Movies Ltd

της Rose Bosch. Με τους Jean Reno, Anna Galiena, Chloé Jouannet, Hugo Dessioux, Lukas Pelissier, Tom Leeb, Hugues Aufray, Charlotte De Turckheim, Aure Atika

Πάμε για ένα κρασί?

του zerVo (@moviesltd)

Όπως ακριβώς το λέει εκείνη η πετυχημένη διαφήμιση, που προβάλλει έναν πρωτευουσιάνο πιτσιρικά να ψάχνει επί ματαίω στο χωριό που έχει ταξιδέψει για να δει τα παππούδια, σήμα για το κινητό τηλέφωνο, ασύρματο ίντερνετ, διασκεδάσεις που ταιριάζουν στην ηλικία του. Αν πάει προετοιμασμένος στην γενέτειρα για κάτι τέτοιο, ο τζίφος του την έχει στημένη στην γωνία, γι αυτό ξέρει καλά τι θα πει, μόλις πατήσει το πόδι από το λεωφορείο: Πάμε για μια Μπύρα? Μέχρι να αποστηθίσει όμως το ποίημα, του έχει πάρει χρόνο για να μάθει τις διαφορετικές συνήθειες της υπαίθρου κι αυτό το διάστημα προσαρμογής, το προβάλλει σε μια από τις πτυχές της, η φραντσέζικη φαμιλιάρικη κομεντί Avis De Mistral.

Έχοντας μόλις πληροφορηθεί τον αναπάντεχο χωρισμό των γονιών τους, τρία ανήλικα αδέλφια, ο έφηβος Αντριέν, η λίγο μικρότερη του Λεά και ο μπόμπιρας Τεό, συνοδεία της γιαγιάς του θα ταξιδέψουν για πρώτη τους φορά, στην γη των προγόνων τους, ένα μικρό κι απομονωμένο χωρίο της εύφορης Προβηγκίας, προκειμένου να περάσουν τους καλοκαιρινούς μήνες. Μαντάτο - έκπληξη για τον μονίμως σκυθρωπό, απότομο και γκρινιάρη παππού τους Πολ, που έχοντας διακόψει την οποιαδήποτε σχέση με την κόρη του - και μητέρα τους - εδώ και δύο περίπου δεκαετίες, δεν θα δείξει και τόσο ευχαριστημένος στην πρώτη αυτή συνάντηση μαζί τους.

Οι αρχικές ημέρες συμβίωσης με τον στρυφνό και εγωιστή γερό-Πολ, που ενδιαφέρεται μόνο για το πως θα καταφέρει να παράξει την καλύτερη ποικιλία ελαιολάδου, θα είναι μια πραγματική κόλαση για τα τρία αδέλφια, που δεν θα βρουν στο φτωχικό επαρχιακό καλύβι τις ευκολίες της Παρισινής ζωής. Ενόσω ο καυτός Ιούλιος κυλά, όμως και στο χωριό προσέρχεται ολοένα και περισσότερος κόσμος για παραθερισμό, τα παιδιά θα βρουν τα ενδιαφέροντα εκείνα που θα κάνουν τον χρόνο να περάσει ευχάριστα. Το κυριότερο όμως, θα ρίξουν τα τείχη που τους χωρίζουν από τον άγνωστο, μέχρι τα χθες παππού τους, θα τον γνωρίσουν καλύτερα, θα τον συμπαθήσουν παρόλες τις παραξενιές του και εντέλει θα τον αγαπήσουν.

Αποτελούμενη από μικρές μικρές παρτιτούρες που συνθέτουν ένα ανθρώπινα δροσερό σύνολο, αποτελείται η dramedy της Γαλλιδούλας Rose Bosch, που κινείται σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα, από εκείνο το σκοτεινό ως κατοχικό και ενίοτε πένθιμα πονεμένο του προηγούμενου της La Rafle. Εδώ τον κυρίαρχο ρόλο παίζει ο μεσογειακός ήλιος, τα πανέμορφα φυσικά τοπία του Γαλλικού Νότου, αλλά και οι κάτοικοι του, με όλες εκείνες τις ιδιαιτερότητες που τους διακρίνουν, που μισούν θανάσιμα οτιδήποτε έχει να κάνει με την πρωτεύουσα, αντιθέτως εξυψώνουν ως γνήσιοι σωβινιστές, τα αγαθά που προσφέρει ο τόπος τους. Και τα υλικά βεβαίως, μα πρωτίστως όλα εκείνα τα άυλα συστατικά που αναδεικνύουν την ποιότητα ζωής της περιφέρειας, τους χαμηλούς ρυθμούς, την έκδηλη συντροφικότητα, την χαλαρότητα στην επιβολή των νόμων, τα πανηγύρια, τις γιορτές, την ανεμελιά γενικότερα, στοιχεία που απέχουν παρασάγγες από το τρελοκομείο της καθημερινότητας στην μεγαλούπολη.

Φυσικά από το σενάριο δεν απουσιάζουν οι εφηβικοί έρωτες, που κάνουν γλυκύτερη την αφήγηση, με την βοήθεια ενός εξαιρετικού σάουντρακ αποτελούμενο από τις best of στιγμές των Simon & Gurfunkel, των Deep Purple, του Dylan, ακόμη και των μοντέρνων Coldplay. Κι εκεί ακριβώς γεννιέται το μυστικό που θα γεφυρώσει το χάσμα των φαινομενικά αταίριαστων γενεών και θα δημιουργήσει δεσμούς αίματος, στους μέχρι προ ολίγου άγνωστους συγγενείς. Επίπεδα και μελοδραματικά, όπως το συνηθίζει το τρικολόρ σινεμά? Θα συμφωνήσω εν μέρει. Όταν το συναίσθημα απουσιάζει ολοκληρωτικά από καθετί κινηματογραφικό πια, όμως,δεν μου προκαλεί καμία δυσπεψία, η αραιά και που αφελής του παρουσία.

Για πες: Απλά και μόνο με την εμπειρία του ο Jean Reno, εμφανισιακά πιο γηρασμένος από ποτέ και μακρυά από τις αεικίνητες μαφιοζο-περσόνες του, παίζει τον ρόλο του στριμμένου αγρότη στα δάκτυλα, φροντίζοντας συνάμα να μην ισοπεδώνει τα παιδάκια γύρω του, που τον θωρούν ως θρύλο. Κτίζοντας έτσι έναν ευτυχισμένο μέσα στην λιτότητα του βίου του χαρακτήρα, που θα σε έκανε να πετάξεις μακρυά τάμπλετ, φορητά και λάπτοπ στο αντίκρυ του, δίνοντας του το πρόσταγμα (ως Γάλλου) Πάμε για ένα κρασί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιουλίου 2014 από την Odeon