Μία Γαλλίδα στο Μανχάταν
του Cédric Klapisch. Με τους Romain Duris, Kelly Reilly, Audrey Tautou, Cécile de France, Sandrine Holt, Flore Bonaventura, Jochen Hägele, Benoit Jacquot
Αυτό κι αν είναι περίπλοκο...
του zerVo (@moviesltd) 
Αν υποθέσουμε πως το σημείο Α είναι η αφετηρία της ζωής ενός ανθρώπου και το σημείο Β το φινάλε της, τότε φιλοσοφικά σκεπτόμενοι μπορούμε να θεωρήσουμε πως η αμεσότερη σύνδεση τους, δηλαδή η ευθεία, σημαίνει πως το υποκείμενου έζησε έναν επίπεδο και δίχως την παραμικρή συγκίνηση βίο. Αν η γραμμή σύνδεσης, προβάλλει σκαμπανεβάσματα, ups and downs και κύματα, τότε ανάλογα με την απόσταση τους από τον βασικό άξονα, μπορούμε να μιλάμε για μια ζωή με κάποιες συγκινήσεις. Αν δε η γραμμή μας, χοροπηδάει στον αέρα, στριφογυρνά, κάνει κύκλους και μετά από μια σχεδιαστική μουτζούρα φτάνει να κόβει επιτέλους το νήμα, εδώ κι αν μιλάμε πως ο σχεδιαστής της, έφτασε πραγματικά στα άκρα, ζώντας με πάθος την κάθε της στιγμή...
Επιτυχημένος στην πατρίδα του την Γαλλία συγγραφέας, ο Ζαβιέ Ρουσώ, βλέπει την ζωή του να καταστρέφεται από την στιγμή που η από δεκαετίας, Βρετανίδα σύζυγός του, Γουέντι, του ανακοινώνει πως τον εγκαταλείπει, για χάρη αμερικάνου πάμπλουτου επιχειρηματία, παίρνοντας μαζί της στην Νέα Υόρκη και τα δυο τους παιδιά Μοναδική του λύση, προκειμένου να βρεθεί κοντά στα τέκνα του, να διασχίσει κι εκείνος τον Ατλαντικό και να αναζητήσει την τύχη του στο Μεγάλο Μήλο, αγνοώντας όμως τις αντικειμενικές δυσκολίες που θα προκύψουν στο διάβα του. Προβλήματα με την στέγη, με την βίζα, αλλά και οικονομικά, που θα δυσχεράνουν το πλάνο του, να διεκδικήσει επί ίσοις όροις την επιμέλεια του λατρεμένου του γιου και της αγαπημένης του θυγατέρας.
Σε αυτό του το ταξίδι όμως, στην θεόρατη Μητρόπολη δεν θα είναι μόνος, αφού αρχικά θα τον φιλοξενήσει η Ιζαμπέλ, η - ομοφυλόφιλη - καλύτερη του κομπανιέρα, που δεν ξεχνά ποτέ, πως εκείνος ήταν που της πρόσφερε τον καρπό για να φέρει στον κόσμο το παιδί που κυοφορεί και που με στοργή υπολογίζει να μεγαλώσει, με την ερωμένη της Τζου. Λύνοντας την μία μετά την άλλη τις εκκρεμότητες του ο Ζαβιέ, θα βρει περιστασιακή εργασία, θα στήσει λευκό γάμο και θα προσλάβει συνήγορο που θα φροντίσει για το διαζύγιο του, δεν έχει υπολογίσει όμως στην άφιξη της παλιότερης του ερωμένης, της επίσης ατυχήσασας Μαρτίν, που θα τον προσεγγίσει ξανά με ρομαντικές διαθέσεις, για χάρη του παλιού καλού καιρού που πέρασαν μαζί...
Το ιδιότυπο με όλα αυτά που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (υπολογίζω χοντρικά πως η αφήγηση έχει διάρκεια έναν σκάρτο χρόνο) συμβαίνουν στην πραγματικότητα του - δεν τον λες και πανέμορφο, ούτε ψηλό, ούτε αθλητικό, ούτε επιμελημένο εμφανισιακά - Παριζιάνου, είναι πως καταγράφονται ως δραματοποιημένες αναμνήσεις στο καινούργιο του συγγραφικό πόνημα, το οποίο καρτερεί πως και πως ο εκδότης του και φυσικά αποτελεί και το κλειδί του ευτυχισμένου φινάλε σε ένα φρενήρες στόρι. Που διακρίνεται από μια έντονη ρυθμικότητα σε βαθμό που λαχανιάζεις κι ο ίδιος βλέποντας τον κεντρικό αντι-ήρωα να τα βάζει με το χρονόμετρο για να προλάβει τα πάντα, από μια ανατρεπτικότητα στο χιούμορ, συνδυάζοντας τον φραντσέζικο φιλελευθερισμό με την indie αμερικάνικη κινηματογραφική αισθητική, αλλά και από μια σημαντική απροσεξία στο σενάριο, που πέραν του βασικού, αφήνει όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες να περιστρέφονται με αφέλεια γύρω του, λες και κρέμονται αποκλειστικά από την αναποφασιστικότητα του.
Ο σκηνοθέτης Cedrik Clapisch, έχει δώσει δείγματα και στο παρελθόν χαριτωμένης και ταλαντούχας φιλμικής έμπνευσης, κάτι που συνεχίζει κι εδώ, πιότερο με ποιητικό τρόπο. Εμβόλιμες παρουσίες φαντασματένιων Γερμανών φιλοσόφων - ινδάλματα του ζορισμένου Ρουσώ (διόλου τυχαίο το επώνυμο ε?), μελετημένα στοπ καρέ κινούμενα σχέδια που αφηγούνται βασικές πληροφορίες της ίντριγκας, παλιομοδίτικος χωρισμός του εκράν σε μικρότερα παζλάκια. Αυτό που καταφέρνει εντέλει ο Γάλλος είναι να προσφέρει μια αξιοπρεπή ταχύτατη κομεντί, με πάμπολλες - επιδερμικές κατά βάση - αναφορές σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, σχετικά άνιση όμως σε ενδιαφέρον στις επιμέρους παρτιτούρες που την συνθέτουν.
Για πες: Τα πάντα στο πανζουρλισμικό κομφούζιο του Casse Tete Chinois (σημειωτέον ο εγχώριος τίτλος είναι παντελώς άσχετος με το θέμα) περιστρέφονται γύρω από την ουρανοξυστένια περιπέτεια του προβληματισμένου γραφιά, που παίρνει το ρίσκο να μετακομίσει των ομματιών του εις Νέο Κόσμο. Λογικό λοιπόν ο εκφραστικός Romain Duris με το αγουροξυπνημένο μαλλί, να δηλώνει το παρών στο σύνολο σχεδόν των αμέτρητων και διάσπαρτων γραμμικά σεκάνς, με τις γυναίκες του να περιστρέφονται πλάι του σαν δορυφόροι, όχι ανάλογης αξίας. Ξεχωρίζει χάρη στο απαράμιλλα θαλασσινό της βλέμμα, η πιο αχώνευτη της ομήγυρης, η πρώην σύζυγος, Αγγλιδούλα Kelly Reilly, που κάνει μια χαψιά υποτονική Amelie και επιδειξιομανή De France σε κάθε τους κοινή συνύπαρξη, δίνοντας μου το κίνητρο να την επιλέξω προσωπικά ως εκείνη που θα ήθελα ξανά στην αγκαλιά του φίλου μας, στο λογικό happy end. Ε, ο δημιουργός είχε άλλη εκτίμηση από μένα και πάτησε tick στην πιο φλατ μνηστή. Χαλάλι...
Σε αυτό του το ταξίδι όμως, στην θεόρατη Μητρόπολη δεν θα είναι μόνος, αφού αρχικά θα τον φιλοξενήσει η Ιζαμπέλ, η - ομοφυλόφιλη - καλύτερη του κομπανιέρα, που δεν ξεχνά ποτέ, πως εκείνος ήταν που της πρόσφερε τον καρπό για να φέρει στον κόσμο το παιδί που κυοφορεί και που με στοργή υπολογίζει να μεγαλώσει, με την ερωμένη της Τζου. Λύνοντας την μία μετά την άλλη τις εκκρεμότητες του ο Ζαβιέ, θα βρει περιστασιακή εργασία, θα στήσει λευκό γάμο και θα προσλάβει συνήγορο που θα φροντίσει για το διαζύγιο του, δεν έχει υπολογίσει όμως στην άφιξη της παλιότερης του ερωμένης, της επίσης ατυχήσασας Μαρτίν, που θα τον προσεγγίσει ξανά με ρομαντικές διαθέσεις, για χάρη του παλιού καλού καιρού που πέρασαν μαζί...
Το ιδιότυπο με όλα αυτά που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (υπολογίζω χοντρικά πως η αφήγηση έχει διάρκεια έναν σκάρτο χρόνο) συμβαίνουν στην πραγματικότητα του - δεν τον λες και πανέμορφο, ούτε ψηλό, ούτε αθλητικό, ούτε επιμελημένο εμφανισιακά - Παριζιάνου, είναι πως καταγράφονται ως δραματοποιημένες αναμνήσεις στο καινούργιο του συγγραφικό πόνημα, το οποίο καρτερεί πως και πως ο εκδότης του και φυσικά αποτελεί και το κλειδί του ευτυχισμένου φινάλε σε ένα φρενήρες στόρι. Που διακρίνεται από μια έντονη ρυθμικότητα σε βαθμό που λαχανιάζεις κι ο ίδιος βλέποντας τον κεντρικό αντι-ήρωα να τα βάζει με το χρονόμετρο για να προλάβει τα πάντα, από μια ανατρεπτικότητα στο χιούμορ, συνδυάζοντας τον φραντσέζικο φιλελευθερισμό με την indie αμερικάνικη κινηματογραφική αισθητική, αλλά και από μια σημαντική απροσεξία στο σενάριο, που πέραν του βασικού, αφήνει όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες να περιστρέφονται με αφέλεια γύρω του, λες και κρέμονται αποκλειστικά από την αναποφασιστικότητα του.
Ο σκηνοθέτης Cedrik Clapisch, έχει δώσει δείγματα και στο παρελθόν χαριτωμένης και ταλαντούχας φιλμικής έμπνευσης, κάτι που συνεχίζει κι εδώ, πιότερο με ποιητικό τρόπο. Εμβόλιμες παρουσίες φαντασματένιων Γερμανών φιλοσόφων - ινδάλματα του ζορισμένου Ρουσώ (διόλου τυχαίο το επώνυμο ε?), μελετημένα στοπ καρέ κινούμενα σχέδια που αφηγούνται βασικές πληροφορίες της ίντριγκας, παλιομοδίτικος χωρισμός του εκράν σε μικρότερα παζλάκια. Αυτό που καταφέρνει εντέλει ο Γάλλος είναι να προσφέρει μια αξιοπρεπή ταχύτατη κομεντί, με πάμπολλες - επιδερμικές κατά βάση - αναφορές σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, σχετικά άνιση όμως σε ενδιαφέρον στις επιμέρους παρτιτούρες που την συνθέτουν.
Για πες: Τα πάντα στο πανζουρλισμικό κομφούζιο του Casse Tete Chinois (σημειωτέον ο εγχώριος τίτλος είναι παντελώς άσχετος με το θέμα) περιστρέφονται γύρω από την ουρανοξυστένια περιπέτεια του προβληματισμένου γραφιά, που παίρνει το ρίσκο να μετακομίσει των ομματιών του εις Νέο Κόσμο. Λογικό λοιπόν ο εκφραστικός Romain Duris με το αγουροξυπνημένο μαλλί, να δηλώνει το παρών στο σύνολο σχεδόν των αμέτρητων και διάσπαρτων γραμμικά σεκάνς, με τις γυναίκες του να περιστρέφονται πλάι του σαν δορυφόροι, όχι ανάλογης αξίας. Ξεχωρίζει χάρη στο απαράμιλλα θαλασσινό της βλέμμα, η πιο αχώνευτη της ομήγυρης, η πρώην σύζυγος, Αγγλιδούλα Kelly Reilly, που κάνει μια χαψιά υποτονική Amelie και επιδειξιομανή De France σε κάθε τους κοινή συνύπαρξη, δίνοντας μου το κίνητρο να την επιλέξω προσωπικά ως εκείνη που θα ήθελα ξανά στην αγκαλιά του φίλου μας, στο λογικό happy end. Ε, ο δημιουργός είχε άλλη εκτίμηση από μένα και πάτησε tick στην πιο φλατ μνηστή. Χαλάλι...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουνίου 2014 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική