Πατέρας και Γιος
του Hirokazu Koreeda. Με τους Masaharu Fukuyama, Yōko Maki, Jun Kunimura, Machiko Ono, Kirin Kiki, Isao Natsuyagi, Lily Franky, Jun Fubuki, Megumi Morisaki
Νερό βαρύτερο από αίμα...
του zerVo (@moviesltd) 
Θεμελιώδες το ερώτημα που για χρόνια βασανίζει τους επιστήμονες, αποτελώντας συνάμα ταμπού στις κουβέντες των γονιών που δύσκολα το θίγουν, υποτίθεται ως μη άμεσα ενδιαφερόμενοι: Ποιος τελικά ευθύνεται για την διάπλαση του χαρακτήρα ενός παιδιού, η γονιδιακή προδιάθεση, που το καθιστά εικόνα και ομοίωση εκείνων που το έφεραν στον κόσμο ή η ανατροφή, που στα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου κτίζει τους πυλώνες της περαιτέρω ύπαρξης του, βάση των κανόνων οικογενειακής συμπεριφοράς? Δίχως να προσβάλω την γενετική και τις αποδείξεις της περί μεταφοράς του όποιου DNA τάλαντου (θετικού / αρνητικού) από γενιά σε γενιά, που πράγματι ισχύουν σε κάποιο μικρό ποσοστό, το μεγαλύτερο βάρος σηκώνουν όλα όσα βιώνει μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του το παιδί, εκεί που ζει και αναπνέει στο συντριπτικό μέρος της ύπαρξης του, μέχρι να φτάσει η στιγμή της ενηλικίωσης του.
Την επιφανειακή ευτυχία της εύπορης οικογένειας των Νινομίγια, που συνθέτουν ο επιτυχημένος αρχιτέκτονας Ριότα, η χαμηλών τόνων υπάκουη σύζυγός του Μιντόρι και ο εξάχρονος γιος τους Κειτά, θα διακόψει απότομα ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα, από την κρατική μαιευτική κλινική του Τόκιο, εκεί που ήλθε στον κόσμο ο πιτσιρίκος. Από εγκληματικό σφάλμα, ηθελημένο μάλιστα όπως θα τεκμηριωθεί στην ανάκριση, μιας ανεύθυνης νοσοκόμας, οι γονείς θα ενημερωθούν πως ο Κειτά δεν είναι πραγματικό τους τέκνο, αφού την στιγμή της γέννησης του, ανταλλάχθηκε με το νεογέννητο μιας άλλης φαμίλιας. Στ' αληθινά ο γιος τους ονομάζεται Ρουσέι και μεγαλώνει στην άλλη, την φτωχική πλευρά της πρωτεύουσας, με την οικογένεια ενός φτωχού βιοπαλαιστή που τα βγάζει πέρα με τα λίγα γιεν της είσπραξης του μαγαζιού ηλεκτρικών ειδών που διατηρεί.
Το αρχικό μούδιασμα στο άκουσμα της είδησης, θα εξελιχθεί σε τρόμο καθώς οι αιματολογικές εξετάσεις θα επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές. Κι ενώ οι εξωστρεφείς, καλοσυνάτοι, μη προνομιούχοι μεροκαματιάρηδες, γονείς του Ρου θα αναζητήσουν την δικαιότερη λύση, αποσκοπώντας και σε μια γενναία αποζημίωση από το νοσοκομείο, που θα μαλακώσει την θλίψη τους. Απεναντίας ο ορθολογικότερος, πολύ πιο αυστηρών αρχών και με την ισχύ που του δίνει η κοινωνική του θέση, πατέρας του Κειτά, θα ψάξει διεξόδους που να καλύπτουν και τον υπέρμετρο εγωισμό του.
Δύσκολη πράγματι στιγμή, λαχείο που λένε, να έχεις φτάσει το καμάρι σου τόσο μέχρι να φτάσει να αρματωθεί την τσάντα και να πάει σχολειό και μια ανωτέρα βία να στο αρπάξει βίαια, βάζοντας στην θέση του κάποιο άλλο άγνωστο σου, αταίριαστο σου, αδιάφορο σου πιθανότατα, πλην αίμα σου. Πόσο βαρύτερη μπορεί να είναι η πανομοιότυπη κινητήρια ουσία του ανθρώπινου οργανισμού, από μια άλλη, ουδέτερη, σαφώς όμως συναισθηματικά δεμένη με τους προγόνους του? Αυτό ακριβώς το ζήτημα προσεγγίζει με τον δέοντα σεβασμό το αναγνωρισμένο σε οποιαδήποτε φεστιβάλ κι αν ταξίδεψε, πόνημα του γνώριμου από το Still Walking, Γιαπωνέζου Hirokazu Koreeda. Ένα δράμα που ουδείς μπορεί την θεματική του ιδέα να αποκλείσει, πασπαλισμένο ανά περιόδους με μια γλυκόπικρη σατυρική διάθεση, όπως ξεπηδά από τα αθώα ματάκια των ανυποψίαστων μπόμπιρων - την ανταλλαγή πληθυσμών, την έχουν πάρει για καρτουνίσια αποστολή - που δεν δύνανται να αντιληφθούν τι στην ευχή σημαίνουν αυτά τα ανούσια πέρα δώθε.
Πίσω από την προφανή φωτιά όμως. που παίζει σε πρώτο πλάνο, βάζοντας τον θεατή να ζυγίσει το βάρος του γονιδίου κόντρα σε εκείνο της ανατροφής, με πασιφανείς όπως είναι αντιληπτό καθοδηγήσεις, κρύβεται ένα άλλο, πολύ πιο διαδεδομένο ζήτημα, που απαντάται στις μοντέρνες φαμίλιες όλου του Δυτικού κόσμου. Η ανάγκη του κάθε μικρού για ζωντανή παρουσία του πατέρα, που ενίοτε μπορεί οι εργασιακές ανάγκες του να το έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα ή για μια πιο ενεργή έννοια της μάνας, που στις παραδοσιακές κοινωνίες, όπως η συγκεκριμένη Ιαπωνική, κατέχει έναν πιο διακοσμητικό και ελάχιστα παρεμβατικό ρόλο. Άλλωστε απαντήσεις σε κάθε ερώτημα, δίνει το ίδιο το μικράκι μέσα από την παιδιάστικη αφέλεια του, προτιμώντας το επισκευασμένο ρομποτάκι, που μαζί του έχει δεθεί, έχει παίξει, το έχει διαλύσει, παρά να του φέρουν ένα καινούργιο στο κουτί του, που το θωρεί για πρώτη φορά...
Για πες: Η σκηνοθεσία, επικεντρωμένη πολλές φορές στις συνήθειες της περήφανης χώρας του Ανατέλλοντος Ήλιου, πολυλογεί με την έννοια πως θα μπορούσε στο χρονικό του σύνολο το Like Father, Like Son να ήταν περιεκτικότερο και πιο σύντομο. Κάποιες σπαρακτικές εικόνες, ειδικά στην ματιά όσων στην ταυτότητα τους αναγράφεται η λέξη γονιός, διατηρούν σε υψηλό επίπεδο την συγκινησιακή φόρτιση μέχρι του εξιλεωτικού τέλους, που ουσιαστικά ορίζει και την στάση του πρέπει, για κάθε υπεύθυνο πατέρα.
Το αρχικό μούδιασμα στο άκουσμα της είδησης, θα εξελιχθεί σε τρόμο καθώς οι αιματολογικές εξετάσεις θα επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές. Κι ενώ οι εξωστρεφείς, καλοσυνάτοι, μη προνομιούχοι μεροκαματιάρηδες, γονείς του Ρου θα αναζητήσουν την δικαιότερη λύση, αποσκοπώντας και σε μια γενναία αποζημίωση από το νοσοκομείο, που θα μαλακώσει την θλίψη τους. Απεναντίας ο ορθολογικότερος, πολύ πιο αυστηρών αρχών και με την ισχύ που του δίνει η κοινωνική του θέση, πατέρας του Κειτά, θα ψάξει διεξόδους που να καλύπτουν και τον υπέρμετρο εγωισμό του.
Δύσκολη πράγματι στιγμή, λαχείο που λένε, να έχεις φτάσει το καμάρι σου τόσο μέχρι να φτάσει να αρματωθεί την τσάντα και να πάει σχολειό και μια ανωτέρα βία να στο αρπάξει βίαια, βάζοντας στην θέση του κάποιο άλλο άγνωστο σου, αταίριαστο σου, αδιάφορο σου πιθανότατα, πλην αίμα σου. Πόσο βαρύτερη μπορεί να είναι η πανομοιότυπη κινητήρια ουσία του ανθρώπινου οργανισμού, από μια άλλη, ουδέτερη, σαφώς όμως συναισθηματικά δεμένη με τους προγόνους του? Αυτό ακριβώς το ζήτημα προσεγγίζει με τον δέοντα σεβασμό το αναγνωρισμένο σε οποιαδήποτε φεστιβάλ κι αν ταξίδεψε, πόνημα του γνώριμου από το Still Walking, Γιαπωνέζου Hirokazu Koreeda. Ένα δράμα που ουδείς μπορεί την θεματική του ιδέα να αποκλείσει, πασπαλισμένο ανά περιόδους με μια γλυκόπικρη σατυρική διάθεση, όπως ξεπηδά από τα αθώα ματάκια των ανυποψίαστων μπόμπιρων - την ανταλλαγή πληθυσμών, την έχουν πάρει για καρτουνίσια αποστολή - που δεν δύνανται να αντιληφθούν τι στην ευχή σημαίνουν αυτά τα ανούσια πέρα δώθε.
Πίσω από την προφανή φωτιά όμως. που παίζει σε πρώτο πλάνο, βάζοντας τον θεατή να ζυγίσει το βάρος του γονιδίου κόντρα σε εκείνο της ανατροφής, με πασιφανείς όπως είναι αντιληπτό καθοδηγήσεις, κρύβεται ένα άλλο, πολύ πιο διαδεδομένο ζήτημα, που απαντάται στις μοντέρνες φαμίλιες όλου του Δυτικού κόσμου. Η ανάγκη του κάθε μικρού για ζωντανή παρουσία του πατέρα, που ενίοτε μπορεί οι εργασιακές ανάγκες του να το έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα ή για μια πιο ενεργή έννοια της μάνας, που στις παραδοσιακές κοινωνίες, όπως η συγκεκριμένη Ιαπωνική, κατέχει έναν πιο διακοσμητικό και ελάχιστα παρεμβατικό ρόλο. Άλλωστε απαντήσεις σε κάθε ερώτημα, δίνει το ίδιο το μικράκι μέσα από την παιδιάστικη αφέλεια του, προτιμώντας το επισκευασμένο ρομποτάκι, που μαζί του έχει δεθεί, έχει παίξει, το έχει διαλύσει, παρά να του φέρουν ένα καινούργιο στο κουτί του, που το θωρεί για πρώτη φορά...
Για πες: Η σκηνοθεσία, επικεντρωμένη πολλές φορές στις συνήθειες της περήφανης χώρας του Ανατέλλοντος Ήλιου, πολυλογεί με την έννοια πως θα μπορούσε στο χρονικό του σύνολο το Like Father, Like Son να ήταν περιεκτικότερο και πιο σύντομο. Κάποιες σπαρακτικές εικόνες, ειδικά στην ματιά όσων στην ταυτότητα τους αναγράφεται η λέξη γονιός, διατηρούν σε υψηλό επίπεδο την συγκινησιακή φόρτιση μέχρι του εξιλεωτικού τέλους, που ουσιαστικά ορίζει και την στάση του πρέπει, για κάθε υπεύθυνο πατέρα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2014 από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική