Ιβ Σεν Λοράν
του Jalil Lespert. Με τους Pierre Niney, Guillaume Gallienne, Charlotte Le Bon, Laura Smet, Marie de Villepin, Xavier Lafitte, Nikolai Kinski
Υψηλή ραπτική σε ξεθωριασμένο πατρόν
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν θα μπορούσα να εντοπίσω καλύτερο παράδειγμα, για να αντιληφθώ με τον πιο εμφατικό τρόπο την σημαντική ήττα του μυθοπλαστικού από το τεκμηριωμένο, πάνω στον τομέα της κινηματογραφικής βιογραφίας. Κι αυτό γιατί μέσα σε έναν μόλις χρόνο ένα μελετημένο σε κάθε του πτυχή, με άποψη και αποδείξεις ντοκιμαντέρ πάνω στην ζωή μιας σπουδαίας κι αναγνωρισμένης προσωπικότητας, κοντραρίστηκε στα ίσια από την ιδίας θεματικής δραματουργία, που σε τέτοιες περιπτώσεις έχει τα αβαντάζ με το μέρος της. Και παρότι φαβορί εντέλει αποδείχθηκε πολύ κατώτερη, όχι μόνο των περιστάσεων, αλλά και στην οποιαδήποτε σύγκριση με το ντοκουμέντο, που δεν είναι τυχαίο πως πάνω του στηρίζει ολόκληρο το μέλλον του σινεμά. Ψαλίδια, πατρόν και πάμε για ακόμη μια φορά μεσιέ...
Στο μυαλό του πάντοτε είχε τον στόχο να κατακτήσει τον κόσμο της μόδας, με αφετηρία το μικρό φωτεινό δωματιάκι σχεδιαστήριο, με τα δεκάδες καλοξυσμένα μολύβια, που θα έδιναν πνοή στις ζωγραφιές του. Ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 50, από την Αλγερία, αποικία τότε της Γαλλίας, όπου ζούσε με την οικογένεια του, ο φιλόδοξος Ιβ, θα ταξιδέψει στην πρωτεύουσα του φάσιον, το ιλουστρασιόν Παρίσι και άμεσα χάρη στις εντυπωσιακές του συνθέσεις, θα μπει στην ομάδα του κραταιού Ντιορ. Μετά τον θάνατο του οποίου, θα ανέλθει ένα προς ένα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας του οίκου και θα εξελιχθεί στον κορυφαίο σχεδιαστή της μπράντας. Τα όνειρα του όμως δεν έχουν όρια, είναι η στιγμή για το μεγάλο βήμα, την δική του φίρμα, άλμα που θα τον καθίσει στον θρόνο των μοντελίστ. Τα αρχικά YSL κοσμούν τις ετικέτες των πλέον περιζήτητων και πανάκριβων ρούχων. Το όραμα έγινε πραγματικότητα...
Κάθε θρίαμβος όμως έχει και το τίμημα του. Ο συνεσταλμένος και ντροπαλός Σεν Λοράν, αδυνατώντας να διαχειριστεί την δημοσιότητα και την διαρκή έκθεση της προσωπικής του ζωής στα μίντια, από χαμηλών τόνων ευφυής εργασιομανής, θα εξελιχθεί με γοργούς και σταθερούς ρυθμούς σε έναν κοινό μανιοκαταθλιπτικό, εθισμένο σε κάθε λογής ναρκωτικές ουσίες, πολυσυλλεκτικό στις ερωτικές του επιλογές, έναν άφιλο και εγωιστή κυνικό επιχειρηματία, που θα κάνει πέρα, μέσα στην θολούρα του μυαλού, ακόμη και τα πιο στενά του πρόσωπα.
Το πρώτο εξ αυτών που έρχεται στο νου και ουσιαστικά είναι και αυτός που αφηγείται την εικοσαετή πορεία του μεγάλου μόδιστρου, είναι εκείνο του Πιερ Μπερζέ, συνεργάτη, συνεταίρου και ερωμένου επί δεκαετίες του Ιβ, που σε κάθε πλάνο της γραμμικής αφήγησης, στέκει στο περιθώριο, είτε ως κυματοθραύστης των επιθέσεων, είτε συγκρατώντας τα γκέμια της συμπεριφοράς του ενός και μοναδικού του. Σε αντίθεση με άλλες βιογραφίες της μεγάλης οθόνης, αν αγιοποιείται κάποιος, αυτός δεν είναι επί της παρούσης το τιμώμενο πρόσωπο, που φτάνει προς την λήξη της παρουσίασης του σε επίπεδα βούρκου, αλλά το δεύτερο πλάνο, που στα 81 του πλέον βρίσκεται ακόμη εν ζωή και ουσιαστικά δίνει και την άδεια για να φτιαχτεί το εδώ πολιτικά ορθό biopic. Γιατί να μην λησμονούμε πως εντός ολίγου, ακολουθεί κι άλλο, σχεδόν συνονόματο, ακόμη πιο άγριο σε διαθέσεις για τον βίο και την πολιτεία του YSL αφιέρωμα. Δίχως την έγκριση κανενός επισήμως, συνεπώς και δίχως τα ιστορικά εκθέματα που φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σχεδιαστή.
Τα οποία δημιουργήματα εδώ πραγματικά κάνουν και την μεγάλη διαφορά, κλέβοντας με την φαντασία και την έμπνευση στο φτιάξιμο τους την παράσταση, φορεμένα πάνω σε πανέμορφες δόξες της πασαρέλας, που υποδύονται φρέσκες ενζενί του φραντσέζικου σινεμά. Όπως φρέσκος είναι και ο νεαρός και ιδιαίτερα ταλαντούχος Pierre Niney, στέλεχος της Κομεντί Φρανσέζ, που ομολογουμένως δίνει πνοή στον βασικό ρόλο, αποδίδοντας τον με χάρη τόσο στις καλές και φωτεινές, όσο και στις πολύ περισσότερες σκοτεινές και διαλυμένες ψυχικά στιγμές του. Το ταμπλό των εξαιρετικών ερμηνειών συμπληρώνει με την φλεγματική του παρουσία ο σαφώς πιο έμπειρος Guillaume Gallienne, που δίνει στην ερμηνεία του αιώνιου συντρόφου, μια πιο πατρική, υποστηρικτική έννοια. Στοιχείο που περιθωριακά στο σενάριο της ταινίας του Lespert, μοιάζει να απουσιάζει από την συλλογιστική του Yves Saint Laurent, ουδέποτε όμως σχολιάζεται, ούτε προσεγγίζεται, παρομοίως με εκείνο της ουδέτερης όσο και στυλάτης μητέρας, δύο χαρακτήρων που προβάλλονται επίπεδοι και ανούσιοι για την πορεία του βασιλιά της υψηλής ραπτικής.
Για πες: Πνιγμένο στην απόπειρα του να παρουσιάσει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία της ζωής του Ιβ Σεν Λοράν, το φιλμ τσιμπάει από δω κι από κει καρεδάκια της διαδρομής του, δίχως ποτέ όμως να κτίζει την συναισθηματική φόρτιση, που για παράδειγμα είχε πετύχει προ καιρού το σαφώς πιο άρτιο L'Amour Fou. Που αναμφίβολα φαντάζει πολύ πιο ενδιαφέρον στην ματιά του αδαή με το θέμα, από αυτό το εδώ το καλοσχεδιασμένο μεν, πάνω σε ξεθωριασμένο και χωρίς διακριτές γραμμές κοπής, βιογραφικό παραμύθι.
Κάθε θρίαμβος όμως έχει και το τίμημα του. Ο συνεσταλμένος και ντροπαλός Σεν Λοράν, αδυνατώντας να διαχειριστεί την δημοσιότητα και την διαρκή έκθεση της προσωπικής του ζωής στα μίντια, από χαμηλών τόνων ευφυής εργασιομανής, θα εξελιχθεί με γοργούς και σταθερούς ρυθμούς σε έναν κοινό μανιοκαταθλιπτικό, εθισμένο σε κάθε λογής ναρκωτικές ουσίες, πολυσυλλεκτικό στις ερωτικές του επιλογές, έναν άφιλο και εγωιστή κυνικό επιχειρηματία, που θα κάνει πέρα, μέσα στην θολούρα του μυαλού, ακόμη και τα πιο στενά του πρόσωπα.
Το πρώτο εξ αυτών που έρχεται στο νου και ουσιαστικά είναι και αυτός που αφηγείται την εικοσαετή πορεία του μεγάλου μόδιστρου, είναι εκείνο του Πιερ Μπερζέ, συνεργάτη, συνεταίρου και ερωμένου επί δεκαετίες του Ιβ, που σε κάθε πλάνο της γραμμικής αφήγησης, στέκει στο περιθώριο, είτε ως κυματοθραύστης των επιθέσεων, είτε συγκρατώντας τα γκέμια της συμπεριφοράς του ενός και μοναδικού του. Σε αντίθεση με άλλες βιογραφίες της μεγάλης οθόνης, αν αγιοποιείται κάποιος, αυτός δεν είναι επί της παρούσης το τιμώμενο πρόσωπο, που φτάνει προς την λήξη της παρουσίασης του σε επίπεδα βούρκου, αλλά το δεύτερο πλάνο, που στα 81 του πλέον βρίσκεται ακόμη εν ζωή και ουσιαστικά δίνει και την άδεια για να φτιαχτεί το εδώ πολιτικά ορθό biopic. Γιατί να μην λησμονούμε πως εντός ολίγου, ακολουθεί κι άλλο, σχεδόν συνονόματο, ακόμη πιο άγριο σε διαθέσεις για τον βίο και την πολιτεία του YSL αφιέρωμα. Δίχως την έγκριση κανενός επισήμως, συνεπώς και δίχως τα ιστορικά εκθέματα που φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σχεδιαστή.
Τα οποία δημιουργήματα εδώ πραγματικά κάνουν και την μεγάλη διαφορά, κλέβοντας με την φαντασία και την έμπνευση στο φτιάξιμο τους την παράσταση, φορεμένα πάνω σε πανέμορφες δόξες της πασαρέλας, που υποδύονται φρέσκες ενζενί του φραντσέζικου σινεμά. Όπως φρέσκος είναι και ο νεαρός και ιδιαίτερα ταλαντούχος Pierre Niney, στέλεχος της Κομεντί Φρανσέζ, που ομολογουμένως δίνει πνοή στον βασικό ρόλο, αποδίδοντας τον με χάρη τόσο στις καλές και φωτεινές, όσο και στις πολύ περισσότερες σκοτεινές και διαλυμένες ψυχικά στιγμές του. Το ταμπλό των εξαιρετικών ερμηνειών συμπληρώνει με την φλεγματική του παρουσία ο σαφώς πιο έμπειρος Guillaume Gallienne, που δίνει στην ερμηνεία του αιώνιου συντρόφου, μια πιο πατρική, υποστηρικτική έννοια. Στοιχείο που περιθωριακά στο σενάριο της ταινίας του Lespert, μοιάζει να απουσιάζει από την συλλογιστική του Yves Saint Laurent, ουδέποτε όμως σχολιάζεται, ούτε προσεγγίζεται, παρομοίως με εκείνο της ουδέτερης όσο και στυλάτης μητέρας, δύο χαρακτήρων που προβάλλονται επίπεδοι και ανούσιοι για την πορεία του βασιλιά της υψηλής ραπτικής.
Για πες: Πνιγμένο στην απόπειρα του να παρουσιάσει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία της ζωής του Ιβ Σεν Λοράν, το φιλμ τσιμπάει από δω κι από κει καρεδάκια της διαδρομής του, δίχως ποτέ όμως να κτίζει την συναισθηματική φόρτιση, που για παράδειγμα είχε πετύχει προ καιρού το σαφώς πιο άρτιο L'Amour Fou. Που αναμφίβολα φαντάζει πολύ πιο ενδιαφέρον στην ματιά του αδαή με το θέμα, από αυτό το εδώ το καλοσχεδιασμένο μεν, πάνω σε ξεθωριασμένο και χωρίς διακριτές γραμμές κοπής, βιογραφικό παραμύθι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουνίου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική