αργούς και σταθερούς ρυθμούς, ο φτερωτός θεός θα σημαδέψει και την δική του καρδιά, για τα μάτια της δεν την λες και όμορφη (ποτέ δεν την είπες όμορφη την Paradis) Εβραίας. Ακολουθώντας μια διασταυρούμενη αφήγηση, το στόρι περιπλέκεται ανάμεσα στην διπλή ταυτότητα του κεντρικού του ήρωα, που μπορεί από εμφάνιση να μην λέει και πολλά, η χάρη του στο δέσιμο των μπουκέτων συναρπάζει τις ξελιγωμένες πλούσιες και το μοιραίο συναίσθημα που θα του κτυπήσει την πόρτα, μέχρις ώτου...
...το αφήνουμε για να μην αποκαλυφθεί κι εντελώς το φινάλε της κομεντί, που μπορεί σε κάποιες εκφάνσεις του να θυμίζει Allen, επ ουδενί δεν είναι όμως. Ο Turturro, όχι και τόσο δοκιμασμένος στην καρέκλα του δημιουργού, προτείνει μια αξιοπρεπή ιδέα, την τυλίγει με κάποιες χαριτωμένες κορδέλες και στην κορυφή της στήνει την ομορφάδα της - περνάει ακόμη η μπογιά της - Sharon και της σούπερ Κολομπιάνας Vergara και την διανέμει με ψιλοαπότομο και άκομψο είναι η αλήθεια τρόπο. Η σύνδεση με την ρομαντική υποιστορία, που όσο περνά η ώρα εξελίσσεται σε βασική, τονίζει τις κοινωνικέ;ς αντιθέσεις που ισχύουν στην Μητρόπολη του κόσμου, δεν αποκτά ποτέ όμως την βαρύτητα της εισαγωγής.
Για πες: Εκεί που ο ανέκφραστος όπως πάντα Woody, ακόμη και στις στιγμές που ο κλοιός έχει σφίξει γύρω από το παράνομο και δίχως ίχνος ηθικής έργο του, δείχνει το γιγαντιαίο μέγεθος του, κρατώντας ολομόναχος τα γκέμια, δεν έχει όμως εκείνος το γενικό πρόσταγμα να εκτοξεύσει το σύνολο, στα επίπεδα που μας έχει καλομάθει. Μάλλον θα ήταν καλύτερο την επόμενη φορά που θα αποδεχθεί το friends request, να το σκεφτεί δυο φορές παραπάνω. Όποτε κι όταν έρθει αυτό...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουλίου 2014 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική