Δεν τα φέρνει Τα Παιδιά Ο Πελαργός
του Ken Scott. Με τους Vince Vaughn, Chris Pratt, Cobie Smulders, Andrzej Blumenfeld, Simon Delaney, Bobby Moynihan, Dave Patten, Adam Chanler-Berat, Britt Robertson, Jack Reynor
Τώρα και στα Αγγλικά...
του zerVo (@moviesltd) 
Σύμφωνοι, το παραδέχτηκε όλος ο σινεφίλ κόσμος ως ευφυές σενάριο, σύσσωμη η γαλλόφωνη καναδέζικη κοινότητα το τίμησε με το εισιτήριο της και έχει εδραιωθεί ως μια από τις πλέον πετυχημένες εμπορικά μετα-μιλένιουμ στιγμές, που φτιάχτηκαν πέρα από τα βόρεια σύνορα των ΗΠΑ. Αυτή η ματαιόδοξη πρεμούρα το θέμα να ξαναφιλμαριστεί πλάνο το πλάνο και ίντσα την ίντσα, όχι στα φραντσέζικα, μα στα εγγλέζικα, για να πλασαριστεί πιο άνετα και στην διεθνή αγορά δεν την πολυκατάλαβα. Μπορεί να μιλάμε βλέπεις για μια έξυπνη έμπνευση, δεν αποτέλεσε δα ο Daddy Cool και την απόλυτη κομεντί της χρονιάς. Πάμε λοιπόν να τα ξαναπούμε ένα χεράκι...
Το όνομα του είναι Ντέιβιντ Βόζνιακ. Σαραντάρης, ανέμελος, ανύπαντρος με τάσεις γεροντοκόρου, παρότι διατηρεί πολυετή σχέση με αστυνομικίνα της πόλης, όχι ιδιαίτερα ορεξάτος για δουλειά, στοιχείο που βρίσκει αντίθετη όλη του την φαμίλια, που ξημεροβραδιάζεται στο πετυχημένο οικογενειακό σούπερ μάρκετ κρεάτων. Εξού και η τοποθέτηση του σε θέση περιορισμένης ευθύνης, ως διανομέα του εμπορεύματος, άσχετα αν κι ακόμη σε αυτόν τον τομέα τα κάνει διαρκώς θάλασσα. Για τον Ντέιβιντ δεν υπάρχουν ούτε για αστείο οι λέξεις προγραμματισμός και συνέπεια, αφού χρωστά παντού και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται ελπίδα εξόδου από την παλιμπαιδίζουσα συμπεριφορά του.
Μέχρι την στιγμή που θα δεχτεί την αναπάντεχη επίσκεψη ενός μυστηριώδη άντρα, που θα τον πληροφορήσει πως αφού μια φορά κι έναν καιρό, στα νιάτα του, είχε υπάρξει ενεργότατος δωρητής σπέρματος, είναι ο βιολογικός πατέρας 533 παιδιών, τα 142 εκ των οποίων έχουν κινήσει διαδικασίες για να εντοπίσουν ποιος ακριβώς κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Στάρμπακ του δότη. Κι ενώ αρχικά η απόγνωση φάνηκε να συννεφιάζει την καθημερινότητα του δεδηλωμένου μπάτσελορ, που εδώ δεν μπορεί να αντέξει το μαντάτο της εγκυμοσύνης της μνηστής του, πόσο μάλλον την ύπαρξη μισής χιλιάδας δικών του παιδιών, γνωρίζοντας ινκόγκνιτο ένα προς ένα τα τέκνα του, θα κατανόησει την ανεκτίμητη αξία της πατρότητας.
Έχει την πλάκα της η ιστορία που εμπνεύστηκε ο Καναδέζος Ken Scott, έχει τα χαρίσματα της, μια ζεστασιά, μια ανθρωπιά, μια ικανότητα να δημιουργεί ευχάριστη διάθεση ακόμη και στις πιο δραματικές στιγμές της, αφού βλέπεις ανάμεσα σε τόσα τζιέρια, υπάρχουν και κάποια που ζορίζονται εκ των πραγμάτων. Η προσθήκη ενός διάσημου αστέρα στην θέση του Ταύρου, που έβγαζε το χαρτζιλίκι του ως φοιτητής μπαινοβγαίνοντας την γενετική κλινική, όπως ο Vince Vaughn, τονίζει κάπως το ενδιαφέρον εκείνου που έχει αναγνώσει και την γαλλόφωνη βερσιόν, ενώ ουδέποτε προκαλεί αρνητικό συναίσθημα σε εκείνον που διαβάζει το στόρι για πρώτη φορά. Άσε που ως ακριβότερη συγκριτικά, η εκδοχή της Dreamworks, έχει και την ικανότητα να διανθίσει το κάδρο με ένα γνώριμο σάουντρακ - το μεγάλο μείον του ορίτζιναλ - που περιλαμβάνει από T Rex και AC DC μέχρι Eels και Black Box.
Για πες: Σίγουρα θα περάσει καλύτερα εκείνος που δεν γνωρίζει το παραμικρό για τις γονικές περιπέτειες του Starbuck, από εκείνον που παντελώς βαριεστημένα θα ξαναζήσει σε deja vu την πανομοιότυπη επανάληψη. Που εφόσον μιλάμε για καλλιτεχνικά πονήμα και όχι εμπορικές αρπαχτές, καλό θα είναι στο μέλλον να αποφεύγονται, όταν ειδικά δεν έχουν τίποτα απολύτως καινούργιο να πουν.
Μέχρι την στιγμή που θα δεχτεί την αναπάντεχη επίσκεψη ενός μυστηριώδη άντρα, που θα τον πληροφορήσει πως αφού μια φορά κι έναν καιρό, στα νιάτα του, είχε υπάρξει ενεργότατος δωρητής σπέρματος, είναι ο βιολογικός πατέρας 533 παιδιών, τα 142 εκ των οποίων έχουν κινήσει διαδικασίες για να εντοπίσουν ποιος ακριβώς κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Στάρμπακ του δότη. Κι ενώ αρχικά η απόγνωση φάνηκε να συννεφιάζει την καθημερινότητα του δεδηλωμένου μπάτσελορ, που εδώ δεν μπορεί να αντέξει το μαντάτο της εγκυμοσύνης της μνηστής του, πόσο μάλλον την ύπαρξη μισής χιλιάδας δικών του παιδιών, γνωρίζοντας ινκόγκνιτο ένα προς ένα τα τέκνα του, θα κατανόησει την ανεκτίμητη αξία της πατρότητας.
Έχει την πλάκα της η ιστορία που εμπνεύστηκε ο Καναδέζος Ken Scott, έχει τα χαρίσματα της, μια ζεστασιά, μια ανθρωπιά, μια ικανότητα να δημιουργεί ευχάριστη διάθεση ακόμη και στις πιο δραματικές στιγμές της, αφού βλέπεις ανάμεσα σε τόσα τζιέρια, υπάρχουν και κάποια που ζορίζονται εκ των πραγμάτων. Η προσθήκη ενός διάσημου αστέρα στην θέση του Ταύρου, που έβγαζε το χαρτζιλίκι του ως φοιτητής μπαινοβγαίνοντας την γενετική κλινική, όπως ο Vince Vaughn, τονίζει κάπως το ενδιαφέρον εκείνου που έχει αναγνώσει και την γαλλόφωνη βερσιόν, ενώ ουδέποτε προκαλεί αρνητικό συναίσθημα σε εκείνον που διαβάζει το στόρι για πρώτη φορά. Άσε που ως ακριβότερη συγκριτικά, η εκδοχή της Dreamworks, έχει και την ικανότητα να διανθίσει το κάδρο με ένα γνώριμο σάουντρακ - το μεγάλο μείον του ορίτζιναλ - που περιλαμβάνει από T Rex και AC DC μέχρι Eels και Black Box.
Για πες: Σίγουρα θα περάσει καλύτερα εκείνος που δεν γνωρίζει το παραμικρό για τις γονικές περιπέτειες του Starbuck, από εκείνον που παντελώς βαριεστημένα θα ξαναζήσει σε deja vu την πανομοιότυπη επανάληψη. Που εφόσον μιλάμε για καλλιτεχνικά πονήμα και όχι εμπορικές αρπαχτές, καλό θα είναι στο μέλλον να αποφεύγονται, όταν ειδικά δεν έχουν τίποτα απολύτως καινούργιο να πουν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική