The Eternal Return Of Antonis Paraskevas
της Ελίνας Ψύκου. Με τους Χρήστο Στέργιογλου, Μαρία Καλλιμάνη, Γιώργο Σουξέ, Θεοδώρα Τζήμου, Σύλλα Τζουμέρκα
Ευτυχείτε!
του zerVo (@moviesltd) 
Εμένα δεν θα μου καιγόταν καρφί, αν χανόταν και στ' αλήθεια. Θα ήταν και χαρά μου μην σου πω, να υπήρχε και αυτεπάγγελτη αρχή, που να εξαφανίζει όλους εκείνους τους υπαιτίους, για το πνευματικό καζάντημα μιας παραδεισένιας καλλιτεχνικά κοινωνίας και την μετάλλαξη της από υψηλής κουλτούρας, σκεπτικής και διανόησης, σε σκυλολέ φρεάτιο, που βασιλεύουν καντσονίσιμα αγράμματες προσωπικότητες, με ικανότητα στην καθοδήγηση της όχι και τόσο ανυποψίαστης μάζας προς το σκουπιδαριό και την μηδενικότητα. Θα μου πεις από την άλλη, πως το φαινόμενο δεν αφορά μόνο στον φτωχό τόπο μας, αλλά έχει ιντερνάσιοναλ χροιά και ρότα, η παγκοσμιοποίηση που λέμε και θριαμβολογούμε. Οκ, σύμφωνοι. Εδώ πρέπει το ισχυρό πνεύμα και η βαθιά ψυχή να αποτινάξει από πάνω του το σιχαμερό trash bin και να ξεχωρίσει. Αλλά που, με όλους αυτούς τους Παρασκευάδες που μας έχουν περιβάλλει σαν το τέρας της Λέρνης. Έναν τον τρώει η μαρμάγκα της AGB, δέκα τους γεννιούνται...
Τριάντα χρυσά χρόνια καριέρας. Από το ταπεινό δελτίο ειδήσεων του κρατικού δικτύου, πέρασε στην λάμψη και την γκλαμουριά του ιδιωτικού καναλιού TV3, λαμπερού προγράμματος του οποίου ηγείται εδώ και δυο δεκαετίες. Και τι δεν έχει παρουσιάσει από την πρώτη συχνότητα της χώρας ο λατρεμένος του κοινού Αντώνης Παρασκευάς. Καλλιστεία, Γιουροβίζιον, Παραμονές Πρωτοχρονιάς, ενώ η καθημερινή του Καλημέρα, αποτελεί το δημοφιλέστερο πρόγραμμα της πρωινής ζώνης. Τα νούμερα όμως εδώ και λίγο καιρό έχουν πάρει την κατιούσα και τα οικονομικά χρέη έχουν ζώσει τον παρουσιαστή, δημιουργώντας του αγωνία για την διατήρηση της πολυπόθητης πρωτιάς. Τι να σκεφτεί? Πως να πράξει? Ποια να είναι η αντίδραση του, προκειμένου να τονώσει το ενδιαφέρον του κοινού? Χμμμ. Μήπως να εξαφανιστεί?
Έτσι ακριβώς. Κατόπιν συνεννόησης με τον καναλάρχη του, θα οργανώσει ο ίδιος την φυγή του και θα εγκατασταθεί σε ένα απομονωμένο κι εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο, εκεί που κανένα μάτι δεν θα μπορέσει να τον πάρει χαμπάρι. Το μαντάτο του χαμού ή ακόμη και μιας ενδεχόμενης βάναυσης απαγωγής του αστέρα, θα γίνει η συζήτηση της ημέρας στα τηλε-παράθυρα εκτοξεύοντας στα ύψη την αγωνία για την επιστροφή του. Κάτι που ο ίδιος ο άνκορμαν ούτε που σκέφτεται να πράξει σύντομα περνώντας ένα διάστημα μοναξιάς στο αδειανό, γιγάντιο συγκρότημα. Το πλάνο δεν θα βαδίσει κατά γράμμα όμως, όπως αρχικώς το είχε φανταστεί...
Μαθημένος να κινά την ημέρα του στις τέσσερις τα ξημερώματα και να ζει σε απίθανα γοργούς παλμούς, ο Αντώνης του λαού, θα παγιδευτεί μέσα στους διαδρόμους του ερειπωμένου χλιδάτου πανδοχείου, γυαλιστερά μάρμαρα που κάποτε βάδισαν παγκόσμιες προσωπικότητες. Η πάλαι ποτέ αυτή ιλουστρασιόν εικόνα, ξεπεσμένη πια, θα παγιδεύσει τον ζορισμένο ψυχικά άντρα και θα του προκαλέσει ακόμη αρνητικότερα συναισθήματα από τα αρχικά. Που είναι ο λαός του? Που πήγαν όλοι οι αυλικοί που μέχρι προ ολίγου ύψωναν βάγια στο διάβα του? Που στην ευχή χαθήκαν όλα τα μάτια που ως τα χθες καρφώνονταν πάνω στην παραμικρή, την πιο απλή του κίνηση? Ανταυτού σιγή, ερείπια, κενό! Η ντεκαντάνς του κοσμοπολίτικου χοτέλ, γίνεται ο τάφος του του κονφερασιέ. Ήταν στραβός και ο γυαλός...
Στα χνάρια που έχει χαράξει το μοντέρνο γαλανόλευκο σινεμά, βαδίζει και η ματιά της ταλαντούχας και ικανής Ελίνας Ψύκου, που ασχολείται με ένα ανθρωποκεντρικό επιφανειακά, αλλά ευρύτερου προβληματισμού ζήτημα. Η αναζήτηση της αναγνώρισης, της δημοτικότητας, των αριθμών τηλεθέασης, καταντά αυτοσκοπός για έναν άνθρωπο που έχει καλομάθει στην δόξα και με τίποτα δεν μπορεί να περνά απαρατήρητος. Οι κατσαρόλες, οι μαρμίτες, οι πολυθρόνες του King Saron, αδειανές όπως τα μυαλά των τηλεορασόπληκτων, είναι το ακριβές τάργκετ γκρουπ που απευθύνεται ο μηδενικής αξίας λόγος του wanabe Άλκη Στέα. Η αλληγορία ζωντανεύει μέσα από την στατική κατά βάση και handy κινούμενη αραιά και που ματιά της σκηνοθέτιδας, που μέσα από λακωνικές κοφτές σεκάνς - μα και ένα εντυπωσιακής σπουδής γυαλιστερό μονοπλάνο - ζωγραφίζει τον ταλαιπωρημένο αντι ήρωα της.
Κάπου εκεί αντιλαμβάνεται η πλατεία πως όλο αυτό το μελετημένο πρόγραμμα ρυθμικής κινηματογραφικής γυμναστικής, με τις σάτιρες, τις ειρωνείες, τις καυστικές του μπηχτές, θα χρειαστεί και μια ανάλογης έμπνευσης έξοδο στο ταπί. Κι εκεί το θέμα παραπατά, σε μια άνιση παράλλαξη του στην ανούσια σίριαλ κίλερ συλλογιστική, που και μπερδεύει και ελάχιστη σύνδεση έχει με τα προηγούμενα. Ξέρεις όλοι δαύτοι οι γκλιτεράτοι, δεν χρειάζεται να ανεβοκατεβάσουν την τσάπα για να αποδειχτεί το κάνω τα πάντα ρημαδιό στον βωμό της δημοφιλίας. Το έχουν πράξει κάτω από το τραπέζι ήδη και χωρίς να το καταλάβει κανείς από τον περίγυρο.
Για πες: Μου είναι αρκετό πάντως που η Ψύκου προβληματίζει με την επιμονή της να ταράξει τα νερά και να δείξει τι ακριβώς συμβαίνει και πίσω από την γιουπιγιάγια βιτρίνα της σόουμπιζ. Σε καμία περίπτωση πάντως το πόνημα της δεν θα ήταν το ίδιο απόντος του Χρήστου Στέργιογλου, κορυφαίου Έλληνα ρολίστα την δεδομένη στιγμή, που ντύνεται με χάρη και οξυδέρκεια το ταξίντο του Αντωνάρα, του ήρωα της καθημερινότητας, του συμβόλου της Πίστης του μέσου αστού, του χαμογελάτε είναι μεταδοτικό, έστω κι αν πίσω από αυτή την μουτσούνα δεν υπάρχει τίποτα, νάδα. Ευτυχείτε...
Έτσι ακριβώς. Κατόπιν συνεννόησης με τον καναλάρχη του, θα οργανώσει ο ίδιος την φυγή του και θα εγκατασταθεί σε ένα απομονωμένο κι εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο, εκεί που κανένα μάτι δεν θα μπορέσει να τον πάρει χαμπάρι. Το μαντάτο του χαμού ή ακόμη και μιας ενδεχόμενης βάναυσης απαγωγής του αστέρα, θα γίνει η συζήτηση της ημέρας στα τηλε-παράθυρα εκτοξεύοντας στα ύψη την αγωνία για την επιστροφή του. Κάτι που ο ίδιος ο άνκορμαν ούτε που σκέφτεται να πράξει σύντομα περνώντας ένα διάστημα μοναξιάς στο αδειανό, γιγάντιο συγκρότημα. Το πλάνο δεν θα βαδίσει κατά γράμμα όμως, όπως αρχικώς το είχε φανταστεί...
Μαθημένος να κινά την ημέρα του στις τέσσερις τα ξημερώματα και να ζει σε απίθανα γοργούς παλμούς, ο Αντώνης του λαού, θα παγιδευτεί μέσα στους διαδρόμους του ερειπωμένου χλιδάτου πανδοχείου, γυαλιστερά μάρμαρα που κάποτε βάδισαν παγκόσμιες προσωπικότητες. Η πάλαι ποτέ αυτή ιλουστρασιόν εικόνα, ξεπεσμένη πια, θα παγιδεύσει τον ζορισμένο ψυχικά άντρα και θα του προκαλέσει ακόμη αρνητικότερα συναισθήματα από τα αρχικά. Που είναι ο λαός του? Που πήγαν όλοι οι αυλικοί που μέχρι προ ολίγου ύψωναν βάγια στο διάβα του? Που στην ευχή χαθήκαν όλα τα μάτια που ως τα χθες καρφώνονταν πάνω στην παραμικρή, την πιο απλή του κίνηση? Ανταυτού σιγή, ερείπια, κενό! Η ντεκαντάνς του κοσμοπολίτικου χοτέλ, γίνεται ο τάφος του του κονφερασιέ. Ήταν στραβός και ο γυαλός...
Στα χνάρια που έχει χαράξει το μοντέρνο γαλανόλευκο σινεμά, βαδίζει και η ματιά της ταλαντούχας και ικανής Ελίνας Ψύκου, που ασχολείται με ένα ανθρωποκεντρικό επιφανειακά, αλλά ευρύτερου προβληματισμού ζήτημα. Η αναζήτηση της αναγνώρισης, της δημοτικότητας, των αριθμών τηλεθέασης, καταντά αυτοσκοπός για έναν άνθρωπο που έχει καλομάθει στην δόξα και με τίποτα δεν μπορεί να περνά απαρατήρητος. Οι κατσαρόλες, οι μαρμίτες, οι πολυθρόνες του King Saron, αδειανές όπως τα μυαλά των τηλεορασόπληκτων, είναι το ακριβές τάργκετ γκρουπ που απευθύνεται ο μηδενικής αξίας λόγος του wanabe Άλκη Στέα. Η αλληγορία ζωντανεύει μέσα από την στατική κατά βάση και handy κινούμενη αραιά και που ματιά της σκηνοθέτιδας, που μέσα από λακωνικές κοφτές σεκάνς - μα και ένα εντυπωσιακής σπουδής γυαλιστερό μονοπλάνο - ζωγραφίζει τον ταλαιπωρημένο αντι ήρωα της.
Κάπου εκεί αντιλαμβάνεται η πλατεία πως όλο αυτό το μελετημένο πρόγραμμα ρυθμικής κινηματογραφικής γυμναστικής, με τις σάτιρες, τις ειρωνείες, τις καυστικές του μπηχτές, θα χρειαστεί και μια ανάλογης έμπνευσης έξοδο στο ταπί. Κι εκεί το θέμα παραπατά, σε μια άνιση παράλλαξη του στην ανούσια σίριαλ κίλερ συλλογιστική, που και μπερδεύει και ελάχιστη σύνδεση έχει με τα προηγούμενα. Ξέρεις όλοι δαύτοι οι γκλιτεράτοι, δεν χρειάζεται να ανεβοκατεβάσουν την τσάπα για να αποδειχτεί το κάνω τα πάντα ρημαδιό στον βωμό της δημοφιλίας. Το έχουν πράξει κάτω από το τραπέζι ήδη και χωρίς να το καταλάβει κανείς από τον περίγυρο.
Για πες: Μου είναι αρκετό πάντως που η Ψύκου προβληματίζει με την επιμονή της να ταράξει τα νερά και να δείξει τι ακριβώς συμβαίνει και πίσω από την γιουπιγιάγια βιτρίνα της σόουμπιζ. Σε καμία περίπτωση πάντως το πόνημα της δεν θα ήταν το ίδιο απόντος του Χρήστου Στέργιογλου, κορυφαίου Έλληνα ρολίστα την δεδομένη στιγμή, που ντύνεται με χάρη και οξυδέρκεια το ταξίντο του Αντωνάρα, του ήρωα της καθημερινότητας, του συμβόλου της Πίστης του μέσου αστού, του χαμογελάτε είναι μεταδοτικό, έστω κι αν πίσω από αυτή την μουτσούνα δεν υπάρχει τίποτα, νάδα. Ευτυχείτε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιανουαρίου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική