Απρόσμενος Έρωτας
της Sandra Nettelbeck. Με τους Michael Caine, Clémence Poésy, Justin Kirk, Jane Alexander, Gillian Anderson, Richard Hope, Anne Alvaro
Κάποιος να με προσέχει...
του zerVo (@moviesltd) 
Ο τίτλος, από μόνος του, ειδικά ο ξενικός, που το όνομα του κεντρικού ήρωα δεν υφίσταται και περιγράφεται απλώς ως Last Love, μπορεί να λειτουργήσει παραπλανητικά, για εκείνον που πιθανόν να το προσεγγίσει άθελα του σαν το απόλυτο δακρύβρεχτο ρομάντζο. Πέρα από το Άρλεκιν που κανείς θα ανέμενε στην θωριά της μαρκίζας που διαλαλεί την πραμάτεια του Τελευταίου Έρωτα, το έργο αφηγείται την πλατωνική αγάπη που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν κατακερματισμένο άντρα που χρειάζεται κάποιον να τον προσέχει, κάποιον να ενδιαφέρεται πραγματικά για εκείνον κι ένα κορίτσι που πράττει αμφότερες τις απαιτήσεις, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, από ότι κι ο ίδιος θα περίμενε...
Αποκαμωμένος από τον θάνατο, μετά από γενναία πάλη με τον καρκίνο, της λατρεμένης του γυναίκας, ο ογδοντάχρονος Αμερικάνος καθηγητής φιλοσοφίας Μάθιου Μόργκαν, έχει χάσει κάθε διάθεση για ζωή, προτιμώντας να παραμένει κλεισμένος πίσω από τις σφραγισμένες πόρτες του Παρισινού διαμερίσματος, όπου διαβιώνει τις τελευταίες δεκαετίες. Αποτραβηγμένος από τα δυο του παιδιά, που ζουν με τις φαμίλιες τους στην πατρίδα, δίχως το παραμικρό ενδιαφέρον για ανούσιες, κατά τον ίδιο, συντροφιές, θα δει τον ακραίο αρνητισμό του να χαλαρώνει, καθώς θα γνωρίσει την ευγενική, ορφανή από μπαμπά, Πολίν, που στα ενδιάμεσα της γεμάτης της ημέρας, βρίσκει και τον χρόνο να διδάξει λάτιν χορούς, σε μαθητές μιας κάποιας ηλικίας.
Εντυπωσιασμένος από την ζωηράδα της μικρής, αλλά και από τον συνεσταλμένο τρόπο που θα τον προσεγγίσει, ο έχοντας πάρει ήδη την τελευταία στροφή της πορείας του Κύριος Μόργκαν, θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με την χαριτωμένη Παριζιάνα, παραπάνω από φιλική, εναλλακτικά πατρική, σχεδόν έναν δεσμό αίματος. Η άφιξη στην Πόλη του Φωτός των παιδιών του Μάθιου, στο άκουσμα μιας αποτυχημένης απόπειρας αυτοκτονίας που θα κάνει, θα προβληματίσει τόσο εκείνους, για τον πραγματικό ρόλο που παίζει μια γυναίκα με πολύ λιγότερα από τα μισά του χρόνια, στην καθημερινότητα του πατρός τους, όσο και τον ίδιο τον γονιό, γιατί την στοργή που έχει βιώσει από μια μέχρι τα χθες άγνωστη, δεν την έχει αντιληφθεί μέχρι στιγμής από τα ίδια του τα τέκνα.
Σημείο αφετηρίας των προσωπικών ενοχλήσεων πλέον, μα και ων ενοχών, για τα λάθη που έχει υποπέσει ο καθένας τους κατά το παρελθόν. Συσχετισμός, που αφορά κατά βάση, πατέρα και γιο, δύο δυνατούς χαρακτήρες, που απομακρύνθηκαν εξ αρχής ο ένας από τον άλλο, με τον Μόργκαν τον νεότερο, να επιρρίπτει τις ευθύνες για τον κατακερματισμό της φαμίλιας τους (αλλά και για πολλά δεινά ακόμη) στον ιδιότροπο, αγέλαστο και ελάχιστα συμπαθήσιμο γέρο του. Η παρουσία της μονίμως χαμογελαστής και πρόσχαρης νεαράς, θα λειτουργήσει σαν καταλύτης, σαν μοχλός πίεσης το αίμα να παραμείνει αίμα και να μην νερώσει, ειδικά τώρα που ο στρυφνός καθηγητής, βρίσκεται μια ανάσα από τον τερματισμό.
Η Γερμανίδα σκηνοθέτις Sandra Nettebeck, αν θυμάσαι δικό της ήταν εκείνο το χαριτωμένο Mostly Martha με την Martina Gedeck, ουσιαστικά στηρίζεται πάνω στην νουβέλα La Douceur Assassine της Francoise Dorner και κτίζει το δικό της σενάριο, κρατώντας τα βασικά του στοιχεία αλλά και παίζοντας με κάποιες σημαντικές εναλλαγές, όπως της εθνικότητας του βασικού ήρωα, που εδώ δεν είναι Φραντσέζος, αλλά από το συνήθως παγωμένο Μέιν. Η αισθητική στην ματιά της δημιουργού, πιότερο θεατρική, κινείται μέσα στην έντεχνη κλεισούρα των καλοδιατηρημένων απαρτμάν, ανεβάζει στροφές όταν αποφασίζει να γίνει περιπατητική και να ξεδώσει στους δρόμους της Πόλης του Φωτός, που τα μαγευτικά τοπία της κτίζουν ένα υπέροχο φυσικό (μελαγχολικό κατά βάση) ντεκόρ. Στα υπέρ της, τόσο τα όμορφα γυρίσματα όπου συμμετέχει σαν στοιχειό, εκτοξεύοντας τον καημό της απώλειας, η χαμένη σύζυγος του καθηγητή, αλλά και το γεγονός πως ποτέ δεν φθηναίνει συναισθηματικά την (προβλέψιμη εξελικτικά) ιστορία της, για να βγάλει ψεύτικες συγκινήσεις.
Για πες: Πως τώρα, της πέρασε από το μυαλό να φτιάξει μια ολάκερη ταινία, βασισμένη πάνω στην φόρμα ενός τυπικότατου Αμερικάνου, με όλα τα γνώριμα κουσούρια και κλισέ του, φορώντας του το κοστούμι του πιο εμβληματικού Βρετανού ηθοποιού της κινηματογραφικής ιστορίας, αυτό είναι πράγματι ανεξήγητο. Ο μέγας Michael Caine, από εμπειρία και μόνο όχι απλά δεν την εκθέτει, υποδυόμενος τον γκρινιάρη συντηρητικό γερο-Γιάνκη, αλλά κτίζει και μια ανεκτή χημεία, στην δύσκολη συνύπαρξη του με την αέρινη ξανθούλα ενζενί Clemence Poesy, η οποία δεν δικαιολογεί μέσω του σκριπτ απόλυτα, την αινιγματική της συμπεριφορά.
Εντυπωσιασμένος από την ζωηράδα της μικρής, αλλά και από τον συνεσταλμένο τρόπο που θα τον προσεγγίσει, ο έχοντας πάρει ήδη την τελευταία στροφή της πορείας του Κύριος Μόργκαν, θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με την χαριτωμένη Παριζιάνα, παραπάνω από φιλική, εναλλακτικά πατρική, σχεδόν έναν δεσμό αίματος. Η άφιξη στην Πόλη του Φωτός των παιδιών του Μάθιου, στο άκουσμα μιας αποτυχημένης απόπειρας αυτοκτονίας που θα κάνει, θα προβληματίσει τόσο εκείνους, για τον πραγματικό ρόλο που παίζει μια γυναίκα με πολύ λιγότερα από τα μισά του χρόνια, στην καθημερινότητα του πατρός τους, όσο και τον ίδιο τον γονιό, γιατί την στοργή που έχει βιώσει από μια μέχρι τα χθες άγνωστη, δεν την έχει αντιληφθεί μέχρι στιγμής από τα ίδια του τα τέκνα.
Σημείο αφετηρίας των προσωπικών ενοχλήσεων πλέον, μα και ων ενοχών, για τα λάθη που έχει υποπέσει ο καθένας τους κατά το παρελθόν. Συσχετισμός, που αφορά κατά βάση, πατέρα και γιο, δύο δυνατούς χαρακτήρες, που απομακρύνθηκαν εξ αρχής ο ένας από τον άλλο, με τον Μόργκαν τον νεότερο, να επιρρίπτει τις ευθύνες για τον κατακερματισμό της φαμίλιας τους (αλλά και για πολλά δεινά ακόμη) στον ιδιότροπο, αγέλαστο και ελάχιστα συμπαθήσιμο γέρο του. Η παρουσία της μονίμως χαμογελαστής και πρόσχαρης νεαράς, θα λειτουργήσει σαν καταλύτης, σαν μοχλός πίεσης το αίμα να παραμείνει αίμα και να μην νερώσει, ειδικά τώρα που ο στρυφνός καθηγητής, βρίσκεται μια ανάσα από τον τερματισμό.
Η Γερμανίδα σκηνοθέτις Sandra Nettebeck, αν θυμάσαι δικό της ήταν εκείνο το χαριτωμένο Mostly Martha με την Martina Gedeck, ουσιαστικά στηρίζεται πάνω στην νουβέλα La Douceur Assassine της Francoise Dorner και κτίζει το δικό της σενάριο, κρατώντας τα βασικά του στοιχεία αλλά και παίζοντας με κάποιες σημαντικές εναλλαγές, όπως της εθνικότητας του βασικού ήρωα, που εδώ δεν είναι Φραντσέζος, αλλά από το συνήθως παγωμένο Μέιν. Η αισθητική στην ματιά της δημιουργού, πιότερο θεατρική, κινείται μέσα στην έντεχνη κλεισούρα των καλοδιατηρημένων απαρτμάν, ανεβάζει στροφές όταν αποφασίζει να γίνει περιπατητική και να ξεδώσει στους δρόμους της Πόλης του Φωτός, που τα μαγευτικά τοπία της κτίζουν ένα υπέροχο φυσικό (μελαγχολικό κατά βάση) ντεκόρ. Στα υπέρ της, τόσο τα όμορφα γυρίσματα όπου συμμετέχει σαν στοιχειό, εκτοξεύοντας τον καημό της απώλειας, η χαμένη σύζυγος του καθηγητή, αλλά και το γεγονός πως ποτέ δεν φθηναίνει συναισθηματικά την (προβλέψιμη εξελικτικά) ιστορία της, για να βγάλει ψεύτικες συγκινήσεις.
Για πες: Πως τώρα, της πέρασε από το μυαλό να φτιάξει μια ολάκερη ταινία, βασισμένη πάνω στην φόρμα ενός τυπικότατου Αμερικάνου, με όλα τα γνώριμα κουσούρια και κλισέ του, φορώντας του το κοστούμι του πιο εμβληματικού Βρετανού ηθοποιού της κινηματογραφικής ιστορίας, αυτό είναι πράγματι ανεξήγητο. Ο μέγας Michael Caine, από εμπειρία και μόνο όχι απλά δεν την εκθέτει, υποδυόμενος τον γκρινιάρη συντηρητικό γερο-Γιάνκη, αλλά κτίζει και μια ανεκτή χημεία, στην δύσκολη συνύπαρξη του με την αέρινη ξανθούλα ενζενί Clemence Poesy, η οποία δεν δικαιολογεί μέσω του σκριπτ απόλυτα, την αινιγματική της συμπεριφορά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Μαΐου από την Filmtrade
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική