Movies Ltd

του Darren Aronofsky. Με τους Russell Crowe, Jennifer Connelly, Ray Winstone, Emma Watson, Logan Lerman, Anthony Hopkins, Douglas Booth, Leo McHugh Carroll

My Precious...Bible!

του zerVo (@moviesltd)

Την πρώτη φορά που ο Νεοϋορκέζος μπλέχτηκε στα κινηματογραφικά δίχτυα του θεολογικού υπαρξισμού, του ψαξίματος προέλευσης του ανθρώπινου είδους, της φιλοσοφικής αναζήτησης της ρίζας του δέντρου της ζωής, υπέστη ένα ανεπανάληπτο πατατράκ. Κατά βάση εισπρακτικό, μιας και είχε επενδύσει περιουσίες στο The Fountain, που δεν το παρακολούθησε σχεδόν κανείς, κατά σημαντικότερο λόγο όμως η ζημιά είχε να κάνει με το προσωπικό του πρεστίζ, εφόσον προερχόμενος από τον θρίαμβο του Requiem, δεν υπολόγισε πως κάποιοι θα του την έχουν (αναίτια και άδικα) στημένη στην γωνία, για να τον κράξουν (όπως συνέβη στην πρεμιέρα της Βενετίας) για την εξαετή πομπώδη αποχή του, τότε, από τα δρώμενα. Το πήρε αλλιώς λοιπόν ο Darren, έκοψε τα πολλά πολλά με τις Malick επιρροές και σήμερα επιστρέφει πάνω στο ίδιο πατρόν, με ένα ακόμη πιο φιλόδοξο κι εντυπωσιακό πρότζεκτ, που ξεσκονίζει την Παλαιά Διαθήκη, παρεμβαίνοντας στα λεγόμενα της, όχι όμως και στα ιδιαίτερα νοήματα και συμβολισμούς της.

Κατόπιν της αποπομπής των Πρωτόπλαστων από τον Κήπο της Εδέμ, οι απόγονοι τους σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, με εκείνους της φατρίας του αδελφοκτόνου Κάιν, να έχουν βυθίσει το σύνολο του γνωστού κόσμου στο σκότος, ζητώντας να ξεδιψάσουν την πλεονεξία τους, να κάνουν δικό τους οτιδήποτε προσφέρει η μητέρα φύση. Δέκα γενιές πέρασαν και δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Η αμαρτία, το έγκλημα, η αδικία βασιλεύουν και οι ελάχιστοι ενάρετοι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους, φεύγοντας στην αφιλόξενη έρημο, κυνηγημένοι από τους μανιασμένους διώκτες. Όπως συνέβη με τον γεμάτο ιδανικά Νώε, εγγονό του παροπλισμένου πλέον, ατρόμητου μαχητή Μαθουσάλα, που για να προστατέψει την φαμίλια του, δεν θα διστάσει να κρυφτεί στην γη των πέτρινων Γιγάντων, των έκπτωτων Αγγέλων, που ο Δημιουργός δεν τους έδωσε δεύτερη ευκαιρία να αποδείξουν την αφοσίωση τους σε Εκείνον.

Εκεί που θα αντιληφθεί πως το πεπρωμένο του τον προορίζει να είναι αυτός ο Επίλεκτος που θα φέρει εις πέρας την αποστολή διατήρησης των αθώων και ευγενικών πλασμάτων στην ζωή, καθώς ο Πλάστης θα στείλει στην Γη θεομηνία που θα καταπνίξει τους ακόλαστους και τους αμαρτωλούς. Έναν κατακλυσμό από τον οποίο θα επιβιώσει μόνο ένα ζεύγος από κάθε οργανισμό, που θα βρει καταφύγιο στην γιγαντιαία Κιβωτό που ο Νώε θα κτίσει με την βοήθεια των Γιγάντων. Ένα πλάνο που θα υποπέσει στην αντίληψη του μοχθηρού Τούμπαλ Κάιν, που μαζί με την φατρία του θα θελήσουν να σωθούν κι εκείνοι από τον επερχόμενο Αρμαγεδδόνα.

Φυσικά η σεναριακή βάση καλά διατηρεί τα γραφόμενα της Βίβλου, σε βαθμό πλήρους αφοσίωσης στις προφητείες, μα επειδή πρέπει με κάποιον τρόπο να γεμίσει το δίωρο, οι παρεμβάσεις που ιντριγκάρουν το αρχικό στόρι, δεν είναι λίγες, δεν είναι και παράταιρες. Το ταίριασμα των Έκπτωτων με το γενικότερο σύνολο και την γενική τους παρουσία είναι εξαιρετικό. Όπως άλλωστε και οι προσθαφαιρέσεις στο οικογενειακό γίγνεσθαι του Πατριάρχη, που και μια (ενδιαφέρουσα) ανακατωσούρα θα φέρει στην ενότητα της, αλλά κυρίως θα αναδείξει το πραγματικό, το άτεγκτο πρόσωπο του Νώε, που θα παρεξηγήσει τους βουλές του Υψίστου, εκτιμώντας πως ο άνθρωπος αξίζει της υπέρτατης τιμωρίας.

Αν δει κανείς τον Noah, μόνο ως μια επική περιπέτεια, εφετζίδικη και φανφαρόνικη, πιθανότατα να είναι και ο πιο κερδισμένος της υπόθεσης, ειδικά αν έχει την εντύπωση πως οι νυσταλέοι Hobbit είναι τίποτα υπερθέαμα. Από την στιγμή που στο κούτελο του Νώε σκάει η πρώτη σταγόνα βροχής - ναι, καλά κατάλαβες, όπως ακριβώς συμβαίνει στο Passion Of The Christ - μέχρι την ώρα της απόλυτης νηνεμίας, δεν υπάρχει περιθώριο στον θεατή ούτε για να ανασάνει από την καταιγίδα δράσης και απίθανων τρισδιάστατων εφέ. Ένα σαραντάλεπτο βγαλμένο ολοκληρωτικά από τις ποιοτικότερες στιγμές της τριλογίας του Λόρδου, που από μόνο του είναι αρκετό για να δικαιολογήσει το αντίτιμο του εισιτηρίου. Να δούμε όμως και το φιλοσοφικό κομμάτι πως το προσεγγίζει ο ποιητής?

Καταρχήν με σεβασμό στην διαδικασία της Γέννεσης - που την απεικονίζει μάλιστα σε ένα ολιγόλεπτο κλιπ - συνδυάζοντας υπέροχα και την θρησκευτική, αλλά και την πιο ορθολογική της υπόσταση. Από αυτή την δύσκολη φιλμική μελέτη μιας βιβλικής παραβολής, δεν απουσιάζουν οι διδακτισμοί, μιας και κάτι τέτοιο θα ήταν παντελώς αδύνατον, χωρίς όμως ο σκηνοθέτης να εστιάζει πάνω τους, αλλά και δίχως να δεσμεύει, στο φινάλε, το ελεύθερο πνεύμα και την σκέψη του κεντρικού υποκειμένου. Εν ολίγοις το πόνημα, διατηρεί μια ικανή ισορροπία - επίτευγμα του δημιουργού του αυτό - ανάμεσα στο να μελώσει ως θρησκόληπτο ή να προκαλέσει το αίσθημα ως άπιστο ευαγγέλιο, ακόμη κι όταν οι ενέσεις του σκριπτ, περισσότερο παραπέμπουν στον Μεσαίωνα του Tolkien παρά στην προχριστιανική εποχή.

Η φωτογραφία του Matthew Libatique, όπως αναδυκνείει τους Ισλανδικούς ορίζοντες, τείνει πιότερο στην παραμυθένια χροιά παρά στον ρεαλισμό όπως τον επέδειξε ο ίδιος στον Black Swan, η μουσική του Clint Mansell επιβλητική, παρούσα σε κάθε πλάνο, ζωγραφίζει ηχητικά την κάθε αλλαγή σελίδας της Βίβλου, τα ειδικά εφέ αγγίζουν ή και ξεπερνούν ενίοτε τα πανύψηλα στάνταρντς της κραταιάς ILM, οι μεταμορφώσεις του μέικ απ, βοηθά τα μέγιστα, ειδικά στην κάλυψη ενός χρονικού εύρους δέκα και πλέον ετών εξιστόρησης. Επικής αναφοράς, που θα ήταν παντελώς αδύνατον να ειπωθεί, δίχως τον Russell Crowe να δίνει την μορφή του στον ακριβοδίκαιο γιο του Λόμεχ, είτε στην πιο ευσεβή, αρχική του υπόσταση είτε στην πιο παρανοική της μετεξέλιξης του σε δυνητικό Αβραάμ. Τεράστια έκπληξη που ερμηνευτικά στα χνάρια του δεν τον ακολουθεί η περιορισμένου σκηνικού εύρους Jennifer Connelly ως φιλήσυχη σύζυγος, αλλά η για πρώτη φορά τόσο πειστική υποκριτικά Emma Watson, που εντελώς αβανταδόρικα κρατά και την πιο δραματική στιγμή του φιλμ.

Για πες: Πακέτο δυνατό, πανίσχυρο, άρτια οργανωμένο στα χέρια του Aronofsky, που εκτιμώ πως δύσκολα θα απογοήτευε το κοινό του, ακόμη και σε αυτό το απαιτητικό σχέδιο. Δεν μπορώ να υποστηρίξω πως είναι άψογο, υπάρχουν ρυθμικές κοιλιές και ευκολίες που καταφεύγει το σκριπτ, πιο πολύ για να φουσκώσει την χρονική διάρκεια, αλλά ως ριψοκίνδυνη αναπαραγωγή μιας Βιβλικής γραφής, ούτε σε ολίσθημα πέφτει, φροντίζοντας ταυτόχρονα να ικανοποιήσει και τις απαιτήσεις για υπερθέαμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Μαρτίου 2014 από την UIP