Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Έχω την αίσθηση πως οτιδήποτε κινηματογραφικό σχετίζεται με την ύπαρξη των βαμπίρ - σε αντιδιαστολή με αυτή των ζόμπι, που χάρη στην κοινωνικοπολιτική τους συναναστροφή, μπορούν να συμμετέχουν κάθε τρεις και λίγο σε καινούργια, φρέσκα, ανανεωμένα, έστω και ελαφρώς κοπιαριστά σενάρια - έχει εδώ και δύο ακριβώς δεκαετίες, χάσει τον οποιονδήποτε λόγο ύπαρξης. Κατόπιν του λυρικού, ευαίσθητου, μυστικιστικού έπους του Neil Jordan, τα πάντα μου μοιάζουν τόσο ρηχά, έστω κι αν έχουν επιτύχει τον εμπορικό τους στόχο, είτε ως περιπέτειες ακατάπαυστης δράσης, είτε ως νεανικά ρομαντζάκια. Αμφότερα σε κάθε υποκατηγορία άλλωστε τα Underworld και Twilight, σάρωσαν ταμεία, χρησιμοποιώντας όμως και το αντίπαλον δέος των Λύκων, προκειμένου να ορίσουν την έννοια του πολέμου. Η ξανά μανά κατάρα της αθανασίας, η επαναλαμβανόμενη διαδικασία της δίψας, το αναγκαστικό βολτάρισμα στο σκοτάδι... Όλες αυτές οι αναγκαίες συνθήκες μου μοιάζουν με δίχως αφορμή παράταση μιας άστοχης κούρσας. Ναι, θα μου πεις, από την άλλη μεριά ο Jarmusch ορίζει ένα genre μονάχος του, πως μπορείς να τον αγνοήσεις..?

Σε εκείνον αρέσει η μοναχική και απομονωμένη ζωή. Δεν έχει παρέες, γνωστούς, φίλους - πλην ενός που τον ταλαιπωρεί - και προτιμά να μένει αγκαλιά με την μοναξιά του, στο καλά διατηρητέο, εγκαταλελειμμένο λοφτ του Ντιτρόιτ, είτε γρατσουνίζοντας κάποια από τις αμέτρητες πανάκριβες κιθάρες που έχει στην συλλογή του, είτε ρεμβάζοντας με συντροφιά τις νότες που χυμούν από τα αυλάκια των βινυλίων του. Είναι ο Άνταμ και είναι βαμπίρ. Σε Εκείνη αρέσει κάθε νύχτα να αποδρά, να ξεφεύγει από το μικρό της διαμέρισμα, άλλοτε να τριγυρνά στα πέτρινα σοκάκια κι άλλοτε να αγναντεύει το λιμάνι της Ταγγέρης, της Μπερμπέρινης πρωτεύουσας που την περιβάλλει με την γοητεία της. Είναι η Ίβ και είναι, επίσης, βαμπίρ...

Μπορεί τους δύο να χωρίζει ένας ολάκερος ωκεανός, μια απόσταση εκατοντάδων μιλίων, ο έρωτας τους όμως είναι αιώνιος. Χιλιετής! Αμφότεροι, ως αιμοσταγή δαιμόνια, σβήνουν την δίψα τους, γευόμενοι το άλικο νέκταρ που ξεχειλίζει το σφηνάκι της αγαλλίασης. Δεν επιδίδονται ποτέ όμως σε πράξεις οργής και βίας, η ευγένεια της ψυχής τους έχει διδαχτεί στο πέρασμα του χρόνου από όλες εκείνες τις τεράστιες προσωπικότητες που σχημάτισαν την ενίοτε ομήγυρη τους Η συνεύρεση τους στην ζορισμένη και ταλαιπωρημένη από τα ακατάπαυστα οικονομικά κτυπήματα Motor City δεν θα αργήσει να λάβει χώρα, την πολυπόθητη ηρεμία τους θα διαλύσει η παρουσία της μικρής αδελφής της Ίβ, ένα ζωντόβολο δρακουλάκι, που με την επιθετικότητα και την απερισκεψία του, μπορεί να θέσει τον δεσμό τους σε κίνδυνο.

Ηλεκτρονική ψυχεδέλεια, γοτθικές γραμματοσειρές, Σεξπιρικές αναφορές, μυστηριακή φόρτιση, άνυδρος ερωτισμός, οπτικοακουστική αγαλλίαση, τελικό συμπέρασμα όμως? Ποτέ του ο Jarmusch δεν υπήρξε λάτρης της θεματικής συνοχής, αντιθέτως πάντοτε στεκόταν κόντρα σε καθετί κλισεδιάρικο, όπως ακριβώς ορίζεται και η λίγων σειρών σύνοψη κάθε ταινίας. Παρόλα αυτά όμως, αντιφατικότατα, τονίζει σχεδόν σε κάθε πλάνο του το απέθαντο των αλληγορικών του χαρακτήρων, είτε με την θετική, είτε με την αρνητική γι αυτούς χροιά, αυτό κι αν ορίζει δηλαδή την απόλυτη κοινοτυπία της όποιας βαμπιρικής φιλμικής ραψωδίας. Και νά' σου τα σουβλερά δοντάκια, νά' σου τα κομμένα δαχτυλάκια που στάζουν ρέζους προκαλώντας να τα γλύψεις, νά' σου οι νάυλον κατακόκκινες φιάλες αιμοδοσίας στο ψυγείο της κλινικής, που σε μαγνητίζουν να τις στραγγίξεις. Η θλίψη της μακροζωίας, κόντρα στην ανάγκη να βγει κι αυτή η εκατονταετία. Ρομαντισμός versus υπαρξισμός...

Για πες: Επίλογος ε? Νομίζω πως πλέον για κάθε φιλμ που υπογράφει ο εκκεντρικός, από το Άκρον του Οχάιο, οτέρ, θα χρησιμοποιώ τον ίδιο επίλογο. Πόσο λάτρεψα την επιλογή του στα μουσικά θέματα, πόσο αγάπησα τα στροβιλίσματα του φακού, σε μίξη του πλατό του πικάπ, με τις ατέρμονες ξάπλες της μούσας του Tilda Swinton, πόσο γουστάρησα τις ανακατωμένες μεταμοντέρνες λήψεις των ριφ που ξεδίπλωναν τα δάκτυλα του Mike Oldfield Λόκι και blah, blah, blah... Αυτό επιθυμεί ο καλλιτέχνης, αυτό θα γίνει. Βλέπεις δεν είναι κάθε μέρα του - πραγματικά ξεχωριστού - Broken Flowers...