Στα Όρια Του Αύριο
του Doug Liman. Με τους Tom Cruise, Emily Blunt, Bill Paxton, Brendan Gleeson, Kick Gurry, Dragomir Mrsic, Charlotte Riley, Jonas Armstrong, Franz Drameh
Groundhog D-Day
του zerVo (@moviesltd) 
Μέσα των 80s. Η έννοια του videogame δεν έχει την παραμικρή σχέση με την οποιαδήποτε κατ οίκον διασκέδαση (όπως σήμερα) τουλάχιστον στους σοβαρούς τίλους που ζητάνε το τάλιρο στα σφαιριστήρια της γειτονιάς, προστάζοντας insert coin. Η επαναστατική πρόοδος της εποχής, στα πιο δημοφιλή shoot em up, έχει να κάνει με την εφεύρεση του restore point, σημείο της εξέλιξης που αν το διαβείς, ακόμη κι αν χάσεις την ζωή σου κάπου παρακάτω, επιστρέφεις σε αυτό (με νέο coin, εννοείται) σώος και αβλαβής, έχοντας συνάμα την γνώση και την εμπειρία των κινδύνων που σου την έχουν στημένη κατοπινά, ώστε να προετοιμάσεις πλάνο αποφυγής τους. Ακόμη και η παραμικρή εξέλιξη στην ίντριγκα ήταν σημαντική και το επερχόμενο game over, δεν σε στενοχωρούσε τόσο, εφόσον δεδομένα υπήρχε το μαξιλαράκι της ανάστασης. Τα μόνα που δεν ήταν ανεξάντλητα, ήταν τα ταλιράκια στην εφηβική τσέπη...
Μέλλον. Η ανθρωπότητα έχει βρεθεί σε δεινή θέση, καθώς τα δύο τρίτα του πλανήτη έχουν κυριευθεί από πανίσχυρες εξωγήινες δυνάμεις, που την απειλούν με ολοκληρωτικό αφανισμό. Η ημέρα της τελικής αντεπίθεσης των συμμαχικών δυνάμεων, δεν είναι μακριά καθώς ο παγκόσμιος στρατός με την επιχείρηση Downfall, έχει προγραμματίσει απόβαση στις βόρειες ακτές τη Γαλλίας, επιχειρώντας την ύστατη κι απέλπιδα εξόντωσης των αιμοβόρων Μίμικς. Μια αποστολή στην οποία θα κληθεί αναπάνντεχα να λάβει μέρος και ο ευφυής αμερικάνος γραφειοκράτης ταγματάρχης Ουίλιαμ Κέιτζ, υποβιβασμένος από τον διοικητή του σε απλό οπλίτη, παρότι η εμπειρία του στο πεδίο της μάχης είναι μηδενική. Λογικό, με το που θα πατήσει το πόδι του στα εδάφη της Νορμανδίας, να χάσει και την ζωή του, στην πρώτη κιόλας επαφή του με τα δαιμόνια όντα.
Restart! Ο θάνατος του φοβιτσιάρη και δειλού πεζοναύτη, θα σημάνει την άμεση αναγέννηση του, λίγες μόλις ώρες πριν την στιγμή που θα εξοπλιστεί για να τραβήξει στο μέτωπο. Προχωρώντας μισό βήμα την φορά, λίγο πριν πέσει πάλι και πάλι νεκρός από τα extra terrestrial πυρά, ο Κέιτζ θα αποκτήσει την πείρα που του λείπει, ώστε να κοντράρει στα ίσια τον αήττητο αντίπαλο. Η μυστηριώδης γνωριμία του μάλιστα, με την ικανή πολεμίστρια Ρίτα Βρατάσκι, στις επαναλαμβανόμενα φονικά τους μίτινγκ στο ναρκοπέδιο και η συνεργασία μαζί της θα τον ωθήσουν να αντιληφθεί πως η ιδιαιτερότητα του, μπορεί να αποτελέσει το κλειδί για την οριστική εξολόθρευση των εξωγήινων τεράτων.
Με αφετηρία την Γιαπωνέζικη νουβέλα επιστημονικής φαντασίας με τον (πολύ πιο φανφαρόνικο από τον παρόντα) τίτλο All You Need Is Kill, η υπόθεση προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Χίθροοου, εκεί που τα τάγματα αυτοκτονίας, προετοιμάζονται για την πιο σημαντική Mission Impossible της καριέρας τους. Το ζήτημα είναι πως η παρουσία στην βρετανική πρωτεύουσα, ποτίζει με το ντόπιο φλεγματικό χιούμορ, τον ανατριχιαστικά σκληρό κομικένιο μύθο, σχηματίζοντας έτσι μια ιδιόμορφη μισοαστεία, μισοπαρανοική αντίδραση, που κρατάει πολύ καλά, στο πρώτο μισό του έργου, όταν ο ήρωας πεθαίνει βάναυσα κι ανασταίνεται ψαρούκλα, με διαφορετική χρονική συχνότητα, καμιά τριανταριά φορές.
Δεν είναι όμως όλες οι αναστάσιμες ακολουθίες ίδιες, αφού κάθε μια της, πέρα από την σοφία που έχει ποτίσει τον πρώην υπεύθυνο επικοινωνιών του Πενταγώνου, δίνει την ευκαιρία και στον σκηνοθέτη Doug Liman, να την αναπαραστήσει με από διαφορετική οπτική γωνία κάθε φορά, προσθέτοντας και από μιας ζωτικής σημασίας πληροφορία, που εντέλει θα σχηματίσει το παζλ της οριστικής αναμέτρησης με τον εχθρό. Φροντίζοντας συνάμα ο δημιουργός του Mr And Mrs Smith και του πρώτου Bourne, να περιτυλίξει τις τρισδιάστατες στιγμές της πανωλεθρίας στην Ομάχα Μπιτς, με την ίδια αισθητική της πραγματικής D-Day, απλώς σε χρόνο μελλοντικό, πολύ πιο εκρηκτικό και αναμενόμενα πιο θορυβώδη και εντυπωσιακό.
Η είσοδος στο στόρι, που ακούγεται μπερδεμένο, οι συνηθισμένοι στις χρονικές λούπες όμως θα το βρουν εξαιρετικά ενδιαφέρον, του συμπληρωματικού χαρακτήρα, της Angel Of Verdun είναι που περιπλέκει τα πράγματα και μπάζει στο θέμα τον συσχετισμό και την αλληλουχία του ανθρώπινου με το εξωγήινο DNA. Όχι θα έλεγα και με τον πιο εμπνευσμένο τρόπο για την πένα του Christopher McQuarrie και των αδελφών Butterworth που επιμελούνται το ζόρικο είναι η αλήθεια στο να καλυφθεί και η παραμικρή back to the future τρύπα. Μπορεί το Edge of Tomorrow, να διαθέτει κάποιες σεκάνς που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα - η πτώση από το φλεγόμενο μεταγωγικό, θεωρείται ήδη τεχνικής αναφοράς - στα ευρήματα του όμως, την κυριαρχία του Looper στο συγκεκριμένο genre δεν την ξεπερνά. Χμ, ίσως λίγο παραπάνω από το Adjustment Bureau να τοποθετείται, overall, αξιολογικά.
Για πες: Κοινό στοιχείο και των τριών προαναφερόμενων φιλμ, η πρωταγωνίστρια τους, η ιδιαίτερης ομορφιάς και χάρης Emily Blunt, που για να βάζουμε με timeline τα πράγματα στην θέση τους, γεννήθηκε σχεδόν την ίδια μέρα που ο εδώ συμπαίκτης της έπαιζε με τις πιπεράτες Risky Business του. Για να μην σκεφτώ πως όταν εκείνος πιλοτάριζε F-16 εκείνη δεν είχε καν μπουσουλίσει στην Λονδρέζικη κουνίτσα της. Προσωπικά και μόνο με αυτή την συλλογιστική - και όχι μόνο, η αγγλίδα δεν το έχει για action ηρωίδα - δεν βρήκα καμιά σούπερ χημεία μεταξύ τους, έστω κι αν ο Tom Cruise δεν σου κάνει για 52 και μπορεί ακόμη να περνάει για τζόβενο Μάβερικ στην χολιγουντιανή λογική. που πολλές φορές είναι πιο φαντασιόπληκτη και από την πανζουρλισμική εναλλακτική Ημέρα της Μαρμότας.
Restart! Ο θάνατος του φοβιτσιάρη και δειλού πεζοναύτη, θα σημάνει την άμεση αναγέννηση του, λίγες μόλις ώρες πριν την στιγμή που θα εξοπλιστεί για να τραβήξει στο μέτωπο. Προχωρώντας μισό βήμα την φορά, λίγο πριν πέσει πάλι και πάλι νεκρός από τα extra terrestrial πυρά, ο Κέιτζ θα αποκτήσει την πείρα που του λείπει, ώστε να κοντράρει στα ίσια τον αήττητο αντίπαλο. Η μυστηριώδης γνωριμία του μάλιστα, με την ικανή πολεμίστρια Ρίτα Βρατάσκι, στις επαναλαμβανόμενα φονικά τους μίτινγκ στο ναρκοπέδιο και η συνεργασία μαζί της θα τον ωθήσουν να αντιληφθεί πως η ιδιαιτερότητα του, μπορεί να αποτελέσει το κλειδί για την οριστική εξολόθρευση των εξωγήινων τεράτων.
Με αφετηρία την Γιαπωνέζικη νουβέλα επιστημονικής φαντασίας με τον (πολύ πιο φανφαρόνικο από τον παρόντα) τίτλο All You Need Is Kill, η υπόθεση προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Χίθροοου, εκεί που τα τάγματα αυτοκτονίας, προετοιμάζονται για την πιο σημαντική Mission Impossible της καριέρας τους. Το ζήτημα είναι πως η παρουσία στην βρετανική πρωτεύουσα, ποτίζει με το ντόπιο φλεγματικό χιούμορ, τον ανατριχιαστικά σκληρό κομικένιο μύθο, σχηματίζοντας έτσι μια ιδιόμορφη μισοαστεία, μισοπαρανοική αντίδραση, που κρατάει πολύ καλά, στο πρώτο μισό του έργου, όταν ο ήρωας πεθαίνει βάναυσα κι ανασταίνεται ψαρούκλα, με διαφορετική χρονική συχνότητα, καμιά τριανταριά φορές.
Δεν είναι όμως όλες οι αναστάσιμες ακολουθίες ίδιες, αφού κάθε μια της, πέρα από την σοφία που έχει ποτίσει τον πρώην υπεύθυνο επικοινωνιών του Πενταγώνου, δίνει την ευκαιρία και στον σκηνοθέτη Doug Liman, να την αναπαραστήσει με από διαφορετική οπτική γωνία κάθε φορά, προσθέτοντας και από μιας ζωτικής σημασίας πληροφορία, που εντέλει θα σχηματίσει το παζλ της οριστικής αναμέτρησης με τον εχθρό. Φροντίζοντας συνάμα ο δημιουργός του Mr And Mrs Smith και του πρώτου Bourne, να περιτυλίξει τις τρισδιάστατες στιγμές της πανωλεθρίας στην Ομάχα Μπιτς, με την ίδια αισθητική της πραγματικής D-Day, απλώς σε χρόνο μελλοντικό, πολύ πιο εκρηκτικό και αναμενόμενα πιο θορυβώδη και εντυπωσιακό.
Η είσοδος στο στόρι, που ακούγεται μπερδεμένο, οι συνηθισμένοι στις χρονικές λούπες όμως θα το βρουν εξαιρετικά ενδιαφέρον, του συμπληρωματικού χαρακτήρα, της Angel Of Verdun είναι που περιπλέκει τα πράγματα και μπάζει στο θέμα τον συσχετισμό και την αλληλουχία του ανθρώπινου με το εξωγήινο DNA. Όχι θα έλεγα και με τον πιο εμπνευσμένο τρόπο για την πένα του Christopher McQuarrie και των αδελφών Butterworth που επιμελούνται το ζόρικο είναι η αλήθεια στο να καλυφθεί και η παραμικρή back to the future τρύπα. Μπορεί το Edge of Tomorrow, να διαθέτει κάποιες σεκάνς που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα - η πτώση από το φλεγόμενο μεταγωγικό, θεωρείται ήδη τεχνικής αναφοράς - στα ευρήματα του όμως, την κυριαρχία του Looper στο συγκεκριμένο genre δεν την ξεπερνά. Χμ, ίσως λίγο παραπάνω από το Adjustment Bureau να τοποθετείται, overall, αξιολογικά.
Για πες: Κοινό στοιχείο και των τριών προαναφερόμενων φιλμ, η πρωταγωνίστρια τους, η ιδιαίτερης ομορφιάς και χάρης Emily Blunt, που για να βάζουμε με timeline τα πράγματα στην θέση τους, γεννήθηκε σχεδόν την ίδια μέρα που ο εδώ συμπαίκτης της έπαιζε με τις πιπεράτες Risky Business του. Για να μην σκεφτώ πως όταν εκείνος πιλοτάριζε F-16 εκείνη δεν είχε καν μπουσουλίσει στην Λονδρέζικη κουνίτσα της. Προσωπικά και μόνο με αυτή την συλλογιστική - και όχι μόνο, η αγγλίδα δεν το έχει για action ηρωίδα - δεν βρήκα καμιά σούπερ χημεία μεταξύ τους, έστω κι αν ο Tom Cruise δεν σου κάνει για 52 και μπορεί ακόμη να περνάει για τζόβενο Μάβερικ στην χολιγουντιανή λογική. που πολλές φορές είναι πιο φαντασιόπληκτη και από την πανζουρλισμική εναλλακτική Ημέρα της Μαρμότας.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουνίου 2014 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική