Μνημείων Άνδρες
του George Clooney. Με τους George Clooney, Matt Damon, Bill Murray, John Goodman, Jean Dujardin, Bob Balaban, Hugh Bonneville, Cate Blanchett, Sam Hazeldine, Dimitri Leonidas
Φέρτε πίσω τα κλεμμένα!
του zerVo (@moviesltd) 
Φυσικά και έχει ιστορικό υπόβαθρο η ύπαρξη της συμμαχικής Επιχείρησης διάσωσης όλων εκείνων των κλεμμένων από τους Ναζί, ανεκτίμητων καλλιτεχνικών κειμηλίων, μιας ομάδας που αποτέλεσαν περίπου πεντακόσιοι επιστήμονες και ερευνητές Τέχνης, έχοντας την αμέριστη υποστήριξη των νικητριών δυνάμεων του πολέμου. Το έργο που πρόσφεραν οι (πραγματικοί, όχι οι κινηματογραφικοί που τους υποδύονται) Μνημείων Άνδρες, έχει ανυπολόγιστη αξία, εφόσον κατάφεραν να αποσπάσουν από τα χέρια των μανιασμένων χαμένων του WWII, μυριάδες συλλεκτικά έργα, που οι φίλοι μας οι Γερμανοί είχαν καταχωνιάσει σε θεόρατες κρύπτες των μεταλλίων και των ορυχείων της κεντρικής Ευρώπης. Το ανυπέρβλητο αυτό επίτευγμα, δυστυχώς, δεν κατάφερε να γίνει πειστικό στην φιλμική του μεταφορά, παρότι συγκέντρωσε στις τάξεις του, την μισή χολιγουντιανή αφρόκρεμα.
1944. Η οπισθοχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων, κατόπιν της τελικής επίθεσης των Συμμάχων στα μέτωπα της Ευρώπης έχει ξεκινήσει, με τις δυνάμεις των SS, να καταστρέφουν υποχωρώντας καθετί που βρισκόταν υπό την κατοχή τους από την έναρξη του πολέμου. Η ισοπεδωτική μανία των εντός ολίγου χαμένων της παγκόσμιας αναμέτρησης, δεν θα σταματήσει απλώς στις βομβαρδισμένες πόλεις και στις υπό διωγμό ανθρώπινες κοινότητες, μα θα επεκταθεί και στα έργα τέχνης που οι φασίστες απέσπασαν από δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές, προκειμένου να αποτελέσουν εκθέματα του προσωπικού οράματος του ίδιους του Χίτλερ: Του γιγάντιου Μουσείου του Φύρερ, που η υποχώρηση ματαίωσε την φιλόδοξη κατασκευή του...
Με πρωτοβουλία του Υπολοχαγού και Ιστορικού Τέχνης Φρανκ Στόουκς, που θα στηριχθεί από τον ίδιο τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Φρανκλίνο Ρούζβελτ, θα συσταθεί διεθνής ομάδα που θα βάλει σκοπό της να εντοπίσει και να περισώσει όσο τον δυνατόν περισσότερα κλεμμένα μνημεία από τα χέρια του εχθρού. Με αφετηρία την Γαλλία, που σταδιακά απελευθερώνεται και διασκορπισμένη σε εδάφη της Γερμανίας και των κάτω Χωρών, η στρατιωτικά ασύνταχτη, μα θαρραλέα ομάδα, θα ακολουθήσει βήμα προς βήμα το ριψοκίνδυνο πλάνο, ακόμη κι αν χρειαστεί να βρεθεί στο μέσον του πεδίου της μάχης, ακόμη κι αν χρειαστεί να πληρώσει το εγχείρημα της με αίμα...
Άλλες προσδοκίες είχε κτίσει το πανίσχυρο προμόσιον. Κάτι σε Saving Private Ryan, με την αρτιστική χροιά του Da Vinci Code και το heistικό πνεύμα των Ocean's Eleven, μιας και οι βασικοί συντελεστές του τελευταίου είναι πανομοιότυποι με το παρόν. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που παραμένει διάχυτο είναι ένα γλαφυρό υφάκι, σαν πάμε μάγκες να βρούμε τα κλοπιμαία να τα γυρίσουμε στους κατόχους τους και τελειώσαμε, που φυσικά δεν συνάδει διόλου με την δραματική αισθητική του πολεμικού genre. Το μεγαλύτερο σεναριακό λάθος είναι που η αφήγηση σπάει σε επιμέρους ρουμπρίκες, λες και πρέπει καλά και σώνει ο χρόνος παρουσίας του κάθε αστέρα στο πανί να μοιραστεί ισόποσα, φτιάχνοντας έτσι ένα ασύνταχτο παζλ, που την μια στιγμή δρα εις Παρισίους, την άλλη στην Βελγική Γάνδη και την παράλλη στο δάσος των Αρδεννών, μέρος που για όποιον έχει παρακολουθήσει λίγο Band Of Brothers, γνωρίζει καλά τι θηριωδία - και όχι πλάκα - εκτυλίχθηκε.
Στην τελική ουσία ο George Clooney, στην πέμπτη σκηνοθετική στιγμή του, δεν προσφέρει κάτι περισσότερο από ένα National Treasure παραμυθάκι, πολύ λιγότερο εντυπωσιακό σε ειδικά εφέ φυσικά, αλλά και με συναισθηματικές αδυναμίες, ειδικά στις στιγμές που ο θεατής πρέπει να νοιαστεί για το αν θα ζήσει ή θα χάσει την ζωή του, ένας ήρωας της μαχητικής κομπανίας, που ο χαρακτήρας του από την ίντριγκα δεν έχει κτιστεί στο ελάχιστο. Συνάμα διαγράφω από την μνήμη μου το σχεδόν αταίριαστο με το υπόλοιπο σύνολο υπο-στόρι της Παριζιάνας γραμματέως (η πιο αδιάφορη στιγμή στην καριέρα της Blanchett) που και αποπροσανατολιστικά λειτουργεί και ουδέποτε τσαφάρει την ερωτική διάθεση που παλεύει να κτίσει με τον επίπεδο και ανούσιο Matt Damon. Οι υπόλοιπες βαρύγδουπες συμμετοχές δε, των πιότερο κωμικών ρολιστών Goodman, Balaban, Dujarden και Murray, παραπέμπουν μάλλον σε ρεπρίζ της Ασύλληπτης Απόδρασης, παρά σε μια γεμάτη εντάσεις αφήγηση της τύχης των ιστορικών κληρονομιών των λαών.
Για πες: Αν μένει κάτι ως θύμηση από την κινηματογραφική δράση των γενναίων, σίγουρα έχει σχέση με την για ακόμη μια φορά εξαίρετη φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, με την ελκυστική The Great Escape μουσική επένδυση του Desplat, άντε και με τον προσεγμένο σχεδιασμό παραγωγής, του πάντα αξιοπρεπή James Bissell. Έτερον ουδέν. Άντε πάμε να φύγουμε τώρα τρεχάλα Georgie Boy, ίσα που προλαβαίνουμε, γιατί οσονούπω καταφτάνει ο Κόκκινος Στρατός και σύμφωνα με τις προβλέψεις σου, θα τα κάνει όλα ρημαδιό, χειρότερα και από τα τάγματα του Τρίτου Ράιχ...
Με πρωτοβουλία του Υπολοχαγού και Ιστορικού Τέχνης Φρανκ Στόουκς, που θα στηριχθεί από τον ίδιο τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Φρανκλίνο Ρούζβελτ, θα συσταθεί διεθνής ομάδα που θα βάλει σκοπό της να εντοπίσει και να περισώσει όσο τον δυνατόν περισσότερα κλεμμένα μνημεία από τα χέρια του εχθρού. Με αφετηρία την Γαλλία, που σταδιακά απελευθερώνεται και διασκορπισμένη σε εδάφη της Γερμανίας και των κάτω Χωρών, η στρατιωτικά ασύνταχτη, μα θαρραλέα ομάδα, θα ακολουθήσει βήμα προς βήμα το ριψοκίνδυνο πλάνο, ακόμη κι αν χρειαστεί να βρεθεί στο μέσον του πεδίου της μάχης, ακόμη κι αν χρειαστεί να πληρώσει το εγχείρημα της με αίμα...
Άλλες προσδοκίες είχε κτίσει το πανίσχυρο προμόσιον. Κάτι σε Saving Private Ryan, με την αρτιστική χροιά του Da Vinci Code και το heistικό πνεύμα των Ocean's Eleven, μιας και οι βασικοί συντελεστές του τελευταίου είναι πανομοιότυποι με το παρόν. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που παραμένει διάχυτο είναι ένα γλαφυρό υφάκι, σαν πάμε μάγκες να βρούμε τα κλοπιμαία να τα γυρίσουμε στους κατόχους τους και τελειώσαμε, που φυσικά δεν συνάδει διόλου με την δραματική αισθητική του πολεμικού genre. Το μεγαλύτερο σεναριακό λάθος είναι που η αφήγηση σπάει σε επιμέρους ρουμπρίκες, λες και πρέπει καλά και σώνει ο χρόνος παρουσίας του κάθε αστέρα στο πανί να μοιραστεί ισόποσα, φτιάχνοντας έτσι ένα ασύνταχτο παζλ, που την μια στιγμή δρα εις Παρισίους, την άλλη στην Βελγική Γάνδη και την παράλλη στο δάσος των Αρδεννών, μέρος που για όποιον έχει παρακολουθήσει λίγο Band Of Brothers, γνωρίζει καλά τι θηριωδία - και όχι πλάκα - εκτυλίχθηκε.
Στην τελική ουσία ο George Clooney, στην πέμπτη σκηνοθετική στιγμή του, δεν προσφέρει κάτι περισσότερο από ένα National Treasure παραμυθάκι, πολύ λιγότερο εντυπωσιακό σε ειδικά εφέ φυσικά, αλλά και με συναισθηματικές αδυναμίες, ειδικά στις στιγμές που ο θεατής πρέπει να νοιαστεί για το αν θα ζήσει ή θα χάσει την ζωή του, ένας ήρωας της μαχητικής κομπανίας, που ο χαρακτήρας του από την ίντριγκα δεν έχει κτιστεί στο ελάχιστο. Συνάμα διαγράφω από την μνήμη μου το σχεδόν αταίριαστο με το υπόλοιπο σύνολο υπο-στόρι της Παριζιάνας γραμματέως (η πιο αδιάφορη στιγμή στην καριέρα της Blanchett) που και αποπροσανατολιστικά λειτουργεί και ουδέποτε τσαφάρει την ερωτική διάθεση που παλεύει να κτίσει με τον επίπεδο και ανούσιο Matt Damon. Οι υπόλοιπες βαρύγδουπες συμμετοχές δε, των πιότερο κωμικών ρολιστών Goodman, Balaban, Dujarden και Murray, παραπέμπουν μάλλον σε ρεπρίζ της Ασύλληπτης Απόδρασης, παρά σε μια γεμάτη εντάσεις αφήγηση της τύχης των ιστορικών κληρονομιών των λαών.
Για πες: Αν μένει κάτι ως θύμηση από την κινηματογραφική δράση των γενναίων, σίγουρα έχει σχέση με την για ακόμη μια φορά εξαίρετη φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, με την ελκυστική The Great Escape μουσική επένδυση του Desplat, άντε και με τον προσεγμένο σχεδιασμό παραγωγής, του πάντα αξιοπρεπή James Bissell. Έτερον ουδέν. Άντε πάμε να φύγουμε τώρα τρεχάλα Georgie Boy, ίσα που προλαβαίνουμε, γιατί οσονούπω καταφτάνει ο Κόκκινος Στρατός και σύμφωνα με τις προβλέψεις σου, θα τα κάνει όλα ρημαδιό, χειρότερα και από τα τάγματα του Τρίτου Ράιχ...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική