Stratos
του Γιάννη Οικονομίδη. Με τους Βαγγέλη Μουρίκη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Πέτρο Ζερβό, Γιάννη Τσορτέκη, Γιώργο Γιαννόπουλο, Γιάννη Αναστασάκη, Πωλίνα Δελλατόλα, Μαρία Καλλιμάνη, Όμηρο Πουλάκη, Αλέκο Πάγκαλο, Σόνια Θεοδωρίδου Πόπη Τσαπανίδου
Όλα λίμπα ρε!
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι 1994 και ο ευρωπαίος κινηματογραφιστής Luc Besson, που έχει επηρεάσει όσο λίγοι τα παγκόσμια φιλμικά δρώμενα των τελευταίων δεκαετιών, φτάνει στην κορύφωση της καριέρας του, με την ταινία που αναπροσάρμοσε την σχέση του κοινού με το μοντέρνο νουάρ. Ο αριστουργηματικός Leon, δεν πετυχαίνει απλώς και μόνο έναν εμπορικό θρίαμβο, αλλά ζωντανεύει στην συνείδηση του κόσμου, ένα ταλαιπωρημένο genre, δίνοντας του πνοή για να συνεχίσει να υπάρχει. Είκοσι χρόνια μετά, ένας χαρισματικός Έλληνας δημιουργός, ο πλέον ιδιαίτερος, ίσως κι ο πιο ταλαντούχος, αρπάζει αυτήν ακριβώς την πασίγνωστη ιστορία, την ταξιδεύει από την Παριζιάνικη νύχτα στην ντεκαντάνς διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι, αυξομειώνει κατά το δοκούν τους περιφερειακούς ήρωες της, διατηρώντας αναλλοίωτη την ψυχή του βασικού και την πασπαλίζει με το αχαλίνωτο προσωπικό του στυλ, στοιχείο που έχει διεθνοποιήσει και εκτός των μίζερων τειχών την υψηλή του αξία.
Επιθυμώντας να ακολουθήσει μια τίμια ζωή, μετά από την αποφυλάκιση του ο Στράτος, ένας στυγερός δολοφόνος που ξόδεψε τα νιάτα του πίσω από τα κάγκελα, δουλεύει ως εργάτης σε ψωμάδικο για να βγάλει τα προς το ζην. Συνάμα όμως και προκειμένου να ξοφλήσει την υποχρέωση του προς τον Λεωνίδα, τον άνθρωπο που τον προστάτεψε στο φρέσκο και τον διατήρησε ζωντανό, εκτελεί συμβόλαια θανάτου, έναντι αδράς αμοιβής, που αυτούσια πηγαίνει στον ιερό σκοπό του σχεδιασμού της απόδρασης του παλιού του συντρόφου. Ένα πλάνο που οργανώνει ο αδελφός του βαρυποινίτη, ανοίγοντας ριφιφί σήραγγα επικοινωνίας ενός εγκαταλελειμμένου μεταλλίου με το κελί, σχέδιο που εκτός από χρονοβόρο, είναι και πολυέξοδο. Και απαιτεί από όλους όσους συμμετέχουν σε αυτό, διαρκώς να ματώνουν οικονομικά...
Υποχρέωση στην οποία ο Στράτος εμφανίζεται συνεπής, καθώς το περίστροφο του δεν παύει να ξερνά μολύβι, φονική ταυτότητα που κρύβει καλά πίσω από το προκάλυμμα του φούρναρη. Οι πιέσεις των δικών του ανθρώπων να επιστρέψει στην παρανομία, ως πρωτοπαλίκαρο του βαρόνου του υποκόσμου, του διαβόητου Πετρόπουλου, δεν μοιάζουν να τον συγκινούν. Για εκείνον μονάχα ένα πράγμα προέχει. Να λευτερωθεί ο παλιός του κομπανιέρος!
Δάνειο που ο πιστολάς αποπληρώνει, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό σεβασμό στον έγκλειστο καμαράτ, μα κυρίως πίστη στις ηθικές αξίες και κανόνες, που πλήρως αντιφατικά δηλώνουν βροντερό παρόν στον βούρκο της παρανομίας. Ευκολόπιστος σε βαθμό αφέλειας, ουδέποτε θα αμφισβητήσει τις προθέσεις του μονίμως απαιτητικού για νέα κεφάλαια Γιώργου και θα πράξει το καθήκον του με κάθε τρόπο. Για να είναι πρώτα εκείνος εντάξει με τον εαυτό του. Όταν όλο το μουντό οικοδόμημα που τον περιβάλλει, παρτάκηδες κολλητοί, ψόφιες βιζιτούδες, ψεύτες συνεταίροι, απατεώνες συντρόφοι, καταρρεύσει, το κτύπημα στην αγαθή ψυχή του θα είναι βαρύ. Η εκδίκηση κι η τιμωρία, πλέον θα μπουν στο διάβα της προσωπικής εξιλέωσης.
Από το σιωπηλό ίντρο, που σε σοκάρει με την ωμότητα του, βάζοντας σε μονομιάς στο κλίμα της ίντριγκας όμως, αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για ταινία που φέρει την υπογραφή του Οικονομίδη. Λιτά πλάνα, που στην περιφερειακή τους λεπτομέρεια αφηγούνται τόσα πολλά, φάτσες σκαλισμένες με τόσα σημάδια που σε τρομάζουν πριν καν ανοίξουν το στόμα τους, διάλογοι (το στανταράκι του σκηνοθέτη) που σε καθηλώνουν με την ωμότητα και την αγριάδα τους. Και ποτέ μια φορά. Πάντα δύο ίσως και τρεις φορές οι ατάκες επαναλαμβάνονται. Μπορεί η πρώτη σφαίρα να μην σε βρει σε ζωτικό σημείο. Πρέπει καλά και σώνει να βρει μυελό. Και ξανά και ξανά, μέχρι να εξαντληθείς από τον λεκτικό βόρβορο και να παραδωθείς σηκώνοντας τα χέρια ψηλά. Οκ, το εμπέδωσα Γιάννη, είμαι κι εγώ μέρος του βάλτου και αποδέχομαι να γίνω αυτόπτης μάρτυρας της επερχόμενης τραγωδίας. Αλλά και να στηρίξω με όση ψυχική δύναμη μου μένει τον Στράτο που μπορεί να ξεστράτισε once, αλλά τώρα έχει πάρει τον καταυτού ματαιοδοξίας ίσιο δρόμο. Το τριπ με αγκαλιάζει. Καριόληδες σκοτώνει, ματωμένα λεφτά διακινεί, αδελφό επιζητά να ελευθερώσει. Μονοκοντυλιά! Καριόληδες σκοτώνει, τα λεφτά δεν έχουν αξία, δεν υπάρχουν αδέλφια στον δρόμο του...
Σε σχέση με την προσωπικά καλύτερη δημιουργία του Ελληνοκύπριου, τον προηγούμενο Μαχαιροβγάλτη του, το κοινωνικό πεδίο δεν διαθέτει το ίδιο εύρος, αλλά κλείνεται σε έναν στενότερο μικρόκοσμο που περιβάλλει τον (έτσι κι αλλιώς) φονιά. Το προφανές δίνει την σκυτάλη του στο αλληγορικό όμως, γενικεύοντας τον ορίζοντα σε μια κεντρική ιδέα που ισχύει αιωνίως. Είσαι το Μικρό Ψάρι? Άσε τις μαγκιές και τις φιοριτούρες, γιατί το Μεγάλο καραδοκεί. Εξόν και εκτιμάς πως το τομάρι σου μηδένισε, οπότε τσίμπα το σιδερικό και κάντα όλα λίμπα. Κάνε την επανάσταση σου, πάρε και μαζί σου όλα τα σιχάματα που μέχρι χθες σου έκαναν πλάκα, φουκαρά μου. Από διλήμματα αρετής στην εξέλιξη του στόρι να φάνε κι οι κότες, απουσιάζουσας μάλιστα επιδεικτικά από το εκράν της αστυνομικής αρχής, που όπως και στην πραγματικότητα κι εδώ ισούται με το απόλυτο μηδέν. Πόσοι στην θεωρία δεν θα ήθελαν να γίνουν μάρτυρες, ισοπεδώνοντας αυτό το σάπιο σύστημα που τους αλυσοδένει? Στην θεωρία. Γιατί δεν έχουν όλοι τα άντερα σου Καραμάνη...
Ο Οικονομίδης με τον Στράτο, σαν να είχε ακούσει την προσδοκία μου, ένωσε ερμηνευτικά όλους εκείνους τους εγχώριους ερμηνευτές υπόγειων χαρακτήρων που πολύ θα ήθελα να παρακολουθήσω παρέα στο πανί. Κι αυτόν τον φοβιστικό Γιώργο Γιαννόπουλο, που κάθε βράδυ στοιχειώνει τα όνειρα μου μέσα από τις τηλεοπτικές επαναλήψεις του Κοκκινόπουλου κι εκείνον τον μαφιόζο Γιάννη Τσορτέκη, που μοιάζει να ξεπήδησε από την μαυρίλα του Irreversible και τον πληθωρικό Γιάννη Αναστασάκη, που έτσι κι αλλιώς έχει συνυπάρξει πρότερα με τον οτέρ στην Ψυχή και στον Knifer. Με την προσθήκη του απίθανου ως σιχαμερού Πεταντζιάτζιτε αποβράσματος, πολύπλευρου καλλιτεχνικά Πέτρου Ζερβού και της υπέροχης σε κόντρα ρόλο Βίκυς Παπαδοπούλου, στην υποιστορία που πιθανόν να χαλάει τον αντιήρωα πιότερο κι από την ίδια την προδοσία, κλείνει ο κύκλος των βουλιμικών λυκόρνιων που κατατρώνε την εύθραυστη ψυχή του Στράτου.
Για πες: Ξέρω τι φαντάζεσαι, κάποιον λησμόνησα. Λες κι είναι εύκολο να τον ξεχάσεις, μιας και ο Βαγγέλης Μουρίκης δεν είναι απλά ο one man show του Ψαριού, αλλά εκείνος που μέσα από την κομμένη και ραμμένη πάνω του κοψιά του περιθωριακού τύπου, παίρνει το σύνολο από το επίπεδο της αξιοπρέπειας και το εκτινάσσει σε απίθανα level. Κι εκεί συμβαίνει το ερωτηματικό μου προς τον (αγαπημένο) δημιουργό. Είναι εντέλει επιτυχία του σκηνοθέτη, όταν η απόδοση του ερμηνευτή του είναι τόσο μεγαλειώδης, ώστε να σκεπάζει ολάκερη την υπόλοιπη οντότητα της ταινίας? Βλέποντας τον Stratos, (ξανα)βλέποντας και τον Leon, πιστεύω πως όχι, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Μαρτίου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική