Η Κλέφτρα Των Βιβλίων
του Brian Percival. Με τους Sophie Nelisse, Geoffrey Rush, Emily Watson, Ben Schnetzer, Nico Liersch, Roger Allam
Σε άπταιστα Γερμανικά...
του zerVo (@moviesltd) 
Αρχικά έμοιαζε με ένα ασφαλές στοίχημα. Λατρεμένο το ανάγνωσμα, ιδίως από τις νεαρότερες των ηλικιών που το ανέδειξαν σε ένα από τα πλέον διαβασμένα της μετά μιλένιουμ εποχής, ιδανικό το cast and crew που τεχνικά και ερμηνευτικά έμοιαζε να κουμπώνει έξοχα με τις απαιτήσεις. Συνήθως αυτό που στραβώνει στην μετατροπή μιας νουβέλας, που θα μπορούσε να αποτελεί ανταπόκριση της πραγματικής ζωής, σε σενάριο, είναι η απώλεια του συναισθήματος που κρύβουν οι λέξεις, καθώς αυτές μεταλλάσσονται σε εικόνα. Παγίδα γνώριμη και προβλέψιμη, που η εμπειρία παραγωγών - που έχουν φροντίσει όπως διατείνεται το προμόσιον για επικές στιγμές σαν το Life Of Pi - θα έπρεπε να τις έχει αποφύγει. Και μάλιστα μετά ευκολίας. Ατυχώς η The Book Thief δεν ανταποκρίθηκε στις υψηλές απαιτήσεις, που η ίδια είχε προκαθορίσει στην αφετηρία της ως πρότζεκτ.
Έχοντας περιπλανηθεί σε ολάκερη την γερμανική επικράτεια, βιώνοντας από πρώτο χέρι την ανέχεια και τις κακουχίες, η εννιάχρονη Λίζελ, κόρη κυνηγημένης από την αυταρχική χιτλερική διοίκηση κομμουνίστριας, θα καταλήξει φιλοξενούμενη ανάδοχης οικογένειας, προκειμένου η εκδιωγμένη μητέρα της να διαφύγει στο εξωτερικό. Καλόκαρδοι και φιλικοί, αυστηροί όσο πρέπει, αλλά πάντοτε με γνώμονα το καλό της, οι Χούμπερμανς θα αγκαλιάσουν την πεντάρφανη πιτσιρίκα, χαρίζοντας της την αγάπη που της στέρησαν οι φασιστικές βαρβαρότητες. Φροντίζοντας συνάμα να καλύψουν τα μαθησιακά κενά της αγραμματοσύνης της, ώστε να μην νιώθει μειονεκτικά σε σχέση με τους συνομηλίκους συμμαθητές της.
Η ιδιόμορφα παιδαγωγική μέθοδος που θα χρησιμοποιήσει ο μονίμως χαμογελαστός ακόμη και στο μέσον της τραγωδίας πατριός της, θα ξυπνήσει μέσα της μια ακαταμάχητη έλξη για τα γράμματα και την ανάγνωση. Η γιγαντιαία βιβλιοθήκη της ευγενικής, μα και χαροκαμένης, συζύγου του Δημάρχου στα μάτια της πιτσιρίκας ισοδυναμεί με τον Παράδεισο, που ούτε καν η απαγόρευση να τον επισκέπτεται θα της στερήσει τη δυνατότητα να μελετά τον θησαυρό που κρύβει στα ράφια της. Λειτουργώντας με δανειστική διάθεση, θα ρουφήξει το ένα μετά το άλλο τα καλογραμμένα κείμενα, περνώντας μαζί τους στην ενηλικίωση, σε δύσκολες ώρες που ο πόλεμος έχει ξεσπάσει και στο υπόγειο τους σπιτιού τους, κρύβεται ένας Εβραίος φυγάς, ταλαιπωρημένος από τους διωγμούς της Γκεστάπο.
Το έργο του Markus Zuzak, που περιγράφει μια ιστορία κρυμμένη πίσω από τις γραμμές των ηττημένων του δεύτερου μεγάλου πολέμου - εκεί κι αν δεινοπάθησαν οι άνθρωποι, η προβολή των πάντων εκ των υστέρων γίνεται μόνο από την πλευρά των νικητών - διαθέτει μια ιδιόρρυθμη καινοτομία. Η αφήγηση γίνεται μέσα από τα χείλη του μόνιμου παρόντα σε τέτοιες φονικές καταστάσεις και αδελφού του ολέθρου, του ίδιου του Χάροντα, που αποκτά ανθρώπινη υπόσταση και κυκλοφορεί με άνεση ανάμεσα στο αμέριμνο πλήθος, έτοιμος να διαλέξει το επόμενο συντρόφι, που θα ταξιδέψει στον Άλλο Κόσμο. Διαδικασία που εν πολλοίς σου δίνει την εντύπωση πως η μοίρα είναι εκείνη που προδιαγράφει την πορεία του καθενός και πως ο Δρεπανοφόρος δεν είναι τίποτα περισσότερο από το εκτελεστικό της όργανο. Μολονότι η παρουσία του στο ορίτζιναλ κείμενο είναι σημαντική, εδώ ο μαυροφορεμένος ξεχνιέται στο πέρασμα της γραμμικής εξιστόρησης και όταν ζητιέται για να κλείσει την αυλαία του φινάλε, σκάει πιο απότομα και από τις βόμβες των φονικών B52s.
Ουσιαστικά το παιχνίδι όμως το The Book Thief το χάνει από την στιγμή που επιλέγει να ρίξει περισσότερο βάρος στην καλλιτεχνική διεύθυνση - απίστευτα αβανταδόρικο ως φόντο το αιώνια κολλημένο στις αρχές των 1900 Βερολίνο, μοναδικό το στήσιμο των ντεκόρ του χαρισματικού Μark Rosinski, επιβλητική η μουσική του κορυφαίου μαέστρου John Williams, έξοχη αναπαράσταση του κλασσικού στυλ από τον γνώστη ελέω Downton Abbey, Brian Percival - αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο την ψυχή που αναδύει το εκκολαπτόμενο Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Το επίπεδο της πορείας των λεγομένων, δεν προσέχει καν την εξέλιξη της παιδούλας, που οι φλόγες του πολέμου, σβήνουν την αθωότητα από το βλέμμα, μετατρέποντας την σε γυναίκα, πέραν της φυσιολογικής οδού.
Το κοριτσάκι με τα μπουκλάκια και το τόσο εκφραστικό πρόσωπο, η 14χρονη κουκλίτσα Sophie Νelisse από την γαλλόφωνη πλευρά του Καναδά, δεν είναι άλλη από την μικρούλα που και πάλι είχε κλέψει τις καρδιές του κοινού στον συγκινητικό Monsieur Lazhar. Πειστική κι εδώ η μικρή, βλέπει το ερμηνευτικό της μέλλον να ανοίγεται με έντονη αισιοδοξία, ειδικά όταν στην υποκριτική της ενηλικίωση έχει στηρίγματα παγκόσμιου βεληνεκούς, όπως ο Geoffrey Rush (έξοχος ξανά, ως εύθραυστος, τεμπελάκος, αγαθός και απερίσκεπτος Χανς) ή η Emily Watson (γκρινιάρα, απόμακρη αρχικά, μα με τόσο ζεστή αγκαλιά και θαλπωρή πλύστρα Φράου Ρόζα).
Για πες: Άνετα το παρακολουθείς το φιλμ, ειδικά αν υπήρχε η οψιόν επιλογής αναπαραγωγής μόνο του μουσικού θέματος χωρίς την υποχρέωση να ακούς τις ατάκες των πρωταγωνιστών. Εκεί που υπάρχει το μεγαλύτερο μου χάλασμα - εν έτι 2014 το θεωρώ ανεπίτρεπτο να ακολουθείται η πρωτόγονη μέθοδος Τζέιμς Πάρις - στην αγγλόφωνη απόδοση των διαλόγων. Που έστω κι αν συμφωνήσεις να συμβιώσεις μαζί τους, επ ουδενί μπορείς να αποδεχθείς τα παρεμβαλλόμενα Νάιν, Κάιν, Ουντ και Ούμπερ, που λες και είσαι κουτορνίθι πασχίζουν να σε πείσουν πως οι τύποι μιλάνε Γερμανικά. Πως έλεγε εκείνο το ανέκδοτο "άιν πατάτεν, άιν σαλάτεν, άιν μπριζόλεν"? Ε. κάτι τέτοιο...
Η ιδιόμορφα παιδαγωγική μέθοδος που θα χρησιμοποιήσει ο μονίμως χαμογελαστός ακόμη και στο μέσον της τραγωδίας πατριός της, θα ξυπνήσει μέσα της μια ακαταμάχητη έλξη για τα γράμματα και την ανάγνωση. Η γιγαντιαία βιβλιοθήκη της ευγενικής, μα και χαροκαμένης, συζύγου του Δημάρχου στα μάτια της πιτσιρίκας ισοδυναμεί με τον Παράδεισο, που ούτε καν η απαγόρευση να τον επισκέπτεται θα της στερήσει τη δυνατότητα να μελετά τον θησαυρό που κρύβει στα ράφια της. Λειτουργώντας με δανειστική διάθεση, θα ρουφήξει το ένα μετά το άλλο τα καλογραμμένα κείμενα, περνώντας μαζί τους στην ενηλικίωση, σε δύσκολες ώρες που ο πόλεμος έχει ξεσπάσει και στο υπόγειο τους σπιτιού τους, κρύβεται ένας Εβραίος φυγάς, ταλαιπωρημένος από τους διωγμούς της Γκεστάπο.
Το έργο του Markus Zuzak, που περιγράφει μια ιστορία κρυμμένη πίσω από τις γραμμές των ηττημένων του δεύτερου μεγάλου πολέμου - εκεί κι αν δεινοπάθησαν οι άνθρωποι, η προβολή των πάντων εκ των υστέρων γίνεται μόνο από την πλευρά των νικητών - διαθέτει μια ιδιόρρυθμη καινοτομία. Η αφήγηση γίνεται μέσα από τα χείλη του μόνιμου παρόντα σε τέτοιες φονικές καταστάσεις και αδελφού του ολέθρου, του ίδιου του Χάροντα, που αποκτά ανθρώπινη υπόσταση και κυκλοφορεί με άνεση ανάμεσα στο αμέριμνο πλήθος, έτοιμος να διαλέξει το επόμενο συντρόφι, που θα ταξιδέψει στον Άλλο Κόσμο. Διαδικασία που εν πολλοίς σου δίνει την εντύπωση πως η μοίρα είναι εκείνη που προδιαγράφει την πορεία του καθενός και πως ο Δρεπανοφόρος δεν είναι τίποτα περισσότερο από το εκτελεστικό της όργανο. Μολονότι η παρουσία του στο ορίτζιναλ κείμενο είναι σημαντική, εδώ ο μαυροφορεμένος ξεχνιέται στο πέρασμα της γραμμικής εξιστόρησης και όταν ζητιέται για να κλείσει την αυλαία του φινάλε, σκάει πιο απότομα και από τις βόμβες των φονικών B52s.
Ουσιαστικά το παιχνίδι όμως το The Book Thief το χάνει από την στιγμή που επιλέγει να ρίξει περισσότερο βάρος στην καλλιτεχνική διεύθυνση - απίστευτα αβανταδόρικο ως φόντο το αιώνια κολλημένο στις αρχές των 1900 Βερολίνο, μοναδικό το στήσιμο των ντεκόρ του χαρισματικού Μark Rosinski, επιβλητική η μουσική του κορυφαίου μαέστρου John Williams, έξοχη αναπαράσταση του κλασσικού στυλ από τον γνώστη ελέω Downton Abbey, Brian Percival - αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο την ψυχή που αναδύει το εκκολαπτόμενο Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Το επίπεδο της πορείας των λεγομένων, δεν προσέχει καν την εξέλιξη της παιδούλας, που οι φλόγες του πολέμου, σβήνουν την αθωότητα από το βλέμμα, μετατρέποντας την σε γυναίκα, πέραν της φυσιολογικής οδού.
Το κοριτσάκι με τα μπουκλάκια και το τόσο εκφραστικό πρόσωπο, η 14χρονη κουκλίτσα Sophie Νelisse από την γαλλόφωνη πλευρά του Καναδά, δεν είναι άλλη από την μικρούλα που και πάλι είχε κλέψει τις καρδιές του κοινού στον συγκινητικό Monsieur Lazhar. Πειστική κι εδώ η μικρή, βλέπει το ερμηνευτικό της μέλλον να ανοίγεται με έντονη αισιοδοξία, ειδικά όταν στην υποκριτική της ενηλικίωση έχει στηρίγματα παγκόσμιου βεληνεκούς, όπως ο Geoffrey Rush (έξοχος ξανά, ως εύθραυστος, τεμπελάκος, αγαθός και απερίσκεπτος Χανς) ή η Emily Watson (γκρινιάρα, απόμακρη αρχικά, μα με τόσο ζεστή αγκαλιά και θαλπωρή πλύστρα Φράου Ρόζα).
Για πες: Άνετα το παρακολουθείς το φιλμ, ειδικά αν υπήρχε η οψιόν επιλογής αναπαραγωγής μόνο του μουσικού θέματος χωρίς την υποχρέωση να ακούς τις ατάκες των πρωταγωνιστών. Εκεί που υπάρχει το μεγαλύτερο μου χάλασμα - εν έτι 2014 το θεωρώ ανεπίτρεπτο να ακολουθείται η πρωτόγονη μέθοδος Τζέιμς Πάρις - στην αγγλόφωνη απόδοση των διαλόγων. Που έστω κι αν συμφωνήσεις να συμβιώσεις μαζί τους, επ ουδενί μπορείς να αποδεχθείς τα παρεμβαλλόμενα Νάιν, Κάιν, Ουντ και Ούμπερ, που λες και είσαι κουτορνίθι πασχίζουν να σε πείσουν πως οι τύποι μιλάνε Γερμανικά. Πως έλεγε εκείνο το ανέκδοτο "άιν πατάτεν, άιν σαλάτεν, άιν μπριζόλεν"? Ε. κάτι τέτοιο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιανουαρίου 2014 από την Odeon
2 σχόλια:
ΤΑΙΝΙΑΡΑ ΗΤΑΝΕ! ΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ...
Η ταινία ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα . Δεν πέρασε λεπτό που να βαρέθηκα και η αφήγηση του θανάτου του ίδιου δίνει ένα ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα ότι νικητές και χαμένοι είναι το ίδιο και με ένα λάθος όλοι γυρνάνε σε αυτόν . Η υπόθεση ως πλοκή θα έλεγα ότι ήταν προβλεψημη . Θα έπρεπε να σταθεί περισσότερο στα βιβλία και όχι τόσο στα υπόλοιπα . Το τέλος απότομο και λίγο άχαρο με τον σκοτωμο του Rudy και την πρωταγωνίστρια να προχωράει την ζωή της με έναν άλλον . Γρήγορη μετάβαση συναισθημάτων και λίγο ανέφικτη σκηνοθεσία με τα συντρίμμια τριγυρο και το άθικτο ατσαλακοτο βιβλίο και τους ηθοποιούς χωρίς ούτε μια γρατζουνιά παρά μόνο σκόνη. Ο θεατής μπαίνει στην διαδικασία να κάνει σενάρια που δεν πραγματοποιούνται και μένει με μια συγκρατημένη εξέλιξη . Κατά τα άλλα ήταν πολύ έξυπνη η μεταφορά της γλώσσας και η σκηνοθεσία . Παρόλα αυτά όμως εν τέλη για κάποιο λόγο αυτή η ταινία με άγγιξε , με έκανε να σκεφτώ και να στεναχωριέμαι που τελείωσε . Δείτε τη πιστέψτε με δεν θα κοιτάξετε ποτέ το ρολόι σας
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική