Χίλιοι Τρόποι Να Πεθάνεις Στην Άγρια Δύση
του Seth MacFarlane. Με τους Seth MacFarlane, Charlize Theron, Amanda Seyfried, Liam Neeson, Giovanni Ribisi, Neil Patrick Harris, Sarah Silverman, Christopher Hagen, Wes Studi, Rex Linn
Γαλότσες, τακούνια και λιωμένες σέλες
του zerVo (@moviesltd) 
Ο ήλιος καίει πάνω από την μικρή, απομονωμένη κωμόπολη της Άγριας Δύσης, κάνοντας ακόμη εντονότερη την νεκρική ησυχία που απλώνεται ενοχλητικά στον αέρα. Σιγή σε κάθε ράχη του κεντρικού σκονισμένου χωματόδρομου, από τους εκατοντάδες περίεργους παρευρισκόμενους, που έχουν ορίσει για να παρακολουθήσουν το εντός ολίγου φονικό. Στην μια άκρη ο αδίστακτος πιστολέρο, χαϊδεύει το καλογυαλισμένο του Κολτ, που σε μερικά δευτερόλεπτα θα ξεράσει φωτιά και θάνατο. Στην απέναντι μεριά... Στην απέναντι μεριά? Κανείς? Μα για στάσου, να καταφτάνει ένας λαχανιασμένος, κιτρινισμένος από τον φόβο κατρουλής, που πέφτει στα γόνατα και ικετεύει οι σφαίρες να παραμείνουν στην θαλάμη, σίγουρος πως αν πέσουν πιστολιές, εκείνον θα κλαίει η μάνα του. Bud Spencer / Terrence Hill λες θα δω, κάτσε να φορτώσω και μια μπύρα για να το διασκεδάσω. Που τέτοια τύχη...
Κοντά σαραντάρης, κτηνοτρόφος της κακιάς ώρας κι αποτυχημένος σε κάθε ενασχόληση του, ο Άλμπερτ Σταρκ, παλεύει καθημερινώς για να επιβιώσει στην κόλαση του Ολντ Σταμπ της επαρχίας της Αριζόνα, εκεί όπου βασιλεύει ο νόμος της βίας και του περιστρόφου. Ανάμεσα στις αντιξοότητες που καλείται να ξεπεράσει ο δύσμοιρος βοσκός, θα προστεθεί και το τέλος που θα βάλει στην σχέση τους, η όμορφη ξανθούλα Λουίζ, που θα τον αφήσει ολομόναχο στα κρύα του λουτρού, προτιμώντας την αγκαλιά του σαφώς πιο θαρραλέου, αλλά και φραγκάτου έμπορου Φόυ. Διαλυμένος ψυχικά από την απόρριψη, ο μοναχικός άντρας θα το ρίξει στο ποτό, όχι τίποτα ποσότητες γενναίες βέβαια, αφού ένα δυο ποτηράκια είναι αρκετά για να τον ρίξουν τέζα στην στέρνα των αλόγων...
Ο Θεός του Φαρ Ουέστ μπορεί να αγαπάει τους κλέφτες, λατρεύει όμως τον - ας τον πούμε - νοικοκύρη, γι αυτό σχεδόν από το πουθενά στον δρόμο του θα στείλει έναν πραγματικό φύλακα άγγελο, την πανέμορφη Άννα, που αμέσως θα κατανοήσει τις αδυναμίες του και θα θελήσει να τον προστατέψει από τους κινδύνους. Αφού αρχικά θα του μάθει να βαστάει το πιστόλι, θα τον διδάξει πως να το χειρίζεται και θα παλέψει να τον πείσει για το θάρρος που κρύβει μέσα του, κατοπινά θα εισχωρήσει στην ψυχή του για να του δώσει να καταλάβει πως αξίζει πολλά περισσότερα από μια πλεονέκτρα πιτσιρίκα. Σαν να φαίνεται πως πετάει ο φτερωτός θεός πάνω από το ερημικό τοπίο του Γκραν Κάνυον...
Κι επειδή ουδέν καλό αμιγές κακού, η ξανθιά άσος στην σκοποβολή, μπορεί να έχει πάρει κάτω από τα φτερά της τον κακόμοιρο Άλμπερτ, του έχει κρύψει όμως την πραγματική ταυτότητα και πιο συγκεκριμένα πως είναι το γυναικάκι του πλέον διαβόητου παράνομου του Ουέστ, του αιμοβόρου Κλιντς. Που από πλευρά του οσονούπω πλησιάζει στην πόλη για να κάνει τα πάντα λαμπόγυαλο. Τι ωραία λοιπόν θα ήταν αυτή την ευχάριστη, παρόλη την έντονη και διαρκή μυρουδιά του μπαρουτιού, ιστοριούλα κανείς να την παρουσίαζε με τον - έστω και επίπεδο - τρόπο που της πρέπει και όχι να επιχειρήσει να την ρημάξει, ποτίζοντας την με χοντράδες που χιουμοριστικές δεν τις λες, μάλλον με σαχλαμάρες γ' κατηγορίας φαντάζουν.
Τι πορδοβολητά, τι διάρροιες, τι μύξες, τι κολλώδες σπέρμα στα μάγουλα των "κάνω τα πάντα, για να βγάλω φράγκα και να αγοράσω την δερμάτινη ζώνη που γουστάρω" ιερόδουλων, που λατρεύονται ως θεότητες από πανηλίθιους ντόπιους, οι οποίοι τις σέβονται τόσο που δεν προβαίνουν (για όνομα) σε...προγαμιαίες σχέσεις. Εκεί που περιμένεις λιγάκι να σκάσει το χειλάκι σου και να χαμογελάσεις - για να είμαι τίμιος, σε αυτή την εξτρεμιστική κούρσα, μια δυο φορές συνέβη κι αυτό - παίρνουν μπροστά τα σαχλά και βρωμερά αστειάκια, που εντέλει υποβαθμίζουν την συνολικότερη ποιότητα της παραγωγής. Που ούτε φτηνή είναι, ούτε φείδεται παράδων για να προσελκύσει το ενδιαφέρον αστεριών που θα στελεχώσουν ακόμη και τον πιο τρίτο ρόλο...
Για πες: Άλλωστε από μόνο του το όνομα του χαρισματικού Seth MacFarlane αποτελεί πόλο έλξης, αφού και πέραση έχει στο κοινό, αλλά και έχει κτίσει ένα αξιόλογο όνομα στον χάρτη της νέας αμερικάνικης κωμωδίας. Εδώ ο Κονεκτικάνος, που πρωταγωνιστεί κιόλα, δίχως να το κατέχει, πέφτει σε διαρκή ολισθήματα επιχειρώντας να παντρέψει την πρωτοπορία ενός Mel Brooks με το ακραίο των ZAZ, καταλήγοντας εντέλει να σερβίρει μια αντιαισθητική στα όρια του ενοχλητικού ξινισμένη κοπανιστή. Για την Charlize λησμονώ άμεσα πως συμμετείχε, αν και στα πλάνα που δηλώνει το παρόν, το εργάκι παίρνει τα πάνω του. Για τον αγαπημένο μου Liam, όσο τον σκέφτομαι μπρούμυτα, με τα σώβρακα χάμω και με την μαργαρίτα να φυτρώνει από τα ευαίσθητα του, άσε. Πάμε γι άλλα πιστολέρο...
Ο Θεός του Φαρ Ουέστ μπορεί να αγαπάει τους κλέφτες, λατρεύει όμως τον - ας τον πούμε - νοικοκύρη, γι αυτό σχεδόν από το πουθενά στον δρόμο του θα στείλει έναν πραγματικό φύλακα άγγελο, την πανέμορφη Άννα, που αμέσως θα κατανοήσει τις αδυναμίες του και θα θελήσει να τον προστατέψει από τους κινδύνους. Αφού αρχικά θα του μάθει να βαστάει το πιστόλι, θα τον διδάξει πως να το χειρίζεται και θα παλέψει να τον πείσει για το θάρρος που κρύβει μέσα του, κατοπινά θα εισχωρήσει στην ψυχή του για να του δώσει να καταλάβει πως αξίζει πολλά περισσότερα από μια πλεονέκτρα πιτσιρίκα. Σαν να φαίνεται πως πετάει ο φτερωτός θεός πάνω από το ερημικό τοπίο του Γκραν Κάνυον...
Κι επειδή ουδέν καλό αμιγές κακού, η ξανθιά άσος στην σκοποβολή, μπορεί να έχει πάρει κάτω από τα φτερά της τον κακόμοιρο Άλμπερτ, του έχει κρύψει όμως την πραγματική ταυτότητα και πιο συγκεκριμένα πως είναι το γυναικάκι του πλέον διαβόητου παράνομου του Ουέστ, του αιμοβόρου Κλιντς. Που από πλευρά του οσονούπω πλησιάζει στην πόλη για να κάνει τα πάντα λαμπόγυαλο. Τι ωραία λοιπόν θα ήταν αυτή την ευχάριστη, παρόλη την έντονη και διαρκή μυρουδιά του μπαρουτιού, ιστοριούλα κανείς να την παρουσίαζε με τον - έστω και επίπεδο - τρόπο που της πρέπει και όχι να επιχειρήσει να την ρημάξει, ποτίζοντας την με χοντράδες που χιουμοριστικές δεν τις λες, μάλλον με σαχλαμάρες γ' κατηγορίας φαντάζουν.
Τι πορδοβολητά, τι διάρροιες, τι μύξες, τι κολλώδες σπέρμα στα μάγουλα των "κάνω τα πάντα, για να βγάλω φράγκα και να αγοράσω την δερμάτινη ζώνη που γουστάρω" ιερόδουλων, που λατρεύονται ως θεότητες από πανηλίθιους ντόπιους, οι οποίοι τις σέβονται τόσο που δεν προβαίνουν (για όνομα) σε...προγαμιαίες σχέσεις. Εκεί που περιμένεις λιγάκι να σκάσει το χειλάκι σου και να χαμογελάσεις - για να είμαι τίμιος, σε αυτή την εξτρεμιστική κούρσα, μια δυο φορές συνέβη κι αυτό - παίρνουν μπροστά τα σαχλά και βρωμερά αστειάκια, που εντέλει υποβαθμίζουν την συνολικότερη ποιότητα της παραγωγής. Που ούτε φτηνή είναι, ούτε φείδεται παράδων για να προσελκύσει το ενδιαφέρον αστεριών που θα στελεχώσουν ακόμη και τον πιο τρίτο ρόλο...
Για πες: Άλλωστε από μόνο του το όνομα του χαρισματικού Seth MacFarlane αποτελεί πόλο έλξης, αφού και πέραση έχει στο κοινό, αλλά και έχει κτίσει ένα αξιόλογο όνομα στον χάρτη της νέας αμερικάνικης κωμωδίας. Εδώ ο Κονεκτικάνος, που πρωταγωνιστεί κιόλα, δίχως να το κατέχει, πέφτει σε διαρκή ολισθήματα επιχειρώντας να παντρέψει την πρωτοπορία ενός Mel Brooks με το ακραίο των ZAZ, καταλήγοντας εντέλει να σερβίρει μια αντιαισθητική στα όρια του ενοχλητικού ξινισμένη κοπανιστή. Για την Charlize λησμονώ άμεσα πως συμμετείχε, αν και στα πλάνα που δηλώνει το παρόν, το εργάκι παίρνει τα πάνω του. Για τον αγαπημένο μου Liam, όσο τον σκέφτομαι μπρούμυτα, με τα σώβρακα χάμω και με την μαργαρίτα να φυτρώνει από τα ευαίσθητα του, άσε. Πάμε γι άλλα πιστολέρο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουνίου 2014 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική