Movies Ltd

του Gianfranco Rosi.

Ρομανική Οδός

του zerVo (@moviesltd)

Αναμφισβήτητα αποτελεί επίτευγμα από μόνο του το γεγονός, πως στην 70χρονη πορεία ενός εκ των σημαντικότερων κινηματογραφικών θεσμών της Γηραιάς Ηπείρου, του λαμπρού φεστιβάλ Βενετίας, το κορυφαίο βραβείο να αποσπάσει ένα ντοκιμαντέρ. Φιλμικό είδος που γνωρίζει (στην Δύση κυρίως) τεράστια άνθηση, δείχνοντας στις μέρες μας το μόνο με τόσο σημαντική εξέλιξη. Η έκπληξη μάλιστα μεγαλώνει στο άκουσμα του γεγονότος πως η τεκμηρίωση δεν φέρει την υπογραφή κάποιου σπουδαίου και φημισμένου κινηματογραφιστή, μα ενός άσημου πέρα από τα στενά όρια της πατρίδας του Ιταλιάνου, που με το κατόρθωμα του εξύψωσε το λαβωμένο - είναι η αλήθεια - σοβινιστικό συναίσθημα των γειτόνων. Μακάρι το τιμημένο του πόνημα, στην θεματική του να διέθετε περιεχόμενο που να νοιάζει και το πέραν της Ιταλίας σινεφίλ κοινό...

Αρκτικόλεξο είναι το GRA, που βγαίνει από τα αρχικά της Grande Raccordo Anulare, της περιφερειακής οδού που περιβάλλει την Αιώνια Πόλη σε μήκος 65 χιλιομέτρων, έργο που από το 1970 όταν και ολοκληρώθηκε, εξυπηρετεί τις ανάγκες εκατομμυρίων οχημάτων ετησίως. Στις παρυφές του οδικού δακτυλιδιού, που τις περισσότερες ώρες της ημέρας σφύζει από ακινησία, καθώς τα αμάξια ανεβάζουν θερμοκρασίες μποτιλιαρισμένα στην αναμονή, ζουν και διαβιώνουν άνθρωποι, πολίτες, μέλη που συνθέτουν την τοπική κοινωνία.

Πολυσυλλεκτικό το παζλ που μορφοποιείται δίπλα στην ρωμανική άσφαλτο. Ο τραυματιοφορέας του ΕΚΑΒ που τακτικά μαζεύει βαριά τραυματίες από το οδόστρωμα. Ο βοτανολόγος που περιθάλπει τα άρρωστα, κτυπημένα από το μανιασμένο σαράκι φοινικόδεντρα. Οι στριπτιτζούδες που περιμένουν εναγωνίοως το κοινό τους στα κακόφημα νάιτ κλαμπς της εθνικής και οι ξεπεσμένες πουτάνες που κάνουν κρα για έναν πελάτη, φοβισμένες μην τυχόν και τις τσακώσουν οι καραμπινιέροι. Ο ντεκαντάνς αριστοκράτηςπου δεν αλλάζει ουδέποτε τις κλασάτες συνήθειες του, ο κομπάρσος της φωτονοβέλας που κοκορεύεται στην θωριά της μουτσούνας του στο περιοδικό, ο ανήμπορος γέρος που κρύβεται πίσω από την μπαλκονόπορτα του θεόρατου μπλοκ, παρατηρώντας τις ζωές των άλλων.

Ζωές των άλλων που η κάμερα του Gianfranco Rosi άλλοτε στημένη ακίνητη κι άλλοτε ανά χείρας παρακολουθεί και εξ αποστάσεως, αλλά και κοντύτερα, επιζητώντας από το μουντό αυτό κολάζ, να γεννήσει μια αλληγορική αλληλουχία ενός κόσμου που πνίγεται από τον λώρο (εδώ τεχνηέντως ο αυτοκινητόδρομος) που ο ίδιος τεχνοκρατικά δημιούργησε.

Για πες: Κακά τα ψέματα όμως, με τόσα ντοκιμαντέρ στην γειτονιά να παίζουν σε εντάσεις και σασπένς εφάμιλλα των πιο καλογραμμένων θρίλερς, το Sacro GRA στέκεται σαν το χαμηλόφωνο arthouse αδελφάκι τους, που στέκει παραδίπλα σαν φτωχός συγγενής. Έστω και εστεμμένος. Γιατί εξίσου σημαντικό θεσμό κέρδισε φερειπείν και και το προ δεκαετίας ντόκου Fahrenheit 911, που το βλέπεις και το ξαναβλέπεις με την ίδια φρεσκάδα κάθε φορά, σε αντίθεση με εδώ που νιώθεις από το δεκάλεπτο κιόλας καταπιεσμένος, νιώθοντας ένα αόρατο χέρι να σε πουσάρει (επιτηδευμένα κι αυτό είναι το σημαντικό) στην κατάθλιψη και τον φόβο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Απριλίου 2014 από την Strada