Επιστροφή στο Ρινγκ
του Peter Segal. Με τους Robert De Niro, Sylvester Stallone, Kevin Hart, Alan Arkin, Kim Basinger, Ireland Baldwin, Jon Bernthal
Rocky vs Jake
του zerVo (@moviesltd) 
1976. Ένας όχι ιδιαίτερα διάσημος, στραβοστόμης Ιταλιάνος, παίρνει το ρίσκο, σε δικό του σενάριο, να ανέβει στα κινηματογραφικά ρινγκ, προκειμένου να παρουσιάσει την ιστορία ενός μποξέρ γεμάτου θέληση να κατακτήσει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Ο Ρόκι Μπαλμπόα θα εξελιχθεί σε μια από τις θρυλικότερες προσωπικότητες του σινεμά κι ο πρωταγωνιστής του θα γίνει ο μεγαλύτερος και τρανότερος action performer όλων των εποχών. 1980. Έχοντας κλείσει θριαμβευτικά την προηγούμενη δεκαετία, ο χαρισματικός Martin Scorsese ξεκινά την καινούργια, παρουσιάζοντας το κορυφαίο αριστούργημα της καριέρας του. Το ασπρόμαυρο Raging Bull, θα αναδείξει σε όλο του το εύρος το αυτοκαταστροφικό μένος του Οργισμένου Ειδώλου που μετά από μια μακρά πορεία θριάμβου, πέφτει, σωριάζεται στο καναβάτσο της ζωής. Η διπλή Οσκαρική αδικία που υπέστη εκείνος που υποδύθηκε τον μαχητή Τζέικ Λα Μότα, στης περασμένες του παρουσίες ως Ταξιτζής κι Ελαφοκυνηγός, θα χρυσωθεί με το μεγάλο βραβείο ανδρικής ερμηνείας, κορώνα που θα τον καταστήσει στην συνείδηση των σινεφίλ, ως τον σπουδαιότερο όλων για τα επόμενα χρόνια.
Έχουν περάσει κιόλας τριάντα χρόνια από εκείνη την τελευταία φορά που αναμετρήθηκαν, διεκδικώντας τον τίτλο του κορυφαίου πυγμάχου του Πίτσμπεργκ. Έχοντας από μια νίκη στις δύο ανήλεες κόντρες τους, ο Ιρλανδικής καταγωγής Μπίλυ "Δε Κιντ" Μακ Ντόνεν και ο σκληροτράχηλος Χένρι "Ρέιζορ" Σαρπ, έχουν αποσυρθεί πλέον από τα ρινγκ, με τον πρώτο να ζει με τις αναμνήσεις του παρελθόντος, μπεκροπίνοντας από μπαρ σε μπαρ και τον δεύτερο να παλεύει για το μεροκάματο, σφυρηλατώντας σαπιοκάραβα στο τοπικό καρνάγιο. Η τυχαία συνάντηση τους μετά από τόσο καιρό, προκειμένου να συμμετάσχουν στα γυρίσματα ενός αθλητικού video game με τις μορφές τους, θα ξυπνήσει στον κοινό τους γνώριμο / εκκολαπτόμενο μανατζαραίο την ιδέα να βρεθούν για μία ακόμη, πολυπόθητη φορά και να παλέψουν ανάμεσα στα σκοινιά. Αρχικώς κι οι δυο θα αρνηθούν την πρόταση, τα ογδόντα χιλιάρικα που θα πάρουν ο καθένας ως μπόνους συμμετοχής, αποτελούν άκρως δελεαστικό κίνητρο...
...και νά' ταν μόνον αυτό? Πέρα από την άσβεστη ρήξη που παραμένει ολοζώντανη από το 1983, οι δυο μποξέρ έχουν έναν ακόμη μυστικό λόγο, ο καθένας από την μεριά του, να βγάλει τον άλλο νοκ άουτ, στην τελική αναμέτρηση. Σερσέ Λα Φαμ? Αυτό ακριβώς, μιας και μια φορά κι έναν καιρό, η μορφονιά αγαπημένη του Λεπίδα, τον εγκατέλειψε για τα μάτια του Τριφυλλοφόρου, άσχετα αν κατοπινά το μετάνιωσε και οδύρεται απελπισμένη να τον ξανακερδίσει. Κι αυτή η ντροπή, που αμφότεροι νιώθουν για την καρδιά μιας γυναίκας, μόνο με εκδίκηση, γροθιές και αίμα, μπορεί να ξεπλυθεί. Τι κι αν εβδομηντάρησαν, όλη η πόλη ζει και αναπνέει για την 14η ημέρα του Δεκέμβρη, που έχει οριστεί ο μεγάλος αγών. The Grudge Match!
Εκτιμώ πως αν το έπαιρναν και οι δυο τους, ο Sly Stallone και ο Bob DeNiro, πιο σοβαρά και προετοίμαζαν μπράτσα και κοιλιακούς, δίχως την αρωγή της σάτιρας, το πλάνο θα ήταν ολοκληρωτικά καταστροφικό. Το είδαν ως μια πλάκα, πέρασαν καλά, διασκέδασαν και αυτό το πανηγυράκι στυλ περνά και στην πλατεία, που δίχως το παραμικρό άγχος για την τελική έκβαση, καλείται να απολαύσει τις ηλικιωμένες, πλην φλογισμένες γροθιές, που δεν σταματούν παρά μόνο όταν ακουστεί το καμπανάκι της γραμματείας. Οκ, απλοικότατο το σενάριο, που ουσιαστικά καθιστά τον ήρωα τους, από πάλαι ποτέ ίνδαλμα μιας ολάκερης γενιάς, σκιά του εαυτού του, μέθυσο είτε εν δυνάμει άνεργο, σέβεται όμως τον μύθο που έχει κτίσει ο καθένας ως κινηματογραφική περσόνα και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν τους αναγάγει σε πυγμαχική καρικατούρα. Φυσικά και δεν λείπουν οι σαρκαστικές αναφορές για αμφότερους, του ύφους "πως καταντήσαμε Λοχία", φυσικά κι οι δυο τους γνωρίζουν καλά πως οι μέρες της δόξας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, φυσικά όμως αναφερόμαστε σε δύο τεράστιες μορφές του αμερικάνικου σινεμά, που ακόμη και κάνοντας την πλάκα τους, αξίζει να τους παρακολουθήσεις.
Για πες: Ποιος στο φινάλε ακούει τον διαιτητή να του μετρά μέχρι το δέκα και ποιος σηκώνει την γροθιά του θριαμβευτή ψηλά, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Κάπου εκεί που οι πόντοι άρχισαν να μετρούν όμως, το μυαλό ξαναγύρισε εκεί πίσω στα παλιά και φαντάστηκα πως με την βραχνή φωνή του, ο Sylvester θα καλεί ξανά, απελπισμένα την Έιντριαν. Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς αυτή η κατάληξη, άσχετα αν στην αγκαλιά του έπεσε, τιμής ένεκεν η 60 Μαΐων, Αθηναία από την Τζόρτζια Kim - δεν υπάρχει καμία άλλη Kim - για να εκτοξεύσει μερικά χιλιόμετρα παραπάνω την νοσταλγία, φέρνοντας μου στην μνήμη, το ερωτικό αντικείμενο του πόθου των εφηβικών μου χρόνων...
...και νά' ταν μόνον αυτό? Πέρα από την άσβεστη ρήξη που παραμένει ολοζώντανη από το 1983, οι δυο μποξέρ έχουν έναν ακόμη μυστικό λόγο, ο καθένας από την μεριά του, να βγάλει τον άλλο νοκ άουτ, στην τελική αναμέτρηση. Σερσέ Λα Φαμ? Αυτό ακριβώς, μιας και μια φορά κι έναν καιρό, η μορφονιά αγαπημένη του Λεπίδα, τον εγκατέλειψε για τα μάτια του Τριφυλλοφόρου, άσχετα αν κατοπινά το μετάνιωσε και οδύρεται απελπισμένη να τον ξανακερδίσει. Κι αυτή η ντροπή, που αμφότεροι νιώθουν για την καρδιά μιας γυναίκας, μόνο με εκδίκηση, γροθιές και αίμα, μπορεί να ξεπλυθεί. Τι κι αν εβδομηντάρησαν, όλη η πόλη ζει και αναπνέει για την 14η ημέρα του Δεκέμβρη, που έχει οριστεί ο μεγάλος αγών. The Grudge Match!
Εκτιμώ πως αν το έπαιρναν και οι δυο τους, ο Sly Stallone και ο Bob DeNiro, πιο σοβαρά και προετοίμαζαν μπράτσα και κοιλιακούς, δίχως την αρωγή της σάτιρας, το πλάνο θα ήταν ολοκληρωτικά καταστροφικό. Το είδαν ως μια πλάκα, πέρασαν καλά, διασκέδασαν και αυτό το πανηγυράκι στυλ περνά και στην πλατεία, που δίχως το παραμικρό άγχος για την τελική έκβαση, καλείται να απολαύσει τις ηλικιωμένες, πλην φλογισμένες γροθιές, που δεν σταματούν παρά μόνο όταν ακουστεί το καμπανάκι της γραμματείας. Οκ, απλοικότατο το σενάριο, που ουσιαστικά καθιστά τον ήρωα τους, από πάλαι ποτέ ίνδαλμα μιας ολάκερης γενιάς, σκιά του εαυτού του, μέθυσο είτε εν δυνάμει άνεργο, σέβεται όμως τον μύθο που έχει κτίσει ο καθένας ως κινηματογραφική περσόνα και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν τους αναγάγει σε πυγμαχική καρικατούρα. Φυσικά και δεν λείπουν οι σαρκαστικές αναφορές για αμφότερους, του ύφους "πως καταντήσαμε Λοχία", φυσικά κι οι δυο τους γνωρίζουν καλά πως οι μέρες της δόξας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, φυσικά όμως αναφερόμαστε σε δύο τεράστιες μορφές του αμερικάνικου σινεμά, που ακόμη και κάνοντας την πλάκα τους, αξίζει να τους παρακολουθήσεις.
Για πες: Ποιος στο φινάλε ακούει τον διαιτητή να του μετρά μέχρι το δέκα και ποιος σηκώνει την γροθιά του θριαμβευτή ψηλά, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Κάπου εκεί που οι πόντοι άρχισαν να μετρούν όμως, το μυαλό ξαναγύρισε εκεί πίσω στα παλιά και φαντάστηκα πως με την βραχνή φωνή του, ο Sylvester θα καλεί ξανά, απελπισμένα την Έιντριαν. Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς αυτή η κατάληξη, άσχετα αν στην αγκαλιά του έπεσε, τιμής ένεκεν η 60 Μαΐων, Αθηναία από την Τζόρτζια Kim - δεν υπάρχει καμία άλλη Kim - για να εκτοξεύσει μερικά χιλιόμετρα παραπάνω την νοσταλγία, φέρνοντας μου στην μνήμη, το ερωτικό αντικείμενο του πόθου των εφηβικών μου χρόνων...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2014 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική