Το κακό μαντάτο με πέτυχε πάνω στην ώρα που ετοίμαζα το άρθρο για την επόμενη ταινία που θα σκηνοθετούσε. Την δεύτερη του, αφού ήδη είχε κάνει μια πρώτη απόπειρα, με το Jack Goes Boating, που στα μέρη που συμπαθούσε, εκεί στις παγωνιές του Sundance, μια χαρά τα είχε πάει στην πρώτη του προβολή. Και τι ωραίο σχέδιο, καθώς η περίπτωση του Ezekiel Moss μιας δραματικής ιστορίας μεταφυσικού χαρακτήρα, όπου ένα μικρό παιδί γνωρίζεται με έναν μυστηριώδη ξένο που επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο, ήδη είχε προσαρτήσει στο ερμηνευτικό σκάφος τους χαρισματικούς Jake Gyllenhaal και Amy Adams, για να ερμηνεύσουν τους βασικούς ρόλους. Πάει... Στάχτη. Είναι βλέπεις αυτή η ρημάδα η μοίρα, ειδικά αν την κυνηγάς, που από την μια στιγμή στην άλλη διαλύει ζωές, πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, πλάνα, φιλοδοξίες. Δίχως ίχνος υπερβολής, για δυο τρεις δεκαετίες ακόμη, θα μπορούσε ολάκερος ο σινεφίλ κόσμος να (παρα)μιλάει για την πάρτη του. Ήδη το έκανε δηλαδή, ήδη το μέγεθος του ήταν τεράστιο, ήδη είχε καταταγεί στην κορυφή, στο κρεμ ντε λα κρεμ των υποκριτών της γενιάς του. Αδικία. Πρώτα για τον άνθρωπο. Το σινεμά ακόμη δεν έχει ζυγίσει την απώλεια.
Άλλωστε το μετάλλιο του πλέον ελπιδοφόρου ηθοποιού, πανεύκολα το απέσπασε στην πρώτη φορά που τον αγκάλιασε το πανί, εκεί πίσω στα 1992, στο υπερτιμημένο Scent Of A Woman, παριστάνοντας τον μπουλούκο συμφοιτητή του πρωταγωνιστή. Ποιου πρωταγωνιστή δηλαδή, αφού ακόμη κι από τον οσκαρούχο εδώ πέρα Pacino, η γνωστική ματιά τον ξεχώριζε σαν την μύγα μες στο γάλα. Ασυμβίβαστος και ρεαλιστής, υπήρξε εκείνος που όσο κανείς στα νεότερα χρόνια, συνδύασε την μέθοδο με την φιλελεύθερη έκφραση. Παραδείγματα? Δεκάδες. Μπορεί κανείς να φτιάξει αλυσίδα ρόλων του, υπέρτατης υποκριτικής αξίας, στην Magnolia, στις Boogie Nights, στον Ripley, στο 25th Hour, στο Doubt, στην Along Came Polly που σε κάνει να σπαρταράς στο κάθισμα από τα γέλια, στην Συνεκδοχή, στον Master, στην Επικίνδυνη Αποστολή που όρισε την κορυφαία περσόνα κακού στα action κινηματογραφικά χρονικά, στον Capote που αποτέλεσε και το οσκαρικό του επιστέγασμα. Πάνω από όλα σοβαρός και μετρημένος, αυτό περνούσε στο κοινό του. Τους γέλασες όλους όμως φιλάρα και μαζί με αυτούς κι εμένα, τον πολλοστό σου, τον εκατομμυριοστό σου φαν. Άλλη ήταν η αλήθεια σου και δεν ήθελες να την μοιραστείς μαζί μας. Φαντάζομαι το 2050, θα μιλούσαμε για έναν μύθο, για έναν αξεπέραστο θρύλο, για έναν Χόλιγουντ Legend που ελάχιστοι άγγιξαν το level του. Ο Philip Seymour Hoffman, διάλεξε άλλο μονοπάτι, πάντα αντισυμβατικός και ιδιόρρυθμος. Καλό δρόμο και ειρηνικό...
Άλλωστε το μετάλλιο του πλέον ελπιδοφόρου ηθοποιού, πανεύκολα το απέσπασε στην πρώτη φορά που τον αγκάλιασε το πανί, εκεί πίσω στα 1992, στο υπερτιμημένο Scent Of A Woman, παριστάνοντας τον μπουλούκο συμφοιτητή του πρωταγωνιστή. Ποιου πρωταγωνιστή δηλαδή, αφού ακόμη κι από τον οσκαρούχο εδώ πέρα Pacino, η γνωστική ματιά τον ξεχώριζε σαν την μύγα μες στο γάλα. Ασυμβίβαστος και ρεαλιστής, υπήρξε εκείνος που όσο κανείς στα νεότερα χρόνια, συνδύασε την μέθοδο με την φιλελεύθερη έκφραση. Παραδείγματα? Δεκάδες. Μπορεί κανείς να φτιάξει αλυσίδα ρόλων του, υπέρτατης υποκριτικής αξίας, στην Magnolia, στις Boogie Nights, στον Ripley, στο 25th Hour, στο Doubt, στην Along Came Polly που σε κάνει να σπαρταράς στο κάθισμα από τα γέλια, στην Συνεκδοχή, στον Master, στην Επικίνδυνη Αποστολή που όρισε την κορυφαία περσόνα κακού στα action κινηματογραφικά χρονικά, στον Capote που αποτέλεσε και το οσκαρικό του επιστέγασμα. Πάνω από όλα σοβαρός και μετρημένος, αυτό περνούσε στο κοινό του. Τους γέλασες όλους όμως φιλάρα και μαζί με αυτούς κι εμένα, τον πολλοστό σου, τον εκατομμυριοστό σου φαν. Άλλη ήταν η αλήθεια σου και δεν ήθελες να την μοιραστείς μαζί μας. Φαντάζομαι το 2050, θα μιλούσαμε για έναν μύθο, για έναν αξεπέραστο θρύλο, για έναν Χόλιγουντ Legend που ελάχιστοι άγγιξαν το level του. Ο Philip Seymour Hoffman, διάλεξε άλλο μονοπάτι, πάντα αντισυμβατικός και ιδιόρρυθμος. Καλό δρόμο και ειρηνικό...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική