38 Μάρτυρες
του Lucas Belvaux. Με τους Yvan Attal, Sophie Quinton, François Feroleto, Nicole Garcia, Didier Sandre
Rear Window
του zerVo (@moviesltd) 
Ήταν Μάρτιος του 1964, όταν στην κακόφημη συνοικία Κουίνς της Νέας Υόρκης, η 29χρονη Κίττυ Τζενοβέζε, έπεφτε νεκρή από την φονική επίθεση με μαχαίρι, ενός βιαστή, που την εγκατέλειψε αιμόφυρτη στο πεζοδρόμιο. Το περιστατικό παρότι έγινε αντιληπτό από το σύνολο σχεδόν των παροικούντων της σκηνής του εγκλήματος, εντούτοις δεν αναφέρθηκε από κανέναν στις αστυνομικές αρχές, αφού άπαντες περίμεναν πως κάποιος άλλος θα έπραττε την κίνηση σωτηρίας. αυτή ακριβώς η μη αντίδραση του μαζικού συνόλου, σε μια εγκληματική πράξη, έγινε αντικείμενο μελάτης των ψυχολόγων και ορίστηκε ως "Σύνδρομο Τζενοβέζε" με βασικό του χαρακτηριστικό, την διάχυση στον διπλανό, της ατομικής ευθύνης.
Χάβρη, Βόρεια Γαλλία. Επιστρέφοντας στο σπίτι της από επαγγελματικό ταξίδι στην Άπω Ανατολή, Λουίζ, θα πληροφορηθεί πως το προηγούμενο μόλις βράδυ, λίγα βήματα από την είσοδο της πολυκατοικίας της, άφησε την τελευταία του πνοή ένα νεαρό κορίτσι, στυγερά δολοφονημένο από άγνωστο άντρα. Παρότι πυκνοκατοικημένο το τετράγωνο, εντούτοις ουδείς από τους κοντινούς ενοίκους, συμπεριλαμβανομένου και του μνηστήρα της, έμπειρου πλοηγού γιγάντιων φορτηγών πλοίων, Λεονάρντ, αντιλήφθηκε το παραμικρό από το συμβάν, ώστε να ενημερώσει έγκαιρα τις αρχές, πληροφορία που πιθανότατα θα έσωζε και την ζωή της άτυχης νέας.
Καθώς οι έρευνες των ντετέκτιβ, πέφτουν πάνω στο τείχος του αρνητισμού των γειτόνων, που είτε κοιμούνταν βαθιά, είτε δεν άκουσαν το παραμικρό από τις στριγκλιές της δολοφονημένης, ο καπετάνιος, παρασυρμένος από τις Ερινύες που βασανίζουν το μυαλό του, ελέω της μηδενικής του αντίδρασης στο γεγονός, θα καταθέσει ενόρκως, αυτή του την δειλία, να πράξει το αυτονόητο. Σύντομα ο εισαγγελέας της πόλης, θα κρατήσει στα χέρια του φάκελο, που θα αναφέρει πως ο Λεονάρντ, δεν είναι ο μόνος που έμεινε απαθής στην αιματοχυσία, αλλά 37 ακόμη ένοικοι της γύρω περιοχής, παρότι κατάλαβαν την σφαγή, δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν.
Το πραγματικό γεγονός του Κουίνς, γίνεται μυθοπλασία από τον Βέλγο Lucas Belvaux, που επιχειρεί μέσα από τις εικόνες της φιλμικής του αναφοράς, να προσεγγίσει την σοσιολογική ψυχολογία της μάζας, μπροστά σε ένα αποκρουστικό δεδομένο, που θα είχε - μάλλον - αποφευχθεί, αν ένας από όλους τους μαρτύρους έκανε το καθήκον του, ως όφειλε. Αντί κραυγής, κόντρα στους λυγμούς της κατακρεουργημένης γυναίκας, σιγή, μηδέν, κενό, αδιαφορία, γύρισμα του πλευρού, άσε άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Συνεχίζεται η ζωή στους ίδιους ρυθμούς όμως, όταν τα αίματα παραμένουν ακόμη νωπά στους τείχους του απέναντι μπλοκ και η ματιά από το μπαλκόνι, δεν έχει την ίδια θετική αύρα, όπως πριν την συμφορά?
Κανείς δεν είναι πλέον, εκείνος που ήταν μέχρι χθες. όλοι θα μεταλλαχθούν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα που προξένησε η απάθεια, το δεν με μέλλει. Κι ακόμη χειρότερα, εκείνος που επιχείρησε να λυτρωθεί μέσω της ομολογίας του - αξιοπρεπής ο Yvan Attal στον ρόλο του - που πλέον θα πέσει στην δυσμένεια του περίγυρου, για την πράξη του. Οι επιμέρους ισορροπίες όμως, για κάθε έναν από τους άλαλους 38 Temoins, διαταραγμένες και νοσηρές, θα σημάνουν και την συντριβή του εσωτερικού τους κόσμου, τον κατακερματισμό της ζωής τους, όπως την γνώριζαν ως τα χθες.
Για πες: Πολύ καλό το κτίσιμο της ατμόσφαιρας σκηνοθετικά, που τρέχει την εικόνα από τα γιγάντια καρνάγια στην αστική γειτονίτσα, με συνθήκες συννεφιάς και μουντάδας, για να τονιστεί η θλίψη της απώλειας ενός άγνωστου - μα τόσο γνωστού πλέον - συμπολίτη. Το μπέρδεμα του Belvaux σε πολλά σημεία της αφήγησης του είναι αν θα ακολουθήσει την διαδρομή του αστυνομικού σασπένς ή της ψυχολογικής πραγματείας, δίχως ακόμη και στο φινάλε του, να παίρνει εντέλει την απόφαση ποια ρότα να διαλέξει. Έτσι παραμένουν εκκρεμείς χαρακτήρες υψηλών δυνατοτήτων του σεναρίου του, σαν την δαιμόνια ρεπόρτερ και τον ικανό ερευνητή, που δεν δένουν ποτέ ούτε με το σύνολο, ούτε με την ιστορία του αγαπημένου ζευγαριού που λυγίζει, μπροστά στην τραγωδία.
Καθώς οι έρευνες των ντετέκτιβ, πέφτουν πάνω στο τείχος του αρνητισμού των γειτόνων, που είτε κοιμούνταν βαθιά, είτε δεν άκουσαν το παραμικρό από τις στριγκλιές της δολοφονημένης, ο καπετάνιος, παρασυρμένος από τις Ερινύες που βασανίζουν το μυαλό του, ελέω της μηδενικής του αντίδρασης στο γεγονός, θα καταθέσει ενόρκως, αυτή του την δειλία, να πράξει το αυτονόητο. Σύντομα ο εισαγγελέας της πόλης, θα κρατήσει στα χέρια του φάκελο, που θα αναφέρει πως ο Λεονάρντ, δεν είναι ο μόνος που έμεινε απαθής στην αιματοχυσία, αλλά 37 ακόμη ένοικοι της γύρω περιοχής, παρότι κατάλαβαν την σφαγή, δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν.
Το πραγματικό γεγονός του Κουίνς, γίνεται μυθοπλασία από τον Βέλγο Lucas Belvaux, που επιχειρεί μέσα από τις εικόνες της φιλμικής του αναφοράς, να προσεγγίσει την σοσιολογική ψυχολογία της μάζας, μπροστά σε ένα αποκρουστικό δεδομένο, που θα είχε - μάλλον - αποφευχθεί, αν ένας από όλους τους μαρτύρους έκανε το καθήκον του, ως όφειλε. Αντί κραυγής, κόντρα στους λυγμούς της κατακρεουργημένης γυναίκας, σιγή, μηδέν, κενό, αδιαφορία, γύρισμα του πλευρού, άσε άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Συνεχίζεται η ζωή στους ίδιους ρυθμούς όμως, όταν τα αίματα παραμένουν ακόμη νωπά στους τείχους του απέναντι μπλοκ και η ματιά από το μπαλκόνι, δεν έχει την ίδια θετική αύρα, όπως πριν την συμφορά?
Κανείς δεν είναι πλέον, εκείνος που ήταν μέχρι χθες. όλοι θα μεταλλαχθούν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα που προξένησε η απάθεια, το δεν με μέλλει. Κι ακόμη χειρότερα, εκείνος που επιχείρησε να λυτρωθεί μέσω της ομολογίας του - αξιοπρεπής ο Yvan Attal στον ρόλο του - που πλέον θα πέσει στην δυσμένεια του περίγυρου, για την πράξη του. Οι επιμέρους ισορροπίες όμως, για κάθε έναν από τους άλαλους 38 Temoins, διαταραγμένες και νοσηρές, θα σημάνουν και την συντριβή του εσωτερικού τους κόσμου, τον κατακερματισμό της ζωής τους, όπως την γνώριζαν ως τα χθες.
Για πες: Πολύ καλό το κτίσιμο της ατμόσφαιρας σκηνοθετικά, που τρέχει την εικόνα από τα γιγάντια καρνάγια στην αστική γειτονίτσα, με συνθήκες συννεφιάς και μουντάδας, για να τονιστεί η θλίψη της απώλειας ενός άγνωστου - μα τόσο γνωστού πλέον - συμπολίτη. Το μπέρδεμα του Belvaux σε πολλά σημεία της αφήγησης του είναι αν θα ακολουθήσει την διαδρομή του αστυνομικού σασπένς ή της ψυχολογικής πραγματείας, δίχως ακόμη και στο φινάλε του, να παίρνει εντέλει την απόφαση ποια ρότα να διαλέξει. Έτσι παραμένουν εκκρεμείς χαρακτήρες υψηλών δυνατοτήτων του σεναρίου του, σαν την δαιμόνια ρεπόρτερ και τον ικανό ερευνητή, που δεν δένουν ποτέ ούτε με το σύνολο, ούτε με την ιστορία του αγαπημένου ζευγαριού που λυγίζει, μπροστά στην τραγωδία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουλίου 2014 από την Filmtrade
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική