Runaway Day
του Δημήτρη Μπαβέλλα. Με τους Μαρία Σκουλά, Μάκη Παπαδημητρίου, Ερρίκο Λίτση, Υβόννη Μαλτέζου, Χρήστο Στέργιογλου
Όπου φύγει, φύγει
του zerVo (@moviesltd) 
Πως το έλεγε κάποτε ο ποιητής? Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι. Ρήση που ένθεν του λησμονημένου από τους πάντες, μα εσχάτως αναβιωθέντος Εμφυλίου, υιοθέτησαν όλοι οι μακρόπνοοι και παρλαπίπες μπαρμπάδες μας, ουσιαστικά μεγεθύνοντας μαζί με τα τετραγωνικά χιλιόμετρα της πόλης και το συνολικό εύρος της λακκούβας που άπαντες σε άγνοια μας σκάβαμε, για να πέσουμε εντέλει μέσα. Πηγάδι που ατυχώς διαθέτει τέτοιο απύθμενο βάθος, ώστε η σωτηρία και η απαγκίστρωση από τον κοινωνικό βούρκο που κρύβει να θεωρείται πια αδύνατη. Πριν βουτήξουν και οι τελευταίοι στον πυθμένα του, πάντως, μια έσχατη απέλπιδα προσπάθεια δεν είναι ανέφικτη, ούτε δίχως νόημα. Πάρτε δρόμο λοιπόν συχωριανοί. Και όπου φύγει, φύγει.
Κύμα εξαφανίσεων μαστίζει εδώ και λίγες ώρες την πρωτεύουσα, αφού μια χούφτα πολίτες, δίχως την παραμικρή σχέση μεταξύ τους, έχουν δηλωθεί ως αγνοούμενοι στις αρχές. Εντελώς αναπάντεχα, μια εύπορη γυναίκα, η Μαρία, σύζυγος πλούσιου επιχειρηματία και μητέρα δύο παιδιών, θα αφήσει πίσω της την πολυτελή έπαυλη στην Ερυθραία και θα τραπεί σε φυγή, προς άγνωστη κατεύθυνση. Ομοίως και ο τριαντάχρονος Λουκάς, άνεργος με ανυπολόγιστα χρέη στις τράπεζες, που θα εγκαταλείψει την εστία του και την μοναχική του μάνα, καβαλώντας ένα ξένο αμάξι και οδηγώντας προς αόριστο προορισμό. Και μαζί τους πόσοι ακόμη φοβισμένοι φουκαράδες που τρέχουν να γλυτώσουν από την αόρατη απειλή.
Αόρατη, τρόπος του λέγεις δηλαδή, αφού το τέρας που καταδιώκει τους τρομαγμένους φυγάδες, μπορεί να μην έχει σάρκα και οστά, έχει όμως τσιμεντένια υπόσταση και αδηφάγα ψυχή. Από τον Νέο Κόσμο μέχρι τους Θρακομακεδόνες και από τον Βοτανικό ίσαμε την Πάρνηθα, το νοσηρό κλίμα έχει εξαπλωθεί παντού και τιγκάρει με απόγνωση, τις κατακερματισμένες ψυχές των σε κατάσταση ασφυξίας αστών. Διέξοδος? Το άγνωστο. Είναι κι αυτό μια αρχή στην περιπλάνηση για την σωτηρία. Τουλάχιστον, οι ριζοσπάστες, δεν ανέχονται να υπομείνουν το μαρτύριο του καθημερινού θανάτου.
Κινούμενο σε ράγες που χάραξαν οι b-movies αναφοράς της δεκαετίας του 60 και παίρνοντας κατευθυντήριες γραμμές από εικόνες εκκένωσης που σχεδίασαν ο Danny Boyle (28 Days Later) και ο Matt Reeves (Cloverfield) o πρωτοεμφανιζόμενος στο μεγάλο μήκος Δημήτρης Μπαβέλας, στήνει πάνω στον ασπρόμαυρο καμβά του, ένα αντιδραστικό μανιφέστο, κόντρα σε καθετί που προκαλεί την καθημερινή παράνοια: Οικονομική κρίση, ανέχεια, απώλεια φίλιας συνείδησης και αλληλεγγύης, ξενοφοβία. Τα πλάνα του, κατά βάση αλληγορικά και με βαθύτερες σημασίες και επεξηγήσεις, δείχνουν μεν το αδέσμευτο διάβα, που στις μαρκίζες του δεν γράφει πουθενά την λέξη αστυφιλία, εντέλει όμως δεν ορίζει μια ολοκληρωμένη πρόταση ενάντια στον αιμοσταγή ιό. Εξόν κι αν σε τελική ανάλυση, στο φινάλε μείνουν ολομόναχα τα θεόρατα εκτρώματα, να καμαρώνουν τους αδειανούς δρόμους κάτω από τον φημισμένο ηλιόλουστο ουρανό. Συνεπώς πεθάναμε για την κάναμε?
Για πες: Με ελάχιστη προσοχή στο λίγων ομιλούντων γραμμών σενάριο, που ίσως να έδινε και στα πρόσωπα της ιστορίας μια πιο ανθρώπινη υπόσταση, το Runaway Day θα αποκτούσε έναν δραματικότερο και πιο συμπαγή χαρακτήρα. Σκοπός του δημιουργού του - που τον πετυχαίνει - δεν ήταν προφανώς να προσφέρει ένα πόνημα που θα μπορείς να το ξαναδείς για να το απολαύσεις, αλλά να συμμαζέψει κάποιες τρομαγμένες εικόνες, κτυπώντας ταυτόχρονα το καμπανάκι, για κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα συμβεί στο κοντινό μέλλον.
Αόρατη, τρόπος του λέγεις δηλαδή, αφού το τέρας που καταδιώκει τους τρομαγμένους φυγάδες, μπορεί να μην έχει σάρκα και οστά, έχει όμως τσιμεντένια υπόσταση και αδηφάγα ψυχή. Από τον Νέο Κόσμο μέχρι τους Θρακομακεδόνες και από τον Βοτανικό ίσαμε την Πάρνηθα, το νοσηρό κλίμα έχει εξαπλωθεί παντού και τιγκάρει με απόγνωση, τις κατακερματισμένες ψυχές των σε κατάσταση ασφυξίας αστών. Διέξοδος? Το άγνωστο. Είναι κι αυτό μια αρχή στην περιπλάνηση για την σωτηρία. Τουλάχιστον, οι ριζοσπάστες, δεν ανέχονται να υπομείνουν το μαρτύριο του καθημερινού θανάτου.
Κινούμενο σε ράγες που χάραξαν οι b-movies αναφοράς της δεκαετίας του 60 και παίρνοντας κατευθυντήριες γραμμές από εικόνες εκκένωσης που σχεδίασαν ο Danny Boyle (28 Days Later) και ο Matt Reeves (Cloverfield) o πρωτοεμφανιζόμενος στο μεγάλο μήκος Δημήτρης Μπαβέλας, στήνει πάνω στον ασπρόμαυρο καμβά του, ένα αντιδραστικό μανιφέστο, κόντρα σε καθετί που προκαλεί την καθημερινή παράνοια: Οικονομική κρίση, ανέχεια, απώλεια φίλιας συνείδησης και αλληλεγγύης, ξενοφοβία. Τα πλάνα του, κατά βάση αλληγορικά και με βαθύτερες σημασίες και επεξηγήσεις, δείχνουν μεν το αδέσμευτο διάβα, που στις μαρκίζες του δεν γράφει πουθενά την λέξη αστυφιλία, εντέλει όμως δεν ορίζει μια ολοκληρωμένη πρόταση ενάντια στον αιμοσταγή ιό. Εξόν κι αν σε τελική ανάλυση, στο φινάλε μείνουν ολομόναχα τα θεόρατα εκτρώματα, να καμαρώνουν τους αδειανούς δρόμους κάτω από τον φημισμένο ηλιόλουστο ουρανό. Συνεπώς πεθάναμε για την κάναμε?
Για πες: Με ελάχιστη προσοχή στο λίγων ομιλούντων γραμμών σενάριο, που ίσως να έδινε και στα πρόσωπα της ιστορίας μια πιο ανθρώπινη υπόσταση, το Runaway Day θα αποκτούσε έναν δραματικότερο και πιο συμπαγή χαρακτήρα. Σκοπός του δημιουργού του - που τον πετυχαίνει - δεν ήταν προφανώς να προσφέρει ένα πόνημα που θα μπορείς να το ξαναδείς για να το απολαύσεις, αλλά να συμμαζέψει κάποιες τρομαγμένες εικόνες, κτυπώντας ταυτόχρονα το καμπανάκι, για κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα συμβεί στο κοντινό μέλλον.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2013 απoκλειστικά στον Mikrokosmo
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική